«Աննա Հակոբյան VS Հողերի հանձնում» մեդիա ու իրական կյանքի օրակարգում ամեն պարագայում կրում է Հակոբյան Աննան և Ծիծեռնակաբերդի միջադեպը:

Նախանձելի ժամանակներում ենք ապրում։ Նենց բաներ ենք տեսնում, որ մարդկությունը երբեք չի տեսել։ Տեսնում ենք արևի լուսանկարը՝ էնքան մոտ, էնքան մանրամասն՝ առանձին-առանձին բոցկլտացող խարտյաշ կրակներով, բծերով ու ժայթքումներով, կարծես արևի վրայով քայլենք։

Սրանք լրիվ խաղամոլ են, դրա ամենավատ առումով։ Այն, որ «բևեռը» հենց այնպես չի ակտիվանում, ինձ վաղուց էր պարզ։ Իսկ 2023-ի սեպտեմբերին դա ակնհայտ դարձավ շատերին։ Այն օրերին անգամ իրենց հավաքի դադարներն էին սինխրոն անում, ինչ Հանրապետության հրապարակում հավաքվողները։ Դա գործնականում պիտի շփոթ առաջացներ, ապակողմնորոշեր, չգիտեմ՝ ինչ աներ։ Մասամբ տեխնոլոգիան աշխատեց։

Տավուշյան զարգացումների ֆոնին առանձնահատուկ է թիրախավորվել Հայ Առաքելական եկեղեցին, մասնավորապես նրա Գերագույն հոգևոր խորհրդի անդամ, Տավուշի թեմի առաջնորդ, արքեպիսկոպոս Բագրատ սրբազանը, ով հանգուցային այս պահին ստանձնել է դիմադրության կազմակերպման առաջնորդությունը` բաց, որ այսքան ժամանակ համընդհանուր մտահոգության առիթ էր տալիս:

Թուրքերն արդեն Բաղանիսի վերևում են։ Ականատեսը դարձանք, թե ինչպես հայկական դիրքը հանձնվեց թշնամուն ու թե ինչպես հիմա այնտեղ ծածանվում է ադրբեջանական դրոշը:

Հայոց ցեղասպանության ճանաչումն ու Հատուցումը մի՛շտ է եղել հայ ժողովրդի ազգային օրակարգում։ Եվ Պատմական Հիշողությունը ոչ մի րոպե չի լքել հայ մարդու ազգային գիտակցության տիրույթը։ Տասնամյակներ շարունակ Սփյուռքը, որը ձևավորվել է Հայոց ցեղասպանության պատճառով` որպես պատմական իրողություն, պայքարել է որ պետությունները ճանաչեն մարդկության դեմ գործադրված այդ մեծագույն ոճիրը` Հայոց ցեղասպանությունը, որը նախերգանքը դարձավ 20-րդ դարի ամբողջ ընթացքում կատարված մյուս հանցագործությունների:

Հայաստանը հիմա ճիշտ այն վիճակում է, ինչը եղել է Արցախում 90-ականների սկզբին. ընկած Գետաշեն, Շահումյան, Մարտակերտ, շրջափակված Ստեփանակերտ, թշնամու համեմատ և՛ քանակով, և՛ ռազմական առումով տոտալ անհավասարություն։

Մենք զարմանալի վերաբերմունք ունենք մեր ողբերգությունների ու մեր ավելի մանր անհաջողությունների նկատմամբ։ Մենք նկատում ենք դրանք, երբ արդեն կատարված կամ կատարվող փաստեր են լինում...

Առաջնորդներին պախարակելու՝ մեր ժողովրդի մեջ տարածված հիվանդությունն ամեն դեպքում ապշեցնող է։ Ով ոտքի է կանգնում, որ մի օգուտ տա երկրին, դանակները վերցնում ու այդ մարդու վրա են հարձակվում...

Մենք, կարծես, կորցրել ենք սեփական ուղեղով մտածելու ունակությունը և ստեղծագործ ժողովրդից վերածվել ենք կատարող ժողովրդի։ Մենք թութակի նման արտաբերում ենք թշնամու կողմից մեզ հրամցված տեղքստերը...