Մարտի 26-ին միջինքի օրն է։ Այսօր կիսվում է Մեծ Պահքը։ Միջինքին Մեծ պահքը չի ընդհատվում: Այսինքն, պահեցողները շարունակում են պահել պահքը: Միջինք անունը տրվում է Մեծ պասը կիսող օրվան, որը տոնական նշանակություն չունի: Միջինք է Դ (չորրորդ) չորեքշաբթի կամ Մեծ պասի 24-րդ օրը: Միջինքից սկսած` Խաղաղական ժամերգության ընթացքում սկսում են երգվել Ստեղի շարականները` հավուր պատշաճի:

Մեղքի գիշերն անցնում է, շուտով երկնային արդարությունն է ծագելու: Ժամանակը չէ՞ արդյոք անաչառորեն լույսի երես հանելու մեր մոլորված հայրերի անաստված արարքները, որ առանց ամոթի կարողանանք մեր հետնորդների ու մեր Տեր Աստծո առջև կանգնել ու ճշմարտությունը ստով չծածկել և մեր գլուխները անմիտի պես մեղքի ավազների մեջ չթաղենք:

Հրամայեա ինձ, Տէր, որպէս անդամալույծին առողջանալ, խորտակել զանկողինս ցաւոց իմոց, շրջիլ ընդ կամարարս քո ի տան տեառն, և ի գաւիթս Աստուծոյ ծաղկիլ և ոչ մեղանչել։

Վա՜յ Տիրոջ օրը ցանկացողին. ձեր ինչի՞ն է պետք Տիրոջ օրը, այն խավար է և ոչ թե լույս։ Որպես թե մի մարդ փախչի առյուծից, մի արջ պատահի նրան, նա տուն փախչի, ձեռքը պատին հենի և օձը խայթի նրան։ Չէ՞ որ խավար է Տիրոջ օրը և ոչ լուսավոր, աղջամղջային է, և լույսի ճաճանչ չկա նրա մեջ։

Ի՞նչ է քրիստոնեական հավատքը. Ինչո՞ւ ենք լույս աշխարհ գալիս, և ո՞րն է մեր կյանքի իմաստը. Այս և նման հարցերի շուրջ է կառուցված 15 զրույց-քննարկումներից բաղկացած «Ալֆա» դասընթացը:

Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը ցավակցական գիր է հղել Ասորի Ուղղափառ Եկեղեցու Սուրբ Սինոդին, հոգևոր դասին և հավատացյալ ժողովրդին՝ Անտիոքի և Համայն Արևելքի Պատրիարք Նորին Սրբություն Իգնատիուս Զաքքա Ա-ի մահվան առիթով:

Այսօր Մեծ Պահքի չորրորդ կիրակին է, այն կոչվում է Տնտեսի՝ ըստ այդ օրվա խորհուրդը բացատրող անիրավ տնտեսի մասին առակի: Այն հիշատակում է միայն Ղուկաս ավետարանիչը, որի բովանդակությունը հետևյալն է: Մի մեծահարուստ իմանում է, որ տնտեսը վատնում է իր ունեցվածքը, կանչում է նրան և հաշիվ պահանջում, որոշում հեռացնել աշխատանքից: Տնտեսը հասկանում է, որ կարող է անգործ մնալ, խորամանկության է դիմում:

Ինչո՞վ է Անիրավ տնտեսի կիրակին առանձնահատուկ, մանավանդ այդտեղ պատմվում է մի մարդու մասին, ով խորամանկությամբ էր վարվում: Ղուկասի Ավետարանի 15 և 16-րդ գլուխներում քննարկվում է սեփականության, ունեցվածքի տնօրինության մասին և մարդու վարքի դրսևորումների, թե իրեն վերապահված ունեցվածքն ինչպես է կառավարում և վերաբերվում, սակայն իր այդ կառավարման ազատությունը նաև ենթադրում է պատասխանատվություն և դրանից բխող հետևանքներ (աղքատ Ղազարոսի առակը):

Բժշկեա, Տէր, զանբժշկելի հիւանդութիւնս իմ, որ կարկամեալ դնիմ ի մահիճս մեղաց իմոց, և դեգերեալ կամ ի դուռն երկրորդ սելովմայ` սպասել և ակն ունիլ մեծի գալստեան քո։

Տերն ասում է. «Այս ժողովուրդը մոտ է ինձ իր բերանով, իր շրթունքներով է մեծարում ինձ, բայց սրտով հեռացել ու մեկուսացել է ինձնից, զուր է ինձ պաշտում, մարդկանց պատվիրաններն ու վարդապետություններն է ուսուցանում։ Դրա համար ես էլ պիտի փոխեմ այդ ժողովրդին, պիտի այլափոխեմ նրան, պիտի կորցնեմ իմաստունների իմաստությունը և արհամարհեմ խորհրդականների խորհուրդները»։