Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ինչու է լռում Ար­մեն Սարգ­ս­յա­նը

Ինչու է լռում Ար­մեն Սարգ­ս­յա­նը
14.01.2020 | 03:34
Իշ­խա­նա­փո­խու­թյու­նից ան­մի­ջա­պես հե­տո նա­խա­գահ Ար­մեն Սարգ­սյա­նի հաս­ցեին քն­նա­դա­տու­թյու­նը չի դա­դա­րում, սա­կայն այդ ա­մե­նի առն­չու­թյամբ նա հա­մա­ռո­րեն լռում է, չի հա­կա­դար­ձում, չի պար­զա­բա­նում իր դիր­քո­րո­շու­մը։ Կա մեկ ան­փո­փոխ պա­տաս­խան՝ նա­խա­գահն ա­ռաջ­նորդ­վում է Սահ­մա­նադ­րու­թյամբ։ Մինչ­դեռ նրան իշ­խա­նու­թյան բե­րած ՀՀԿ-ի, ոչ իշ­խա­նա­կան շր­ջա­նակ­նե­րի հա­մար այդ Սահ­մա­նադ­րու­թյունն այլ կերպ է մեկ­նա­բան­վում, իշ­խա­նու­թյան հա­մար՝ լրիվ այլ, իսկ Ար­մեն Սարգ­սյա­նի հա­մար՝ ինչ­պես կո­րո­շի օր­վա իշ­խա­նու­թյու­նը։ Նա եր­բեք դեմ չի գնա­ցել Փա­շի­նյա­նի իշ­խա­նու­թյան նա­խա­ձեռ­նած որևէ օ­րեն­քի, ա­ռանց բա­ցա­ռու­թյան բո­լորն ար­ժա­նա­նում են նրա հա­վա­նու­թյա­նը։ Հարցն այն չէ, թե իշ­խա­նու­թյու­նը սխալ է կամ ճիշտ, հարցն այն է, որ ան­գամ «դա­կե­լով» Փա­շի­նյա­նի նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­նե­րը, Սարգ­սյա­նը պետք է հան­րու­թյա­նը բա­ցատ­րու­թյուն ներ­կա­յաց­նի, ի վեր­ջո, խո­սի մարդ­կանց հետ, թե ին­չու է այդ­պես վար­վում։
Են­թադ­րենք, թե նա­խորդ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին պետք է «քյա­բաբ առ քյա­բաբ» սնան­կաց­նեն, դա­տա­վոր­նե­րին օ­րեն­քով կա­շա­ռեն ու պար­տադ­րեն հե­ռա­նալ ու այս ա­մե­նին հաս­նե­լու հա­մար հա­տուկ չտեսն­ված ու չլս­ված օ­րենք­ներ են մշա­կում, Ար­մեն Սարգ­սյա­նը, որ­պես երկ­րի գլուխ, ի՞նչ է մտա­ծում այդ ա­մե­նի մա­սին։ Չէ՞ որ լուրջ ի­րա­վա­բան­նե­րը, ան­կախ այն հան­գա­ման­քից, որ ընդ­դի­մա­դիր հար­թա­կից են, էա­կան խն­դիր­ներ են տես­նում այդ օ­րենք­նե­րում, գու­ցե ար­ժե՞ նրանց ա­սածն էլ բա­նի տեղ դնել։ Հնա­րա­վոր է Ար­մեն Սարգ­սյա­նը շատ ա­վե­լի տե­ղե­կաց­ված է այդ ի­րա­վա­կան գոր­ծըն­թաց­նե­րից, քան ընդ­դի­մա­խոս­նե­րը, իսկ ե­թե ոչ, ու­րեմն թող բա­ցատ­րի, թե ին­չու է հլու-հնա­զանդ Փա­շի­նյա­նի նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­նե­րի հա­մար ճա­նա­պարհ հար­թում։
Ի վեր­ջո, Սարգ­սյա­նը ոչ միայն «հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րի» Սահ­մա­նադ­րու­թյան ե­րաշ­խա­վորն է, այլև բո­լոր նրանց, ով­քեր իշ­խա­նա­կան կաս­տա­յի ան­դամ չեն, նա­խա­գահ են ընտ­րել նրան, բայց այ­սօր հան­րու­թյու­նից դրա հա­մար նե­րո­ղու­թյուն են խնդ­րում, այլ խոս­քով՝ Հա­յաս­տա­նի յու­րա­քան­չյուր քա­ղա­քա­ցու։ Հի­մա շար­քա­յին քա­ղա­քա­ցին այս ողջ խառ­նաշ­փո­թի մեջ ի­րա­վունք ու­նի՞ պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րից ի­մա­նա­լու նրա հս­տակ դիր­քո­րո­շու­մը, բա­ցատ­րու­թյու­նը, թե ին­չու են, օ­րի­նակ, ՍԴ դա­տա­վոր­նե­րը պար­տադր­ված գնում թո­շա­կի, ու ին­չու ին­քը սե­փա­կան հար­կե­րի հաշ­վին նրանց չաշ­խա­տե­լու հա­մար պի­տի վճա­րի։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3777

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ