Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Մար­դիկ ի­րենց կամ­քով կկ­րեին դի­մակ­նե­րը, ե­թե դա լի­ներ ող­ջամ­տու­թ­յան սահ­ման­նե­րում»

«Մար­դիկ ի­րենց կամ­քով կկ­րեին դի­մակ­նե­րը, ե­թե դա լի­ներ ող­ջամ­տու­թ­յան սահ­ման­նե­րում»
18.09.2020 | 01:22

Հե­ռա­վար դա­սե­րից ա­զատ­վե­ցին թե՛ ծնող­նե­րը, թե՛ ե­րե­խա­նե­րը, թե՛ ման­կա­վարժ­նե­րը, սա­կայն դա­սա­ժա­մերն անց­կաց­նե­լու նոր կարգն էլ չի ըն­դուն­վում։ Բա­ցատ­րու­թյու­նը մեկն է՝ կան­խար­գե­լում են հա­մա­վա­րա­կի տա­րա­ծու­մը։ Բայց ոչ բժշ­կա­կան, ոչ հո­գե­բա­նա­կան, ոչ ի­րա­վա­կան տե­սան­կյուն­նե­րից հիմ­նա­վոր­ված փաս­տարկ­ներ չկան, որ քա­ղա­քա­ցին ըն­դվ­զե­լու փո­խա­րեն միա­նա հա­մա­վա­րա­կի դեմ պայ­քա­րին։ Թե­մա­յի շուրջ զրու­ցել ենք փաստաբանների պալատի անդամ, փաս­տաբան ԼՈՒ­ՍԻ­ՆԵ ՎԻ­ՐԱ­ԲՅԱ­ՆԻ հետ։

-Դի­մակ կրե­լու պար­տադ­րան­քը տա­րած­վել է դպ­րո­ցա­հա­սակ ե­րե­խա­նե­րի վրա, կր­ճատ­վել են դա­սա­մի­ջոց­նե­րը, կան նաև այլ ցու­ցում­ներ՝ պահ­պա­նել սո­ցիա­լա­կան հե­ռա­վո­րու­թյուն, դա­սը նս­տած տե­ղից պա­տաս­խա­նել և այլն։ Ինչ­պե՞ս եք վե­րա­բեր­վում ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կին։

- Թե՛ որ­պես քա­ղա­քա­ցի, թե՛ որ­պես ծնող, թե՛ որ­պես փաս­տա­բան, շատ բա­ցա­սա­բար եմ վե­րա­բեր­վում այդ ա­մե­նին։ Հաս­կա­նում եմ, որ ապ­րում ենք հա­մա­վա­րա­կի շր­ջա­նում, բայց ա­մեն ինչ պետք է լի­նի ող­ջամ­տու­թյան սահ­ման­նե­րում։ Դպ­րո­ցա­կան ե­րե­խա­նե­րին՝ սկ­սած 6 տա­րե­կա­նից, պար­տադ­րել, որ ա­ռա­վո­տից կե­սօր դի­մակ կրեն, խայ­տա­ռա­կու­թյուն է։ Եվ դա այն դեպ­քում, երբ թույ­լատր­վում են մինչև 60-հո­գա­նոց հա­վաք­ներ, ո­րոնց ըն­թաց­քում չի վե­րահ­սկ­վում, թե ով է դի­մա­կով, ով՝ ա­ռանց դի­մա­կի, ու ինչ հե­ռա­վո­րու­թյուն են պահ­պա­նում մի­մյան­ցից։ Հե­տա­գա­յում մենք այս ա­մե­նի պտուղ­նե­րը քա­ղե­լու ենք։ Զար­մա­նում եմ, որ բժշ­կա­կան ո­լոր­տից որևէ մե­կը չի բարձ­րա­ձայ­նում՝ ար­դյոք դի­մակ­նե­րի գոր­ծա­ծու­մը 100 տո­կո­սով պաշտ­պա­նու՞մ է վա­րա­կից։ Եվ կշեռ­քի վրա պետք է դր­վեն դի­մակ կրե­լու վնաս­նե­րը՝ թթ­ված­նա­յին քաղց, ա­լեր­գիա­ներ, մաշ­կա­յին խն­դիր­ներ։ Ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան հա­մաշ­խար­հա­յին կազ­մա­կեր­պու­թյան հրա­պա­րա­կում­նե­րը շատ հա­կա­սա­կան են։ Ա­ռայժմ մենք չենք տե­սել որևէ փոր­ձաքն­նու­թյան ար­դյունք, գի­տա­կան հոդ­ված, որ ա­պա­ցու­ցում են դի­մա­կի ար­դյու­նա­վե­տու­թյու­նը։ Գի­տենք, որ հա­մա­վա­րա­կի հենց սկզ­բից հա­կա­սա­կան ցու­ցում­ներ են տր­վել։ Անտ­րա­մա­բա­նա­կան է նաև դա­սա­մի­ջոց­նե­րի կր­ճա­տու­մը։ Ե­րե­խան հոգ­նում է թե՛ ֆի­զի­կա­պես, թե՛ հո­գե­պես, ու չի կա­րող ա­նընդ­հատ նս­տած վի­ճա­կում լի­նել։

-Ե­րե­խա­յի դի­մակ չկ­րե­լը կա­րո՞ղ է հա­մար­վել ի­րա­վա­խախ­տում, թե՞ հա­կա­ռա­կը՝ սահ­մա­նա­փակ­վում են, խախտ­վում հենց ե­րե­խա­նե­րի ի­րա­վունք­նե­րը։

-Ե­թե որ­պես հիմք ու­նենք հի­մա ար­դեն ոչ թե պա­րե­տի, այլ ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան նա­խա­րա­րի ո­րո­շու­մը, ե­րե­խա­յի դի­մակ չկ­րե­լը չի կա­րող դիտ­վել որ­պես ի­րա­վա­խա­տում։ Նախ, ո­րով­հետև վար­չա­կան ի­րա­վա­հա­րա­բե­րու­թյան սու­բյեկտ կա­րող է լի­նել չա­փա­հաս քա­ղա­քա­ցին։ Տվյալ դեպ­քում, երևի ա­վե­լի շատ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը թող­նում են դպ­րոց­նե­րի վրա, ու վեր­ջին­ներս, բա­ցա­սա­կան, հետևանք­նե­րից խու­սա­փե­լու հա­մար, պար­տադ­րում են։ Բնա­կա­նա­բար օ­րեն­քի խախ­տում է պար­տադ­րան­քը։ Առ­հա­սա­րակ դի­մակ չկ­րե­լը ի­րա­վա­կան ակտ չի կա­րող հա­մար­վել, ո­րով­հետև ի­րա­վա­կան ակ­տե­րի մա­սին օ­րեն­քով ի­րա­վա­կան ակտ կա­րող են ստեղ­ծել սահ­մա­նադ­րու­թյամբ ո­րոշ­ված մար­մին­նե­րը։ Պա­րե­տը, որ­պես այդ­պի­սին, խոր­հր­դատ­վա­կան մար­մին է, չի կա­րող վար­քագ­ծի կա­նոն, նորմ սահ­մա­նել և ի­րա­վա­կան ակ­տի ուժ տալ դրան։ Այ­սինքն, մինչ այս ե­ղած դի­մակ չկ­րե­լու տուր­քե­րը օ­րեն­քի խախ­տու­մով էին։

-Դուք նկա­տե­ցիք, որ բժիշկ­նե­րը մաս­նա­գի­տա­կան գնա­հա­տա­կան­ներ չեն հն­չեց­նում խն­դիր­նե­րի մա­սին։ Ի՞նչ են ա­նում ի­րա­վա­բան­նե­րը՝ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի ի­րա­վունք­նե­րը պաշտ­պա­նե­լու ա­ռու­մով։

-Ինքս ա­ռա­ջին քայլն ա­րել եմ. բարձ­րա­ձայ­նել եմ հար­ցը և վար­չա­կան դա­տա­րա­նում բո­ղո­քար­կել իմ իսկ ակ­տը։ Որ­պես քա­ղա­քա­ցի գու­ցե չբո­ղո­քար­կեի, բայց որ­պես ի­րա­վա­բան սա սկզ­բուն­քի հարց է, և հե­տաքր­քիր է, թե դա­տա­րանն ինչ եզ­րա­հանգ­ման կգա։ Նա­խա­պես ա­սեմ, որ ես գնա­լու եմ մինչև վճ­ռա­բեկ դա­տա­րան։

-Ե­թե դա­տը շա­հեք, ի՞նչ կտա դա քա­ղա­քա­ցի­նե­րին, կա­րո՞ղ է նա­խա­դեպ հան­դի­սա­նալ։

-Վար­չա­կան դա­տա­րա­նի ակ­տը նա­խա­դե­պա­յին չէ, բայց գո­նե կտա ո­րո­շա­կիու­թյուն՝ ար­դյոք դա ի­րա­վա­կան ա՞կտ է, թե՞ ոչ։ Ե­թե հաս­նենք ար­դյուն­քի, քա­ղա­քա­ցի­նե­րը այս լույ­սի ներ­քո կա­րող են բո­ղո­քար­կել ակ­տե­րը՝ վկա­յա­կո­չե­լով այս օ­րի­նա­կը։ Ե­թե հայցս չբա­վա­րար­վի, մինչև վերջ գնա­լու եմ զուտ ի­րա­վուն­քի զար­գաց­ման հա­մար։ Չեմ ու­զում նա­խա­պես կան­խո­րո­շել։

-Ի՞նչ կա­սեք վեր­ջում։

-Մենք հաս­կա­նում ենք, որ վար­չա­կան մար­մին­նե­րը, ոս­տի­կա­նու­թյու­նը շատ ան­պատ­րաստ են և մե­ղա­վոր չեն, որ չեն տի­րա­պե­տում օ­րենք­նե­րին։ Ա­մեն օր ա­կա­նա­տես ենք լի­նում աբ­սուր­դա­յին տե­սա­րան­նե­րի։ Մա­քուր օ­դում քա­ղա­քա­ցին իր ի­րա­վունքն է բա­նեց­նում՝ շն­չե­լու, սն­վե­լու, այս ա­մե­նը այս­քան աբ­սուր­դի հասց­նե­լը բա­ցա­սա­կան տրա­մադ­րու­թուն է ստեղ­ծում վար­չա­կան մարմ­նի նկատ­մամբ։ Մար­դիկ շատ ա­վե­լի հար­գան­քով կվե­րա­բեր­վեին ու ի­րենց կամ­քով կկ­րեինք դի­մակ­նե­րը, ե­թե դա լի­ներ ող­ջամ­տու­թյան սահ­ման­նե­րում։ Այս սահ­մա­նը վա­ղուց ան­ցել է ար­դեն։ Եվ գի­տե՞ք ինչն է աբ­սուրդ նաև, թե­կուզ մի­ջազ­գա­յին փոր­ձով. այն մար­դիկ, որ ան­ցել են հի­վան­դու­թյան մի­ջով, ու­նեն հա­կա­մար­մին­ներ, հա­մա­պաս­տաս­խան թես­տի առ­կա­յու­թյան դեպ­քում կա­րող են դի­մակ չկ­րել։ Ո­րով­հետև բժշ­կա­կան ա­ռու­մով ա­պա­ցուց­ված է, որ ի­րենք վա­րա­կա­կիր չեն և չեն կա­րող վա­րակ­վել։ Հա­յաս­տա­նում չկա նման բան։ Ո­րէ մե­կը կա­րո՞ղ է ա­սել՝ թե ին­չու…

Զրու­ցեց

Ար­մի­նե ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 7800

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ