«Սոցիալ-հոգեբանություն դասախոսը» կորուսյալ հայրենիքի գաղափարը համարում է մեր ողբերգությունների ակունքը, դրա դոմինանտությունը, իբր, արհեստականորեն է ձևավորված, որպեսզի ՀՀ-ում մեզ զգանք փախստականի ճամբարում, այն երբեք մեր հայրենիքը չհամարենք և այլն...

Մեծ տատս ու մեծ պապս են՝ ցեղասպանության զոհեր: Հորական տատիս ծնողներն են: Աբրահամ Ճեպեճյանն ու Գայանե Կարմիրլյանը բախտ չունեցան գոնե սովալլուկ ու անջուր անցնելու գաղթի ճամփաներով. թուրքերը նրանց սպանեցին հայրենի Կեսարիայում ու տիրացան մեծահարուստ Ճեպեճիների ողջ ունեցվածքին:

Մի կաշառակեր դասախոս, ամեն կերպ փորձում է քննությունից կտրել փող չտվող ուսանողին և զանազան դժվար հարցեր է տալիս։

Հայաստան-Ղազախստան մասոնական սիրո մասին կխոսեմ վաղը, միգուցե՝ հաջորդ օրը, իսկ հիմա կանդրադառնամ Հայաստանը ներսից պայթեցնելու հերթական մեխանիզմին...

Օրը բացվեց մի նոր աբսուրդով ու մի շարք խայտառակություններով:

Հայ ժողովրդի վրա կիրառած տարատեսակ հոգեբանական տեխնոլոգիաներով Հայաստանի իշխանությունը զավթած թուրքական խմբակը կետ առ կետ կատարում է Հայկական հարցը ընդմիշտ փակելու և Հայոց ցեղասպանությունը ավարտին հասցնելու թուրքական հանձնարարությունը...

Հեշտ լուծումներ չկան։ Բայց մեզ պարտադրում են անլուծում տարբերակ։ Հիմա մեզ պարտադրում են «պաշտոնական Երևանի» գործի չիմացությունը ու ասում են՝ սա է, ուրիշ ելք չկա։ Այս իշխանությունը սեփական ժողովրդին ստել է՝ և´ ընտրություններից առաջ, և´ հետո...

Անդրանիկ Քոչարյանը փնտրում և չի գտնում ցեղասպանվածների անուննե՞րը, թե՞ իրոք ուզում է իմանալ ցեղասպանվածների թիվը, ասելով «եթե իրոք մեկ ու կես միլիոն են ցեղասպանվածները, ապա կարո՞ղ եք անուններն էլ ասել»: Բայց ոչ, նախադասության վերջին բառերը կասկած չեն թողնում, նա ասում է՝ «որ մենք ընդունենք»:

Տնտեսագիտության հետ կապ ունեցող, գրաճանաչ մարդիկ հավանաբար չեն կռահում, թե ինչպես կարող են իրար հետ կապ ունենալ պետության և տեղական համայնքների միջև փոխգործակցումը և ԱՄՆ քաղաքական կուսակցական ներքին միջանկյալ ընտրությունները։

Սիրտս քաղցր էր ուզում։ Տանը լիքը քաղցր կար՝ շոկոլադ, խմորեղեն, խտացրած կաթ, բայց, մի տեսակ, ուրիշ քաղցր էի ուզում, մի քիչ դառնահամ քաղցր՝ որ քիմքդ չի վառում, այլ թեթև ա, շոյելով անցնում ա ու մեղմ հիշողություն թողնում բերանում։ Փորփրեցի դարակներս, ծիրանի ջեմ գտա։ Ոչինչ, մի քիչ մոտ էր, բայց էն չեր։ Էլի նայեցի, մեկ էլ դարակի խորքերում մատներս սառը ապակու կպան՝ բանկայով ինչ-որ բան էր։ Հանեցի․․․ Ինքն էր, հենց էն, ինչ ուզում էի՝ պոպոքի մուրաբա՝ մուգ հյութի մեջ լողացող սև, փայլուն պոպոքներով։