Որքան մարդ կարող է անբարոյական լինել, որ իր կամակատար մենթերի, ջանդակապաշտպան կարմիրբերետավորների, գործ սարքող քննիչների և դատախազների, վնգստացող դատավորների միջոցով կառավորվող երկիրը ժողովրդավար անվանի:

Որտե՞ղ է ավելի լավ` անցյալու՞մ, ապագայու՞մ, թե՞ ներկայում: ՈՒրեմն, «Արծվաշենի հին լուսանկարները» ֆեյսբուքյան խումբ կա: Լավ խումբ է: Արծվաշենցիներին է համախմբում: Մարդիկ անցյալն են հիշում, ինչն անհրաժեշտ է: Հա, մեկ էլ` խմբակիցները «քաղաքականությամբ չեն զբաղվում»: Իրենց իրավունքն է:

Բոլոր բռնապետներին ու բռնապետիկներին թվում է, թե դա իրենց հետ չի պատահի: Իրենց թվում է, թե իրենք հավերժն են, հավերժ է իշխանությունն ու հավերժ է իրենց անպատժելիությունը...

Ասում են՝ այսօր ոստիկանի մասնագիտական տոնն է: Հավանաբար՝ մասնագիտական օրվա առթիվ մի քանի դիմակավորված բարոյական էմբրիոններ որոշում են ֆիզիկական բռնության, խոշտանգման ենթարկել իր երկրի համար մղվող մարտերի բովով անցած հայ զինվորին, հայորդուն։

Մի բան եմ նկատել. ուրեմն, ոմանց համար կապ չունի, թե ո՞վ է իշխանության ԱՄՆ-ում ու Ռուսաստանում, իրենք, մեկ է, պաշտում են ամերիկացիներին և ատում ռուսներին, բայց անունը դնում են մարդու իրավունք, դեմոկրատիա ու եսիմինչ։

Մի կաշառակեր դասախոս, ամեն կերպ փորձում է քննությունից կտրել փող չտվող ուսանողին և զանազան դժվար հարցեր է տալիս։

Հայ ժողովրդի վրա կիրառած տարատեսակ հոգեբանական տեխնոլոգիաներով Հայաստանի իշխանությունը զավթած թուրքական խմբակը կետ առ կետ կատարում է Հայկական հարցը ընդմիշտ փակելու և Հայոց ցեղասպանությունը ավարտին հասցնելու թուրքական հանձնարարությունը...

Թալեաթ, Էնվեր և Ջեմալ փաշաները միասին այնքան բարոյական և նյութական վնաս չեն տվել Արևմտյան Հայաստանին, որքան հայ արևմտամետները, Նիկոլի գլխավորությամբ, Արևելյան Հայաստանին. այս տողերի մեջ որևէ չափազանցություն չկա:

Տոտալ ողբերգությունը շարունակվում է: Մինչ Ազգային Ժողովում բարդույթավորված վարչապետն աֆեկտի տակ ազարտի ընկած, հոգեշեղվածի դիվային հայացքով, մարազմատիկ մոլագարի անոմալ ժեստիկուլյացիայով, հիստերիկ-պարանոյիկի վարքագծով, իրեն բնորոշ ու ավանդական դարձած լիրիկական զեղումներով, էմոցիոնալ պոռթկումներով, էկլեկտիկ մտքերով, հոդաբաշխ ու աբսուրդային արտահայտություններով պարադոքսալ նոնսենսներ կշռայլի ու ինտրիգ ապահովելով էքստազ կապրի՝ խաղաղ պայմաններում երկու տարբեր դժբախտ պատահարների արդյունքում զինվորներ կզոհվեն, տասնյակներն էլ վիրավոր ու հաշմանդամ կդառնան:

Մենք՝ հանրային կյանքով ապրողներս, երկրի վիճակով մտահոգներս, ամեն գնով կամ որևէ բանով երկրի զորացմանը նպաստողներս, մի մեծ փուչիկի մեջ ենք ու հաճախ կտրվում ենք այն իրականությունից, որում ենք...