«Եթե չհավատաք, որ Ես Եմ, ձեր մեղքերի մեջ կմեռնեք»

Ինչ որ մարդուց դուրս է գալիս, ա՛յն է, որ պղծում է մարդուն, որովհետև ներսից, մարդկանց սրտից են ելնում չար խորհուրդները՝ շնություն, պոռնկություն, գողություն, սպանություն, ագահություն, չարություն, նենգություն, գիջություն, չար նախանձ, հայհոյանք, ամբարտավանություն, անզգամություն: Այս բոլոր չարիքները ներսից են ելնում և պղծում մարդուն:

(Մարկ. 7;20-23)։

Մարդիկ, լինելով բանական էակներ, միմյանց հետ շփվում, հասկանում, ընկալում, արտահայտվում են խոսքերով:
Ամեն ազգ և ժողովուրդ ունի իր բնակավայրին հատուկ մրգերն ու բանջարեղենը, կերակրատեսակները, և չկա որևէ սահմանափակում, կարելի և անկարելի, այս է պատճառը, որ մեր Փրկիչը ի լուր մարդկության հայտարարում է. «Այն, ինչ որ բերանն է մտնում, այն չի պղծում մարդուն, այլ` ինչ դուրս է ելնում նրանից»,- այսինքն` խոսքը: Ինչքան շիտակ է խոսքը, այնքան մաքուր է մարդը, և ինչքան ծուռ ու նենգությամբ լեցուն է, այնքան վնասում և կորստյան է մատնում մարդկային հոգին:

Տեր Աստված ասաց.
-Թող լույս լինի,- և եղավ լույսը.... Արդեն Աստվածաշնչի` արարման պատմությունից տեսնում ենք, որ Արարիչն Աստված խոսքով ստեղծեց աշխարհը և միայն Իր պատկերով ու նմանությամբ մարդուն ստեղծեց Իր ձեռքերով և տվեց խոսելու շնորհը, և արդեն Ավետարանում Հովհաննես ավետարանիչը բարձրաձայնում է. «Սկզբից էր Բանը, և Բանը Աստծո մոտ էր, և Բանը Աստված էր» (Հովհ. 1;1): Այսինքն` Աստված խոսքով ստեղծեց աշխարհը, խոսքը տվեց մարդուն, և վերջում Աստծո խոսքը մարմին առավ Քրիստոսով:
Խոսքը ինքնին մեծ ուժ, զորություն և ազդեցություն ունի մարդկային կյանքի, պատմության և զարգացման մեջ: Այս է պատճառը, երբ մարդիկ միմյանց բարի խոսքեր են ասում, ուրախանում են, իսկ երբ վատ բաներ են խոսում, տխրում են, սա հետևանք է այն բանի, որ մարդ գոնե ենթագիտակցորեն հասկանում է խոսքի ուժը: Մարկոս ավետարանչի 7;20-23 համարներում Քրիստոս ներկայացնում է մարդու բերանից դուրս ելած այն խոսքերի շարանը, որը սրբապիղծ է դարձնում նրան, և բոլորովին պատահական չէ, որ Տերն ասում է. «Ձեր յուրաքանչյուր խոսքի և գործի համար պատասխան պիտի տաք դատաստանի օրը»:
Ասում են մի ճգնավոր իր քարոզում մարդկանց սովորեցնում է սրտից բխած բարի և ճշմարիտ խոսքեր արտահայտել` մատնանշելով դրա զորությունը և բարերար ազդեցությունը մարդկային կյանքի վրա, և հանկարծ ժողովրդի բազմությունից մի մարդ ասում է. «Դու հիմարություններ ես դուրս տալիս, այսպիսի բան չկա»,- և ճգնավոր հայրը, կոպիտ խոսքերով կշտամբում է նրան, մարդը լսելով իր հասցեին ասված կշտամբանքը` չարությամբ է լցվում և բացատրություն պահանջում: Ճգնավորը մեղմում է ձայնը և ասում. «Ների՛ր ինձ, խնդրեմ, ես անազնիվ գտնվեցի»,- մարդը լսելով խաղաղվում է. և ճգնավորը ասում է. «Ահա քո հարցի պատասխանը»: Իսկ Սողոմոն Իմաստունն ասում է. «Շատերն են ընկել սրի հարվածից, բայց բյուրավոր են նրանք, որ ընկել են խոսքի հարվածից»:

Մենք ինչքան մարդիկ գիտենք, որ չգնահատելով խոսքի արժեքը, ընկած են սրբապղծության մեղքի խավարի մեջ, և իրենց մեջ բորբոքված չարությունը դուրս են թափում իրենց խոսքերի միջոցով, և երբ հանդիմանում ես, իսկույն ասում են. «Ինչ անեմ. որ ասում եմ, հանգստանում եմ»: Ինչպիսի ինքնախաբեություն. մարդ իր իսկ խոսքերով սպանում է հոգին, ատելի դառնում Արարչի համար և, ինքնախաբեության և ինքնակործանման մեջ ընկած, իրեն մխիթարում, թե` հանգստանում եմ:

Ալեկոծ աշխարհը արդեն հավատից հեռացած մարդու միտքը հենց այսպիսի մեղքերով է ծանրաբեռնում, որպեսզի մարդ արարած ժամանակ չունենա մտածելու իր հոգու փրկության, Աստծո գոյության մասին և գնում է. «Ինչպես դեպի ծուղակը թռչող թռչունը, ինչպես արջառը` սպանդանոց: Ասում են, կար մի ճգնավոր, որ զանազան շնորհներով էր լցված, գիտեր իրեն ուղղվող բոլոր հարցերի պատասխանը: Մի անգամ նրա աշակերտը թիթեռ է բռնում և ափի մեջ պահելով ասում է. «Վարդապե՛տ, ասա՛ ինձ, իմ ձեռքի միջի թիթեռը սատկա՞ծ է, թե՞ կենդանի»: Ճգնավորը, չնայելով աշակերտի կողմը, ասում է. «Ամեն ինչ քո ձեռքերում է»: Ով մարդ արարած, Քրիստոս Աստված հեղեց Իր Փրկարար Արյունը քո փրկության համար և տվեց որպես փարոս Ավետարանը, և օրինակ սուրբ հայրերին, հիմա քո փրկությունը թո ձեռքերում է: Վաղը ուշ կլինի, հիմա է պահը, այլապես վաղը ուշ կլինի, և անապաշխար, մեղքերի մեջ կմեռնես դատաստանի համար, քանզի մեր Տերն իսկ ասաց. «Եթե չհավատաք որ Ես Եմ, ձեր մեղքերի մեջ կմեռնեք»:

Տեր Ահարոն քահանա ՄԵԼՔՈՒՄՅԱՆ
Գորիսի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ

Մեկնաբանություններ