Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Իմ պայ­քա­րը»

«Իմ պայ­քա­րը»
11.02.2020 | 02:52
Հի­շենք` Ա­դոլֆ Հիտ­լե­րը «գի­գան­տո­մա­նիա» ու­ներ. նա սի­րում էր ահ­ռե­լի զոր­քեր, ահ­ռե­լի բարձր շեն­քեր, ահ­ռե­լի քա­ղաք­ներ, ահ­ռե­լի հա­մա­կենտ­րո­նաց­ման ճամ­բար­ներ:
Սա հի­շե­ցինք հենց այն­պես: Մեր դեպքն այլ է պետք է բո­լորն զբաղ­ված լի­նեն մեկ մար­դով, և այդ մեկ մար­դը Փա­շի­նյանն է, ո­րի հա­մար հի­մա էլ կազ­մա­կերպ­վում է հան­րաք­վե, որ­պես­զի սիր­տը չնեղ­վի Հրայր Թով­մա­սյա­նից: Նրա սիր­տը լայն է Տիգ­րան Մու­կու­չյա­նի, Աղ­վան Հով­սե­փյա­նի, գլ­խա­վոր դա­տա­խազ Ար­թուր Դավ­թյա­նի հա­մար, Հրայ­րի դեպ­քում պետք է մեծ մի­ջոց­ներ ծախ­սել ու նրան սահ­մա­նադ­րո­րեն ա­սել՝ ոչ:
Չենք անդ­րա­դառ­նա­լու նաև նա­խա­գահ ան­վան­ված մեկ մար­դու սր­տի նեղ­վա­ծու­թյա­նը` բան­կա­յին օ­րեն­քի մա­սով, ո­րը նա ու­ղար­կեց Սահ­մա­նադ­րա­կան դա­տա­րան` «քն­նու­թյան», սա­կայն կի­րա­կի օ­րով ստո­րագ­րեց այդ­քան վի­ճար­կե­լի, այդ­քան պե­տու­թյուն քան­դող, հա­կաի­րա­վա­կան հե­ղաշ­րջ­ման ակ­տը:
ՈՒ­նենք այն, ինչ ու­նենք: Ընկ­նե՞նք վա­տա­տե­սու­թյան գիր­կը, հի­շենք՝ ին­չեր են ա­նում «շնա­բա­րո­նե­րը» (ըստ օր­վա իշ­խո­ղի) և ա­սենք` ա­մեն կերպ, ցան­կա­ցած գնով, այդ թվում և կեղ­ծիք­նե­րի (բարև ձեզ, թան­կա­գին ու ան­մո­ռաց Տիգ­րան Մու­կու­չյան, բա­րի գա­լուստ նոր Հա­յաս­տան) այս հան­րաք­վեն ան­պայ­մա­նո­րեն հո­րով-մո­րով է ար­վե­լու:
Ընդ ո­րում, ա­ռան­ձին քն­նարկ­ման թե­մա է խն­դի­րը, որ մար­տի 31-ին էլ, ըստ էու­թյան, ա­վարտ­վում են Ար­ցա­խի նա­խա­գա­հա­կան և խոր­հր­դա­րա­նա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րը (ե­թե նա­խա­գա­հա­կա­նում երկ­րորդ փուլ չլի­նի): Ա­սել է` եր­կու հան­րա­պե­տու­թյուն­ներն էլ թևա­կո­խում են տուր­բու­լեն­տու­թյան լա­տենտ փուլ. դա պա­տա­հա­կա­նու­թյու՞ն է, թե՞ լր­ջո­րեն գծագր­ված նա­խա­գիծ։ Ով` ինչ­պես:
Հե­տաքր­քիրն այս ա­մե­նում այն է, որ հան­րաք­վեով «սպի­տակ­նե­րի» և «սևե­րի» պայ­քա­րը թևա­կո­խե­լու է «ո­րա­կա­կան» նոր փուլ. Ար­ցա­խում էլ ար­դեն «հա­մա­հունչ» զար­գա­ցում­նե­րի նա­խադ­րյալ­ներ են դրսևոր­վում, ընտ­րու­թյուն­նե­րի քա­րո­զար­շա­վին զու­գըն­թաց հա­սա­րա­կու­թյու­նում «սևի» ու «սպի­տա­կի» ե­րագ­նե­րը խիստ ընդ­գծ­ված են դառ­նում:
Եզ­րա­կա­ցու­թյու­նը մեկն է` իշ­խա­նու­թյու­նը եր­կու եր­կր­նե­րում «զավ­թե­լուն» զու­գա­հեռ… Այս­տեղ պետք է պաու­զան ձգել, հի­շեց­նե­լու «նո­րին մե­ծու­թյան» ա­րած թերևս ա­մե­նաօ­դիոզ ար­տա­հայ­տու­թյու­նը, ո­րը հն­չել է ար­ցա­խյան թեկ­նա­ծու­նե­րի հետ հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ, և ո­րի մա­սին օ­րերս բարձ­րա­ձայ­նեց ՀՅԴ թեկ­նա­ծու Դա­վիթ Իշ­խա­նյա­նը, հետևյալն է. «Ե­թե ար­ցա­խյան նա­խընտ­րա­կան գոր­ծըն­թաց­նե­րը հա­մա­հունչ չլի­նեն Հա­յաս­տա­նում տե­ղի ու­նե­ցած գոր­ծըն­թաց­նե­րին, ես կո­չով կդի­մեմ Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դին»:
Հի­մա չգի­տես` լա՞ս, թե՞ խն­դաս: Որ­պես ո՞վ դի­մես. Ար­ցախն ա­ռան­ձին հան­րա­պե­տու­թյուն է, ի՞նչ գործ ու­նես, խառն­վում ես նրանց ներ­քին գոր­ծե­րին, ու թե Ար­ցա­խը ցան­կա­նում է ընտ­րել, դի­ցուք, ու ա­սենք` Վի­տա­լի Բա­լա­սա­նյա­նին, ո՞վ ի­րա­վունք ու­նի մի­ջամ­տե­լու նրա ընտ­րու­թյա­նը: Թե՞ հի­մա ու­ժե­ղաց­նում եք Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նին, որ երկ­րորդ փուլ լի­նի, երկ­րորդ փուլ անց­նեն Ա. Հա­րու­թյու­նյա­նը և Մա­սիս Մա­յի­լյա­նը, և հեշտ լի­նի ի­րա­կան ֆա­վո­րի­տին՝ Մա­յի­լյա­նին, նս­տեց­նել «գա­հին»։ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը, որն այս պա­հին լուրջ «ջո­կեր» է, կար­ծես ա­ռանձ­նա­պես չի գի­տակ­ցում, որ ճամ­փա է հար­թում ի­րա­կան թեկ­նա­ծուի հա­մար, Ար­ցախ` հա­յոց կա­ռա­վա­րու­թյու­նից մեկ­նե­լիք («Բաց հիմ­նադ­րամ­նե­րի», այն է` սո­րո­սա­կան «ծագ­ման») դի­տոր­դա­կան ա­ռա­քե­լու­թյուն­նե­րի «հա­մա­հունչ» հս­կո­ղու­թյան ներ­քո:
Որ ի՞նչ ես ա­նում հան­րաք­վեով, քո «դե­սանտ­նե­րով», քո «հա­մահն­չու­մով»։
ա) Նախ` ի անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն փոր­ձում ես որ­քան հնա­րա­վոր է ժա­մա­նակ շա­հել:
բ) Որ կա­րո­ղա­նաս հա­զար ու մի պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյամբ, վա­ղը` Մյուն­խե­նում Մնա­ցա­կա­նյա­նի և Մա­մե­դյա­րո­վի ե­րեք օր ու գի­շեր բա­նակ­ցած փա­թե­թին քո վերջ­նա­կան հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը ևս եր­կա­րաձ­գես, բա թե՝ մեզ մոտ հան­րաք­վե է, Ար­ցա­խում` ընտ­րու­թյուն­ներ, «մա­ջալ տվեք»:
գ) Ա­պա և` Ար­ցա­խում «նույ­նա­կան», «հա­մա­հունչ» թեկ­նա­ծու ըն­տր­վե­լուց հե­տո, Ար­ցա­խյան խնդ­րի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը դնես այդ ըն­տր­ված նա­խա­գա­հի վրա:
դ) Ե­թե այս ա­մե­նը չլի­նի (կար­ծում ենք, որ չի լի­նի). ի­րա­կա­նում դու նա­խա­պատ­րաս­տում ես պա­տե­րազ­մը. պա­տե­րազմ, ո­րը, ա­յո, Ադր­բե­ջա­նը կսկ­սի և այն սկ­սե­լու հա­մար, ի տար­բե­րու­թյուն ապ­րի­լյա­նի և ի հա­մա­ձայ­նու­թյուն Ար­ցա­խին քո ա­մե­նա­մեծ հար­վա­ծի (երբ ապ­րի­լյա­նի գնով Սերժ Սարգ­սյա­նին հա­ջող­վել էր մո­նի­թո­րին­գա­յին ու տե­ղո­րո­շիչ սար­քե­րի, այն է` մի­ջազ­գա­յին դի­տարկ­ման մե­խա­նիզմ ստեղ­ծել Ժնև-Վիեն­նա-Սանկտ Պե­տեր­բուր­գում) Ադր­բե­ջա­նը կսկ­սի պա­տե­րազ­մը և կա­սի, որ լե­գի­տիմ հիմ­քեր ու­նի դրա հա­մար, ո­րով­հետև Հա­յաս­տա­նը ոչ մի պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյուն չպա­հեց` այս­քան բա­նակ­ցե­լուց հե­տո:
ՈՒ մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյու­նը, ինչ­պես «թղ­թե շե­րե­փի» ժա­մա­նակ, մեծ գլու­խը կտմբտմբաց­նի ու կա­սի.
-Ար­դար է:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 4999

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ