Ոսկեպարցիներին ասում է, թե իբր պիտի օրը գա, ու իրենք ոչ թե դժգոհ լինեն, այլ ուրախանան, որ ադրբեջանցին 50 մետրի վրա է։ Էդ նույն «ուրախությունը» բերելու է Երևանի վրա...

Բաղանիս գյուղի միջպետական ճանապարհին Երևանից բերված մեծաքանակ կարմիր բերետավորները, Նոյեմբերյանի ոստիկանների հետ, փակել են միջպետական ավտոճանապարհը, որն անցնում է Բաղանիս-Այրում գյուղի ավերակների կողքով...

Հատկապես վերջին տարիներին սկսվել է հոգևոր պատերազմ։ Սա փողի կամ անգամ հողի պատերազմ չէ, այլ տեսակների պատերազմ է։ Տեսակների պատերազմը միշտ ամենադաժանն է, միշտ ամենադժվարն է, որովհետև պետք է նախ և առաջ ինքնանույնականանալ որևէ խմբի հետ, հետո հոգևոր կամուրջներ կապել, հետո զինվորագրվել, հետո պատերազմել...

Մի պահ պետք է գալու 100-200-300 հազար սովորական մարդկանցով դուրս գալ փողոց ու ասել, որ սա մեր եկեղեցին է։ Երկու օր է` նորմալ մարդիկ իրար ասում են. «Էս ի՞նչ հարձակում են սկսել եկեղեցու դեմ, Բագրատ Սրբազանի դեմ, մյուսների դեմ»...

Քչերն են ավելի լավ տիրապետում բողոքի և պրոտեստի աճի անատոմիային, քան՝ Փաշինյանը: Դատելով նրանից, թե ինչպես է երկրում բոլորիս ուղեղը իշխանական և թշնամական քաղաքական աղանդավորական քարոզչամեքենան լցնում ինֆոտեռորով, կարելի պնդել, որ պրոտեստը, այն էլ դեռ լոկալ և պասիվ պրոտեստը, ոչ միայն անհանգստացրել է իշխանություններին, այլև նրանք պատկերացնում են ակտիվ պրոտեստի ավերիչ էֆեկտն իրենց նկատմամբ: Այժմ գործում է ծավալվող պրոտեստը բարուրում խեղդելու մեթոդը:

Հողն այն տեղն է, որտեղ կանգնում են երկու ոտքերի վրա: Մենք գոնե այդպես հասկացանք, երբ առաջին քայլերն արեցինք: Հետո, երբ մայրս ինձ ու եղբորս բակ էր ուղարկում, շեմքին չհասած միշտ հիշեցնում էր. - Հողերի հետ հանկարծ չխաղաք:

Հասկանալու դեֆիցիտը և դրա փոխարինումը հասկանալու իմիտացիայով մեր տունը քանդող հիմնական հանգամանքներից մեկն է։

Նախորդ դարակեսից Աբովյան 16-ը Հայկական աշխարհի (այն է՝ Հայաստանի սովետական սոցիալիստական ռեսպուբլիկայի), և ընդհանրական հայոց Սփյուռքի կենտրոնաձիգ կառույցներից էր, ինչպես որ էին Մատենադարանն ու Պետհամալսարանը, Գիտությունների ազգային ակադեմիան և Ալեքսանդր Թամանյանի ժառանգությունը։

Սիրելի հայ ժողովուրդ, գիտակից եղբայրներ և քույրեր, հայոց բանակ, սրբազան հայրեր, իմ գործընկերներ, ձեզ եմ դիմում կոչով:

Ի՞նչ եք կարծում, 1915 թվականի ապրիլի 24-ին, երբ Պոլիսում բռնեցին ու սպանեցին բոլոր հայ մտավորականներին, Էրզրումի կամ Մուշի հայերն ի՞նչ էին մտածում: