Վերջերս, հատկապես՝ ամսի 9-ին տեղի ունեցած նախագահի ընտրությունից հետո, որոշ լրատվամիջոցներ, օգտատերեր, անհատներ հայտարարում են, թե Արցախը դեմ է գնում Երևանին, ընդգծված անվստահություն է ցուցաբերում Երևանի հանդեպ և այլն։
Աշխարհում չկա երկրիր, որն իր գոյության ուրույն կոնցեպտը չունենա։ Որոշ երկրների գոյության կոնցեպտն ազատ է, որոշներինը՝ սահմանափակ, բայց դա չի նշանակում, որ երկիրը պետք է զիջի և համակերպվի հարևանների պարտադրանքներին։
Բազմաթիվ ընկերներ գրում են, որ Արցախում վերջապես իշխանությունն անցավ իսկական հայերին, ովքեր դուխով են, հայրենասեր, անկախ: Չեմ վիճում, քանի որ ընտրված նախագահի մասին քիչ բան գիտեմ։
Ակնայով ռուսական օգնությունն ընդունել/չընդունելու մասին։ Նայում եմ իշխանական քարոզիչների գրառումները՝ փորձում են համոզել, իբր Արայիկ Հարությունյանը նույն բանն էր ուզում անել ու հավասարության նշան դնում Ռուսաստանի և Ադրբեջանի միջև։
Ռուսաստանի Դաշնության կառավարությունը հանդես է եկել Արցախի Հանրապետությանը հումանիտար օգնություն տրամադրելու նախաձեռնությամբ՝ հաշվի առնելով մեր հանրապետությունում ստեղծված հումանիտար ճգնաժամը:
***
Правительство Российской Федерации выступило с инициативой по оказанию гуманитарной помощи Республике Арцах в связи со сложившимся в нашей республике гуманитарным кризисом.
Արցախն ունի նախագահ՝ ի հեճուկս բոլոր դժվարությունների ու մարտահրավերների, որոնք ունեն Արցախի ինստիտուցիոնալ և սահմանադրաիրավական կերպը ոչնչացնելու առաքելություն...
Մինչ սառեցված են կամ խայտառակ դանդաղ տեմպերով են իրականացվում հայ-իրանական տնտեսական համագործակցության առանցքային նախագծերը (Մեղրիի ՀԷԿ, Իրան-Հայաստան էլեկտրահաղորդման գիծ, «Հյուսիս-Հարավ» ավտոմայրուղու համապատասխան հատվածներ և այլն), Բաքուն ու Թեհրանը ժամանակ չեն կորցնում՝ կյանքի կոչելով համատեղ խոշոր ենթակառուցվածքային ծրագրեր...