Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Նի­կո­լի պա­րը կբռ­նի կամր­ջի վրա` գար­նա­նը

Նի­կո­լի պա­րը կբռ­նի կամր­ջի վրա` գար­նա­նը
10.12.2019 | 00:25
Շատ ի­մաս­տուն լի­նել պետք չէ հաս­կա­նա­լու` նրան ա­մեն ինչ թույ­լատր­ված է: Ար­դա­րա­ցի լի­նե­լու հա­մար էլ պետք է ամ­բող­ջա­կան փաս­տագ­րում կա­տա­րել. այդ ըն­տա­նի­քին է ա­մեն բան թույ­լատր­ված: Ա­մեն անց­նող օ­րը ա­պա­ցույց է, թե որ­քան «գրա­գետ» է խա­ղում այդ ըն­տա­նի­քը, և ա­մեն մի տար­րը` շր­ջազ­գես­տի, կի­սաշր­ջազ­գես­տի, գի­նու շշի, «ախ­րան­նիկ­նե­րի» հոծ բազ­մու­թյամբ զա­վակ­նե­րի զբո­սան­քի և մնա­ցյալ` ընդ­հուպ Ար­ցա­խի, արտ­քա­ղա­քա­կան (ներ­քա­ղա­քա­կան «չուք-չաք-չա­րա­քին», կամ որ նույնն է` չա­րի­քի մա­սին` ներքևում) հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ, մշակ­ված, կոկ­ված-սոկ­ված են:
Ին­չը սա­կայն որևէ օր­գա­նա­կան կապ Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի հետ չու­նի. աշ­խար­հը բա­ժա­նող-վե­րա­դա­սա­վո­րող­նե­րի մար­շալ-պլանն է պար­զա­պես ի­րա­կա­նաց­վում: Ար­ձա­նագ­րենք` «տղան» կես ճամ­փին է, նա, ա­յո, ա­նում է ա­մեն բան ոս­կեր­չա­կան ճշգ­րու­թյամբ գու­ցե, քան­զի ազ­գա­յի­նին պե­տա­կա­նի, ինս­տի­տու­ցիո­նա­լի նկատ­մամբ ոչ մի ար­գե­լանք չու­նի, սա­կայն գլ­խա­վոր գոր­ծը դեռ առջևում է:
Եվ այն ան­վան­վում է` Ար­ցախ: Ի՞նչ զար­գա­ցում­ներ կա­րող են տե­ղի ու­նե­նալ 2020-ին, ո­րը մեկ­նար­կե­լու է Մնա­ցա­կա­նյան… Ձգենք պաու­զան և փաս­տենք` այն Մնա­ցա­կա­նյա­նի, ո­րի անգ­լե­րե­նի տեքս­տը չի հա­մընկ­նում հա­յե­րեն տեքս­տին (նե­րե­ցե՛ք, իսկ ին­չու՞ չպա­հան­ջել նաև ռու­սե­րեն տեքս­տը` հաս­կա­նա­լու, թե ին­չեր են մտա­ծում նաև այդ «գետ­նին» վրա սույն պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը), ինչն ա­հա­վոր նշա­նա­յին է` հաս­կա­նա­լու, թե բա­նակ­ցա­յին սե­ղա­նի շուրջ Հա­յաս­տանն ինչ վի­ճա­կում է:
Եվ ու­րեմն` տար­վա սկզ­բին կր­կին տե­ղի կու­նե­նա Մնա­ցա­կա­նյան-Մա­մե­դյա­րով հան­դի­պում: Ոզ­նուն էլ չէ՞ հաս­կա­նա­լի, որ սե­ղա­նին փաս­տա­թուղթ կա, և փորձ է ար­վում ո­րո­շա­կի ընդ­հա­նուր տես­լա­կան ամ­րա­կա­յել կող­մե­րի մոտ: Ին­չը աբ­սուր­դի ժան­րում է միակ պատ­ճա­ռով` Ադր­բե­ջա­նի հայտ­նի մո­րա­տո­րիու­մի, որ­տեղ ոչ Հա­յաս­տա­նի և ոչ էլ Ար­ցա­խի` «փոխ­զի­ջու­մայ­նու­թյան, դոս­տու­մու­թյան, քիր­վա­յու­թյան, խա­ղա­ղա­սի­րո­ղա­կա­նու­թյան, մու­ղա­մա­մեր­ձեց­ման» հա­մար որևէ տեղ չկա:
Կա պրագ­մա­տիկ-կա­պի­տու­լյա­ցիոն պա­հանջ, որն ան­չափ չա­րա­գու­շակ է հն­չում. սա է մեր պա­հան­ջը, ե­թե ոչ պա­տե­րազ­մի այս ան­գամ ոչ միայն թուր­քա­կան «նա­յոմ­նիկ­նե­րին» թաքց­նե­լով Թա­լի­շի ան­տառ­նե­րում, այլև օ­դա­յին հար­ված­նե­րի, մեր ու­նե­ցած ողջ ռազ­մա­կան ար­սե­նա­լի կի­րառ­մամբ (գու­մա­րած Թուր­քիա­յի` դեռ 2016-ին նա­խագ­ծած` Նա­խիջևա­նի կող­մից հար­ված­նե­րի):
Հաս­կա­նա­լի չէ՞, նյարդ են ստու­գում ա­զե­րի­նե­րը, ո­րով­հետև մե­րոնք էլ հնա­րա­վոր է հի­շեն` Սերժ Սարգ­սյա­նի ա­ռած (նկա­տեք` ցայս գեթ մեկ միա­վոր զենք տն­տե­սա­կան հե­ղա­փո­խու­թյան ա­ռա­ջա­մար­տիկ Փա­շի­նյան Նի­կո­լը դեռ չի բե­րել), և ու­րեմն` մե­րոնք էլ կա­րող են նույ­նա­կան շան­տա­ժով պա­տաս­խա­նել ադր­բե­ջա­նա­կան խե­լա­հե­ղու­թյա­նը` հի­շե­լով «Իս­կան­դե­րը», Սար­սան­գի ջրամ­բա­րը, սա­կայն դա խե­լա­գա­րու­թյան կան­խա­վար­կա­ծի տի­րույ­թում է, և այս ա­մե­նից, գո­նե հռե­տո­րա­բա­նու­թյան մա­սով, զերծ են մնում, ո­րով­հետև Ար­ցա­խում նա­խա­գա­հա­կան ու պառ­լա­մեն­տա­կան ընտ­րու­թյուն­ներ են մար­տին, փետր­վա­րին էլ Ադր­բե­ջա­նում են պառ­լա­մեն­տա­կան ընտ­րու­թյուն­ներ, և տե­սա­կա­նո­րեն անհ­նար է թե պայ­մա­նագ­րի, թե կա­ռա­վար­վող բլիցկ­րի­գի հնա­րա­վո­րու­թյու­նը: Ո­րով­հետև, որ­պես օ­րի­նա­չա­փու­թյուն, ընտ­րու­թյուն­նե­րի ըն­թաց­քում կա «չգր­ված օ­րենք» չխան­գա­րե­լու մա­սին: Ին­չը չես ա­սի ար­դեն ընտ­րու­թյուն­նե­րից հե­տո ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի հա­մար: ՈՒ «գա­րու­նը» սա­րե­րի հետևում չէ. մինչև գա­րուն մնա­ցել է մի քա­նի ա­միս, ո­րին օր­վա իշ­խո­ղը կհաս­նի` շուն­չը կտր­ված, բա­վա­կա­նին ցածր ռեյ­տին­գով:
Ընդ ո­րում, ե­թե կա­րո­ղա­նա փրկ­վել Երևա­նի քա­ղա­քա­պե­տի կա­զու­սից ևս, ո­րով­հետև Կար­գին Հայ­կոն այն­քան կար­գին է ըն­կել Փա­շի­նյա­նի «գլ­խին»` բո­լոր պա­րա­մետ­րե­րով` կո­ռուպ­ցիոն, փաս­տաթղ­թե­րի կեղծ­ման, ա­րա­բա­կան աշ­խար­հի հետ արտ­քա­ղա­քա­կան սկան­դա­լի, ա­սում են` նույ­նիսկ քա­ղա­քա­ցիու­թյան հետ կապ­ված, որ նույ­նիսկ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը դժ­վար թե սիրտ ու­նե­նան պա­րե­լու Երևա­նի եր­բեմ­նի ա­մե­նա­թանկ տո­նա­ծա­ռի տակ:
Փա­շի­նյա­նի ան­կում գրան­ցող ռեյ­տին­գը չի փրկ­վե­լու ան­գամ Սերժ Սարգ­սյա­նի ձե­բա­կա­լու­թյամբ. նախ որ` եր­կու նա­խա­գահ բան­տում պա­հե­լը թանկ «հա­ճույք» է. թե ՛ ներ, թե՛ արտ­քա­ղա­քա­կան ա­ռում­նե­րով: Քո­չա­րյա­նին եր­կար պա­հել նույն­պես անհ­նար է ՄԻԵԴ-ի և մնա­ցյալ հան­գա­մանք­նե­րով պայ­մա­նա­վոր­ված (մա­նա­վանդ` Նի­կո­լի ար­դեն Ռու­սաս­տա­նի հետ «չաշ­կա-լոշ­կա­յի» և գր­պա­նում հար­մա­րա­վետ տե­ղա­վոր­վե­լու ա­ռու­մով), բաց թող­նե­լուց հե­տո էլ իր, այս­պես ա­սած` «հա­մա­կիր­նե­րի» (գրա­կան լեզ­վով` զոմ­բի­նե­րի) բա­նա­կը նոր հիաս­թա­փու­թյուն կապ­րի Հի­սու­սի «հետևոր­դից»։ Ինչն էլ ռեյ­տին­գա­յին նոր անկ­ման պատ­ճառ կդառ­նա… Այն­պես որ Սեր­ժի սահ­մա­նադ­րա­կան կոս­տյու­մը և ա­մա­ռա­նո­ցը «կոր­զած», 55-մի­լիո­նա­նոց ինք­նա­թի­ռով թռ­չող պեր­սո­նի գոր­ծերն էլ կար­ծա­ծի չափ լավ չեն այ­սօր, է՛լ ա­վե­լի վատ կլի­նեն ա­ռա­ջի­կա­յում:
Էլ չենք ա­սում` գար­նա­նը:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 4503

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ