Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Սո­դո­մը ընդ­միշտ լքե­լու» վճ­ռա­կա­նու­թ­յու­նը

«Սո­դո­մը ընդ­միշտ լքե­լու» վճ­ռա­կա­նու­թ­յու­նը
20.12.2019 | 00:03
...Եվ քա­նի որ հրեշ­տակ­նե­րը տղա­մարդ­կանց տեսք ու­նեին, դրա­նից երևում է, թե ինչ զազ­րե­լի այ­լա­սեր­վա­ծու­թյամբ էին վա­րակ­ված Սո­դո­մի բո­լոր բնա­կիչ­նե­րը, ե­րի­տա­սար­դից մինչև ծեր, ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դը միա­սին պա­շա­րե­ցին տու­նը (Ծննդ. 19; 4)։
Ար­դար Ղով­տը կա­տա­րե­լով հյու­րա­սի­րու­թյան ա­վան­դա­կան օ­րեն­քը, թույլ չտ­վեց իր հյու­րե­րին նե­ղաց­նել, այլ ա­ռա­ջար­կեց իր եր­կու դուստ­րե­րին, ո­րոնց «տղա­մարդ չի մո­տե­ցել» (Ծննդ.19; 8):
Սա­կայն այ­լա­սեր­ված­նե­րը, պիղծ ցան­կու­թյամբ բոր­բոք­վե­լով, փոր­ձում էին բռ­նա­բա­րել նաև Ղով­տին, «Հի­մա քեզ ա­վե­լի շատ կչար­չա­րենք, քան նրանց» (Ծննդ.19; 9):
Արևմուտ­քի ժա­մա­նա­կա­կից հա­սա­րա­կու­թյու­նը, քրիս­տո­նեա­կան ար­մատ­նե­րից զրկ­վե­լով, փոր­ձում է ի­րեն «հու­մա­նիստ» մար­դա­սի­րա­կան ցու­ցա­բե­րել միա­սե­ռա­կան­նե­րի նկատ­մամբ` կո­չե­լով նրանց բա­րո­յա­պես չե­զոք «սե­ռա­կան փոք­րա­մաս­նու­թյուն» բա­ռով: Ի­րա­կա­նում դա ոչ թե հու­մա­նիս­տա­կան, այլ, կա­րե­լի է ա­սել, ա­վե­լի դա­ժան վե­րա­բեր­մունք է: Պատ­կե­րաց­րեք, ե­թե բժիշ­կը «բա­րե­սիրտ» ձևա­նա­լով սկ­սի ներ­շն­չել ծանր հի­վան­դին, որ նա ա­ռողջ է, պար­զա­պես բնու­թյամբ նման չէ ու­րիշ­նե­րին, ա­պա նա մար­դաս­պա­նից քիչ է տար­բեր­վում: Սուրբ Գիր­քը մատ­նան­շում է, որ Աստ­ված «Սո­դոմ և Գո­մոր քա­ղաք­նե­րը մոխ­րի վե­րա­ծե­լով` դա­տա­պար­տեց` օ­րի­նակ ծա­ռա­յեց­նե­լով նրանց ա­պա­գա­յի ամ­բա­րիշտ­նե­րի հա­մար» (Բ Պետր. 2; 6): Նա խո­սում է ոչ միայն հա­վի­տե­նա­կան կյան­քը կորց­նե­լու վտան­գի մա­սին, այլ նաև հո­գու ա­մե­նա­ծանր հի­վան­դու­թյու­նից բժշկ­վե­լու հնա­րա­վո­րու­թյան մա­սին: Պո­ղոս ա­ռա­քյա­լը ոչ միայն խիստ հան­դի­մա­նում էր կորն­թա­ցի­նե­րին ա­մո­թա­լի մեղ­քե­րի հա­մար, այլ նաև հույս է տա­լիս ի­րենց իսկ մի­ջա­վայ­րից վերց­րած օ­րի­նակ­նե­րով. «Եվ ձեզ­նից ո­մանք այդ­պի­սին էին, սա­կայն մեղ­քե­րից լվաց­վե­ցիք, սր­բա­գործ­վե­ցիք և ար­դա­րաց­վե­ցիք մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ա­նու­նով և մեր Աստ­ծու Հո­գով» (Ա Կորնթ. 6; 11):
Սուրբ հայ­րե­րը նշում են, որ բո­լոր կր­քե­րի (նաև մարմ­նա­կան) ծան­րու­թյան կենտ­րո­նը գտն­վում է մարդ­կա­յին հո­գու ո­լոր­տում, հո­գու ա­պա­կան­վա­ծու­թյան մեջ: Մեղ­քերն ու մո­լու­թյուն­նե­րը Աստ­ծուց մար­դու հե­ռա­նա­լու ար­դյունք են և որ­պես հետևանք ա­ռա­ջաց­նում են մեղ­սա­կան այ­լա­սեր­վա­ծու­թյուն: Դրա հա­մար էլ ա­պա­քին­ման ե­լա­կե­տը պետք է լի­նի «Սո­դո­մը ընդ­միշտ լքե­լու» վճ­ռա­կա­նու­թյու­նը: Երբ հրեշ­տակ­նե­րը Ղով­տին իր ըն­տա­նի­քով դուրս էին հա­նում Սո­դո­մից, նրան­ցից մեկն ա­սաց. «Փր­կի՛ր կյանքդ, հետ չնա­յես» (Ծննդ. 19; 17): Այս խոս­քե­րում բա­րո­յա­կան փոր­ձու­թյուն կար: Այ­լա­սեր­ված քա­ղա­քի վրա հրա­ժեշ­տի հա­յացք նե­տե­լը կն­շա­նա­կեր հա­մակ­րանք հայտ­նել քա­ղա­քին, ո­րին Աստ­ված դա­տա­պար­տու­թյան վճիռ էր կա­յաց­րել: Ղով­տի կի­նը հետ նա­յեց և դար­ձավ ա­ղի ար­ձան, ո­րով­հետև հո­գով չբա­ժան­վեց Սո­դո­մից: Սո­ղո­մոն Ի­մաս­տու­նը գրում է Ղով­տի կնոջ մա­սին` որ­պես ան­հա­վատ հո­գու հի­շա­տակ կանգ­նած ա­ղի ար­ձան (Ի­մաստ. 10; 7): Նաև մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տոս զգու­շաց­նում է իր ա­շա­կերտ­նե­րին. «Այն օ­րը, երբ Ղով­տը դուրս ե­կավ Սո­դո­մից, եր­կն­քից կրա­կի ու ծծմ­բի անձրև թափ­վեց և կոր­ծա­նեց բո­լո­րին... Հի­շե­ցե՛ք Ղով­տի կնո­ջը» (Ղուկ. 17; 29-32): Ոչ միայն նրանց, ով­քեր սե­փա­կան փոր­ձով ան­ցան կոր­ծա­նա­րար ան­դուն­դը, այլև բո­լո­րին, ով­քեր ար­դա­րաց­նում են այս ա­րա­տը, պետք է հի­շեց­նել Ղով­տի կնոջ օ­րի­նա­կը: Ի­րա­կան անկ­ման ու­ղին սկս­վում է մեղ­քի ար­դա­րա­ցու­մից: Պետք է զար­հու­րել հա­վի­տե­նա­կան կրա­կից, և այն ժա­մա­նակ այս զազ­րե­լի մեղ­քի ար­դա­րաց­ման և «ի­րա­վուն­քի» վե­րա­բե­րյալ բո­լոր լի­բե­րալ խոս­քե­րը կեղ­ծա­պա­տիր կթ­վան: Ո­րով­հետև, ինչ­պես գր­ված է. «Ա­մեն ա­նօ­րեն պիղծ է Տի­րոջ ա­ռաջ, իսկ ար­դար­նե­րի հետ է Նրա հա­ղոր­դու­թյու­նը» (Ա­ռակ. 3:32):
Ա­մե­նից ա­ռաջ պետք է մտ­նել Ե­կե­ղե­ցու շնոր­հա­բաշխ ո­լոր­տը: Անհ­րա­ժեշտ է պատ­րաստ­վել (ա­ռանց հե­տաձ­գե­լու) հիմ­նա­վոր խոս­տո­վա­նու­թյան և անց­նել այն: Այ­սօր­վա­նից պետք է սկ­սել կա­տա­րել այն, ինչ Սուրբ Ե­կե­ղե­ցին դա­րեր շա­րու­նակ ա­ռա­ջար­կում է իր զա­վակ­նե­րին` մշ­տա­պես մաս­նակ­ցել խոս­տո­վա­նու­թյան և հա­ղոր­դու­թյան խոր­հուրդ­նե­րին, ներ­կա գտն­վել մեծ տո­նե­րի և կի­րակ­նօ­րյա աստ­ված­պաշ­տու­թյան ժա­մե­րին, կա­տա­րել ա­ռա­վո­տյան և ե­րե­կո­յան ա­ղոթք­նե­րը, պահ­պա­նել պահ­քի օ­րե­րը, ար­թուն լի­նել սե­փա­կան ան­ձի նկատ­մամբ, որ­պես­զի մեղ­քից հե­ռու մնանք: Այն­ժամ կհաս­նի Աստ­ծո ա­մե­նա­կա­րող զո­րու­թյու­նը և ար­մա­տա­պես կբժշ­կի մեզ ծանր ախ­տից:
«Տար­բեր փոր­ձու­թյուն­նե­րից, հո­գե­կան և մարմ­նա­կան կր­քե­րից սե­փա­կան տկա­րու­թյու­նը ճա­նա­չո­ղը սկ­սում է ճա­նա­չել նաև Աստ­ծո ան­սահ­ման կա­րո­ղու­թյու­նը, Նրան սր­տանց ա­ղո­թող­նե­րին ա­զա­տագ­րող զո­րու­թյու­նը: Եվ այն­ժամ ա­ղոթ­քը քաղց­րա­նում է մար­դու հա­մար: Տես­նե­լով, որ ա­ռանց Աստ­ծո ո­չինչ չի կա­րող ա­նել և զգու­շա­նա­լով ան­կու­մից` նա մշ­տա­պես ձգ­տում է մնալ Աստ­ծո հետ: Նա հիա­նում է և զար­մա­նում, թե ինչ­պես Աստ­ված ա­զա­տեց նրան այդ­չափ փոր­ձու­թյուն­նե­րից ու կր­քե­րից և գո­հա­նում ու փա­ռա­բա­նում է Ա­զա­տագ­րո­ղին և իր ե­րախ­տա­պար­տու­թյան հա­մար ըն­դու­նում է խո­նար­հու­թյունն ու սե­րը, և այ­սու­հետ ոչ մե­կին այլևս չի ար­հա­մար­հում` ի­մա­նա­լով, որ ինչ­պես Աստ­ված ի­րեն օգ­նեց, այդ­պես էլ կա­րող է օգ­նել նաև ու­րիշ­նե­րին, երբ կա­մե­նա» (Պետ­րոս Դա­մաս­կա­ցի):
Թարգ­մա­նու­թյու­նը` ռու­սե­րե­նից
Տեր Ըն­ծա քա­հա­նա ՄԻՐ­ԶՈ­ՅԱ­ՆԻ
Դար­բա­սի հոգևոր հո­վիվ
Դիտվել է՝ 1372

Մեկնաբանություններ