Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Տե­սակ-տե­սակ ու­տե­լիք­նե­րից սպա­նե­րը նույն­պես պետք է օգտ­վեն

Տե­սակ-տե­սակ ու­տե­լիք­նե­րից սպա­նե­րը նույն­պես պետք է օգտ­վեն
06.03.2020 | 01:18
Կաս­կա­ծից վեր է, որ զո­րա­մա­սե­րում, որ­տեղ սնն­դի մա­տա­կա­րա­րու­մը մաս­նա­վոր ըն­կե­րու­թյուն­նե­րին է հան­ձն­վել, զին­վոր­նե­րը շատ ա­վե­լի գոհ ու կուշտ են: Ան­գամ ա­մե­նաք­մա­հաճ ե­րի­տա­սարդ­ներն ընտ­րու­թյան հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նեն, ու ծնող­նե­րի մտա­վա­խու­թյու­նը, թե որ­դին կա­րող է սո­ված մնալ, ո­րով­հետև, են­թադ­րենք, սո­խով ա­պուր­ներ չի սի­րում, այժմ ան­տե­ղի է: Ցա­վա­լին այն է, սա­կայն, որ նո­րաց­ված ճա­շա­ցան­կը միայն ժամ­կե­տա­յին զին­ծա­ռա­յող­նե­րի, վե­րա­կար­գում գտն­վող սպա­նե­րի ու պայ­մա­նագ­րա­յին­նե­րի հա­մար է: Իսկ այն սպա­ներն ու պայ­մա­նագ­րա­յին զին­ծա­ռա­յող­նե­րը, որ վե­րա­կար­գում չեն գտն­վում, ստիպ­ված են զո­րա­մա­սի տա­րած­քից դուրս ընդ­մի­ջում ա­նել: «Մի քա­նի տա­րի ա­ռաջ զո­րա­մա­սե­րի բո­լոր զին­ծա­ռա­յող­նե­րը՝ շար­քա­յի­նից մինչև ա­մե­նա­բարձ­րաս­տի­ճան սպան, օգտ­վել են նույն ճա­շա­րա­նից, բայց վեր­ջին տա­րի­նե­րին «ի­րա­վի­ճակ է» փոխ­վել: Հա­նուն ար­դա­րու­թյան պետք է ա­սել, որ այն ժա­մա­նակ, երբ բա­նա­կում սնն­դի կազ­մա­կերպ­մամբ տվյալ զո­րա­մասն է զբաղ­վել, սպա­յա­կան անձ­նա­կազ­մը, որ­պես կա­նոն, չի օգտ­վել ճա­շա­րա­նից: Եվ ստաց­վել է այն­պես, որ ճա­շա­րա­նի աշ­խա­տա­կից­ներն ա­մեն ան­գամ ան­տե­ղի հա­վե­լյալ սնունդ են պատ­րաս­տել,- ա­սաց «Ի­րա­տե­սի»՝ բա­նա­կին մոտ կանգ­նած աղ­բյուրն ու հա­վե­լեց,- մոտ եր­կու տա­րի ա­ռաջ բարձ­րաս­տի­ճան զին­վո­րա­կան­նե­րից մե­կը զո­րա­մա­սե­րից մե­կում նկա­տել է, որ սպա­նե­րը չեն օգտ­վում ճա­շա­րա­նից, բար­կա­ցել է ու ո­րո­շել՝ չհո­գալ սպա­յա­կան անձ­նա­կազ­մի ընդ­միջ­ման հար­ցը»:
Ըստ մեր զրու­ցակ­ցի՝ ան­կախ ա­մեն ին­չից՝ սպա­նե­րին նույն­պես զո­րա­մա­սե­րում ճա­շե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն պետք է տալ: Այ­լա­պես ստաց­վում է, որ զին­վո­րին անվ­ճար, հա­մեղ, տե­սակ-տե­սակ սնունդ է հաս­նում, սպա­յին՝ ոչ. «Դա նույնն է, թե տու­նը վե­րա­նո­րո­գող բան­վո­րին հաց տաս, վար­պե­տին սե­ղա­նի մոտ չհ­րա­վի­րես: Ի վեր­ջո, մեր սպա­նե­րին պետք է լավ նա­յենք, մտա­ծենք նրանց մա­սին: Նրանք այ­սօր ա­ռանց այն էլ թի­րա­խա­վոր­ված են բա­նա­կի ա­ռօ­րյա­յից, խն­դիր­նե­րից, հոգ­սե­րից ու, առ­հա­սա­րակ, բա­նա­կից բա­վա­կան ան­տե­ղյակ մարդ­կանց կող­մից: ՈՒ գո­նե այս­կերպ փոք­րիկ ժեստ ա­նե­լը, հա­վա­տաց­նում եմ, բա­վա­կան մեծ բան կլի­նի»:
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ
Դիտվել է՝ 5130

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ