Իմ կյանքի ընթացքում երբեք չեմ հաշվել այլոց գրպանների պարունակությունը, առավել ևս, փորձել ուղղորդելու, թե տվյալ անձն իր վաստակը որտեղ և ինչպես ծախսի:

Երևան-Ստամբուլ-Երևան «աննախադեպ» չվերթի մասին լսելիս, դրան նվիրված հրճվանքը և ծաղկա-կոնֆետային թատրոնը դիտելիս, ակամայից հիշում եմ made in turkey անօդաչուները, բայրաքթարների վրա ցուցադրաբար իր ստորագրությունը դնող Բաքվի հաղթական զորահանդեսին էնվեր փառաբանող հրեշին, օդային ճանապարհով Արցախ տեղափոխված ահաբեկիչներին, հավանաբար, նաև զենք-զինամթերք, զինուժ, և աչքերիս առջև հառնում են բազում ավերածությունների և խլված կյանքերի դաժան պատկերներ:

Հայի հետ ապրելը կռիվ է, խոսելը՝ վեճ, հապա ո՞ւր գնաս, ո՞ւմ հետ խոսես: Կրակն ենք ընկել բոլոր հայերս մեր ձեռքը: Մի լավ օր իմ կյանքում չեմ հիշում, միայն նվաստացում՝ մանկությունից, հաշիվներ՝ դեռ դպրոցից, կռիվ՝ տանը, փողոցում, ավտոբուսում... Վաթսուն տարի ապրեցի Երևանում և տառացիորեն ամեն օր ուզեցի ինքնասպան լինել...

Վի՛հ, անհատակ վիհ է՝ ժայռակոփ պատերով, և դու այդ տիեզերական անհունում պատեպատ ես խփում քեզ, որոնում անգտնելի ճշմարտությունը, նույնիսկ, ամենաանմատչելի քերծերում և անձավներում...

Ժամանակի հայտնի դերասանները հաճախ էին հավաքվում «Երևան» հյուրանոցի բակի թփածածկ սրճարանում, իսկ Ազատ Շերենցը մշտական այցելուներից էր։ Ի տարբերություն «Մենք ենք, մեր սարերը» կինոնկարում խաղացած ալարկոտ, քնաթաթախ և ուրբաթախոս Ավագի՝ իրական կյանքում Շերենցը ձիգ, կիրթ և զգայուն մարդ էր։ Երբեմն Ես էլ էի գնում այնտեղ՝ սուրճ խմելու։

Աշխարհը լավ թխված գաթա չէ, որ դրել եք սկուտեղին և ուզում եք բաժանել արյունոտ դանակներով։ Ձեզ թվում է՝ բախտի նշանը ներսում կա՞։ Սու՛տ է։ Առանց կռվի չի կարող գաթան արդար բախշվել սովյալներին։

Ճիշտն ասած ինձ համար, որ բավականին լավ գիտեմ մեր ժողովրդի պատմությունը, նրա հարատևությունն ու գոյությունը հաճախ առեղծված է թվում:

Երբ դեռ երկունքի մեջ էր «70 ճանապարհ դեպի տաճար» գաղափարը, իսկ դա սրանից մոտ մեկ տարի առաջ էր, որպես ծրագրի լուսաբանման մեջ ներառված մարդ առանձնակի հուզումով էի սպասում արցախյան պլեների իրողություն դառնալուն, տեղի նկարիչների հետ հանդիպմանը։

Թէ ի՞նչքան եւ ի՞նչ բովանդակութեամբ սուտեր կը խօսուին աշխարհի տարածքին, պատերազմներու ընթացքին եւ ընտրութիւններէն առաջ, այնքան ալ ծանօթ չեն մեզի, սակայն Լիբանանի եւ Հայաստանի պարագային կրնանք վկայել որ այդ «սուտերը» ոչ միայն եղած են առատ ու բազմատեսակ, այլ նաեւ «մասնագիտական» բնոյթ կը կրեն ու քաղաքականօրէն ժողովուրդը խաբելու յատուկ միտուածութիւն ունին:

Հայաստանի և Արցախի ծանր պարտությունը 44-օրյա պատերազմում հասկանալիորեն բերեց վերլուծությունների, հակասությունների, մեղավորների փնտրտուքի, ապատեղեկատվության հեղեղի եւ փոխադարձ մեղադրանքների անվերջանալի շղթայի: