Ալիևներն իրենց ազգային, պետական, թուրանական հաղթանակին էին գալիս 1988-ից, իրենց տարածքից մեզ կոտորելով դուրս հանելով ու թուրանի հիմքերը դնելով։ Մանավանդ 1994-ի հրադադարից հետո՝ 26 տարի շարունակ համբերատար երկիր, բանակ լոբբիստական ահռելի ցանց, դիվանագետների, մասնագետների ու սաֆարովների կերտելով։ Իսկ մենք իրար հոշոտելու գործին էինք։

Վերահրատարակվել է ՀՀ վաստակավոր լրագրող Պետրոս Սարուխանյանի «Արծաթի-Ալաստան (193 տարվա պատմություն)» գիրքը, որի առթիվ շնորհավորում ենք մեր գործընկերոջը:

Նե­րե­ցեք, ի­հար­կե, բայց ես զտա­րյուն հայ եմ՝ հո­գե­բա­նու­թյամբ և մտա­ծո­ղու­թյամբ, լիովին կրում եմ հա­յի հատ­կա­նիշ­նե­րի մի ամ­բող­ջու­թյուն, ո­րի մեջ հա­զա­րա­մյակ­ներ շա­րու­նակ սերն­դե­սե­րունդ նստ­վածք են թո­ղել նախ­նի­նե­րը: Օ­տար գիտ­նա­կան­նե­րը փաս­տում են, որ հայ կնոջ գե­նե­տիկ կո­դը ա­վե­լի քան ութ հա­զա­րա­մյակ փո­փո­խու­թյուն չի կրել, հետևա­բար ծնող­նե­րից, մո­րից հաս­տա­տա­պես, հա­յը ժա­ռան­գում է այդ ա­նեղծ հարս­տու­թյու­նը: Ա­սում են, սա մեր ազ­գա­յին ինք­նու­թյան բա­ցա­ռի­կու­թյուն­նե­րից է՝ միայն մեզ բնո­րոշ։ Այդ­պես սուրբ մյու­ռոնն է իր նախ­նա­կան հիմ­քի վրա շա­րու­նա­կում դա­րե­դար լրաց­վել և վե­րա­հաս­տատ­վել: Հայ մայ­րեր… «Մայ­րե­րի ա­փի մեջ պի­տի փնտ­րել ազ­գե­րի ճա­կա­տա­գի­րը»: Ազ­գե­րի էու­թյան յու­րա­տե­սա­կու­թյան և անկ­րկ­նե­լիու­թյան մեջ է ամ­բար­ված հա­մաշ­խար­հա­յին ըն­տա­նի­քի ամ­բողջ հմայքն ու կա­տա­րե­լու­թյու­նը:

Ուզում էինք դառնալ ծովից-ծով Հայաստան, բան չէր մնացել՝ Սևրի պայմանագիրն էինք արդեն վեր հանում, այն էլ դարձանք ժենգյալով հացի երկիր Հայաստան:

Անձրևը համառորեն ծեծում է իմ պատուհանը. - Վե՛ր կաց, վե՛ր կաց:

Արծվի կյանքը ավելի երկար է իր տեսակի բոլոր թռչուններից:

Չարության ոգին ստեղծում է տարածքային պատերազմներ, կյանքի ու մահվան բուրգերի վրա վերաձևում է նոր աշխարհակարգի քարտեզները, սահմանները, հզորի ու թույլի տեղատվություններով, այն դարձնելով իր առանցքի շուրջ առավել արագորեն պտտվող գլոբուս, գունազարդված նկարներով, ցամաքների և օվկիանոսների բաժանարարությամբ։ Ճշմարտության, արդարության միֆերն անգամ արդեն անզոր են գնահատել , մեկնաբանել նման կործանարար, հարափոփոխ, գլոբալիստական պարտադրված ընթացքը, աշխարհընկալումը, որը չունի մուտքի ու ելքի դռներ, ուր մոլախոտը հաղթում է ծաղկումին։ Ազգերը իրենց ճակատագրական կոդերի տերն են, յուրաքանչյուրը՝ իր լինելիության արդար պահանջներով։ Բայց փոքր ձկները օվկիանոսներում միշտ կուլ են գնում առավել մեծերին։ Նրանց գոյի, պայքարի խնդիրը արհեստածին է և անօգուտ։

Գնացել էի հեռավոր գյուղերից մեկը հարցազրույցի։ Մի լավ ընկեր կար անունը Ստեփան։ Հոր անունը Միլիտոն էր` մի ոսկի մարդ մեծատառով։

Ի վերջո, Արցախը միացավ Հայաստանին. Ի՜նչ մեծ ծաղր ու ճակատագրի հեգնանք: Բայց արդյո՞ք 88-ին մեր ուզած միացումը սա էր: Եթե միայն գլխներիս գալիքն ու այս վերջն իմանայինք…

Բա՛յց: Նա իր (չ)գոյության ողջ ընթացքում հայտարարել է, որ Ղարաբաղ պետական միավոր չկա, իսկ հայտնի Նոյեմբերի 9-ից հետո՝ Ղարաբաղի հարց չկա...