Անցնող տարվա ընթացքում միակ դրականը, թերևս, որդուս հետ միասին սեփական տան առաջին քարը սեփական ձեռքով դնելու բերկրանքն էր։

Ի՞նչ անուն դնես այն տականքին, ով երեք ամսական ձագին տանում է ստերջացման, բժիկը չի ստերջացնում ու փոխանակ այդ ձագին հետ բերի մոր մոտ, տանում քաղաքից դուրս կորցնում է:

Վտանգի առումով սա դեռ ամենը չէ… Պարունակում է ներկանյութեր, որոնք կարող են բացասաբար ազդել երեխաների գործունեության և ուշադրության վրա:

Իհարկե, հասկանալի է, երբ մարդիկ իրենց սոցիալական էջերում տեղադրում են օդանավակայանում Հայաստան ներգաղթել ցանկացող հնդիկների նկարները և վրդովմունք ու զայրույթ արտահայտում, բայց հարկ է նաև, որ դրան զուգահեռ տեղադրվի Հայաստանից արտագաղթող, բայց սոցիալապես գերազանց ապահովված հայ օլիգարխիատի ու նրանց ընտանիքների նկարները` կրկին օդանավակայանից, մեկ էլ հարց բարձրացվի`գումարներն էլ են իրենց հետ «արտագաղթեցնու՞մ» (ՀՀ բանկերի նման), թե՞ ոչ:

Դեկտեմբերի 7-ին Ազգային ժողովի «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության քարտուղար Արթուր Հովհաննիսյանն ԱԺ բարձր ամբիոնից մի քանի լրատվամիջոցի հասցեին իրեն թույլ է տվել հիմնազուրկ արտահայտություններ, որոնք ոչ միայն հարիր չեն ԱԺ պատգամավորին, այլև իրենց մեջ պարունակում են զրպարտության ու վիրավորանքի, ինչպես նաև Քրեական օրենսգրքով նախատեսված հանցակազմ:

Ի սկզբանե կապիտալն այնպես է բաժանվել, որ սոցիալական արդարության նշույլ անգամ չմնա երկրում։ Հետո կապիտալի վերաբաժանումը տարբեր իշխանությունների օրոք այնպես է կազմակերպվել, որպեսզի նոր էլիտայի ձևավորման հնարավորություն չլինի։ Որովհետև, եթե հավակնորդները չունեն տնտեսական հենարան, ինչքան էլ կարևոր լինի ազգային-պետական հարցը, գալու է մի պահ, որ կենցաղը թելադրելու է և ստիպելու է ուշադրությունը թեքել ֆինասական խնդիրների լուծման ուղղությամբ։

Հիշում ես, տ. Ավինյան (տ-ն տվյալ պարագայում նշանակում է տիար, ոչ թե Տիգրան), երևանյան դաժան, ամոթալի, անկեղծ ասած, նաև լրբենի եղերերգը Սուրմալու տոնավաճառում:

Հայրս պատմում էր, որ իր Մացո պապը, երբ զայրանում էր վատ արած գործից, ասում էր՝ շունը մորթեմ քո արած գործի մեջ։ Նրա ամենաթունդ հայհոյանքը մարդուն որևէ կենդանու հետ համեմատելն էր, պատմում էր հայրս։

Ես դեռ հույսս չեմ կորցրել: Ես դեռ հավատում եմ, որ Հայաստանում և ամբողջ աշխարհում դեռ ապրում է 10 տոկոս զտարյուն հայ՝ հայրենասեր, իր պապերի հողին նվիրված, իր երեխաների ապագայով մտահոգված, ոչ մի քաղաքական այլանդակ խաղերի մեջ չներքաշված հայ, որը պատրաստ է այդ ամենի փրկության համար դուրս գալ կենաց ու մահու պայքարի։