Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Յա էշը կսատկի, յա իշատերը»

«Յա էշը կսատկի, յա իշատերը»
15.03.2019 | 01:28

Արցախյան խնդիրը, հրաբխի նման, մեկ քնում է, մեկ զարթնում: Այս փուլը ակտիվացման շրջան է` սկսած Արցախում տեղի ունեցած հայկական երկու հանրապետությունների ԱԱԽ համատեղ նիստից, ավարտած Լայչակի այցով և, իհարկե, ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների հայտնի հայտարարությամբ:


Արցախյան խնդիրը հայոց մեջ եղել է ներքաղաքական հուժկու մատրիցա. Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հրաժարական տվեց այդ պատճառով, հոկտեմբերի 27-ը տեղի ունեցավ այդ պատճառով: Համոզված ենք առավել քան` հեղափոխության, Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի «հատակում» նույնպես այս դետոնատորն էր դրված: Հերթը հասել է Նիկոլ Փաշինյանին: Մոռանանք, թե որքան մանրակրկիտ է սույն անձը քանդում հայոց երկիրը: Ինչու է քանդում` հազար անգամ ասել ենք, սակայն խորքային հայացքի դեպքում ակնհայտ է` նա ի սկզբանե որոշակի մոդուլով է առաջնորդվում Արցախյան խնդրում` ոչ այնքան բանակցային նրբություններին տիրապետելու, որքան նախապես գծված սցենարի մեջ տեղավորվելու առումով: Ով է գծել այդ սցենարը` կարող ենք եզրակացույուններ անել, ընդ որում, նաև տարածաշրջանային խաղի առնչությամբ, այնուհանդերձ և առայժմ, Փաշինյանն այս խաղում մեծ կորուստներ չի գրանցել ու դեռ մանևրում է մեկ գերնպատակի` ժամանակ շահելու շուրջ: ՈՒստի հետ-առաջի այս մարտավարությունը` (Արցախը պետք է մասնակցի բանակցություններին, հետո` Արցախի հետ համատեղ ԱԽ նիստը, սկզբունքների հետ-առաջը ապահովում են այդ նպատակը: Սա քանիցս ասել ենք, հայկական կողմին ձեռնտու մարտավարությունն է: Ասել ենք նաև` այս խաղում նրան աջակցում է Ռուսաստանը, որը, հասկանալիորեն, տարածաշրջանում իր շահերով է առաջնորդվում, ինչն էլ այս պահին համընկնում է հայաստանյան շահի հետ. այն է` թույլ չտալ Արևմուտքը լուրջ ճնշում իրականացնի Հայաստանի վրա Իրանն առաջնահերթություն դարձնելու ճանապարհին` արցախյան ստատուս-քվոյի փոփոխութամբ:


Եվ այնուհանդերձ, հայտնի կենդանու նման գլուխներս չխոթենք ավազի մեջ, թե իբր չենք հասկանում, որ այս ուղին կարող է նաև տանել բլիցկրիգի, այն է` պատերազմի: Ընդ որում, բավականին նուրբ սահմանագծումով, քանզի պատերազմողները ոչ միայն հակամարտող կողմերն են, այլև, իրականում, գլոբալ խաղացողները` ԱՄՆ, Ռուսաստան, Թուրքիա, Իրան: Հենց շահերի այս բազմազանությունն է պատճառը, որ պրեսինգը կողմերի հանդեպ չի հասնում գագաթնակետին: Բայց և, երբեք մի ասա` երբեք: Ի դեպ. պատերազմի կողմերը նույնպես պատրաստվում են: Գլոբալ խաղացողները բարձր աշտարակից թքած ունեն` «վերադարձվող տարածքների» դիմաց Արցախը երբ հանրաքվե կանցկացնի, ինչ կարգավիճակ կունենա և հարակից այլ «մանրունքներ», նրանց օրակարգում գերակա միակ խնդիրն այն է, թե ով է վերջապես տարածաշրջանում «պապայություն» անելու, ում բերետավորներն են կանգնելու Իրան «նայող» սահմանին:


Հեռակա այս բանավեճում Ռուսաստանը նրբագեղորեն նախահարձակ եղավ. հայ-ռուսական համատեղ զորամիավորման հրամանատար Անդրանիկ Մակարյանը հարկ համարեց ասել, որ անհրաժեշտության դեպքում ինքը հրաման կտա ռուսական 102-րդ ռազմաբազայից և հայկական 4-րդ կորպուսից բաղկացած համատեղ ուժերին, որոնք ի սկզբանե ստեղծվել են հայ-թուրքական սահմանի պաշտպանության համար (ի դեպ. երբ ստեղծվում էր այդ համատեղ զորախումբը, բոլոր ատյանները` բոլոր մակարդակներում հավաստում էին, որ Արցախյան խնդրում այն անելիք չունի։ Եվ ուրեմն, գեներալ-մայոր Մակարյանն ասաց` ունե՛ն իրավունք, և ինքը կտա այդ հրամանը, ու անգամ Պուտինը որևէ կերպ չի կարող իրեն կանխարգելել: Հասկանալի է` ռուսական կողմը և պարոն Պուտինը խաղում են ոչ միայն գրագետ, այլև միջնորդավորված: Սցենարը ռուսական է, նպատակը` հստակ. ռուսական զորքերը մասնակցում են Արցախյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին, իրենք էլ կանգնում են սահմանին, և «հետազոտական» բերետի գույնին առնչվող բանակցային «լոլոների» անհրաժեշտություն չի լինում, ընդամենը արձանագրվում է կատարվածը:


Բոլոր դեպքերում, արձանագրենք` սա սցենարներից մեկն է, գուցե և` ամենահավանականը: Սակայն Արևմուտքը Հայաստանում հեղափոխություն չէր անում, որ այդքան հեշտ զիջեր Ռուսաստանին, քանզի հեղափոխության գերնպատակը Հայաստանը Ռուսաստանի «տակից» հանելն էր: ՈՒստի պետք է դեռ սպասել, տեսնելու` ինչ «ոգով» են ընթանում առաջիկա բանակցությունները, մանավանդ որ հայկական կողմը ժամանակ շահելու ևս մեկ քայլ է կատարել. ասել է` մադրիդյան սկզբունքները հնացել են, նոր առաջարկներ են պետք: Իսկ մինչև ԵԱՀԿ ՄԽ-ն մե՜կ-երկու՜-երե՜ք-չո՜րս դանդաղ քայլքով նոր առաջարկներ ներկայացնի (եթե ներկայացնի), «յա էշը կսատկի, յա իշատերը»:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3659

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ