Ագռա­վա­քար

(Նախորդ մասը)

Մար­տա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը, որ տևե­ցին մինչև ապ­րի­լի 5-ը, ստա­ցան «Ապ­րի­լյան պա­տե­րազմ» ան­վա­նու­մը: Հե­տաքր­քիր է այն, որ Ադր­բե­ջա­նի զին­ված ու­ժե­րի հար­ձա­կու­մը Ար­ցա­խի սահ­մա­նի վրա ի­րա­գործ­վեց այն ժա­մա­նակ, երբ ԱՄՆ-ում տե­ղի էր ու­նե­նում Հա­յաս­տա­նի և Ադր­բե­ջա­նի նա­խա­գահ­նե­րի, հա­մա­պա­տաս­խա­նա­բար Սերժ Սարգ­սյա­նի և Իլ­համ Ա­լիևի հան­դի­պու­մը ԱՄՆ-ի (Օ­բա­մա) և Թուր­քիա­յի (Էր­դո­ղան) նա­խա­գահ­նե­րի հետ: Չնա­յած այն հան­գա­ման­քին, որ ադր­բե­ջա­նա­կան տա­րած­քում եր­կար ժա­մա­նակ դի­տարկ­վում էին հա­կա­մար­տող կող­մի զեն­քի և կեն­դա­նի զի­նու­ժի մեծ կու­տա­կում­ներ, ադր­բե­ջա­նա­կան ու­ժե­րի հար­ձա­կու­մը լու­սա­դե­մին ու­նե­ցավ անս­պա­սե­լիու­թյան ազ­դե­ցու­թյուն: Այս ի­րո­ղու­թյու­նը, բնա­կա­նա­բար, պետք է դառ­նա ման­րակր­կիտ ու­սում­նա­սի­րու­թյան ա­ռար­կա՝ Ար­ցա­խի և Հա­յաս­տա­նի բա­նակ­նե­րի ղե­կա­վա­րու­թյան հան­ցա­գործ ան­փու­թու­թյան հնա­րա­վոր առ­կա­յու­թյու­նը պար­զա­բա­նե­լու հա­մար: Այդ­պես, օգ­տա­գոր­ծե­լով անս­պա­սե­լիու­թյան է­ֆեկ­տը, զավ­թիչ­նե­րի հա­տուկ նշա­նա­կու­թյան մար­տիկ­նե­րը, ճեղ­քե­լով ար­ցա­խյան բա­նա­կի պաշտ­պա­նու­թյու­նը, ներ­խու­ժե­ցին Թա­լիշ գյուղ և սպա­նե­ցին այն­տեղ ապ­րող տա­րեց բնա­կիչ­նե­րին: Ընդ ո­րում, նրանք ա­նար­գե­ցին ան­պաշտ­պան ծե­րե­րին՝ կտ­րե­լով նրանց ա­կանջ­նե­րը և քթե­րը: Դրա­նով հան­դերձ, ար­ձա­նագր­վե­ցին Ար­ցա­խի պաշտ­պան­նե­րի դիակ­նե­րի ա­նարգ­ման փաս­տեր՝ կտ­րե­լով նրանց գլուխ­նե­րը: Եվ չնա­յած այդ ա­մե­նը տե­ղադր­վեց հա­մա­ցան­ցում հա­մընդ­հա­նուր ու­շադ­րու­թյան, «քա­ղա­քա­կիրթ աշ­խար­հը» ոչ մի ձևով չար­ձա­գան­քեց այդ գա­զա­նու­թյուն­նե­րին՝ շա­րու­նա­կե­լով իր հա­մա­հա­վա­սա­րեց­ման քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը «Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղը և նրա շուրջ» հար­ցում:

Բրի­տա­նա­ցի լրագ­րող, Քար­նե­գի հիմ­նադ­րա­մի վեր­լու­ծա­բան, ղա­րա­բա­ղյան հա­կա­մար­տու­թյա­նը նվիր­ված «Սև այ­գի» գր­քի հե­ղի­նակ Թոմ դը Վաա­լի կար­ծի­քով, բա­խում­նե­րի պատ­ճա­ռը կող­մե­րից մե­կի, ա­վե­լի ստույգ, Ադր­բե­ջա­նի նա­խա­ձե­ռու­թյունն էր՝ ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի ըն­թացքն իր օգ­տին շր­ջե­լու՝ սահ­մա­նա­փակ ռազ­մու­ժի կի­րառ­մամբ: Դը Վաա­լը նշում է, որ Բա­քուն ա­վե­լի շա­հագր­գիռ է զի­նա­դա­դա­րը խախ­տե­լով, քա­նի որ 1990-ա­կան թվա­կան­նե­րին պար­տու­թյուն կրած Ադր­բե­ջա­նի հա­մար զի­նա­դա­դա­րի խախ­տու­մը Երևա­նի վրա ճն­շում գոր­ծադ­րե­լու ե­զա­կի մի­ջոց­նե­րից մեկն է:

ԱՄՆ-ում, մի­ջու­կա­յին անվ­տան­գու­թյան հար­ցե­րին նվիր­ված սա­մի­թում, Ադր­բե­ջա­նի նա­խա­գահ Իլ­համ Ա­լիևը հայ­տա­րա­րեց, որ Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղում զին­ված հա­կա­մար­տու­թյան դա­դա­րեց­ման միակ պայ­մա­նը «տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյան վե­րա­կանգ­նումն» է: Ռու­սաս­տա­նում Ադր­բե­ջա­նի դես­պան Փո­լադ Բյուլ­բյուլ օղ­լին հայ­տա­րա­րեց, որ Ադր­բե­ջա­նը «պատ­րաստ է Հա­յաս­տա­նի հետ հա­կա­մար­տու­թյան դի­վա­նա­գի­տա­կան կար­գա­վո­րու­մից անց­նե­լու ռազ­մա­կա­նի», քա­նի որ, նրա բա­ռե­րով, Ղա­րա­բա­ղը ադր­բե­ջա­նա­կան հող է, ո­րը դեռևս զավթ­ված է Հա­յաս­տա­նի կող­մից:
Ապ­րի­լի 5-ին կող­մե­րը հայ­տա­րա­րե­ցին ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի դա­դա­րեց­ման մա­սին: Ղա­րա­բա­ղյան և ադր­բե­ջա­նա­կան ռազ­մա­կան ու­ժե­րի միջև հա­կա­մար­տու­թյան գծի ամ­բողջ եր­կա­րու­թյամբ կրա­կի դա­դա­րեց­ման երկ­կողմ հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը ձեռք բեր­վեց ցե­րեկ­վա ժա­մը 12-ին՝ Հա­յաս­տա­նի և Ադր­բե­ջա­նի գլ­խա­վոր շտաբ­նե­րի պե­տե­րի հան­դիպ­ման ըն­թաց­քում, Մոսկ­վա­յում:

Ապ­րի­լի 7-ին ադր­բե­ջա­նա­կան ANS հե­ռուս­տա­տե­սու­թյան թղ­թա­կից­ներն այ­ցե­լե­ցին, ի­րենց բնո­րոշ­մամբ, Ադր­բե­ջա­նի զի­նու­ժի գրա­ված Թա­լիշ գյու­ղի շր­ջա­կա բար­ձունք­նե­րի հայ­կա­կան դիր­քեր՝ հրա­պա­րա­կե­լով լու­սան­կար­չա­կան հաշ­վետ­վու­թյուն և տե­սագ­րու­թյուն: Հա­յաս­տա­նի հան­րա­յին հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նը ապ­րի­լի 8-ին ցու­ցադ­րեց ռե­պոր­տաժ, ի­րենց բա­ռե­րով, հայ­կա­կան ու­ժե­րի հետ վե­րա­դարձ­րած Թա­լիշ գյու­ղի մեր­ձա­կա բար­ձունք­նե­րից: Le Monde-ի թղ­թա­կիցն ապ­րի­լի 11-ին նշեց, որ Թա­լի­շի պաշտ­պա­նու­թյունն ա­պա­հո­վում են ԼՂՀ զոր­քե­րը՝ շր­ջա­կա բար­ձունք­նե­րի վրա տե­ղա­կայ­ված հրե­տա­նու և տան­կե­րի մի­ջո­ցով:

Հա­յաս­տա­նի պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րի տե­ղա­կալ Դա­վիթ Տո­նո­յա­նը հայ­տա­րա­րեց, որ կող­մե­րի միջև գո­յու­թյուն ու­նի մար­տա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի դա­դա­րեց­ման պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյուն, սա­կայն կրա­կի դա­դա­րեց­ման ժա­մա­նա­կա­ցույց չի հաս­տատ­վել: Բա­ցի այդ, Տո­նո­յա­նը հեր­քեց Ադր­բե­ջա­նի վե­րահս­կո­ղու­թյու­նը զավթ­ված որևէ դիր­քի նկատ­մամբ: Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, Ռու­սաս­տա­նում ԼՂՀ մշ­տա­կան ներ­կա­յա­ցուց­չու­թյան խոր­հր­դա­կան Ար­սեն Մե­լիք-Շահ­նա­զա­րյա­նը հայ­տա­րա­րեց հա­րա­վա­յին ուղ­ղու­թյամբ, Ի­րա­նի հետ սահ­մա­նին կարևոր բար­ձունք­նե­րի՝ Ադր­բե­ջա­նի վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ ան­ցած 300-400 քա­ռա­կու­սի մետ­րի մա­սին: ԼՂՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Վիկ­տոր Ա­ռուս­տա­մյա­նը հայ­տա­րա­րեց, որ խոս­քը մեկ բար­ձուն­քի մա­սին է, ո­րը, ըստ նրա, ոչ մի նշա­նա­կու­թյուն չու­նի, բլ­րի տա­րած­քը 5 քա­ռա­կու­սի մետր է, բարձ­րու­թյու­նը՝ 20 մետր: Բար­ձուն­քը, Ա­ռուս­տա­մյա­նի խոս­քով, գտն­վում է միջ­դիր­քա­յին գո­տում:

Ա­վե­լի ուշ, Հա­յաս­տա­նի նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սյա­նը հայ­տա­րա­րեց, որ ադր­բե­ջա­նա­կան զոր­քե­րը գրա­վել են շատ փոքր տե­ղա­մա­սեր հա­կա­մար­տու­թյան գծի հյու­սի­սա­յին և հա­րա­վա­յին տա­րածք­նե­րում, ո­րոնք չու­նեն ռազ­մա­վա­րա­կան նշա­նա­կու­թյուն հայ­կա­կան զին­ված ու­ժե­րի հա­մար: Հա­վա­նա­բար, Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գա­հի նման հայ­տա­րա­րու­թյու­նը հիմն­ված է «ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մի» ժա­մա­նակ Օ­բա­մա­յի, Էր­դո­ղա­նի և Ա­լիևի ըն­կե­րակ­ցու­թյան մեջ գտն­վե­լու հետ: Ան­շուշտ, այն ա­մե­նը, ինչ առ­նչ­վում է հի­շյալ ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րին նա­խոր­դող շր­ջա­նին և Ապ­րի­լյան պա­տե­րազ­մի փաս­տին, պա­հան­ջում է ման­րազ­նին վեր­լու­ծու­թյուն՝ հա­մա­պա­տաս­խան եզ­րա­հան­գում­նե­րով:

1997 թվա­կա­նին Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նե­լու հա­մար Հա­յաս­տան հրա­վի­րե­ցին 1996 թվա­կա­նին Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի Հան­րա­պե­տու­թյան ըն­տր­ված նա­խա­գահ Ռո­բերտ Սեդ­րա­կի Քո­չա­րյա­նին (ար­հա­մար­հե­լով Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դի կա­մար­տա­հայ­տու­թյու­նը): Նույն 1997 թ., ժո­ղովր­դից ամ­բող­ջո­վին մե­կու­սա­ցած, սուր քն­նա­դա­տու­թյան և մերժ­ման են­թարկ­ված Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նը ու­ժա­յին նա­խա­րար­նե­րի՝ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար Վազ­գեն Սարգ­սյա­նի և միա­ցյալ ՆԳՆ-ՊԱԿ նա­խա­րար Սերժ Սարգ­սյա­նի, ինչ­պես նաև վար­չա­պետ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի ուղ­ղա­կի ճնշ­ման տակ, հրա­ժա­րա­կան տվեց:

1998 թ. փետր­վա­րին Լ. Տեր-Պետ­րո­սյա­նի հե­ռա­նա­լուց հե­տո, նա­խա­գա­հի պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը ժա­մա­նա­կա­վո­րա­պես կա­տա­րեց Ռ. Քո­չա­րյա­նը, և ար­դեն 1998 թվա­կա­նի փետր­վա­րի 9-ին հրա­մա­նա­գիր ստո­րագ­րեց հան­րա­պե­տու­թյու­նում «Հ. Յ. Դաշ­նակ­ցու­թյուն» կու­սակ­ցու­թյան գոր­ծու­նեու­թյան ար­գե­լան­քի կա­սեց­ման մա­սին, դրա­նով իսկ նա­խա­պատ­րաս­տե­լով հա­մա­պա­տաս­խան քա­նա­կու­թյամբ ընտ­րա­զանգ­վա­ծի հիմ­քեր՝ նա­խա­գա­հա­կան ա­ռա­ջի­կա ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյուն­նե­րում: Տա­րօ­րի­նակ է, որ «Հ. Յ. Դաշ­նակ­ցու­թյուն» կու­սակ­ցու­թյան օ­րի­նա­կա­նա­ցու­մը և «Դրո» ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բի ա­ռան­ձին ան­դամ­նե­րի ա­զատ ար­ձա­կումն ի­րա­կա­նաց­վե­ցին Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան քրեա­դա­տա­վա­րա­կան օ­րենս­գր­քի պա­հանջ­նե­րը շր­ջան­ցե­լով, և «Դրո» ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բի կա­լան­քից ա­զատ­ված ան­դամ­նե­րի նկատ­մամբ քրեա­կան գոր­ծը ցան­կա­ցած պա­հի կա­րող է վե­րա­բաց­վել:

VII. ԻՇ­ԽԱ­ՆՈՒ­ԹՅԱՆ ՀԵՐ­ԹԱ­ԿԱՆ (ԵՐ­ՐՈՐԴ) ԲՌ­ՆԱ­ԶԱՎ­ԹՈՒ­ՄԸ
1998 թ. փետր­վա­րին Ռ. Քո­չա­րյանն ըն­տր­վեց Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գահ Ընտ­րա­կան օ­րենս­գր­քի կո­պիտ խախ­տում­նե­րով (չու­ներ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան տա­րած­քում 10 տար­վա բնա­կու­թյան հա­մա­պա­տաս­խան ար­տո­նա­կարգ): Բա­ցի այդ, Ռ. Քո­չա­րյանն ընտ­րու­թյուն­նե­րում գրա­վեց «պատ­վա­վոր» երկ­րորդ տե­ղը, ա­ռաջ­նայ­նու­թյու­նը զի­ջե­լով Հա­յաս­տա­նի կոմ­կու­սի կենտ­կո­մի նախ­կին ա­ռա­ջին քար­տու­ղար Կ. Ս. Դե­միր­ճյա­նին, սա­կայն ընտ­րա­կան գոր­ծըն­թա­ցին դար­ձյալ մի­ջամ­տեց պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար Վ. Սարգ­սյա­նը և, ընտ­րա­կան հանձ­նա­ժո­ղո­վի վրա ճն­շում գոր­ծադ­րե­լով, «զո­ռով անց­կաց­րեց» Ռ. Քո­չա­րյա­նի թեկ­նա­ծու­թյու­նը: Ընդ ո­րում, Ռ. Քո­չա­րյա­նի եր­դմ­նա­կա­լու­թյա­նը չմաս­նակ­ցեց նա­խորդ նա­խա­գահ Լ. Տեր-Պետ­րո­սյա­նը՝ չն­պաս­տե­լով իշ­խա­նու­թյան օ­րի­նա­կա­նաց­մա­նը Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյու­նում:

Հա­մա­պա­տաս­խան բա­ցա­սա­կան հա­կազ­դե­ցու­թյու­նը մեղ­մե­լու հա­մար, բնակ­չու­թյանն ա­ռա­ջարկ­վեց փոխ­զի­ջու­մա­յին տար­բե­րակ. Կ. Դե­միր­ճյա­նը միա­ձայն ըն­տր­վեց Ազ­գա­յին Ժո­ղո­վի նա­խա­գահ, իսկ Վ. Սարգ­սյա­նը նշա­նակ­վեց վար­չա­պետ: Ժո­ղո­վուր­դը հան­դարտ­վեց, ակն­կա­լե­լով, որ հա­ջորդ ընտ­րու­թյուն­նե­րում ար­դա­րու­թյու­նը կհաղ­թա­նա­կի, և նա­խա­գահ կըն­տր­վի Կ. Դե­միր­ճյա­նը:
Սա­կայն հայ ժո­ղովր­դի ա­նուրջ­նե­րին հեր­թա­կան ան­գամ վի­ճակ­ված չէր ի­րա­կա­նա­նալ:
Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի նա­խա­գա­հու­թյան օ­րոք ժո­ղովր­դին հայտ­նի «տա­րօ­րի­նակ» սպա­նու­թյուն­նե­րի (հատ­կա­պես չբա­ցա­հայտ­ված) ցանկն էա­պես ընդ­լայն­վեց:
1998 թ. օ­գոս­տո­սի 6-ին իր ա­ռանձ­նա­սե­նյա­կում գն­դա­կա­հար­վեց Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան դա­տա­խազ Հեն­րիկ Խա­չատ­րյա­նը: Ըստ պաշ­տո­նա­կան վար­կա­ծի նրան սպա­նել է Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան տրանս­պոր­տի դա­տա­խազ Ա­րամ Կա­րա­պե­տյա­նը, ո­րը հե­տո ինք­նաս­պա­նու­թյուն է գոր­ծել: Հան­ցա­գոր­ծու­թյու­նը բա­ցա­հայտ­ված չէ:
1998 թ. դեկ­տեմ­բե­րի 10-ին իր բնա­կա­րա­նի շե­մին հրա­զե­նից սպան­վեց ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րի տե­ղա­կալ, գն­դա­պետ Վահ­րամ Խոռ­խո­ռու­նին: Սպա­նու­թյու­նը բա­ցա­հայտ­ված չէ:
1999 թ. փետր­վա­րի 9-ին եր­կու կրա­կո­ցից (մե­կը՝ գլ­խին, մյու­սը՝ սր­տի շր­ջա­նում) սպան­վեց ներ­քին գոր­ծե­րի և Ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան միա­ցյալ նա­խա­րա­րու­թյան նա­խա­րա­րի տե­ղա­կալ, գե­նե­րալ-մա­յոր Արծ­րուն Մար­գա­րյա­նը: Սպա­նու­թյու­նը բա­ցա­հայտ­ված չէ: Պաշ­տո­նա­պես հայ­տա­րար­վել է ինք­նաս­պա­նու­թյան վար­կա­ծի մա­սին:
1999 թ. հոկ­տեմ­բե­րի 27-ին ա­հա­բեկ­չա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն ի­րա­գոր­ծեց մինչև ա­տամ­նե­րը զին­ված խում­բը (Նաի­րի Հու­նա­նյան, կրտ­սեր եղ­բայ­րը՝ Կա­րեն Հու­նա­նյան, Է­դուարդ Գրի­գո­րյան, Վռամ Գալս­տյան և Դե­րե­նիկ Բե­ջա­նյան):

Ա­հա­բե­կիչ­նե­րի խում­բը ղե­կա­վա­րում էր «Հ. Յ. Դաշ­նակ­ցու­թյուն» կու­սակ­ցու­թյու­նից վտար­ված, Թուր­քիա այ­ցե­լու­թյու­նից նոր վե­րա­դար­ձած Նաի­րի Հու­նա­նյա­նը: 1989-1991 թթ. Ն. Հու­նա­նյա­նը, որ­պես իր ստեղ­ծած «դաշ­նակ­ցա­կան սկաուտ­ներ» ծայ­րա­հեղ հա­կա­սո­վե­տա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյան ղե­կա­վար, հայ­տն­վել էր Հա­յաս­տա­նի ՊԱԿ-ի տե­սա­դաշ­տում:
Իր ա­հա­բեկ­չա­կան խմ­բով ներ­խու­ժե­լով Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նիս­տե­րի դահ­լիճ, Ն. Հու­նա­նյա­նը պա­հան­ջեց բո­լո­րից` պառ­կել հա­տա­կին և ան­ջա­տել կա­պի բո­լոր մի­ջոց­նե­րը, հայ­տա­րա­րե­լով. «Սա պե­տա­կան հե­ղաշր­ջում է»:
Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նիս­տե­րի դահ­լի­ճում գն­դա­կա­հար­վե­ցին վար­չա­պետ Վազ­գեն Սարգ­սյա­նը, Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Կա­րեն Դե­միր­ճյա­նը, ինչ­պես նաև փոխ­խոս­նակ­ներ Յու­րի Բախ­շյա­նը, Ռու­բեն Մի­րո­յա­նը, ար­տա­կարգ հար­ցե­րի նա­խա­րար Լեո­նարդ Պետ­րո­սյա­նը, պատ­գա­մա­վոր­ներ Ար­մե­նակ Ար­մե­նա­կյա­նը և Մի­քա­յել Քո­թա­նյա­նը:
Եվս մեկ պատ­գա­մա­վոր, «Հա­յաս­տան» թեր­թի խմ­բագ­րա­կան խոր­հր­դի նա­խա­գահ Հեն­րիկ Աբ­րա­հա­մյա­նը, որն ա­հա­բեկ­չու­թյան ժա­մա­նակ գտն­վում էր խոր­հր­դա­րա­նի շեն­քում, մա­հա­ցավ սր­տի կաթ­վա­ծից:

Վի­րա­վոր­վեց և հոս­պի­տա­լաց­վեց պատ­գա­մա­վոր Անդ­րա­նի­կի Մա­նու­կյա­նը:
Ա­կա­նա­տես­նե­րի վկա­յու­թյամբ, կրա­կա­հեր­թերն ուղղ­ված էին հատ­կա­պես վար­չա­պետ Վազ­գեն Սարգ­սյա­նի և Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նա­խա­գահ Կա­րեն Դե­միր­ճյա­նի դեմ, ընդ ո­րում, նա­խա­գա­հու­թյու­նում կանգ­նած Կ. Դե­միր­ճյանն ավ­տո­մա­տա­յին ա­ռա­ջին կրա­կա­հեր­թից հե­տո վի­րա­վոր­վել է ոտ­քից, այ­նու­հետև սպան­վել ան­ձամբ Հու­նա­նյա­նի ատր­ճա­նա­կից գլ­խին ար­ձակ­ված ստու­գո­ղա­կան կրա­կո­ցից:
Ո­րոշ ժա­մա­նակ անց Հու­նա­նյա­նը սկ­սեց նյար­դայ­նա­նալ, ա­նընդ­հատ փոր­ձեց բջ­ջա­յին հե­ռա­խո­սով կապ­վել ինչ-որ մե­կի հետ, ա­պա ո­րո­նեց ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան նա­խա­րար Սերժ Սարգ­սյա­նին: Նրան պա­տաս­խա­նեց նիս­տե­րի դահ­լի­ճում գտն­վող նա­խա­րա­րի տե­ղա­կալ, գե­նե­րալ-մա­յոր Գրի­գոր Գրի­գո­րյա­նը, հայ­տա­րա­րե­լով, որ նա­խա­րա­րը բա­ցա­կա­յում է քա­ղա­քից և Ազ­գա­յին Ժո­ղո­վում ին­քը, ժո­ղովր­դին հայտ­նի «ԳԳ»-ն է ներ­կա­յաց­նում ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան նա­խա­րա­րու­թյու­նը: Ն. Հու­նա­նյա­նը պա­հան­ջեց, որ իր հետ բա­նակ­ցի ան­ձամբ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գահ Ռ. Քո­չա­րյա­նը:

Ա­հա­բեկ­չի պա­հան­ջը բա­վա­րար­վեց, և հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գահ Ռ. Քո­չա­րյա­նը հան­դի­պում ու­նե­ցավ նրա հետ, ո­րի ըն­թաց­քում Ն. Հու­նա­նյա­նը պա­հան­ջեց ի­րեն հնա­րա­վո­րու­թյուն տալ դի­մու­մով հան­դես գա­լու ու­ղիղ ե­թե­րում, ինչ­պես նաև ար­դար դա­տա­վա­րու­թյան ե­րաշ­խիք­ներ:
Մա­սամբ զի­նա­թափ­ված ա­հա­բե­կիչ­նե­րը (Հու­նա­նյա­նի ատր­ճա­նա­կը գտն­վում էր նրա մոտ), Ռ. Քո­չա­րյա­նի հետ բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րից հե­տո, գե­նե­րալ-մա­յոր Գրի­գոր Գրի­գո­րյա­նի և զին­ված պա­հա­կախմ­բի ու­ղեկ­ցու­թյամբ, Ազ­գա­յին Ժո­ղո­վի շեն­քից ավ­տո­բու­սով տե­ղա­փոխ­վե­ցին ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան նա­խա­րա­րու­թյան քնն­չա­կան մե­կու­սա­րան:
Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գահ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի հոկ­տեմ­բե­րի 28-ի հրա­մա­նագ­րով ստեղծ­վեց պե­տա­կան հանձ­նա­ժո­ղով, ո­րը գլ­խա­վո­րեց ան­ձամբ Քո­չա­րյա­նը: Նա­խա­գա­հի մեկ այլ հրա­մա­նով 1999 թվա­կա­նի հոկ­տեմ­բե­րի 28-ից 31-ը հան­րա­պե­տու­թյու­նում հայ­տա­րար­վեց սուգ:

ՌԴ վար­չա­պետ Վլա­դի­միր Պու­տի­նը Հա­յաս­տա­նում գտն­վեց հինգ­ժա­մյա այ­ցով և, ար­տա­սահ­մա­նյան պե­տու­թյուն­նե­րի մյուս ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հետ, մաս­նակ­ցեց խոր­հր­դա­րա­նում զոհ­ված ա­կա­նա­վոր քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­նե­րին նվիր­ված սգո ա­րա­րո­ղու­թյուն­նե­րին:
Ա­հա­բեկ­չա­կան գոր­ծո­ղու­թյան մա­սին չզ­գու­շաց­րած հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյան ղե­կա­վար­նե­րը պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան չեն­թարկ­վե­ցին, իսկ նա­խա­րար Սերժ Սարգ­սյա­նին Ռ. Քո­չա­րյա­նը հա­սա­րա­կու­թյան աչ­քից «թաքց­րեց» հան­րա­պե­տու­թյան նա­խա­գա­հի նս­տա­վայ­րում:
(շա­րու­նա­կե­լի)

Ռուսերենից թարգմանեց
Դավիթ Մկր ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ

Մեկնաբանություններ