Մինչ մեր երկրում աշխուժորեն քննարկում են, թե ինչ կարող է նշանակել Սերժ Սարգսյան-Գագիկ Ծառուկյան հակամարտությունը, իրականում շահերի բախո՞ւմ է դա, թե՞ հերթական «խաղ», աշխարհում ծավալվում է միանգամայն այլ «ռեժիսուրա», որի առաջին արարը մոլորակը տեսավ փետրվարի 9-13-ին։

Հայոց քաղաքական փոքրիկ ասպարեզում մեծ գործեր են սկսվել: ՀՀԿ-ն լռեց, լռեց, լռեց գործողությունների մասով ու երբ պարզեց, որ «Մոսկվան Հայաստանում չի կարող սատարել օլիգարխի և օլիգարխի հետ կապված ընդդիմությանը», անցավ գործի:

Հայաստանի քաղաքական բառապաշարում մոդայիկ ևս մեկ բառ հայտնվեց՝ այսպես: Ասված է՝ այսպես: Ինչպե՞ս: Երեկ ՀՀԿ-ն վճռեց երկարամյա լռությունից հետո գնահատել ու հակահարված տալ ԲՀԿ-ին:

Փետրվարի 11-ին հրապարակվեց ԲՀԿ-ի խորհրդաժողովում խոստացված կոմյունիկեն, բայց արդեն ուներ այլ անվանում՝ «Ոչիշխանական քաղաքական ուժերի խորհրդաժողովի քարտուղարության ՏԵՂԵԿԱՆՔԸ» առ այն, որ փետրվարի 5 -ին Գագիկ Ծառուկյանի նախաձեռնությամբ տեղի ունեցած ոչիշխանական քաղաքական հասարակական ուժերի խորհրդաժողովին մասնակցում էին 15 կուսակցություն, 83 հասարակական, 39 երիտասարդական կազմակերպություններ, ուսանողական միություն, քաղաքացիական նախաձեռնություն, երկու տասնյակ փորձագետներ, վերլուծաբաններ, քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչներ, համաժողովրդական շարժման գրասենյակների պատասխանատուներ:

ՈՒշի ուշով էի կարդում ՀԺ-ի «Լևոն Տեր-Պետրոսյան. մեծ խառնակչություն» հոդվածաշարը։ Չգիտես ինչու հոդվածագիրը լռեց: Եզրակացնել, թե սպառվեց ասելիքը, ճիշտ չի լինի, որովհետև Տեր-Պետրոսյանի կառավարման մութ ու խավար տարիներին կատարված խառնակչության թեման անսպառ է:

Վերջերս չինական համացանցի ռուսալեզու էջերը «թերթելիս» հանդիպեցի Վրաստանին նվիրված մի հոդվածի, որը հիացմունքով պատմում էր «Կովկասյան լեռների փեշերին, Սև ծովի ափին փռված մի հիանալի երկրի մասին, որտեղ աշխատասեր ու բարյացակամ վրաց ժողովուրդը կերտել է իր բազմադարյա պատմությունն ու ինքնատիպ մշակույթը»։

Գյումրիի ողբերգությունը, ինչպես նաև Երևանի ռազմական ինստիտուտի կուրսանտ Բարսեղյանի սպանությունն ու Բերձորի հիմար միջադեպը հունվարի վերջերին մի տեսակ տասներորդ պլան մղեցին Հայաստանի կարևոր աշխարհագրական հարևան Իրանի հետ կապված իրադարձություններն ու փաստերը։

Եվ այսպես, Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելի և Ֆրանսիայի նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի Կիև և Մոսկվա կատարած «մաքոքային դիվանագիտական այցի» առաջին փուլը հաղթահարված է։ Ո՛չ Կիևում, ո՛չ Մոսկվայում համատեղ հայտարարություններ չեղան, տեղեկատվական հոսքերը նախապես ստորագրված ոչ մի փաստաթղթի կամ փաստաթղթերի նախագծերի մասին չեն հաղորդում։

Սահմանադրական բարեփոխումների առնչությամբ ընթացող «ձեռնամարտը», ինչպես և սպասվում էր, անչափ անողոք ու «կորուստներով» մեկնարկեց:

Փետրվարի 5-ին բարգավաճ Հայաստանի մայրաքաղաք Աբովյանում հանդիպեցին ոչիշխանական քաղաքական-հասարակական ուժերը: Փաստը ինքնին կարևոր է ու հետաքրքիր: