Ժանրի կանոնները թելադրում են, որ մակընթացությանը հաջորդած տեղատվության ժամանակ ծավալվելու են հիմնական գործողությունները: Գործող անձինք վիճելու են, հաշտվելու են, նորից են վիճելու ու հաշտվելու, նոր իրավիճակ է ստեղծվելու, բոլորը դառնալու են ավելի հասուն, ավելի խելացի, ավելի վճռական կամ անվճռական, խորանալու են իրենց դրական ու բացասական որակների մեջ, փոխվելու ու փոփոխվելու են, նոր հերոսներ են ի հայտ գալու, հներից ոմանք հեռանալու են, հանգուցալուծումը բերելու է տրամաբանական ավարտի: Պիեսի ավարտին, իսկ կյանքը շարունակվելու է:

ԱՊՀ-ի Մաքսային միությանը (ՄՄ) անդամակցության և ոչ թե Եվրամիության (ԵՄ) հետ ասոցացման դեպքում Հայաստանին սպառնացող «աղետի» մասին հիմնական «ողբերգական վայնասունը» հետևում է մնացել արդեն։ Հիմա սաստկանում է այն հարցի քննարկումը, թե ինչ կարող է սպառնալ կամ չսպառնալ մեր երկրորդ հանրապետությանը` Արցախին։

Փաստորեն ՈՒկրաինայի համար էլ եկավ սեպտեմբերի 3-ը: Բայց` նոյեմբերին: Եվ` ոչ այնքան եկավ, ոչ այնքան անցավ: Պատմությունը մի քիչ նման է դետեկտիվի` Ա կետից դուրս գալով` ուղևորը Բ կետում չի արձանագրվել, իսկ երբ վերադարձել է Ա կետ, Բ կետում հաստատել են նրա ներկայության փաստը: Ամեն ինչ ոչինչ` կյանք է, ինչ ասես պատահում է, բայց տարօրինակ է, չէ՞, որ անհետանում է նախագահը: ՈՒկրաինայի նախագահը:

Տարածաշրջանը շատ հաճախ է վերածվել մաքոքի, սակայն այնպիսի մաքոք, ինչպիսին այս օրերին է շարժման մեջ դրվում, երևի թե չի եղել երբեք: Համաժամանակյա ոտքի վրա են Իրանն ու ԱՄՆ-ը միմյանց հետ առաջ-հետ գործընթացներով, կարելի է ասել` ընդդեմ Թուրքիայի, ընդդեմ Ռուսաստանի:

Թեև «ահաբեկչություն» բառն արդեն վաղուց մտել է ոչ միայն քաղաքական բառապաշարի մեջ, այլև, որքան էլ սարսափելի լինի, սովորական բան է դարձել աշխարհի շատ երկրների շարքային քաղաքացիների համար, Չինաստանը, համենայն դեպս, պաշտոնական վարկածներով, պաշտպանված է եղել այդ երևույթից։ Անգամ պարբերական արյունալի միջադեպերը երկրի Սինցզյան-ՈՒյղուրական ինքնավար շրջանում (ՍՈՒԻՇ), այդ թվում, երբ 2008-ին տարածաշրջանի մայրաքաղաք երկմիլիոնանոց ՈՒրումչիում մի ույղուրուհի ռումբ էր տեղադրել քաղաքային ավտոբուսում, Պեկինը մինչև հիմա չի ճանաչել որպես ահաբեկչական ակտեր։

Եվ այսպես, մեր հարևանները նոր նախագահ ընտրեցին։ Դա կրթության և գիտության նախկին նախարար Գեորգի Մարգվելաշվիլին է։ «Վրացական երազանք» քաղաքական կոալիցիան, այսպիսով, ապացուցեց, որ խորհրդարանական ընտրություններում իր հաջողությունն օրինաչափ էր և ոչ թե պատահական, և որ Միխայիլ Սաակաշվիլու ու նրա մերժված «Միացյալ ազգային շարժման» (ՄԱՇ) կառավարման շրջանը տխուր վախճան ունեցավ։

Հերթական ընտրություններն ավարտվեցին: Համայնքային նշանակության: Ինչպե՞ս անցան դրանք: Նույն կերպ: Ինչպես հայաստանյան բոլոր ընտրությունները: Հեծանիվներ չկային: Չէին էլ սպասվում: Աղմո՜ւկն էր շատ: Համարյա համատիեզերական: Պատճառն էլ տրիվիալ էր: ԲՀԿ-ն էր մասնակցում:

Ռուսաստանի տարածքում գործող գյուլենական աղանդի որոշ «բջիջների» բնորոշ է եղել հետևյալ գործելակերպը. հավաքներից մեկում նորեկին ասում են, թե պետք է մերձավորներից ու ընկերներից թաքցնել այն տեղեկությունները, որ ինքը ստանում է հավաքների ընթացքում, թաքցնել է պետք նաև հավաքներին մասնակցելու բուն փաստը։ Ասվում էր, թե դա անհրաժեշտ է, «քանի որ մեզ հետապնդում է Անվտանգության դաշնային ծառայությունը (ԱԴԾ), որն իսլամի ու մահմեդականների թշնամին է»։

Շուտով երեք տարի կլինի, ինչ կատաղի պատերազմ է Սիրիայում։ Բոլորին վաղուց հասկանալի է` հարցն այն չէ, որ քաջ հայտնի համաշխարհային ուժերն ուզում են «ժողովրդավարացնել» այդ երկիրը և հանուն դրա ամեն գնով մտադիր են հասնել Սիրիայի գործող նախագահ Բաշար Ասադի տապալմանը։ Միանգամայն ակնհայտ է, որ այդ պատերազմի գինն ամենևին էլ ժողովրդավարությունը չէ, քանի որ դեպի Արևելք իր հերթական «խաչակրաց արշավանքում» արևմտյան աշխարհը աջակցել է և շարունակում է աջակցել այն ուժերին, որոնց համար «գործընթացի» շարժիչ ուժն ամենևին էլ ժողովրդավարության հասնելու ձգտումը չէ։

Հետաքրքիր ժամանակներ ենք ապրում։ Արագորեն փոխվում են պետությունների քաղաքական գերակայություններն ու նրանց սովոր կողմնորոշման սխեմաները. երեկվա «երդվյալ թշնամիներն այսօր շփման եզրեր են փնտրում, իսկ նրանք, ում բարեկամությունը դեռ վերջերս թվում էր «հավերժ անսասան», ընդհանուր թշնամիներով ու փողով «անքակտելիորեն զոդված», հանկարծ սկսում են տարբեր կողմ նայել։