Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Ադր­բե­ջա­նի ցույ­ցե­րը հրահ­րել էին ոչ թե իշ­խա­նու­թ­յուն­նե­րը, այլ հա­կաա­լիևյան ու­ժե­րը»

«Ադր­բե­ջա­նի ցույ­ցե­րը հրահ­րել էին ոչ թե  իշ­խա­նու­թ­յուն­նե­րը, այլ հա­կաա­լիևյան ու­ժե­րը»
24.07.2020 | 01:09

«Ի­րա­տե­սի» զրու­ցա­կիցն է ի­րա­նա­գետ ԱՐ­ՏՅՈՄ ՏՈ­ՆՈ­ՅԱ­ՆԸ:

-Հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան սահ­մա­նի լար­վա­ծու­թյա­նը զու­գա­հեռ Ադր­բե­ջա­նի տար­բեր հա­մայ­նք­նե­րում «պա­տե­րազմ մինչև վերջ» ու նմա­նա­տիպ այլ վան­կար­կում­նե­րով ցույ­ցեր էին տե­ղի ու­նե­նում: Այդ հա­վաք­նե­րի ժա­մա­նակ նաև հա­կաի­րա­նա­կան ու հա­կա­ռու­սա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ են հն­չել: Ե­թե ցույ­ցե­րը շա­րու­նա­կա­կան լի­նեին, նման հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը մինչև ու՞ր կա­րող էին հաս­նել:
-Ի­հար­կե դժ­վար է «ե­թե»-նե­րով գնա­հա­տա­կան տալ, բայց կա­րե­լի է փաս­տել, որ ցույ­ցե­րի ժա­մա­նակ այն­պի­սի ի­րո­ղու­թյուն­նե­րի ա­կա­նա­տե­սը ե­ղանք, որ հետևանք են տաս­նա­մյակ­նե­րի հետևո­ղա­կան պե­տա­կան քա­րոզ­չու­թյան։ Գաղտ­նիք չէ, որ Ադր­բե­ջա­նում տա­րի­ներ շա­րու­նակ տար­բեր մի­ջոց­նե­րով հա­կաի­րա­նա­կան ու պան­թյուր­քա­կան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան թա­քուն քա­րոզ է տար­վել: Խրա­խուս­վել են հա­կա­ռու­սա­կա­նու­թյունն ու հա­յա­տյա­ցու­թյու­նը, և, ըստ էու­թյան, Ձեր նշած ցույ­ցե­րի կամ հա­սա­րա­կա­կան պոռ­թկ­ման ժա­մա­նակ հն­չած ոչ մի լո­զունգ նո­րու­թյուն չէր: Ցույ­ցե­րի ժա­մա­նակ նաև շիա-իս­լա­մա­կան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյունն ար­տա­ցո­լող լո­զունգ­ներ են հն­չել, ին­չից հե­տո, փաս­տո­րեն, ձեր­բա­կա­լու­թյուն­ներ են ե­ղել: Բայց դրանց ու դրանց պատ­ճառ­նե­րի մա­սին ցույ­ցե­րից մի քա­նի օր հե­տո միայն հայտ­նի դար­ձավ, այն էլ ոչ թե պաշ­տո­նա­կան հա­ղոր­դագ­րու­թյուն­նե­րից կամ ձեր­բա­կալ­ված­նե­րին ա­ռա­ջադր­ված մե­ղադ­րանք­նե­րից, այլ ձեր­բա­կալ­ված ան­ձանց հա­րա­զատ­նե­րի ու փաս­տա­բան­նե­րի պատ­մած­նե­րից։
-Առ­հա­սա­րակ ինչ­պե՞ս կբ­նու­թագ­րեք այդ ցույ­ցե­րը. ինք­նա­բու՞խ էին դրանք:
- Դրանք ինք­նա­բուխ ան­վա­նե­լը, ան­շուշտ, սխալ կլի­նի, բայց պետք է նշենք, որ դրանք ղե­կա­վար­ման կենտ­րոն­ներ չեն ու­նե­ցել։ Կարևոր է չմո­ռա­նալ, որ սահ­մա­նա­յին լար­վա­ծու­թյան ա­ռա­ջին իսկ օր­վա­նից Ադր­բե­ջա­նի ընդ­դի­մու­թյան և քա­ղա­քա­ցիա­կան հա­սա­րա­կու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րից շա­տե­րը, թե՛ Ադր­բե­ջա­նում, թե՛ Ադր­բե­ջա­նից դուրս, հա­մա­ցան­ցա­յին տար­բեր հար­թակ­նե­րի մի­ջո­ցով մարդ­կանց կոչ էին ա­նում դուրս գալ փո­ղոց, ի­րենց «ա­ջակ­ցու­թյու­նը» հայտ­նել երկ­րի գե­րա­գույն գլ­խա­վոր հրա­մա­նա­տա­րին և պա­հան­ջել «Ղա­րա­բա­ղի ա­զա­տագ­րու­մը»։ Ա­մենևին պա­տա­հա­կան չէր Ադր­բե­ջա­նի պաշտ­պա­նու­թյան նախ­կին նա­խա­րար Ռա­հիմ Ղա­զիևի ձեր­բա­կա­լու­թյունն ու նրան «պե­տա­կան դա­վա­ճա­նու­թյան» ու «պե­տու­թյան դեմ սադ­րան­քի» մեջ մե­ղադ­րե­լը։ Այ­սինքն՝ տե­ղի ու­նե­ցա­ծը հրահր­ված էր հա­կաա­լիևյան ու­ժե­րի կող­մից, հետևանք՝ ա­ռաջ­նագ­ծում ու­նե­ցած մարդ­կա­յին կո­րուստ­նե­րի, ինչ­պես նաև իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի՝ ի­րա­վի­ճա­կին հա­մա­պա­տաս­խան գոր­ծել չկա­րո­ղա­նա­լու և հան­րա­յին շի­կա­ցած մթ­նո­լոր­տի պար­տադ­րած խա­ղի կա­նոն­նե­րին են­թարկ­վե­լու։ Ես հակ­ված չեմ կար­ծե­լու, որ դրա կազ­մա­կերպ­ման մեջ ան­գամ ա­մե­նաչն­չին մաս­նակ­ցու­թյուն կա­րող են ու­նե­ցած լի­նել ադր­բե­ջա­նա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը, քա­նի որ դրան նա­խոր­դած օ­րե­րի ըն­թաց­քում բազ­մա­թիվ են ե­ղել իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի, մեր­ձիշ­խա­նա­կան հան­րա­յին գոր­ծիչ­նե­րի, նախ­կին զին­վո­րա­կան­նե­րի կո­չե­րը, որ ադր­բե­ջա­նա­կան բա­նակն ի վի­ճա­կի է կա­տա­րե­լու իր ա­ռաջ դր­ված խն­դիր­նե­րը, հետևա­բար մարդ­կանց փո­ղոց դուրս գա­լը կամ ա­ռաջ­նա­գիծ մեկ­նե­լը չի բխում պե­տու­թյան ու բա­նա­կի շա­հե­րից։
-Հա­կաի­րա­նա­կա­նու­թյան և հա­կա­ռու­սա­կա­նու­թյան մա­սին հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ նաև Թուր­քիա­յից են հն­չել:
-Թուր­քիան Հա­յաս­տան-Ադր­բե­ջան սահ­մա­նա­յին լար­վա­ծու­թյան հենց ա­ռա­ջին օր­վա­նից է ակ­տիվ ե­ղել, հն­չել են հա­կա­հայ­կա­կան բո­վան­դա­կու­թյամբ հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ ա­մե­նա­բարձր պե­տա­կան մա­կար­դա­կով: Պա­տա­հա­կան չեմ հա­մա­րում նաև այն հան­գա­ման­քը, որ էր­դո­ղա­նա­կան քա­րոզ­չու­թյան հար­թակ­նե­րից «Ե­նի Շա­ֆաք» թեր­թի գլ­խա­վոր խմ­բա­գի­րը Twitter-ի իր է­ջում սպառ­նա­ցել է Հա­յաս­տա­նին, Ի­րա­նին, Ռու­սաս­տա­նին և Ա­րա­բա­կան Միա­ցյալ Է­մի­րու­թյուն­նե­րին։
-Թեև պաշ­տո­նա­կան Թեհ­րա­նը հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան սահ­մա­նի լար­վա­ծու­թյան մա­սին հա­մե­մա­տա­բար չե­զոք հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ է տա­րա­ծել, բայց ի­րա­նա­կան մա­մու­լի տրա­մադր­վա­ծու­թյու­նը, կար­ծես, հա­յա­մետ էր:
-Ադր­բե­ջա­նա­կան մա­մու­լում այս օ­րե­րին հա­ճախ էին հան­դի­պում «Ի­րա­նա­կան սադ­րանք», «Ի­րա­նի հեր­թա­կան սադ­րան­քը Ադր­բե­ջա­նի դեմ» վեր­նագ­րե­րով հոդ­ված­ներ ու հրա­պա­րա­կում­ներ, ո­րոն­ցում հա­տուկ շեշտ­վում էր այն հան­գա­ման­քը, որ ի­րա­նա­կան տար­բեր օ­րա­թեր­թեր, հե­ռուս­տաա­լիք­ներ տա­վու­շյան ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը մեկ­նա­բա­նում են հա­կաադր­բե­ջա­նա­կան սուր ձևա­կեր­պում­նե­րով ու հօ­գուտ հայ­կա­կան կող­մի: Եվ ե­թե հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան սահ­մա­նի լար­վա­ծու­թյան մա­սին ա­ռա­ջին օ­րե­րին ի­րա­նա­կան կող­մը հղում էր ա­նում պաշ­տո­նա­կան հա­ղոր­դագ­րու­թյուն­նե­րին, ա­պա հե­տա­գա օ­րե­րին պատ­կե­րը էա­կա­նո­րեն փոխ­վեց, ու հատ­կա­պես «Տե­լեգ­րամ» հա­վել­վա­ծի տար­բեր ա­լիք­ներ սկ­սե­ցին ակն­հայտ հա­յան­պաստ ու հա­կաադր­բե­ջա­նա­կան բո­վան­դա­կու­թյամբ տեքս­տեր տա­րա­ծել։
-Կա­րո՞ղ ենք ա­սել, որ մեր զին­վո­րա­կան­նե­րի կող­մից ԱԹՍ-նե­րի խո­ցու­մը հար­ված էր նաև Իս­րա­յե­լին:
-Ա­յո, մեր բա­նա­կը հա­ջո­ղու­թյուն գրան­ցեց ոչ միայն Ադր­բե­ջա­նի, այլև Թուր­քիա­յի ու Իս­րա­յե­լի դեմ ա­ներևույթ պայ­քա­րում: Այ­սինքն՝ մե­րոնք ցույց տվե­ցին, որ թե­զը, թե իս­րա­յե­լա­կան ԱԹՍ-ներն ան­խո­ցե­լի են, ուղ­ղա­կի միֆ է: Հայ քա­ջա­րի մար­տիկ­նե­րը հեր­թա­կան ան­գամ ա­պա­ցու­ցե­ցին նաև, որ Թուր­քիա­յում «դաս­տիա­րակ­ված» ադր­բե­ջան­ցի զին­վո­րա­կան­ներն ա­մեն ան­գամ պար­տու­թյան են մատն­վե­լու ու հետ շպրտ­վե­լու:
-Ի՞նչ պետք է ա­վե­լաց­նենք կամ փո­խենք Ի­րա­նի հետ աշ­խա­տանք­նե­րում թե՛ քա­ղա­քա­կան, թե՛ դի­վա­նա­գի­տա­կան, թե՛ տն­տե­սա­կան, թե՛ ռազ­մա­կան ա­ռու­մով: Բա­րիդ­րա­ցիա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը գու­ցե նոր մա­կար­դա­կի վրա՞ պետք է դնել:
-Ի­րա­նի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյու­նը բո­լոր ո­լորտ­նե­րում Հա­յաս­տա­նի հա­մար կարևոր է, և այդ կարևո­րու­թյու­նը պա­հան­ջում է երկ­կողմ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի ա­վե­լի խո­րաց­ման ու զար­գաց­ման ձգ­տել։


Զրույ­ցը՝
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ

Դիտվել է՝ 16442

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ