Օսմանյան կայսրության ռազմամոլ ու կիսավայրենի թուրք բնակչությունը, որը 1453 թ. տիրացել էր տիեզերական Կոստանդնուպոլսին, հիմնականում զբաղված էր թալանով և ավարառությամբ, դրանով իսկ հեռու՝ արդեն անհասանելի մշակույթից, գիտությունից, արհեստներից և հատկապես՝ միջազգային բարեկիրթ առևտրից:

Այս մոլորակը արդարությա՞ն ուժից է, որ արդեն մի քանի միլիոն տարի պտտվում է իր առանցքի շուրջը, թե՞ մեկ այլ ուժից, ոչ ոք չգիտի: Բայց հայտնի է մի բան. մեր երկիրը աշխարհի ամենաարդար երկիրն է: Ով չի հավատում, թող հարցնի արդարության ցավերից ճաքեր տված իշխանավորներին:

Արժեքասպան օրերում շատ բան աննկատ է մնում մեր աչքից։ Այնինչ, ազգային գիտության և մշակույթի նվիրյալները, մի կողմ թողած սոցիալական դժվարությունները, հնագույն մեր ծաղկողների ջանասիրությամբ շարունակում են կերտել մեր ներկա և վաղվա օրը։ Այդ եզակիներից է բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր, 85-ամյակը բոլորած պատկառելի գիտնական այր ՆԵՐՍԵՍ ՄԿՐՏՉՅԱՆԸ։

Երկու հազար տարուց էլ ավելի է անցել պատմական այն դրվագից, երբ Հիսուս Քրիստոսի աշակերտներից մեկը` Հուդա Իսկարիովտացին, մատնեց իր ՈՒսուցչին: Այս մարդը դարձավ դավաճանության խորհրդանիշ` հիշատակվելով մարդկության պատմության մեջ` որպես մատնիչ մարդկության Փրկչի: Կան բազում կարծիքներ, թե ինչու Հուդան մատնեց Հիսուսին: Ամենից արտահայտիչ իրողությունն այն էր, որ նա արծաթասեր էր, այսինքն` Հիսուսին մատնեց գումար ստանալու համար: Առաջին հայացքից այդպես է թվում, սակայն երբ ավելի մանրամասն ենք անդրադառնում աստվածաշնչային տեքստին, Հուդայի արարքի հիմնական դրդապատճառն ավելի է լուսաբանվում:

Դեկտեմբերի 17-ին ռադիոֆիզիկայի, ռադիոինժեներության և ռադիոաստղագիտության ոլորտների ականավոր գիտնական, աշխարհի մի շարք ակադեմիաների և միջազգային ընկերությունների անդամ, Հայաստանի ԳԱԱ ակադեմիկոս, տեխնիկական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Պարիս Հերունին կդառնար 80 տարեկան։

Սառած մատներով ու սառած ծնկներով նստած եմ հիմա իմ սենյակում ու գրում եմ ձեզ այս տողերը: Հիշեցի այդ պատմվածքը ու սիրտս ջերմացավ, ծնկներս ու մատներս նույնիսկ տաքացան:

Ստեղծագործական միություններն ապրում են դեռևս խորհրդային տարիների իներցիայով՝ մերժելով նորը, ժամանակակիցը, այն ամենը, ինչը դուրս է կաղապարներից: Ժամանակակից արվեստն այսօր մեկուսացած է և ներկայացվում է միայն փոքր սրահներում, այն խմբերի ու անհատների համար, ովքեր գնահատում են, հետաքրքրվում և անում ամեն ինչ այդ արվեստը հանրայնացնելու ուղղությամբ:

-Սամալյոտի մի՜ս եմ ուզում:

Այսօր ԱԺ-ն «նախաամանորյան» արտահերթ նիստ է հրավիրել: Ցավոք, օրակարգն այնքան էլ տոնական չէ: Ռուսաստանին ենք ամանորյան նվերներ մատուցում, ու դա ամրագրում օրենքի ուժով: ԱԺ-ն քննարկելու է և, բնականաբար, վավերացնելու հայ-ռուսական մի շարք պայմանագրեր, այդ թվում՝ «գազային» վերջին գործարքները: Լիովին կանխատեսելի է իշխանության պահվածքը, սակայն ուշագրավ է դիտարկել ընդդիմության գործողությունները: Արդյոք հակառուսական կոչեր կհնչե՞ն, թե՞ կբավարարվեն հերթական անգամ իշխանությունների առանց այդ էլ սևացած դեմքը սևացնելով:

ԽՍՀՄ-ի ողջ պատմության ընթացքում կոմունիստական կուսակցության գլխավորությամբ ձեռք բերված հաջողություններն ակնառու դարձնելու համար համեմատության եզր էր վերցվում 1913 թվականը` Ռոմանովների դինաստիայի 300-ամյակը: Ռոմանովների մասին, իհարկե, չէր հիշատակվում: 1913-ը նաև Առաջին համաշխարհային պատերազմի նախօրեն էր, երբ ամենաբուռն ծաղկման մեջ էր արդյունաբերությունը` շնորհիվ 1906-ին վարչապետ դարձած Ստոլիպինի բարեփոխումների, թեպետ ինքը` Պյոտր Արկադևիչը, 1911-ին սպանվել էր: Իսկ նա ասում էր` «Լույսից վախենալ չի կարելի»: