Անհայրենիք բոշա՞… Պատմությունը ցույց է տալիս, որ ՀՀ-ի բոլոր ղեկավարները, որոնք Սահմանադրություն են փոխել, երեք տարուց հետո հեռանում են երկրի ղեկից։

«Խաղաղության պայմանագրի» միակ այլընտրանքը ավելի լուրջ խաղաղության պայմանագիրն է։ Հայաստանից պետք է հնչի ավելի լուրջ խաղաղության պայմանագրի հայտ՝ փորձելով վերցնել նախաձեռնությունը։ Մնացած տարբերակները մոտ են արկածախնդրությանը։

Ֆրուստրացիոն ծանր շրջանը դեռևս շարունակվում է. շփոթահար, ընկճված ու հուսալքված եմ հազարավոր իմ հայրենակիցների պես: ՈՒզում ես անկյուն քաշված՝ խորը ինքնամփոփվել ու լռել, գոնե առժամանակ, մինչև այս պղտոր ու ալեկոծուն ջրերը մի փոքր խաղաղվեն ու հստակվեն: Մինչև հոգիդ կրկին ջանա իրականության հետ բեղուն աղերսներ գտնել:

Միայն երեկվա օրը բավական է՝ ճիշտ պատկերացնելու համար Հայաստանում առկա իրողությունները և տենդենցները։

Հերթական տարին փակում ենք հայրենիքի մի հատվածի կորստով, բայց իշխանության դիրքերի ամրապնդմամբ։ Սա նվազագույնը տարօրինակ է։ Բայց այս տարօրինակությունը բացառապես հասարակական անտարբերությամբ պայմանավորելը ավելի տարօրինակ է։ Ասել թե մարդիկ մի տեսակ անտարբեր են դարձել սեփական հայրենիքի, սեփական երկրի ապագայի նկատմամբ, գուցե ճշմարտության բաղադրիչ ունի, ի վերջո վայրի անհատապաշտությունը մեզ էլ չի շրջանցել, բայց և այնպես դա չէ հիմնական պատճառը տարօրինակությունը հիմնավորելու հարցում։

Հարևան սուլթանատի կիրթ և կառուցողական սուլթանը հայտարարել է 2024 թվականին արտահերթ ընտրություններ կատարելու որոշման մասին։

Փաշինյանի կառավարման ամեն տարվա ընթացքում, միայն պաշտոնական տվյալներով, Հայաստանի պետական պարտքն ավելացել է մոտ մեկ միլիարդ դոլարով:

Փաշինյանը երևի եվրոպացիներից հավաստիացումներ է ստացել, որ Հայաստանում ինչ հակաժողովրդական, հակաքաղաքակրթական այլանդակություններ էլ անի՝ արձագանք չի լինելու:

Երևանը, ավելի ճիշտ, Հայաստանի և հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամի Նիկոլի իշխանությունը ու Բաքուն օրերս պայմանավորվեցին ոչ միայն գերիների և բանտարկյալների մի մասի փոխանակման և փոխվստահության շուրջ:

Նորանկախ Հայաստանում միշտ փորձել եմ ձեռնպահ մնալ ընդդիմությանը քննադատելուց։ Երբեմն, երբ չեմ դիմացել, մեղմ եմ քննադատել։