Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Աշխար­հի իշ­խանն ու տի­րա­կա­լը վա­ղուց մար­դը չէ

Աշխար­հի իշ­խանն ու տի­րա­կա­լը վա­ղուց մար­դը չէ
13.03.2020 | 00:23
Սպա­նե­ցե՛ք, ու­րեմն, ձեր երկ­րա­վոր ցան­կու­թյուն­նե­րը. դե՛ն գցե­ցեք պոռն­կու­թյուն, պղ­ծու­թյուն, հո­ռի կր­քեր, չար ցան­կու­թյուն և ա­գա­հու­թյուն, որ կռա­պաշ­տու­թյուն է: Դրա հա­մար է, որ անհ­նա­զանդ որ­դի­նե­րի վրա գա­լիս է Աստ­ծու բար­կու­թյու­նը:
(Կող. 3; 5-6)
Սուրբ Գիր­քը հս­տակ ներ­կա­յաց­նում է մարդ­կու­թյա­նը պա­տու­հա­սող ա­ղետ­նե­րի ի­րա­կան պատ­ճառ­նե­րը:
Ամ­բողջ աշ­խար­հը մխրճ­ված է ա­ներևա­կա­յե­լի սա­տա­նա­յա­կան ու սա­տա­նա­յա­պաշ­տա­կան կա­խար­դու­թյան մեջ (կյան­քի տար­բեր ո­լորտ­նե­րում լայ­նո­րեն կի­րառ­վում է ոչ միայն մար­դու մա­սին իմ­ֆոր­մա­ցիա, այլ հենց մար­դու գե­նե­տիկ նյու­թը, հատ­կա­պես` մար­դաս­պան աշ­խար­հից ան­պա­կաս ա­բորտ­նե­րի զոհ դժ­բախտ էմբ­րիոն­նե­րի): Ան­բա­րո ու մար­դաս­պան այդ կա­խար­դու­թյամբ ներ­ծծ­ված են մարդ­կա­յին կյան­քի բո­լոր ո­լորտ­նե­րը: Ա­պա­կան­ված է մար­դու հո­գու և զգա­յա­րան­նե­րի հետ կապ­ված ա­մեն բան` սնուն­դը, հա­գուս­տը, «մշա­կույ­թը», «բժշ­կու­թյու­նը»։ Սա­տա­նա­յա­պաշ­տա­կան կա­խար­դու­թյու­նը թա­փան­ցել է ան­գամ մեր ա­մե­նօ­րյա կեն­ցաղ այն­պես, որ ան­գամ չենք էլ կա­րող երևա­կա­յել դրա ընդ­գր­կու­նու­թյու­նը: Մենք առ­նչ­վում ենք դրան ա­մեն քայ­լա­փո­խի, ա­մեն մի շն­չի հետ:
Ա­պա­կա­նու­մը և՛ նյու­թա­կան ո­լոր­տում է ի­րա­գործ­վում, և՛ հոգևոր: Մի կող­մից Երկ­րի ըն­դեր­քի ամ­բողջ նավ­թը դուրս են մղել և աղ­տո­տում են մթ­նո­լոր­տը (թեև վա­ղուց հայտ­նի է, որ կա­րե­լի է ստեղ­ծել ե­թե­րով աշ­խա­տող, փաս­տա­ցի` հա­վեր­ժա­կան շար­ժիչ), նավ­թը «պա­տա­հա­կան» վթար­նե­րի պատ­ճա­ռով լց­վում է օվ­կիա­նո­սը, նավ­թի տեղն էլ իր հեր­թին սկ­սել է զբա­ղեց­նել ջու­րը, ո­րը ա­րա­գո­րեն ան­հե­տա­նում է երկ­րի ե­րե­սից, իսկ տեղ-տեղ` նաև ա­րյան գույն է ստա­նում (կամ ա­րյու՞ն է դառ­նում, (Հայտն. 16; 4-7): Մյուս կող­մից ար­հես­տա­կան հր­դեհ­նե­րով ա­մա­յաց­նում են մար­դու կե­ցու­թյան մի­ջա­վայ­րը` դարձ­նե­լով կյան­քի հա­մար ան­բա­րեն­պաստ: Մի կող­մից դե­ռա­հաս­նե­րին ար­գե­լում են ա­մուս­նա­նալ, ըն­տա­նիք կազ­մել, սե­րունդ ու­նե­նալ, մյուս կող­մից նրանց շր­ջա­նում ին­տեն­սիվ կեր­պով քա­րո­զում են «անվ­տանգ» պա­տա­հա­կան սե­ռա­կան կա­պեր ու այ­լա­սե­րում և մղում են պար­տադր­ված ա­բորտ­նե­րի` ան­դառ­նա­լիո­րեն խե­ղե­լով նրանց վե­րար­տադ­րո­ղա­կան ա­ռող­ջու­թյու­նը: Պատ­վաս­տում են կաս­կա­ծե­լի բա­ղադ­րու­թյան պատ­վաս­տա­նյու­թեր (նկա­տենք, որ այդ պատ­վաս­տա­նյու­թե­րը ար­տադ­րում և գո­վազ­դում են նրա՛նք, ով­քեր հա­մոզ­ված են, որ երկ­րագն­դի վրա մոտ վեց մի­լիարդ ա­վե­լի սպա­ռող կա) և ոչ վաղ ան­ցյա­լում ծխե­րով հաշվ­վող և ծխա­մա­տյան­նե­րում գրանց­վող մեր ազ­գին քա­րո­զում են «ան­ծուխ» հայ­րե­նիք:
Աստ­վա­ծա­շունչ Մա­տյա­նի վեր­ջին գր­քում` Աստ­վա­ծա­բան Ա­վե­տա­րա­նիչ Հով­հան­նե­սի Հայտ­նու­թյու­նում հան­դի­պում ենք քա­ղա­քա­կան հա­մա­կար­գեր ու սո­ցիա­լա­կան հա­սա­րա­կար­գեր պատ­կե­րող ա­ներևա­կա­յե­լի հրեշ­նե­րի նկա­րագ­րու­թյուն­նե­րի, և պետք է, որ դրանք փո­խա­բե­րա­բար ներ­կա­յաց­ված լի­նեն: Սա­կայն այն­տեղ ներ­կա­յաց­ված զա­նա­զան պա­տու­հաս­նե­րը զար­մա­նա­լիո­րեն ի­րա­կա­նա­նում են բո­լոր ման­րա­մաս­նու­թյուն­նե­րով: Մաս­նա­վո­րա­պես կարկ­տա­հա­տիկ­նե­րը օ­րե­ցօր սպառ­նում են իս­կա­պես դառ­նալ հի­սուն կի­լոգ­րա­մա­նոց (Հայտն. 16;21):
Մեր գլ­խին թափ­վող պա­տու­հաս­նե­րը «ան­տեր» մնա­ցած, «մերժ­ված» մեղ­քերն են, ո­րոնք ոչ թե սպան­վել ու դեն են նետ­վել հո­գուց ու խղ­ճից, այլ պար­զա­պես տե­րե­րի կող­մից չեն խոս­տո­վան­վել որ­պես այդ­պի­սին, ո­րոնց հա­մար չեն զղ­ջա­ցել և չեն ա­պաշ­խա­րել, փո­խա­րե­նը դրան­ցից հեր­թով հրա­ժար­վել ու մի­մյանց վրա են բար­դել, դրանք ու­րիշ­նե­րին են վե­րագր­վել, հան­ձն­վել են այ­լոց` որ­դեգ­րու­թյան, սա­կայն դրանք` մերժ­ված ի­րենց ծնող­նե­րից, չեն ըն­դուն­վել ու­րիշ­նե­րի կող­մից ևս: Պա­տու­հաս­նե­րը նաև օ­րի­նա­կա­նաց­ված ա­նօ­րի­նու­թյուն­ներն են, ա­պօ­րի­նա­ծին չա­փա­նիշ­ներն ու կա­նոն­նե­րը, ո­րոն­ցով փորձ է ար­վում փո­խել ու հե­ղաշր­ջել մար­դու զար­գաց­ման ըն­թաց­քը: Եվ ե­թե Տերն ա­սաց. «Ա­հա ա­մեն բան նոր եմ դարձ­նում», ա­պա աշ­խար­հը, մեր­ժե­լով նո­րը, կա­մե­նում է վե­րա­դառ­նալ ոչ թե նա­խաք­րիս­տո­նեա­կան, այլ ընդ­հան­րա­պես նա­խաջր­հե­ղե­ղյան ժա­մա­նակ­նե­րին: Սր­բու­թյու­նը ար­գա­հա­տե­լի է և հան­դի­մա­նու­թյուն է ա­պա­կա­նա­ցու աշ­խար­հի հա­մար, ո­րի իշ­խանն ու տի­րա­կա­լը վա­ղուց մար­դը չէ:
Հե­ռուս­տա­ցույ­ցը կգո­վազ­դի տա­րաբ­նույթ սփո­փանք­ներ ու մխի­թա­րու­թյուն­ներ, պե­տու­թյու­նը կմա­տու­ցի անհ­րա­ժեշտ ծա­ռա­յու­թյուն­ներ: Զա­նա­զան գիտ­նա­կան­նե­րը, այ­լա­զան տե­սա­բան­ներն ու զար­մա­նա­զան բնա­պահ­պան­նե­րը աղ­մուկ-ա­ղա­ղակ կբարձ­րաց­նեն, թե երկ­րա­գուն­դը մի մեծ աղ­բա­նոց ու գե­րեզ­մա­նոց է դար­ձել, պետք է վե­րահս­կել ծնե­լու­թյու­նը, հա­մա­տա­րած դիա­կի­զա­րան­ներ կա­ռու­ցել և սե­րունդ­նե­րին պատ­րաս­տել միջ­մո­լո­րա­կա­յին ուղևո­րու­թյան` կյան­քի հա­մար ա­ռա­վել բա­րեն­պաստ պայ­ման­ներ ու­նե­ցող մո­լո­րակ­նե­րում վե­րաբ­նակ­վե­լու հա­մար: Կամ էլ տա­րաբ­նույթ էք­ստ­րա­սենս­նե­րը կքա­րո­զեն այլ­մո­լո­րա­կա­յին «փր­կիչ­նե­րի» կամ «փրկ­չի» մո­տա­լուտ գա­լուս­տը և կա­վե­տեն ինք­նա­կոր­ծան­վող մարդ­կու­թյան ա­րա­գա­հաս ա­զա­տագ­րու­մը: Սա­կայն բո­լո­րը կլ­ռեն մար­դու դժ­բախ­տու­թյան և մարդ­կու­թյան կոր­ծան­ման բուն պատ­ճա­ռի` հոգևոր խա­վա­րի մա­սին, փո­խա­րե­նը ա­մեն կերպ կշե­ղեն մար­դու ու­շադ­րու­թյու­նը դե­պի ար­տա­քին ի­րո­ղու­թյուն­ներ, որ­պես­զի նա չկենտ­րո­նա­նա ու չհաս­կա­նա խն­դի­րը, ո­րը իր ներ­սում է, և ճշ­մար­տու­թյու­նը, որ խնդ­րի լու­ծումն էլ իր ներ­սում է: Սա­կայն մար­դը ար­դեն ան­դառ­նա­լիո­րեն հե­ռա­ցել է ինքն ի­րե­նից: Եվ ե­թե այ­սօր պա­տու­հաս­վող մար­դը դեռ կան­չում է Աստ­ծո ա­նու­նը գո­նե իր նե­ղու­թյան ժա­մին, ա­պա հե­ռու չէ այն օ­րը, երբ մար­դիկ Աստ­ծուն չեն հի­շի լիու­թյան մեջ, իսկ նե­ղու­թյան մեջ միայն Նրան կմե­ղադ­րեն ու կհայ­հո­յեն: Այ­սօր դեռևս փոր­ձում են մար­դուն հա­մո­զել, որ Աստ­ված հան­դուր­ժում է մեղ­քը և մե­ղա­վո­րի սխալ ըն­թաց­քը, որ­պես­զի մար­դուն ան­հույս կորս­տյան մատ­նեն: Իսկ հե­տո աս­տի­ճա­նա­բար նրան մե­նակ կթող­նեն իր մեղ­քե­րի հետ և Աստ­ծո հետ, ՈՒմ ին­քը չի ճա­նա­չում, չգի­տի` ինչ­պես խո­սել Նրա հետ, ինչ ակն­կա­լել Նրա­նից և ինչ­պես սպա­սել Նրան:
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 2527

Մեկնաբանություններ