Երեք օրվա սպասում` մինչև ապրիլի 9-ը: Ընդամենը: Ամենայն հավանականությամբ երեք օրում ոչինչ չի փոխվի, թեպետ շատ ավելի ճիշտ կլիներ, որ իրավիճակը լիցքաթափվեր նախքան երդմնակալությունը, ավելի ճիշտ` երդմնակալությունները: Իրավիճակի անհեթեթությունը արդարացում չէ:

Պատմությունը մեզ համար այն հրաշալի ու տարողունակ աղբարկղն է դարձել, որտեղ սիրում ենք ամեն ինչ լցնել` հուսալով, որ աղբամանները երբևէ չեն բացվում: Իսկ նրանք բացվում են:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանի շուրջ հետաքրքրությունն ու էներգետիկան մարեցին: Րաֆֆին հացադուլ էր հայտարարել, որովհետև արդեն իսկ փակուղի էր: ՍԴ-ն որոշումն ընդունել էր: Վերջ: Միակ կենդանի բանը դրանից հետո, որ կար Րաֆֆու շուրջը, իսկ իրականում` նրա թիկունքում, «անհնազանդության» օջախներն էին, որոնք իրենց առաջին «օպրոբացիաներն» էին անում բոլոր մակարդակներում: Ասել, որ այդ «օպրոբացիան», չնայած ներդրված ջանքին, պսակվեց հաջողությամբ, անհեթեթություն կլինի: Չնայած այն հանգամանքին, որ յուրաքանչյուր դետալ մանրակրկիտ գծված էր, բոլոր հաշվարկներն արված էին, փողը կար, կատարողները` նույնպես: Եվ այնուհանդերձ, փորձենք հասկանալ` ինչու այդքան շուտ մեռավ «անհնազանդության արքան», նրա իրական ոգին:

Ի՞նչ կլինի ավագանու ընտրություններին: Հե՛չ: Նույնը: Որքան էլ այն հռչակվի համապետական, «Ազգային ժողովի Երևանի ընտրություններ», այն է` ԱԺ-ին հավասար ընտրություններ: Որքան էլ այլընտրանքային «կորիֆեյները» դիտարկեն այդ ընտրությունների բոլոր` քաղաքական, քաղաքային, ճանաչողական, բարոյական և մնացած «պլաստները», այս ընտրություններում փոքր է ֆորս-մաժորի հավանականությունը: Մեկ «նո»-ով: Երբեք մի ասա` երբեք: Եվ այնուհանդերձ, փորձենք հասկանալ այս ընտրությունների «էությունը»:

Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունում խորհրդարանական, նախագահական և տեղական մարմինների ընտրությունների անցկացման առնչությամբ միջազգային արձագանքը միշտ մի տեսակ խտացած է լինում ուշադրությամբ և արտահայտչաձևերի առումով։ Եվրոպական կառույցները` Եվրամիությունն ու Եվրախորհուրդը, մի շարք եվրոպական պետություններ և Թուրքիան միանգամայն բացասական վերաբերմունք են ունեցել այդ ընտրությունների նկատմամբ։ Ռուսաստանը համեմատաբար չափավոր ձևակերպումներ է օգտագործել, իսկ ԱՄՆ-ը, փաստորեն, իր վերաբերմունքը հայտարարության ձևով չի արտահայտել, պատրաստակամություն հայտնելով շարունակելու «ֆինանսական օգնությունը Կովկասի այդ շրջանի հայ բնակչությանը»։

Չինաստանի նոր առաջնորդ Սի Ցզինպինը պաշտոնակալությունից հետո իր առաջին արտերկրյա այցը կատարեց Ռուսաստան։ Ինչպես ընդգծում են Մոսկվայի և Պեկինի լրատվամիջոցները, դա վկայում է այն մասին, թե չինական ղեկավարությունն ինչ մեծ նշանակություն է տալիս իր խոշորագույն հարևանի հետ հարաբերությունների զարգացմանը, ինչպես նաև, թե «այդ հարաբերություններն ինչ մակարդակ և ինչ առանձնահատուկ բնույթ ունեն»։ Իսկ «Սինhուա» գործակալությունն առանձնակի նկատել է, որ «այցը պատմական օրինակ է այն բանի, թե ինչպես կարող են երկու առաջատար տերությունները կառուցել բացառապես բարիդրացիության, հավասարության և փոխվստահության վրա հիմնված կայուն հարաբերություններ` առանց «հնաբույր» դաշինքների օգտագործման կամ երրորդ կողմի հետ դիմակայության»։

Շատ հետաքրքիր իրավիճակ է առաջացել: էներգետիկ տեսանկյունից: Իսկ էներգետիկան և´ քաղաքականություն է, և´ մնացած ամեն ինչ: Ցածր է էներգերտիկան թե´ իշխանությունների մոտ, թե´ Րաֆֆու, թե´ ԲՀԿ-ի: ԲՀԿ-ն սպասված պոկումը չկարողացավ ապահովել: Կրկին սխալ հաշվեց:

Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, փաստորեն, հիբրիդային քաղաքական գործիչ է: Նա հետեւողական է ընտրողների հետ կապ պահպանելու գործում՝ լինի վառ գունավորում ունեցող հանրակառքով այցելություն գյուղական համայնքներ, թե օժանդակություն հնարավոր ընտրողին՝ իր օգնական ձեռքերը գործի դնելու միջոցով: Իսկ մինչ այդ, նա շարունակում է կերտել «ժողովրդի մարդու» իր կերպարը: Նույնիսկ նրա քարոզարշավի ականջահաճո՝ «Հնարավոր է» կարգախոսը հիշեցնում է ԱՄՆ-ի նախագահ Բարաք Օբամայի՝ «Այո, մենք կարող ենք» նշանաբանը, որը հաջողություն արձանագրեց շնորհիվ հավատի գաղափարի վրա շեշտադրման, ինչի կարոտն է հայ ընտրողը: ԱՄՆ դիվանագետներն ընդունել են հասարակ ժողովրդին դիմելու եւ նրա հետ միաձուլվելու Հովհաննիսյանի կարողությունը եւ ցանկությունը. ուժ, որն ընդդիմության այլ առաջնորդներ, ինչպես օրինակ՝ ընդդիմության «խորապես չսիրված» առաջնորդ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը չկարողացավ նպատակաուղղել:

Մարտի 29-ին Րաֆֆի Հովհաննիսյանը աշխարհի չորս ծագերին ավետեց, որ Հարության տոնի պատարագից հետո «հավատի, հայրենիքի, խաղաղության ապագայի համար իր համեստ ծոմը ավարտելու է»: Պատկերացնու՞մ եք` ինչ համեստություն` «հավատի, հայրենիքի, խաղաղության ապագայի համար»:

Դեռևս նախագահական ընտրությանը նախորդած շրջանում Հայաստանի փորձագիտական հանրությունն ու քաղաքական շրջանակները քննարկում էին այն հարցը, թե արդյոք նախագահ Սարգսյանը վերընտրվելուց հետո գնալո՞ւ է արմատական փոփոխությունների ճանապարհով: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական կացութաձևը վաղուց սպառել է իրեն, սակայն ո՛չ իշխանությունը, ո՛չ էլ ընդդիմությունը ցայսօր չեն առաջարկել այնպիսի իրատեսական ծրագիր, որը թույլ տար ստեղծել նոր, ավելի առողջ և զարգացմանը միտված սոցիալ-տնտեսական համակարգ: Իրավիճակն է՛լ ավելի է բարդանում, երբ խնդիրը դիտարկվում է տարածաշրջանային զարգացումների համատեքստում: