«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

Ինչու՞ և ումի՞ց են փախչում հայաստանցիները

Ինչու՞ և ումի՞ց են փախչում հայաստանցիները
19.12.2017 | 09:29

Հայաստանում բռնկած հակառուսական տրամադրությունների պայմաններում հազիվ թե տեղին լիներ որևէ դրական բան ասել ռուսաց նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հասցեին: Սակայն եթե մի կողմ դնենք նրա «հակահայկական» բնույթը և հարցին նայենք, թեկուզ և համեմատության կարգով, այն տեսանկյունից, թե նա ինչ է արել իր առաջնորդած պետության ու ժողովրդի համար, ապա կտեսնենք, որ նա այնքան էլ «հրեշավոր» քաղաքական գործիչ չէ: Համենայն դեպս, օրերս կայացած ուղիղ հեռուստահանդիպման ժամանակ նա չէր թաքցնում դեմքը իր ժողովրդից:


Պուտինի մամլո ասուլիսի պարզ վիճակագրությունն անգամ տպավորություն է գործում: 13-րդ հանդիպմանը ներկա էր սադրիչ լրագրողական հասարակության 1640 ներկայացուցիչ` տեղացի և օտարերկրացի: Ամենաշահեկանն այն է, որ ոչ ոք ռուսաց պետության ղեկավարին չի պարտադրում կամ պահանջում անցկացնել նման միջոցառում. նա ինքն է սկզբնավորել այդ երևույթը և հերթական անգամ իր ամենամյա հաշվետվությամբ հանդես եկավ սեփական ժողովրդի (և ոչ միայն) առջև: Քաղաքական իմաստնություն և քաջություն է պահանջում նման քայլը: Դու պիտի մարդկանց աչքի առաջ կարողանաս ներկայացնել այն, ինչ արել ես, անում ես, պիտի անես ու դառնությամբ ընդունես թերացածը: Ամեն պետության ղեկավար չէ, որ, պատկերավոր ասած, կարող է կամովին գլուխը դնել լրագրողական անողոք կառափնարանին: Առնվազն պիտի վստահ լինես, որ սեփական ժողովուրդը բարյացակամ ու հարգանքով է տրամադրված քո նկատմամբ, կհասկանա քեզ, կգնահատի քո ծառայությունները և հանդուրժողական կլինի բացերի նկատմամբ` դրանք հետագայում հաղթահարելու ակնկալիքներով:


Դուք կարծում եք՝ Պուտինը, անձամբ խոսքը տալով «բոլորի դեմ քվեարկող» սկանդալիստ Քսենյա Սոբչակին, չգիտե՞ր, թե ինչ հարց պիտի ուղղի նա իրեն: Իհարկե գիտեր, որ նախագահական պայքարի իր նորաթուխ «մրցակիցը» պիտի ծավալվի իշխանության «անփոփոխելիության» (несменяемость) շուրջ, ձգտելով «տեղ» հայթայթել իր համար: Պուտինը շատ հանգիստ ջախջախեց նրան, ասելով, որ եթե երկրի բարձրագույն պաշտոնին հավակնող անձինք չունեն նույնիսկ կոնկրետ ծրագիր, ապա ամեն ինչ վերածվում է սոսկ դատարկախոսության: Մինչ այդ նա կոնկրետ թվերով ու փաստերով նշել էր այն բոլոր հիրավի տպավորիչ փոփոխությունները, որոնք ձեռք են բերվել ելցինյան կործանարար տարիներից հետո: Հատկապես տպավորիչ էր նրա համեմատությունը իննսունականների ու ներկա ռուսական բանակների միջև, մասնավորապես սիրիական հաղթանակների ֆոնի վրա: Անկարելի է չընդունել, որ նա կիսավեր երկիրը կրկին վերածեց գերտերության:


Ամեն անգամ Պուտինի ուղիղ մամլո ասուլիսները դիտելիս ցանկացած նորմալ ռուսահայի մեջ նույն հարցն է առաջանում` ինչու՞ հայոց նախագահը իր նախորդների պես երբեք չի դիմում հայրենի ժողովրդի հետ հաղորդակցման այս ձևաչափին: Հայ մամուլը հեղեղված է հավաստիացումներով, որ առաջիկա վարչապետական ընտրություններում իշխանական փոփոխություն տեղի չի ունենա: Բայց գոնե պիտի տեղի ունենա՞ ժողովրդի առջև հայկական «անփոփոխելիության» արդարացման որևէ հաշվետվություն` թեկուզ և պուտինյան անմիջականության ոճով: Չմտածեք, թե Ռուսաստանում չեն խոսում երկիրը համակած դժվարությունների մասին, թե իրոք քնած են նրա ընդդիմախոսները: Բնավ: Մամլո ասուլիսի ժամանակ հնչում էին նույնիսկ հուսահատության ճիչեր, որոնց Պուտինը ցավով էր արձագանքում: Իսկ ինչ են գրում Պուտինին չսիրողները. «2014 թվականից սկսած, երբ պատժամիջոցներ մտցվեցին Ռուսաստանի դեմ, ժողովրդի մեծ մասը կորցրեց եկամուտների մեկ երրորդը: Սակայն միևնույն ժամանակ մեր ազգային հարստությունների 70 տոկոսը տնօրինող 90 ամենահարուստ ընտանիքների եկամուտներն ավելացան 38 տոկոսով: Ճգնաժամի, պատժամիջոցների պայմաններում լույս աշխարհ են եկել 17 նոր դոլարային միլիարդատերեր»: Կամ որ օլիգարխների ու «հինգերորդ շարասյան» միջոցով Պուտինի կառավարման տարիներին երկրից դուրս է բերվել 7 տրիլիոն դոլար և այլն:


«Իրատեսում» կարդում ենք, որ Սերժ Սարգսյանն այլընտրանք չունի: Պուտինի մասին էլ են ասում, բայց դա իրոք այդպես է: Սակայն ներկայիս հայոց նախագահին ինչո՞վ մրցակից չէ վարչապես Կարեն Կարապետյանը: «Իրատեսը» նաև կարծիք է հայտնում, որ Սերժ Սարգսյանը ձգտում է դառնալ համազգային լիդեր: Քավ լիցի: Բայց ինչպես կարելի է դառնալ համազգային առաջնորդ արտագաղթող երկրում: Գիտեք, ռուսաստանցի հայերը շատ հաճախ են բախվում արտագաղթի հետևանքի հետ` Մոսկվայում, թե այլուր: Եվ ամենացավալին` դրա վերջը չի երևում: ՈՒ սա միայն մեկ երկրում: Զարմանալի յուրահատկություն ունի ղեկավարություն-ժողովուրդ փոխհարաբերությունը Հայաստանում. երկու կողմերն էլ արհամարհանքով են տրամադրված միմյանց նկատմամբ:


Իսկ գուցե ներկայիս վարչապետ Կարեն Կարապետյանը հետխորհրդային հայոց պատմության մեջ առաջին անգամ ի՞նքը կազմակերպի համահայկական հրապարակային մամլո ասուլիս: Ի վերջո, ամեն տարեվերջի այդպես է վարվում նաև Ռուսաստանի վարչապետ Դմիտրի Մեդվեդևը: Այնժամ տեղին կլիներ նրան ուղղել ավանդական դարձած հարցը` ինչու՞ և ումի՞՛ց են փախչում հայաստանցիները:


Ռուբեն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մոսկվա

Դիտվել է՝ 6024

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ