«Մենք խրախուսում ենք կողմերի միջև խաղաղության գործընթացը և հուսով ենք հասնել կայուն խաղաղության Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև: Հարավային Կովկասում խաղաղությունը կարևոր է տարածաշրջանի բնակիչների, սևծովյան տարածաշրջանի և ընդհանրապես անդրատլանտյան անվտանգության համար»,- Բաքվում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ մամուլի ասուլիսում ասել է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Սթոլտենբերգը:                
 

«Ես խոր հա­մո­զում ու­նեմ, որ և՛ կր­թու­թ­յու­նը, և՛ ա­ռող­ջա­պա­հա­կան ծա­ռա­յութ­յուն­նե­րը մեր ազ­գին պետք է մա­տուց­վեն անվ­ճար»

«Ես խոր հա­մո­զում ու­նեմ, որ և՛ կր­թու­թ­յու­նը, և՛ ա­ռող­ջա­պա­հա­կան ծա­ռա­յութ­յուն­նե­րը մեր ազ­գին պետք է մա­տուց­վեն անվ­ճար»
13.12.2019 | 00:48

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը կոմ­պո­զի­տոր, եր­գիչ ՎԱ­ՀԱՆ ԱՐԾ­ՐՈՒ­ՆԻՆ է: Մեր նա­խորդ հրա­պա­րա­կում­նե­րում անդ­րա­դար­ձել ենք նրա նա­խա­ձեռ­նած «Կո­մի­տա­սով ներշ­նչ­ված» ծրագ­րին, ո­րի շր­ջա­նակ­նե­րում ի­րա­կա­նաց­վել են տար­բեր մի­ջո­ցա­ռում­ներ ողջ տար­վա ըն­թաց­քում: Այս և այլ թե­մա­նե­րի շուրջ է մեր զրույ­ցը:

-Պա­րոն Արծ­րու­նի, մոտ մեկ ա­միս ա­ռաջ Կո­մի­տա­սի ան­վան կա­մե­րա­յին ե­րաժշ­տու­թյան տա­նը կա­յա­ցավ հա­մերգ, ո­րը նվիր­ված էր Կո­մի­տա­սի 150-ա­մյա­կին, ինչ­պես և կյան­քից վեր­ջերս հե­ռա­ցած ան­վա­նի քան­դա­կա­գործ Ար­տո Չաք­մաք­չյա­նի հի­շա­տա­կին, ո­րի՝ Կո­մի­տա­սին պատ­կե­րող գծան­կար­նե­րի ցու­ցադ­րու­թյամբ ու­ղեկց­վեց ե­րե­կոն: Այն, բնա­կա­նա­բար, նե­րառ­ված էր Ձեր՝ «Կո­մի­տա­սով ներշ­նչ­ված» նա­խագ­ծի ծի­րում: Են­թադր­վու՞մ է նա­խագ­ծի եզ­րա­փա­կիչ որևէ մի­ջո­ցա­ռում մինչև տա­րե­վերջ, թե՞ հենց այդ հա­մերգն էր եզ­րա­փա­կու­մը կո­մի­տա­սյան տար­վա Ձեր մի­ջո­ցա­ռում­նե­րի:
-Նախ ա­սեմ, որ Ար­տո Չաք­մաք­չյա­նին նվիր­ված ե­րե­կոն իմ մաս­նա­վոր նա­խա­ձեռ­նու­թյունն էր, ո­րի կա­յաց­մա­նը սա­տա­րե­ցին ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյու­նը, կա­մե­րա­յին ե­րաժշ­տու­թյան ազ­գա­յին կենտ­րո­նը: Իսկ նյու­թա­պես մեզ ա­ջակ­ցեց Հայ-ռու­սա­կան (սլա­վո­նա­կան) հա­մալ­սա­րա­նի ռեկ­տոր Ար­մեն Դար­բի­նյա­նը: Շնոր­հա­կալ եմ բո­լո­րին: Ինչ վե­րա­բե­րում է «Կո­մի­տա­սով ներշ­նչ­ված» նա­խագ­ծին, ա­սեմ, որ սկզբ­նա­կան փու­լում մենք մտա­դիր էինք կազ­մա­կեր­պել հա­մեր­գա­շար, ո­րը կլց­ներ կո­մի­տա­սյան տա­րին ամ­բող­ջու­թյամբ: Այդ գա­ղա­փա­րի շուր­ջը հա­մախ­մբ­վեց 55 ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան միա­վոր՝ սկ­սած մե­նա­կա­տար­նե­րից մինչև մեծ նվա­գախմ­բեր: Սա չի­րա­կա­նա­ցավ, ո­րով­հետև նա­խա­րա­րու­թյու­նը չանդ­րա­դար­ձավ նա­խագ­ծին: Բայց նա­խա­գի­ծը կա­յա­ցավ այլ ձևա­չա­փով: Հա­յաս­տա­նյան ար­տիստ­նե­րը ձայ­նագր­վե­ցին Հան­րա­յին ռա­դիո­յի ստու­դիա­յում, և ձայ­նագ­րու­թյուն­նե­րը՝ մոտ տասն­մեկ ժամ տևո­ղու­թյամբ, ֆոն­դա­վոր­վե­ցին: Հե­տո լույս տե­սավ ե­ռաս­կա­վա­ռակ ալ­բոմ՝ «Կո­մի­տաս. 150 րո­պե/տա­րի» խո­րագ­րով: Իսկ մեր նա­խագ­ծի ա­վար­տը կլի­նի հուն­վա­րի 23-ին, Ա­րամ Խա­չատ­րյա­նի ան­վան հա­մեր­գաս­րա­հում: Նա­խա­տե­սում ենք հա­մա­տեղ հա­մերգ հան­րա­յին ռա­դիո­յի հետ, ո­րին կմաս­նակ­ցեն բո­լոր այն ե­րա­ժիշտ­նե­րը, ո­րոնք ձայ­նագր­վել են հի­շյալ ձայ­նաս­կա­վա­ռա­կի հա­մար: Լի­նե­լու է շքե­ղա­գույն հա­մերգ, ո­րով­հետև ներ­կա­յաց­նե­լու ենք և՛ բնագ­րա­յին Կո­մի­տաս, և՛ Կո­մի­տա­սը՝ իբրև ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան շար­ժա­ռիթ:
-Այն, ինչ ձեռ­նարկ­վեց Կո­մի­տա­սի և Թու­մա­նյա­նի 150-ա­մյակ­նե­րի տո­նա­կա­տա­րու­թյան շր­ջա­նակ­նե­րում, գո­հաց­նու՞մ է Ձեզ՝ իբրև ար­վես­տա­գե­տի, իբրև հայ մար­դու:
-Ո՛չ, չի գո­հաց­նում: Այն, ինչ ար­վել է Կո­մի­տա­սի 150-ա­մյա­կի շր­ջա­նակ­նե­րում, կա­րե­լի է ըն­կա­լել որ­պես մի­ջո­ցա­ռում­նե­րի շարք ըն­դա­մե­նը: Ծրա­գիր, ո­րը կբ­նո­րո­շեր հո­բե­լյա­նա­կան տա­րին, չի­րա­կա­նա­ցավ: Ե­թե մենք եր­կու շա­բա­թը մեկ կազ­մա­կեր­պեինք հա­մերգ­ներ «Կո­մի­տա­սով ներշ­նչ­ված» նա­խագ­ծի շր­ջա­նակ­նե­րում, տա­րին իս­կա­պես կլի­ներ հա­գե­ցած:
-«Արծ­րու­նի ա­կումբ» նա­խա­գիծն եք ի­րա­կա­նաց­նում Երևա­նի պե­տա­կան բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նում: Ի՞նչ բո­վան­դա­կու­թյուն և նպա­տակ­ներ ու­նի այն:
-Գի­տեք, որ ես բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի հո­գա­բար­ձու­նե­րի խոր­հր­դի նա­խա­գահն եմ: Դեռևս ան­ցյալ տա­րի հայ­տա­րա­րե­ցինք «Մշա­կույ­թը ա­պա­գա բժիշկ­նե­րին» ծրագ­րի մեկ­նար­կի մա­սին, ո­րի շր­ջա­նակ­նե­րում կազ­մա­կերպ­վել են մի շարք մի­ջո­ցա­ռում­ներ: Հա­մալ­սա­րա­նա­կան­նե­րի հա­մար ե­լույթ ու­նե­ցան Կո­մի­տա­սի ան­վան ազ­գա­յին լա­րա­յին քա­ռյա­կը, «Կա­դանս» ան­սամբ­լը: Նաև ես հան­դես ե­կա «Կո­մի­տաս. Տա­սը հայտ­նու­թյուն» շար­քով՝ Հա­յաս­տա­նի պե­տա­կան սիմ­ֆո­նիկ նվա­գախմ­բի կա­մե­րա­յին կազ­մի հետ: Ա­պա ո­րո­շե­ցինք նոր ձևա­չափ ներ­կա­յաց­նել ու­սա­նող­նե­րին՝ հան­դի­պում­ներ, բա­նա­խո­սու­թյուն­ներ բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի «Զին­վո­րի տան» նո­րա­բաց գրա­դա­րա­նում: Ար­դեն ե­րեք մի­ջա­ցա­ռում ենք կազ­մա­կեր­պել այս ձևա­չա­փով. ու­սա­նող­նե­րը և դա­սա­խոս­նե­րը հան­դի­պե­ցին կոն­սեր­վատո­րի­րա­յի պրո­ֆե­սոր Ա­րամ Թա­լա­լյա­նի և նրա գոր­ծըն­կեր, ջու­թա­կա­հա­րու­հի Մա­րի­նա Մա­նու­կյա­նի (ԱՄՆ), կա­նա­դա­հայ ա­կա­նա­վոր հո­գե­բույժ Ռի­տա Գու­յում­ճեա­նի, գրող Ա­նուշ Աս­լի­բե­կյան-Արծ­րու­նու հետ: Այ­սինքն՝ հա­սա­րա­կա­կան և մշա­կու­թա­յին կյան­քը բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նում ըն­թա­նում է բնա­կա­նոն ձևա­չա­փե­րի մեջ, և սրան է ծա­ռա­յում «Արծ­րու­նի ա­կում­բի» գոր­ծու­նեու­թյու­նը: Ա­ռա­ջի­կա­յում մենք կհյու­րըն­կա­լենք Վա­հագն Հայ­րա­պե­տյա­նին՝ իր ջա­զա­յին ե­րաժշ­տախմ­բի և օ­պե­րա­յին երգ­չու­հի Վար­սե­նիկ Ա­վա­նյա­նի հետ, կի­րա­կա­նաց­նենք բա­նա­խո­սու­թյուն­նե­րի շարք՝ նվիր­ված բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի հիմ­նա­դիր­նե­րին:
-Ակ­նար­կե­ցիք բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նում գոր­ծող «Զին­վո­րի տան» մա­սին: Ի՞նչ է այն ի­րե­նից ներ­կա­յաց­նում:
-Ամ­բող­ջա­կան ան­վա­նումն է՝ ԵՊԲՀ Հայ­րե­նի­քի պաշտ­պա­նի վե­րա­կանգ­նո­ղա­կան կենտ­րո­նի գրա­դա­րան:
-Հայ­րե­նի­քի պաշտ­պան­նե­րին առ­նչ­վող յու­րա­քան­չյուր ի­րո­ղու­թյուն ան­մի­ջա­կա­նո­րեն բո­լո­րիս է վե­րա­բե­րում: Դուք զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյունն ան­ցել եք իբրև բժիշկ, թեև պատ­մել եք, որ Ձեր աշ­խա­տա­սե­նյա­կի դռա­նը փակց­րել էիք հայ­տա­րա­րու­թյուն այն մա­սին, որ բժշ­կու­թյանն առ­նչ­վող հար­ցե­րով Ձեզ չդի­մեն: Գնա­հա­տե­լով Ձեր հու­մո­րը, այ­դու­հան­դերձ, հաս­կա­նում եմ, որ Դուք գի­տեք բա­նա­կը ներ­սից՝ իր բազ­մա­թիվ ցա­վա­գին խն­դիր­նե­րով: Այ­սօր ինչ-որ բան փոխ­վե՞լ է այս ի­մաս­տով. հայ­րե­նի­քի պաշտ­պա­նի հան­դեպ վե­րա­բեր­մուն­քը, հո­գա­տա­րու­թյու­նը, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը, նրա կեն­սա­կեր­պը դրա­կան տե­ղա­շար­ժե­րի են­թարկ­վե՞լ են Հա­յաս­տա­նում:
-Ես կա­րող եմ գնա­հա­տել իմ ի­մա­ցա­ծի սահ­ման­նե­րում: Իսկ իմ ի­մա­ցա­ծը ոչ թե բուն բա­նա­կա­յին կյան­քին է վե­րա­բե­րում, այլ հենց ԵՊԲՀ Հայ­րե­նի­քի պաշտ­պա­նի վե­րա­կանգ­նո­ղա­կան կենտ­րո­նին: Ես այս­տեղ բա­վա­կան հա­ճախ եմ լի­նում: Իմ շփում­նե­րը զին­վոր­նե­րի հետ, զին­վո­րա­կան ծա­ռա­յու­թյան ըն­թաց­քում հաշ­ման­դամ դար­ձած ան­ձանց հետ այս տա­րած­քում են կա­յա­նում: Պետք է ա­սեմ, որ այս­տեղ ոչ միայն բժշ­կա­կան օգ­նու­թյուն է ցու­ցա­բեր­վում նրանց, այլև ի­րա­կա­նաց­վում են այլ կարևոր գոր­ծա­ռույթ­ներ: Այս­տեղ կան նաև սո­ցիա­լա­կան տա­րածք­ներ, սո­ցիա­լա­կան հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­ներ, ո­րոնք ա­դապ­տաց­նում են նրանց սո­ցիա­լա­պես, կր­թու­թյուն են տա­լիս, մաս­նա­գի­տու­թյուն են սո­վո­րեց­նում, նույ­նիսկ կա գոր­ծա­կա­լու­թյան պես մի կա­ռույց, որն աշ­խա­տան­քի է տե­ղա­վո­րում: Այ­սինքն՝ այն ծա­ռա­յու­թյու­նը, ո­րը պե­տու­թյու­նը պետք է իր վրա վերց­նի, իր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի չա­փով կազ­մա­կեր­պում է բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի այդ կենտ­րո­նը: Սա հա­սա­րա­կա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյուն է, և նրա գրան­ցած հա­ջո­ղու­թյուն­ներն ա­վե­լի շատ դո­նոր­նե­րի բարձր գի­տակ­ցու­թյան և օ­ժան­դա­կու­թյան չա­փի ցու­ցիչն են: Այս­տեղ օգ­նու­թյան մեծ բա­ժինն ստաց­վում է մաս­նա­վոր աղ­բյուր­նե­րից:
-Բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի ու­սա­նող­նե­րի ակ­տի­վու­թյունն ակն­հայտ էր հե­ղա­փո­խու­թյան օ­րե­րին: Կամ ինձ հա­մար էր ակն­հայտ, ո­րով­հետև աշ­խա­տում եմ հա­մալ­սա­րա­նի հարևա­նու­թյամբ, և ա­մեն օր այդ տա­րած­քում լի­նե­լով՝ տես­նում էի, թե ինչ­պի­սի խան­դա­վա­ռու­թյամբ, նաև հնա­րամ­տու­թյամբ են նրանք դրսևո­րում ի­րենց: Այ­սօր ու­սա­նող­նե­րի հետ շփում­նե­րից ի՞նչ տպա­վո­րու­թյուն եք ու­նե­նում, նրանք բա­վա­րար­վա՞ծ են ի­րենց ի­րա­կա­նաց­րած հե­ղա­փո­խու­թյան ար­դյունք­նե­րից, սպա­սում­նե­րի մե՞ջ են, թե՞ հիաս­թափ­ված:
-Պար­բե­րա­բար ու­նե­նում եմ մաս­նա­վոր հան­դի­պում­ներ ու­սա­նող­նե­րի հետ: Բայց նաև մի քա­նի ա­միս ա­ռաջ կազ­մա­կեր­պել էի հան­դի­պում ու­սա­նո­ղու­թյան հետ՝ մեծ մասշ­տա­բով: Խն­դիր­նե­րի շր­ջա­նա­կը, ո­րի հետ առ­նչ­վե­ցի այդ հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ, շատ չի տար­բեր­վում մնա­ցած բու­հե­րի ու­սա­նող­նե­րի շր­ջա­նում բարձ­րաց­վող խն­դիր­նե­րից: Հիմ­նա­կա­նում այդ դժ­գո­հու­թյուն­նե­րը կապ­ված են վճար­ման հա­մա­կար­գի հետ: Ոչ բո­լոր ըն­տա­նիք­ներն են կա­րո­ղա­նում այդ գու­մա­րը վճա­րել. գի­տեք, որ բժշ­կա­կա­նում դա բա­վա­կան մեծ թիվ է: Իսկ այդ վար­ձավ­ճա­րի չա­փը հա­մալ­սա­րա­նը չի հո­րի­նել, դա երկ­րի ընդ­հա­նուր պայ­ման­նե­րից թե­լադր­վող գին է: Ինքս դրա ջա­տա­գո­վը չեմ: Ինչ­պես որ բժշ­կա­կան հա­մալ­սա­րա­նի հիմ­նա­դիր մեծ պապս՝ Վա­հան Արծ­րու­նին, այն­պես էլ ես խոր հա­մո­զում ու­նեմ, որ և՛ կր­թու­թյու­նը, և՛ ա­ռող­ջա­պա­հա­կան ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը մեր ազ­գին պետք է մա­տուց­վեն անվ­ճար:
-Անվ­ճար կր­թու­թյան և բուժս­պա­սարկ­ման հե­ռան­կա­րը ի­րա­տե­սա­կա՞ն եք հա­մա­րում մեր երկ­րում:
-Հա­րյուր տա­րի ա­ռաջ, երբ ա­ռա­ջին սերն­դի բժշ­կա­պե­տե­րը ե­կել են Հա­յաս­տան, նրանց էլ են այդ հար­ցը տվել հաս­տատ՝ ար­դյոք հնա­րա­վոր կլի­նե՞ր 1920-ա­կան­նե­րի Հա­յաս­տա­նում անվ­ճար ու­սու­ցում և բուժ­ծա­ռա­յու­թյուն մա­տու­ցել հայ ազ­գին: Կյան­քը ցույց տվեց, որ դա հնա­րա­վոր է: Այ­սինքն՝ դա ճշգ­րիտ հա­մա­կարգ­ման և սր­տա­ցավ մո­տեց­ման հետևան­քով միայն կա­րող է ի­րա­կա­նա­նալ: Երբ այ­սօր­վա ի­րո­ղու­թյուն­նե­րը հա­մե­մա­տում եմ ան­ցյալ դա­րի 20-ա­կան­նե­րի հետ, հաս­կա­նում եմ, որ իմ տես­լա­կանն ի­րա­կա­նաց­նե­լու նա­խադ­րյալ­ներն ան­հա­մե­մատ ա­վե­լի շատ են, շատ ա­վե­լի ի­րա­տե­սա­կան են այ­սօր, քան հա­րյուր տա­րի ա­ռաջ:
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 4519

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ