«Մենք խրախուսում ենք կողմերի միջև խաղաղության գործընթացը և հուսով ենք հասնել կայուն խաղաղության Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև: Հարավային Կովկասում խաղաղությունը կարևոր է տարածաշրջանի բնակիչների, սևծովյան տարածաշրջանի և ընդհանրապես անդրատլանտյան անվտանգության համար»,- Բաքվում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ մամուլի ասուլիսում ասել է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Սթոլտենբերգը:                
 

«Ես պարզ մշա­կույ­թի գոր­ծիչ եմ, կամ ծա­ռա­յող եմ, կամ սպա­սար­կող եմ, որն իր գործն է ա­նում»

«Ես պարզ մշա­կույ­թի գոր­ծիչ եմ, կամ ծա­ռա­յող  եմ, կամ սպա­սար­կող եմ, որն իր գործն է ա­նում»
10.01.2020 | 01:13

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը «Տա­ղա­րան» հա­մույ­թի գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար և դի­րի­ժոր, Հա­յաս­տա­նի ա­ռա­ջա­տար դաշ­նա­կա­հար-մե­նա­կա­տար, ՀՀ մշա­կույ­թի վաս­տա­կա­վոր գոր­ծիչ ՍԵԴ­ՐԱԿ ԵՐ­ԿԱ­ՆՅԱՆՆ է: Նա վեր­ջերս նշեց իր ծնն­դյան՝ 65 և ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան գոր­ծու­նեու­թյան 50-ա­մյակ­նե­րը: Այս և այլ հար­ցե­րի է անդ­րա­դառ­նում մեր զրույ­ցը:

-Մաեստ­րո, ըն­դուն­ված է ա­սել, որ 50-ից հե­տո մարդն ապ­րում է երկ­րորդ ե­րի­տա­սար­դու­թյուն: Իսկ ի՞նչ է կա­տար­վում 65-ից հե­տո:
-Ես դեռ ինձ զգում եմ մինչ 50-ը: Շատ բան չի փոխ­վել 18-ից հե­տո: Նույն ապ­րում­ներն են, նույն պատ­կեր­ներն են: Ե­րազ­նե­րը շա­տա­ցել են, ի­րա­կա­նաց­վող ե­րազ­նե­րի քա­նա­կը՝ քչա­ցել: Ե­րազ­ներն ինձ միշտ օ­րը նո­րո­վի տես­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն են տվել: Եվ փոր­ձել եմ այն, ինչ կու­տա­կել եմ 18-ում, գո­նե 37-ում ի­րա­կա­նաց­նել: Իսկ ի­րա­կա­նում, ա­մեն ջանք թա­փում եմ, որ մնամ 18 տա­րե­կան: Բայց սի­րել են ինձ բո­լոր տա­րիք­նե­րում:
-Ա­սում եք՝ Ձեզ սի­րել են բո­լոր տա­րիք­նե­րում: Մեծ հաշ­վով՝ կա­րե­լի՞ է ա­սել, որ կյան­քը սի­րել է Ձեզ:
-Փոք­րուց էլ սիր­ված եմ ե­ղել, ինձ ե­րես են տվել: Ես, ի­հար­կե, ե­րես չեմ ա­ռել, չգի­տեի՝ դա ինչ բան է: Թե՛ ծնող­ներս, թե՛ քույ­րերս, եղ­բայր­ներս ինձ շատ են սի­րել: Նույ­նիսկ վի­ճել են ի­րար հետ, թե ով պի­տի շո­րերս հագց­նի: ՈՒ­նե­ցել եմ լի­քը մո­րա­քույր­ներ, ո­րոնք ինձ ձեռ­քից ձեռք են փո­խան­ցել: Իմ ա­պա­գա­յի հետ կապ­ված լի­քը գու­շա­կու­թյուն­ներ են ար­վել: Բա­ցա­հայ­տո­րեն չսիր­ված եմ ե­ղել Լե­նի­նա­կա­նի դպ­րո­ցա­կան­նե­րի մի­ջա­վայ­րում:
-Ին­չու՞, տար­բե՞ր էիք ա­վան­դա­կան լե­նի­նա­կան­ցուց:
-Խի՛ստ տար­բեր էի: Չէ՞ որ մենք «ախ­պա­րի» զա­վակ­ներ էինք, մեր նիս­տու­կա­ցով, մեր վար­քով, առ­հա­սա­րակ ա­մեն ին­չով էինք տար­բեր: Նրանք, որ ինձ հետ հա­ճա­խում էին դպ­րոց, թող նե­րեն ինձ, բայց դե պի­տի ա­սեմ, սա­րից ի­ջած մար­դիկ էին: Նրանք շատ բան չէին տե­սել, և դրա հա­մար ի­րենք մե­ղա­վոր չէին: Այդ մար­դիկ շատ դեպ­քե­րում ան­գամ չգի­տեին սի­րել, սիր­ված լի­նել. տա­րօ­րի­նակ բան եմ ա­սում, բայց այդ­պես էր: Նեղ­վում էի, բնա­կա­նա­բար, այդ մի­ջա­վայ­րում: Բայց ինչ­քան հա­սու­նա­ցա, զգա­ցի, որ սի­րող­ներս շա­տա­նում են: Հի­մա էլ չեմ բո­ղո­քում, ու­շադ­րու­թյու­նից դուրս չեմ՝ թե՛ աշ­խա­տան­քա­յին մի­ջա­վայ­րում, թե՛ կա­տա­րո­ղա­կան ո­լոր­տում Լավ է սիր­ված լի­նե­լը:
-Դուք Ձեր հո­բե­լյա­նա­կան ե­րե­կոն, փաս­տո­րեն, աշ­խա­տան­քա­յին օ­րա­կար­գի մեջ անց­կաց­րիք: Կա­մե­րա­յին ե­րաժշ­տու­թյան ազ­գա­յին կենտ­րո­նում ու­նե­ցաք հա­մերգ, ո­րի ըն­թաց­քում հան­դես ե­կաք բարդ, բազ­մաբ­նույթ հայ­տագ­րով: Նման չէիք ա­վան­դա­բար մեզ ծա­նոթ հո­բե­լյար­նե­րին, ո­րոնք բե­մում նս­տած են բազ­կա­թո­ռին, լսում են գո­վա­սա­նա­կան ճա­ռեր, ստա­նում ծաղ­կեփն­ջեր, ինչ-որ տու­փեր, տա­րա­տե­սակ պարգևներ: Սկզ­բուն­քո­րեն դե՞մ եք հո­բե­լյան­նե­րի ըն­դուն­ված այդ կար­գին, թե՞ պար­զա­պես այդ­պես ցան­կա­ցաք նշել Ձեր 65 և ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կյան­քի 50-ա­մյակ­նե­րը:
-Ի սկզ­բա­նե ո­րո­շել էի, որ որևէ խոսք, ե­լույթ չի լի­նե­լու: Մեր տնօ­րե­նու­թյունն էլ հա­մո­զում էր, որ մեկ-եր­կու բառ գո­նե խո­սենք, հե­տո սկ­սեմ իմ հա­մեր­գը: Ինձ «խա­բե­ցին», թե այդ ա­մե­նը կտևի 10-15 րո­պե, բայց եր­կար տևեց: Դա­վիթ Հա­կո­բյա­նին՝ բրա­վո: Թեթև տա­րավ այդ ըն­թաց­քը: Իսկ ես, ա­յո՛, շատ հակ­ված չեմ հո­բե­լյա­նա­կան ե­րե­կո­ներ ա­նե­լուն: Նա­խոր­դի ժա­մա­նակ, որ կազ­մա­կերպ­վել էր 55-ա­մյա­կիս առ­թիվ, Դա­վիթ Հա­կո­բյան չկար: Ինքս էի բազ­մել բազ­կա­թո­ռին և խո­սում էի իմ մա­սին:
-Այ­սինքն՝ է­լի շեղ­վել եք ա­վան­դա­կա­նից:
-Ա­յո՛, է­լի շեղ­վել եմ: Իսկ խոս­քիցս հե­տո կր­կին հա­մեր­գա­յին բա­ժին է ե­ղել:
-Ա­սել է թե՝ հա­մեր­գա­յին, աշ­խա­տան­քա­յին վի­ճա­կը Ձեզ հա­մար ա­մե­նա­նա­խընտ­րե­լի՞ն է, լի­նի հո­բե­լյա­նա­կան ե­րե­կո, թե՞ ոչ:
-Ա­յո՛, շեշ­տը դր­վում է դրա վրա:
-Բայց այս ան­գամ ներ­կա­յա­ցաք շա­տե­րին ան­հայտ նկա­րագ­րով՝ հա­մեր­գաս­րա­հում ցու­ցադր­վում էին Ձեր գե­ղան­կար­չա­կան աշ­խա­տանք­նե­րը: Նա­խոր­դիվ ե­ղե՞լ են այդ­պի­սի այլ ցու­ցա­հան­դես­ներ:
-Ապ­րածս տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ե­ղել է մի քա­նի ցու­ցա­հան­դես: Ա­միս­ներ ա­ռաջ ու­նե­ցել եմ ցու­ցա­հան­դես Ժո­ղովր­դա­կան ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան կենտ­րո­նում: Այդ ան­գամ կենտ­րո­նի պա­տաս­խա­նա­տու Ե­վա Գևոր­գյա­նի հա­մառ պն­դում­նե­րի շնոր­հիվ կա­յա­ցավ ցու­ցա­հան­դե­սը, այս ան­գամ էլ՝ այս­տե­ղի կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րի: Ե­թե ինձ մնար, ա­նո­ղը չէի այդ գոր­ծը: Բայց, ի վեր­ջո, լավ է, երբ մար­դիկ գա­լիս են ե­րե­կո­յի և մտա­ծում, որ ի­զուր չեն ե­կել, նաև տես­նե­լու բան կա: Ոգևո­րում է այն, որ գերպ­րո­ֆե­սիո­նալ­ներ կան, որ զար­մանք են ապ­րում նկար­ներս տես­նե­լով, ո­րոշ բա­ներ են ա­սում, գոր­ծեր են ա­ռանձ­նաց­նում, կարևո­րում: Սիրտս տեղն է ընկ­նում նման դեպ­քե­րում, հաս­կա­նում եմ, որ շատ չեմ մե­ծամ­տա­ցել, երբ հան­դգ­նել եմ ներ­կա­յա­նալ գե­ղան­կար­չա­կան ցու­ցա­հան­դե­սով:
-2019-ը հո­բե­լյա­նա­կան տա­րի էր Կո­մի­տա­սի և Թու­մա­նյա­նի հա­մար: Իբրև ե­րա­ժիշտ՝ բա­վա­րար­վա՞ծ եք անդ­րա­դարձ­նե­րի կեր­պից, դիա­պա­զո­նից:
-Այն, ինչ ար­վում է պե­տա­կան, պաշ­տո­նա­կան մո­տեց­մամբ, բնա­կա­նա­բար, ինձ չի բա­վա­րա­րում: Վերևնե­րում այ­սօր ե­ղած մար­դիկ շատ չեն տար­բեր­վում նախ­կին ռե­ժի­մի ռե­ժի­սոր­նե­րից: Է­լի նույն խմ­բերն են հան­դես գա­լիս, խմ­բեր, ո­րոնք ան­տա­ղանդ կեր­պով ի­րենց ձե­ռա­գի­րը չեն փո­խում, ա­սե­լի­քը չեն հարս­տաց­նում, որևէ նոր տես­լա­կան չեն ա­ռա­ջար­կում: ՈՒ ե­րե­կո­նե­րը դառ­նում են սո­վո­րա­կան, պաշ­տո­նա­կան մի­ջո­ցա­ռում: Ա­րա­րո­ղա­կար­գա­յին մի բան, որ­տե­ղից գե­ղար­վես­տին բնո­րոշ որևէ բան չես տա­նում հետդ: Դրա հա­մար էլ այդ հա­մերգ­նե­րին գնում են այն պաշ­տո­նյա­նե­րը, ո­րոնք սի­րում են օ­թյակ­նե­րում նս­տել: Իսկ մեզ մոտ քա­նի որ օ­թյակ չկա, Կո­մի­տա­սի հո­բե­լյա­նին նվիր­ված հա­մեր­գին, որ ու­նե­ցանք սեպ­տեմ­բե­րին, պաշ­տո­նա­կան որևէ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ չկար: Մենք ներ­կա­յաց­նում էինք Կո­մի­տա­սի ան­հայտ գոր­ծեր, գեր­մա­նա­կան շր­ջա­նի գոր­ծեր, իսկ ո­մանց հա­մար դա ո­չինչ չն­շա­նա­կող, ա­վե­լին՝ դժ­վար հաղ­թա­հա­րե­լի բան է:
-Ինչ­պես տես­նում եմ՝ ոչ միայն ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կյան­քում եք սի­րում դժ­վար խն­դիր­ներ ա­ռա­ջադ­րել ինք­ներդ Ձեզ: Պաշ­տո­նա­կան, մաս­նա­գի­տա­կան ո­լորտ­նե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հետ շփում­նե­րում էլ եք կնճ­ռոտ հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ կա­ռու­ցում: Այս դժ­վա­րու­թյուն­ներն ինչ­պե՞ս եք հաղ­թա­հա­րում, չէ՞ որ այս դեպ­քում ա­մեն բան չէ, որ Ձեզ­նից է կախ­ված:
-Քա­նի որ ես էս տե­սակ մարդ եմ, էս­պի­սի բա­նե­րի մա­սին բա­ցա­հայտ խո­սում եմ, նշա­նա­կում է, որ ես ինքս իմ գլ­խին պատ­մու­թյուն­ներ եմ սար­քում: Մար­դիկ ա­սած­ներս կար­դում են, լսում են, ա­կանջ­նե­րին օղ են ա­նում, տեղ են հասց­նում և այլն, և այլն: Դրա հա­մար էլ ես սի­րե­լի մարդ չեմ: Ա՛յ, սա է երևի միակ օ­ղա­կը, որ­տեղ ես սի­րե­լի չեմ:
-Ան­կախ իշ­խա­նու­թյան տե­սա­կի՞ց:
-Ցան­կա­ցած իշ­խա­նու­թյան պայ­ման­նե­րում է այդ­պես՝ նա­խորդ, ներ­կա, գա­լիք, գա­լի­քից հե­տո ե­կող:
-Ար­մա­տա­կան ընդ­դի­մա­դի՞ր եք:
-Էդ ընդ­դի­մա­դիր բառն էն­քան է հա­սա­րա­կա­ցել, որ ես էլ չգի­տեմ՝ ինչ եմ: Ես պարզ մշա­կույ­թի գոր­ծիչ եմ, կա՛մ ծա­ռա­յող եմ, կա՛մ սպա­սար­կող եմ, որն իր գործն է ա­նում: Եվ ա­սում եմ այն, ինչ մտա­ծում եմ: Էդ պա­հին ինձ զո­րակ­ցո­ղը երևի թե միայն վե­րին ու­ժերն են, որ օգ­նում են բա­ցա­հայտ ինչ-որ բա­նե­րից խո­սել, և լե­զուս կապ չի ընկ­նում:
-Ե­թե Բարձ­րյա­լը թույլ է տա­լիս, Դուք էլ ա­սում եք, են­թադր­վում են մահ­կա­նա­ցու­նե­րի կող­մից հաշ­վե­հար­դար­ներ: Չկա՞ն այդ­պի­սիք:
-Ի­հար­կե, լի­նում են, տա­րա­տե­սակ: Օ­րի­նակ՝ հաշ­վե­հար­դա­րի մի տե­սակ է, որ մենք ո­լոր­տում միակ խումբն ենք, ո­րը հո­վա­նա­վոր չու­նի: ՈՒ չենք էլ ու­նե­նա: Հաշ­վե­հար­դա­րի ձև է, երբ բո­լո­րին տար­վա ըն­թաց­քում ա­պա­հո­վում են պետ­պատ­վեր­նե­րով, մեծ կամ փոքր ֆի­նան­սա­վո­րում­նե­րով, իսկ մեզ՝ ոչ. իմ բո­լոր ա­ռա­ջար­կու­թյուն­ներն այդ ա­ռու­մով մնում են ան­պա­տաս­խան: Սրանք հաշ­վե­հար­դա­րի ձևեր են:
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 5513

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ