«Մենք խրախուսում ենք կողմերի միջև խաղաղության գործընթացը և հուսով ենք հասնել կայուն խաղաղության Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև: Հարավային Կովկասում խաղաղությունը կարևոր է տարածաշրջանի բնակիչների, սևծովյան տարածաշրջանի և ընդհանրապես անդրատլանտյան անվտանգության համար»,- Բաքվում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ մամուլի ասուլիսում ասել է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Սթոլտենբերգը:                
 

«Աղ­քատ երկ­րում չես կա­րող մար­դուց ակն­կա­լել, որ նա տոմս գնի և գնա թատ­րոն, օ­պե­րա, սիմ­ֆո­նիկ հա­մեր­գի»

«Աղ­քատ երկ­րում չես կա­րող մար­դուց ակն­կա­լել, որ նա տոմս գնի և գնա թատ­րոն, օ­պե­րա, սիմ­ֆո­նիկ հա­մեր­գի»
07.02.2020 | 01:56
«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը դե­րա­սա­նու­հի, Հան­րա­յին ռա­դիո­յի մշա­կու­թա­յին հա­ղոր­դում­նե­րի խմ­բագ­րու­թյան ռա­դիո­թատ­րո­նի բաժ­նի խմ­բա­գիր, հա­ղոր­դա­վար, ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ ՄԱՅ­ՐԱ­ՆՈՒՇ ԳՐԻ­ԳՈ­ՐՅԱՆՆ է:
Ի դեպ, վա­ղը՝ փետր­վա­րի 8-ին, սիր­ված դե­րա­սա­նու­հու ծնն­դյան օրն է, շնոր­հա­վո­րում ենք, մաղ­թում լա­վա­գույ­նը կյան­քում:
-Տի­կին Մայ­րա­նուշ, պատ­մեք, խնդ­րեմ, դե­րա­սա­նի մաս­նա­գի­տու­թյու­նը ռա­դիո­յի խմ­բագ­րի, հա­ղոր­դա­վա­րի աշ­խա­տան­քի հետ հա­մա­տե­ղե­լու ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րի կամ խն­դիր­նե­րի մա­սին:
-Նախ, շնոր­հա­կալ եմ հար­ցազ­րույ­ցի հրա­վե­րի հա­մար, զգաց­ված եմ, որ ինձ չեք մո­ռա­նում: Ես դե­րա­սա­նու­հի եմ: Իսկ ռա­դիո­բե­մադ­րու­թյան մեջ իմ դե­րա­սա­նա­կան ու­նա­կու­թյուն­նե­րը մի­միայն օգ­նում են ինձ: Ես խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին աշ­խա­տել եմ Հե­ռուս­տա­թատ­րո­նում: Զու­գա­հեռ նաև այլ գոր­ծե­րով եմ զբաղ­վել. Խն­կո Ա­պոր ան­վան գրա­դա­րա­նում հե­քիաթ­ներ եմ կար­դա­ցել հե­քիա­թի սրա­հում, 870 ֆիլ­մի կրկ­նօ­րի­նակ­ման և ձայ­նադր­ման (տո­նի­րով­կա­յի) աշ­խա­տանք­նե­րի եմ մաս­նակ­ցել: Հե­ռուս­տա­թատ­րո­նը ինչ-ինչ պատ­ճառ­նե­րով փակ­վեց, և ես սկ­սե­ցի հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նում վա­րել սպոր­տա­յին հա­ղոր­դում­ներ: Հե­ռուս­տա­թատ­րո­նում հրա­վիր­վում էին լա­վա­գույն դե­րա­սան­նե­րը: Եվ ես ճա­նա­չում էի նրանց բո­լո­րի ձայ­նե­րը: Հի­մա դա ինձ օգ­նում է Հան­րա­յին ռա­դիո­յի իմ աշ­խա­տան­քում, ո­րը տեխ­նի­կա­կան է: Ես ձայ­նե­րով ո­րո­շում եմ, թե որ դե­րը որ դե­րա­սանն է կա­տա­րել ռա­դիո­թատ­րո­նում, և դրա­նով հարս­տաց­նում եմ մեր ու­նե­ցած ռա­դիո­բե­մադ­րու­թյուն­նե­րի անձ­նագ­րե­րը: Մեկ այլ նո­րա­րա­րու­թյուն էլ եմ մտց­րել իմ աշ­խա­տան­քում: Մեր մե­ծե­րի հո­բե­լյա­նա­կան տա­րեթ­վե­րին, ծնն­դյան օ­րե­րին եմ անդ­րա­դառ­նում հա­մա­պա­տաս­խան օ­րե­րին և ե­թեր հե­ռար­ձա­կում այդ ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րին առ­նչ­վող ռա­դիո­բե­մադ­րու­թյուն­ներ: Շուրջ 800 ռա­դիո­բե­մադ­րու­թյուն կա ռա­դիո­յի ֆոն­դում, ես ընտ­րու­թյուն եմ կա­տա­րում այդ ֆոն­դից: Սա վե­րա­բե­րում է ոչ միայն հայ, այլև օ­տա­րազ­գի նշա­նա­վոր մարդ­կանց: Այս ա­մե­նին շատ է օգ­նում դե­րա­սա­նի մաս­նա­գի­տու­թյու­նը:
-Աշ­խա­տանք հե­ռու­ստա­թատ­րո­նում, ռա­դիո­թատ­րո­նում, «Հայ­ֆիլ­մում»: Բայց Դուք չեք դար­ձել թա­տե­րա­կան բե­մի դե­րա­սան: Ին­չո՞ւ:
-Իմ անձ­նա­կան կյանքն է այդ­պես դա­սա­վոր­վել: Ա­մու­սին, ե­րե­խա­ներ, ըն­տա­նե­կան հար­ցեր: Ա­մու­սինս էր այդ­պես ո­րո­շել, որ ես չպետք է աշ­խա­տեմ բե­մում: Գու­ցե դա էր իմ ճա­կա­տա­գի­րը՝ ես պետք է լի­նեի կի­նո­յի, էկ­րա­նի դե­րա­սա­նու­հի: Գաղտ­նիք բա­ցեմ. ես մի լուրջ թե­րու­թյուն ու­նեմ՝ խեղ­ճա­նում եմ հի­շո­ղու­թյու­նից: Թատ­րո­նում ներ­կա­յա­ցումն սկս­վում է, և դե­րա­սա­նը դե­րը սկզ­բից մինչև վերջ պի­տի հի­շի ու խա­ղա: Իսկ ինձ հա­մար դա ան­հաղ­թա­հա­րե­լի կլի­ներ:
-Բայց չէ՞ որ կան հու­շա­րա­րա­ներ:
-Հի­մա այդ­պի­սի բան չկա, դա ա­ռաջ էր: Դե­րա­սա­նը, տեքս­տը մո­ռա­նա­լու դեպ­քում, պի­տի իմպ­րո­վիզ­ներ ա­նի և ի­րադ­րու­թյու­նից ինչ-որ կերպ դուրս գա: Իսկ հե­ռու­սա­թատ­րո­նում աշ­խա­տում էինք ա­ռան­ձին հատ­ված­նե­րով: Մի հատ­վա­ծը նկար­վեց, վեր­ջա­ցավ, անց­նում էինք մյու­սին: Այդ­պես է նաև գե­ղար­վես­տա­կան ֆիլ­մե­րում:
-Դե­րա­սա­նի վար­պե­տու­թյան ցու­ցիչ է նկա­րա­հան­ման հրա­պա­րա­կում ու­նե­ցած «դուբ­լե­րի» քա­նա­կը: Քա­նի՞ «դուբ­լով» եք նկա­րա­հան­վել սո­վո­րա­բար:
-«Դուբ­լե­րի» քա­նա­կու­թյու­նը միայն դե­րա­սա­նից չի կախ­ված: Լույ­սը, ձայ­նը, կողմ­նա­կի աղ­մու­կը, օ­պե­րա­տո­րի սխա­լը և այլն, և այլն: Այս ա­մե­նը պատ­ճառ են դառ­նում, որ «դուբ­լը» կրկն­վի: Իսկ մենք՝ դե­րա­սան­ներս, մեր մաշ­կի վրա զգա­ցել ենք, որ զգաց­մուն­քա­յին, ան­կեղծ, հա­ջող­ված խա­ղը լի­նում է ա­ռա­ջին եր­կու, ա­մե­նա­շա­տը՝ եր­րորդ «դուբ­լի» ժա­մա­նակ: Բայց երբ կողմ­նա­կի խո­տան­նե­րի պատ­ճա­ռով լի­նում են չոր­րորդ, հին­գե­րորդ, վե­ցե­րո­րդ «դուբ­լե­րը», մենք ար­դեն բար­կա­նում ենք, հոգ­նում, և դերն էլ այն­պես չենք խա­ղում:
-Ստաց­վում է՝ հան­դի­սա­տե­սը, որ­պես կա­նոն, չի՞ տես­նում դե­րա­սա­նի ա­ռա­վե­լա­գույն հնա­րա­վո­րու­թյան դրսևո­րու­մը կի­նոէկ­րա­նին:
-Հա­վա­տա­ցեք, դե­րա­սա­նի լա­վա­գույն խա­ղը սկզ­բում է լի­նում, ո­րը, ա­յո՛, չի մնում կի­նո­ժա­պա­վե­նի վրա: Հինգ «դուբլ» նկա­րե­լուց հե­տո ինձ­նից պա­հան­ջում են նո­րից լաց լի­նել: Ես այլևս ի վի­ճա­կի չեմ, ու պա­հան­ջում եմ, որ աչ­քե­րիս ինչ-որ բան քսեն, որ լա­ցի տպա­վո­րու­թյուն ստեղծ­վի: Եվ գի­տե՞ք՝ ինչն է ցա­վա­լի. միայն դր­սից ե­կած մար­դիկ են գնա­հա­տում մեր չար­չա­րան­քը, մեր նվիր­վա­ծու­թյու­նը, մեր վար­պե­տու­թյան աս­տի­ճա­նը: Շատ դժ­գոհ եմ մեր աշ­խա­տան­քի հան­դեպ վե­րա­բեր­մուն­քից, դե­րա­սան­նե­րի աշ­խա­տա­վար­ձից: Ե­րա­նի տես­նեմ այն ժա­մա­նակ­նե­րը, երբ ոչ միայն դե­րա­սան­նե­րը, այլև բո­լոր ար­վես­տա­գետ­նե­րը կլի­նեն պատ­շաճ գնա­հատ­ված: Ե­րա­նի՜ այդ ժա­մա­նակ­նե­րը շուտ գա­յին: Միայն դր­սից է թվում, թե դե­րա­սա­նի, ար­վես­տա­գե­տի աշ­խա­տան­քը ծափ-ծի­ծաղ է, երգ ու պար, ու­րա­խու­թյուն: Այդ­պես չէ՛: Դա մա­կե­րե­սա­յին կար­ծիք է:
-Ես կա­սեի՝ տգետ կար­ծիք:
-Մենք հար­գան­քի կա­րիք ու­նենք: Մենք պի­տի կա­րո­ղա­նանք տրա­մադր­վել, լավ աշ­խա­տել: Այ­սօր ա­մեն ինչ ա­րագ-ա­րագ ենք ա­նում, ո­րով­հետև նկա­րա­հան­ման հա­մար վար­ձա­կա­լած տա­րած­քը փող ար­ժի, պի­տի բո­լոր դե­րա­սան­նե­րին հասց­նեն նկա­րել, պի­տի կի­նո, ֆո­տո փոր­ձե­րը հապ­ճեպ ի­րա­կա­նաց­նեն: Իսկ դե­րա­սա­նը կադ­րում է, նա է ֆիլ­մի դեմ­քը. այդ վազ­քի մեջ ո­րակ ես կորց­նում:
-Դա 21-րդ դա­րի ռիթմն է և բիզ­նես պա­հան­ջը: Դե­րա­սա­նը հայ­տն­վել է ար­վես­տի և բիզ­նե­սի բախ­ման կի­զա­կե­տում: Ինչ­պե՞ս գտ­նել հաշ­տու­թյան եզ­րեր:
-Մենք վատ ենք խո­սում խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րի մա­սին: Հե­ղա­փո­խու­թյուն ա­րե­ցինք, հրա­ժար­վե­ցինք այդ տա­րի­նե­րից, հի­մա էլ նոր հե­ղա­փո­խու­թյուն ա­րե­ցինք: Բայց դե­րա­սա­նի կյան­քում ի՞նչ փոխ­վեց: Խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին ա­մեն դե­րա­սան ու­ներ իր դրույ­քը: Մեծ գու­մար­ներ էինք ստա­նում: Կի­նե­մա­տոգ­րա­ֆիստ­նե­րի միու­թյուն կար, գոր­ծող օ­րենք­ներ կա­յին: Ինձ հրա­վի­րում էին նկա­րա­հան­վե­լու, ես իմ պատ­շաճ գու­մարն ստա­նում էի: Նույնն էր և կի­նոս­տու­դիա­յի ձայ­նագ­րու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ: Հի­մա եր­կու տար­վա փորձ ու­նե­ցող նո­րե­լուկ դե­րա­սա­նը մեր տա­րի­քի դե­րա­սան­նե­րի հա­մե­մա­տու­թյամբ եր­կու-ե­րեք ան­գամ ա­վե­լի է վար­ձատր­վում: Նրանք, մեր կող­քին նկա­րա­հան­վե­լով, մեզ հետ աշ­խա­տե­լով, պի­տի սո­վո­րեն ինչ­պես պա­հել ի­րենց էկ­րա­նից դուրս և էկ­րա­նին, այ­նինչ մենք ենք ան­հաս­կա­նա­լի վի­ճա­կում, ե­թե դա­տե­լու լի­նենք վար­ձատ­րու­թյան չա­փե­րով:
-Ա­սեմ, որ այդ հա­կա­սու­թյու­նը կա բո­լոր ո­լորտ­նե­րում: Այ­սօր­վա ե­րի­տա­սարդ­նե­րի աշ­խա­տան­քը ա­վագ­նե­րի փոր­ձա­ռու­թյու­նից ա­վե­լի բարձր է գնա­հատ­վում: Ին­չո՞ւ:
-Ինձ հա­մար դա հա­նե­լուկ է: Ես չեմ ըն­դու­նում, ցա­վում եմ, բո­ղո­քում եմ դրա դեմ: Գու­ցե ո­րոշ ռե­ժի­սոր­ներ, պրո­դյու­սեր­ներ չհա­մա­ձայ­նեն իմ մո­տեց­մա­նը, բայց դա ան­հաս­կա­նա­լի բան է: Կա ևս մի խն­դիր մեր աշ­խա­տան­քում: Տար­բեր մո­տե­ցում պի­տի լի­նի նաև նկա­րա­հա­նում­նե­րի պայ­ման­նե­րի հետ կապ­ված: Իմ տա­րի­քի դե­րա­սան­նե­րի հա­մար դժ­վար է նկա­րա­հան­վել ձմ­ռա­նը: Բայց ինձ հենց այդ ժա­մա­նակ են հի­շում: Ցուրտ, դա­ժան ե­ղա­նա­կին վճա­րում են այն­պես, ինչ­պես տաք, նոր­մալ պայ­ման­նե­րում ար­ված նկա­րա­հա­նում­նե­րի ժա­մա­նակ: Ես շատ դժ­գոհ եմ: Իսկ խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րին դա էլ էին հաշ­վի առ­նում. կապ­ված նկա­րա­հան­ման պայ­ման­նե­րի, դե­րի բար­դու­թյան հետ՝ փոխ­վում էր վճար­ման չա­փը: 1988-ից հե­տո մեր կյան­քը շատ դժ­վա­րա­ցավ: Սա է ի­րա­կա­նու­թյու­նը:
-Ձեր սերն­դի մար­դիկ կա­մա-ա­կա­մա նոս­տալ­գիկ զգա­ցո­ղու­թյուն­ներ են ու­նե­նում խոր­հր­դա­յին տա­րի­նե­րի հետ կապ­ված:
-Հա­մե­մա­տու­թյուն­ներ ենք ա­նում: ՈՒ­զես, թե չու­զես՝ հա­մե­մա­տում ես: Եվ ա­մե­նա­մեծ եր­ջան­կու­թյունն այն էր, որ մեզ գնա­հա­տում, մե­ծա­րում, սի­րում էին այդ տա­րի­նե­րին: Հի­մա ար­հա­մար­հա­կան ար­տա­հայ­տու­թյուն է՝ դե­րա­սա­նու­թյուն մի՛ ա­րա: Այն ժա­մա­նակ, ե­թե թա­տե­րա­կան էիր ա­վար­տում, ան­պայ­ման դառ­նում էիր դե­րա­սան, իսկ հի­մա շա­տերն են ըն­դուն­վում, ա­վար­տում, բայց քչերն են դառ­նում դե­րա­սան:
-Հի­մա հեշ­տու­թյամբ են ըն­դուն­վում թա­տե­րա­կան, չկա նախ­կին խիստ մր­ցույ­թը:
-Մեր ժա­մա­նակ ոչ միայն ինս­տի­տուտ, այլև թատ­րոն­նե­րում աշ­խա­տան­քի ըն­դուն­վելն էր չա­փա­զանց դժ­վար: Լա­վա­գույն­ներն էին մտ­նում թատ­րոն, և տես­նում էիր, որ գերպ­րո­ֆե­սիո­նալ մարդ է բե­մում: Դրա շնոր­հիվ էլ դահ­լիճն էր լց­վում, մար­դիկ գա­լիս էին սի­րած դե­րա­սան­նե­րին տես­նե­լու բե­մում: Հի­մա, որ­պես­զի ծախ­սե­րը կր­ճա­տեն, փո­ղո­ցից պա­տա­հա­կան մարդ­կանց, բա­րե­կա­մին, հարևա­նին բե­րում-նկա­րում են: Դա ո­րակ կու­նե­նա՞:
-Կի­նո­յի, թատ­րո­նի դահ­լիճ­նե­րը կի­սա­դա­տարկ են՝ պայ­մա­նա­վոր­ված ներ­կա­յա­ցում­նե­րի, դրան­ցում զբաղ­ված մարդ­կա՞նց ցածր ո­րա­կով, թե՞ հան­դի­սա­տե­սի:
-Սո­ցիա­լա­կան պայ­ման­նե­րով է պայ­մա­նա­վոր­ված: Աղ­քատ երկ­րում չես կա­րող մար­դուց ակն­կա­լել, որ նա տոմս գնի և գնա թատ­րոն, օ­պե­րա, սիմ­ֆո­նիկ հա­մեր­գի: Նաև տրա­մադ­րու­թյամբ է պայ­մա­նա­վոր­ված. մար­դը պի­տի կեն­ցա­ղա­յին խն­դիր­ներ չու­նե­նա, պի­տի ե­րե­խան կուշտ լի­նի, հագն­ված լի­նի, ուս­ման վար­ձը վճար­ված լի­նի, տա­տիկ-պա­պիկ­նե­րի դե­ղերն ա­պա­հով­ված լի­նեն, կո­մու­նալ վար­ձե­րը վճար­ված լի­նեն, որ­պես­զի մար­դը տրա­մադ­րու­թյուն ու­նե­նա մշա­կույ­թի օ­ջախ այ­ցե­լե­լու: Սրանք ման­րուք­ներ չեն: Հի­մա էլ են լց­վում դահ­լիճ­նե­րը, ի­հար­կե: Ա­ռա­քիչ­նե­րը լավ աշ­խա­տում են, լց­նում են դահ­լիճ­նե­րը դպ­րոց­նե­րի, հիմ­նար­կու­թյուն­նե­րի հաշ­վին: Բայց ա­ռաջ­վա հան­դի­սա­տե­սը չէ դահ­լիճ­նե­րում: Եվ մենք հի­մա էլ շատ տա­ղան­դա­վոր դե­րա­սան­ներ ու­նենք: Նրանց պատ­ճա­ռով չէ, որ փոխ­վել է դահ­լի­ճի պատ­կե­րը:
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ
Դիտվել է՝ 6992

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ