Մարդկային կյանքի շարունակականության, հարատևման և զարգացման հիմքերի հիմքը մրցակցությունն է տարբեր մեծության մարդկային համակարգերի միջև՝ բազմաբնույթ ռեսուրսների հնարավորինս ավելի մեծ կտորների տիրանալու համար։

Առավոտյան առանց նախազգուշացնելու, անհայտ ժամկետով ջրազրկվեցին մեծ քանակությամբ բնակիչներ: Արդեն ուշ երեկոյան խնդիրը կրիտիկական աստիճանի է հասնում: Շուրջբոլորը ջուր չկա, խանութները փակ են: Մարդիկ չեն կարողանում տարրական խնդիրներ լուծել, օրինակ` «Իմոդիում» դեղամիջոցն են խմում, որ զուգարան չգնան: Չկա գեթ մեկ բաժակ ջուր, որ հիվանդներն իրենց դեղերը խմեն: Այսինքն, կան մարդիկ, որոնք փրկության կարիք ունեն:

Այս օրերին, տարբեր հիմնավորումներով, շատ է հնչում այն միտքը, թե դժվար է համաձայնել Բագրատ Սրբազանի գաղափարի հետ, ըստ որի, հարկ է կարողանալ ներել և հասնել իրական ներքին հանրային առողջացման, ինչը նաև մեր Երկրի առջև ծառացած մարտահրավերների հաղթահարման գրավականն է...

Հայաստանի մի քանի բնակավայր հայտնվել է շրջափակման մեջ, մարդիկ մնացել են առանց խմելու ջրի, սննդի, դեղորայքի:

Հիմա իսկական պատերազմ է Հայաստանի և հակահայաստանի միջև։

Իշխանափոխությունից հետո նոր ժամանակավոր կառավարության առաջին գործը, հասարակության լայն համերաշխություն ապահովելու նպատակով, պետք է լինի այն, որ համաներման ակտ կիրառվի բոլոր այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր դատապարտվել են ցածր կամ ոչ մեծ ծանրության հանցագործություն կատարելու համար...

Հետաքրքիր իրողություն ունենք այսօր. պոպուլիզմի ազդեցության և ցածր գիտակցական մակարդակում գտնվող հանրույթին խաբելու հիմքով իշխանության եկածները ներկայումս վախենում են ձևավորված շարժումից, քանի որ այն հոգևոր (ոչ հոգևորական) բնույթի է, իսկ այդ իրողության հետ նրանք ոչինչ անել չեն կարող:

Մայիսի 28-ը նշում ենք որպես Հայաստանի Առաջին Հանրապետության տոն։ Այն եղելություն դարձավ Սարդարապատում և այլ ճակատամարտերում թուրքերի նկատմամբ ազգովին տարած հաղթանակի շնորհիվ։ Ցեղասպանությունից մի քանի տարի անց, հայության դեռևս հաստատուն մնացած մի բուռ մաս, լարեց իր ուժերը, ցույց տվեց կամքը՝ հաղթելու, չպարտվելու, չմեռնելու, լինելու, հարատևելու և տարավ համաշխարհային նշանակության հաղթանակ՝ հիմքերը դնելով ոչ միայն իր պետականության վերականգնման, այլ նաև՝ կասեցնելով Մեծ Թուրանի ընթացքն ու ծրագրերը։ Հայաստանը խրվեց թուրքական հրեշի կոկորդում, որպես մի մեծ ու սուր սեպ, և կտրեց այդ հրեշի գլուխն իր մարմնից...

Մեր ժողովուրդը սիրում է շատ արագ հերոսներ ստեղծել, շատ արագ հերոսներ սարքել, շատ արագ ոգևորվել ու միաժամանակ շատ արագ հիասթափվել:

Մենք կարող ենք 6 տարի հանդուրժել այս աննորմալ կյանքը, բայց փոփոխություն ուզում ենք մի քանի օրում: Մենք կարող ենք բանակին ասել՝ 44 օր կռվի, 44 օր բայրաքթարի ու թշնամու առաջ կանգնի, բայց մենք մի14 օր պատրաստ չենք մասնակիցը լինել խաղաղ ակցիաների՝ «գործ ունենք, ինչ ասի՞ն որ, հոգնեցինք»...