Տավուշում հանձնվող տարածքներն ականազերծվում են:

Արդեն քանի օր է՝ իշխանական ամբողջ քարզչամեքենան փորձում է համոզել հայ հանրությանը, որ տեղի է ունենում սահմանազատման գործընթաց՝ իբր ինչ-որ քարտեզների հիման վրա...

Հայաստանին էնքան են նսեմացրել, որ ստիպում են ստանձնած պարտվողականության և հանձնման հավաստումը տալ հանրայնորեն և աներկբա: Ինչու՞ էր հենց բրիտանական մեդիան, այն էլ՝ վեց ներկայացուցիչներով, հարցազրույց վերցնում Փաշինյանից...

Ոսկեպարցիներին ասում է, թե իբր պիտի օրը գա, ու իրենք ոչ թե դժգոհ լինեն, այլ ուրախանան, որ ադրբեջանցին 50 մետրի վրա է։ Էդ նույն «ուրախությունը» բերելու է Երևանի վրա...

Քչերն են ավելի լավ տիրապետում բողոքի և պրոտեստի աճի անատոմիային, քան՝ Փաշինյանը: Դատելով նրանից, թե ինչպես է երկրում բոլորիս ուղեղը իշխանական և թշնամական քաղաքական աղանդավորական քարոզչամեքենան լցնում ինֆոտեռորով, կարելի պնդել, որ պրոտեստը, այն էլ դեռ լոկալ և պասիվ պրոտեստը, ոչ միայն անհանգստացրել է իշխանություններին, այլև նրանք պատկերացնում են ակտիվ պրոտեստի ավերիչ էֆեկտն իրենց նկատմամբ: Այժմ գործում է ծավալվող պրոտեստը բարուրում խեղդելու մեթոդը:

Հողն այն տեղն է, որտեղ կանգնում են երկու ոտքերի վրա: Մենք գոնե այդպես հասկացանք, երբ առաջին քայլերն արեցինք: Հետո, երբ մայրս ինձ ու եղբորս բակ էր ուղարկում, շեմքին չհասած միշտ հիշեցնում էր. - Հողերի հետ հանկարծ չխաղաք:

Հասկանալու դեֆիցիտը և դրա փոխարինումը հասկանալու իմիտացիայով մեր տունը քանդող հիմնական հանգամանքներից մեկն է։

Սիրելի հայ ժողովուրդ, գիտակից եղբայրներ և քույրեր, հայոց բանակ, սրբազան հայրեր, իմ գործընկերներ, ձեզ եմ դիմում կոչով:

Ի՞նչ եք կարծում, 1915 թվականի ապրիլի 24-ին, երբ Պոլիսում բռնեցին ու սպանեցին բոլոր հայ մտավորականներին, Էրզրումի կամ Մուշի հայերն ի՞նչ էին մտածում:

Այս լուսանկարն ամբողջ օրը մտովի ինձ հետ է եղել: Լուսանկարից հետևյալ ապրումն եմ զգացել. Աստված իմ, չէ՞ որ այս հողի համար կռվել են, չէ՞ որ այս հողի մեջ կյանք են դրել...