Նորություններ » Հերիք է, բավ է ամբիոններից, եթերներից գոռաք, խնայեք մարդկանց նյարդերը

Հերիք է, բավ է ամբիոններից, եթերներից գոռաք, խնայեք մարդկանց նյարդերը

12.05.2020 | 00:33

Կամայականությունը պետք է մարել ավելի շուտ, քան հրդեհը։ Դեռ անտիկ դարաշրջանում այս համոզմունքին էր հույն փիլիսոփա Հերակլիտը։ Տպավորություն է, թե Հայաստանի կողքով են անցել դարերը, ոչ մի դաս չեն թողել։ Քիչ է ասել, թե նորօրյա Հայաստանում այս պարզ իրողությունը չի գիտակցվում, փաշինյանական իշխանությունն օր օրի բորբոքում է կամայականությունների կրակը՝ դառնալով «յուղ լցնող»։ «Հեղափոխական» իշխանությունն այսօր «հնձում» է այն, ինչ երկու տարի առաջ «ցանել» էր հրապարակներում ու փողոցներում։ Այսօր խտացված ատելությունը ճիպոտահարում է իշխանությանը՝ ներսից ու դրսից, սփռվել է ողջ երկրով մեկ ու ամեն օր մի տեղից ճայթում է։

Այն, ինչ տեղի ունեցավ նախորդ շաբաթ խորհրդարանում, այնքան մտահոգիչ չէր, որքան դրան հետևած Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը, որի ամեն բառն անհաշտ պայքարի մեջ է իրականության հետ։ Բայց մինչ այդ բառաֆոնդի ողջ «պերճանքին» անդրադառնալը, ընդամենն ընդգծենք, որ այս իշխանությունը հատուկ մոլուցք ունի տոները հարամելու, հատկապես այն տոները, որոնք առնչվում են մեր հաղթանակների ու բանակի հետ։ Հիշենք` հունվարի 28-ին Հայոց բանակի օրը ստվերվեց, երբ մի քանի ակտիվիստների հատուկ ջոկատայիններով բեմականացված ասֆալտին փռեցին, նկարահանեցին ու բերման ենթարկեցին։ Իսկ Եռատոնն է՛լ ավելի բարձր մակարդակով հարամեցին՝ հերթական անգամ փաստելով, որ մեր բանակի, մեր պապերի կերտած հաղթանակներն իրենց համար արժեք չունեն։ «Իզմ»-եր, արժեհամակարգ չունեցող քաղաքական ուժից, իհարկե, դժվար է այլ բան սպասել։ Խորհրդարանի ծեծկռտուքը նաև նրանց երկամյա «հեղափոխության» հրաշալի հայելին էր, որը պարզ ցուցանում էր, թե ինչ որակ բերեց այս իշխանությունը, ինչպես երկու տարվա ընթացքում մսխվեց հանրության վստահությունը, ինչպես ժողովրդին ոսկե սարեր խոստացող իշխանությունն այսօր մեծ պարգավճարներ է ինքն իր համար սահմանել (որովհետև նվիրյալներ չկան, որ ժողովրդին ծառայեն), իսկ անապահով քաղաքացիների կոմունալների հոգսը թողել հարուստ հարևանի հույսին։

Վերադառնանք «աննախադեպ» ելույթին, որտեղ բռնությունն իբր դատապարտելով, Փաշինյանն արդարացրեց սեփական թիմակցի բռնությունը՝ հայտարարելով, թե պատճառն ընդդիմության սադրանքն է։ Այստեղ բնական հարց է առաջանում՝ նախորդ իշխանություններին ԱԺ ամբիոնից ամեն անգամ սադրող Փաշինյանին ինչու՞ մի օր նույն այդ ամբիոնի մոտ չծեծեցին, չսպառնացին «ցխել» կամ «վիզը կտրել»։ Գուցե գիտակցու՞մ էին, որ ընդդիմության գործը հենց քննադատելն է, հաճախ էլ` սադրելը։ Ավելին, վարչապետ Փաշինյանն էլ ընդդիմադիր Փաշինյանից հետ չի մնում։ Վարչապետի յուրաքանչյուր ելույթ հանրային մի շերտին ուղղված սադրանք է, հիմա ի՞նչ, գան կառավարություն ու... Երկու տարի առաջ քաղաքական հակառակորդների տների առջև դագաղներ դնող, սև ժապավեններ կապող, վիրտուալ հարթակում նրանց հեռախոսահամարները տեղադրող ու ամենաայլանդակ գրոհ կազմակերպող թիմի անմիջական պարագլուխն այսօր խոսում է, թե իր թիմակիցների հանդեպ են բռնության կոչեր անում։ Այդ դու՞ք պիտի նման երևույթներից խոսեք ու պահանջեք, որ ձեր հանդեպ նման բան թույլ չտան։ Իսկ ո՞վ է այդ ամենի հիմքը դրել։ ՈՒ հերիք է, բավ է ամբիոններից, եթերներից գոռաք, հաթաթաներ տաք, սպառնաք, «պադեզդներում ասֆալտին փռեք», խնայեք մարդկանց նյարդերը։ Որքան կարելի է սոցիալական խնդիրների տակ կքած ժողովրդին ամեն օր սնուցել ատելության խոսքով։ Չե՞ք մտածում, որ այդ ամենը մի օր ձեր դեմ է շուռ գալու։

Ի դեպ, բռնությունը իբր դատապարտելու ևս մեկ օրինակ։ Օրերս վարչապետի տիկինը, չգիտես ինչու, շատ նուրբ թեմա էր ընտրել հանրության հետ խոսելու համար։ Իրեն հետաքննիչի, փաստաբանի տեղ դրած Աննա Հակոբյանը քրքրում էր հանրության շրջանում շատ զգայուն մի թեմա, ինչ-որ վարկածներ առաջ քաշում (խոսքը մանկահասակ երեխաների հետ հոր ինքնասպանության մասին է), փորձում մեղավորներ գտնել։ Հարց՝ ինչու՞ եք ավելորդ անգամ թեման շահարկում, ո՞րն է դրա նպատակը, ի՞նչ հարց եք փորձում դրանով լուծել։ Եթե բռնությունը կամ հանրության վերաբերմունքն եք քննադատում, գուցե սեփական անձի՞ց սկսեք։ Օրինակ, մի օր Աննա Հակոբյանը հանրության հետ քննարկելու թեմա պիտի ընտրի իր ամուսնու երկու տարվա խոսքը, թե պետական այրի անպատասխանատու հայտարարությունների հետևանքով ինչ անհանդուրժողականություն, ատելություն է գեներացվել, և ո՞վ է, ի վերջո, մեղավոր այսօրվա բևեռացված հասարակության համար։ Այս հարցով հաստատ արժե բաց զրույց ունենալ հանրության հետ։

Այնպես որ, սեփական երկրում ամեն օր դավաճաններ, գործակալներ, դավադիրներ, սադրիչներ, հակահեղափոխականներ, հիասթափվածներ, նախորդ ռեժիմի «մնացորդներ», թալանչիներ, կոռուպցիոներներ փնտրող երկրի ղեկավարին պիտի ընդամենը հիշեցնել ժողովրդական իմաստությունը. «ծառի որդն իրենից է լինում»։

Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4930