Չգիտեմ՝ այսօր կարիք կա՞, արդյոք, քեզ ասելու, որ առանց քեզ աշխարհն անասելի գորշ է ու ճղճիմ: Շնորհավոր երկնային ծնունդդ, իմ միակ, իմ անկրկնելի Ազնավուր...

Վարդգես Սուրենյանցի «Սալոմե» կտավի նկատմամբ մեր հասարակության ընդգծված հետաքրքրությունը միայն ողջունել կարելի է: Լավ է, երբ գեղանկարչական գլուխգործոցը տեսնելու համար նույնիսկ հերթեր են գոյանում: Այս պատկերը կարող էր շատ ոգևորիչ լինել, եթե չլիներ մի «բայց»:

Հայաստանում 20-րդ դարի 60-90-ական թվականներին հայ նկարիչների մի խումբ ներխուժեց դեկորատիվ կիրառական արվեստի՝ տեքստիլի ենթակայության տակ զարգացող միանգամայն նոր բնագավառ, որին Եվրոպայում ընդունված էր անվանել գոբելեն, այսինքն՝ պատի գորգ, որմնագորգ։ Որմնագորգն իրականում ինտերիերային պատի հարդարանք է։ Այն հիմնականում կատարվում է դասական հարթ տեխնիկայով, բրդյա, կիսաբրդյա, վուշե, բամբակյա թելերով (երբեմն զուգորդում են նաև այլ նյութեր): Կատարման տեխնիկայով այն կրկնում է հայկական գորգի, կարպետի, մաքրամեի և երբեմն էլ՝ ասեղնագործության ոճերը:

Լույս է տեսել «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի նոր համարը։

Այս օրերին, երբ աճող հետաքրքրություն կա Անահիտ աստվածուհու դիմաքանդակի նկատմամբ, ավելորդ չէ մեկ անգամ էլ վերհիշել, թե այն ինչպե՞ս է հայտնվել Լոնդոնում...

1999 թ. մայիսի 6-ին Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանում տեղի ունեցավ միջազգային գիտական կոնֆերանս՝ նվիրված Փարաջանովի ծննդյան 75-ամյակին։

Հայոց կերպարվեստում վաղնջական ժամանակներից ի վեր պատկերագրվել են բյուր կղզիներ, որտեղ բնաշխարհից Որդան կարմիր ծաղկափոշի հավաքելով իրենց մանրանկարչական ընտրանին էին երկնում սքանչագործ ծաղկող գրիչները, խաչքարեր էին կերտում ճարտարապետ քարագործները և յուրաքանչյուր կղզում այգաբացից մինչև արևմուտ ոսկեխունկ լույս էր ճառագայթում տաճարների գմբեթներից։

Երբ ասում եմ, որ արվեստագետ Սերիկ Դավթյանն անսպառ է ու շարունակ զարմացնող՝ իրավ այդպես է: Գիրքս արդեն ավարտել եմ, բայց դեռ գտնում եմ...

ՔՈՉԱՐԸ` ԿԵՐՊԱՐՎԵՍՏԻ ՄԱԿԸՆԹԱՑՈՒԹՅՈՒՆ «Երկրի քաղաքական վիճակը հնարավորություն ընձեռեց Երվանդ Քոչարին սոցռեալիզմի պաշտոնական գծից հեռու քանդակներ ու կտավներ ստեղծել, նաև մարմնավորել «նկարչությունը տարածության մեջ» իր երբեմնի նախագծերը: Ընդդիմության առաջնորդը Քոչարն էր, որի ուղղակի աշակերտներն էին Ռուդոլֆ Խաչատրյանը և Ռուբեն Ադալյանը»: Մարտին ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ «Ձնհալը Հայաստանում»

«Վրույր Գալստյանն իր մահից հետո (1996 թ.) թողեց իր դիմակների զարմանահրաշ աշխարհը, իր ցնցող գեղանկարչական փորձառությունը, այրական համեստությունն ու անպաշտպան սերն ու բարիությունը»: