Ինձ ասում ես.
- Մե՛րըս, մի քիչ քեզ պի՛նդ պահիր․
Ես քեզնով եմ հզոր, վկա՝ կաթըդ հալալ։
- Բայց դու բաց աչքով ես հիմա նայում մահին,
Մերըդ ինչպե՞ս չխենթանա, զինվո՛ր բալա։
Իմ սիրելի քաղաք...իմ ատելի քաղաք...
ճակատագիր` որպես ամոթալի խարան,
մի՛շտ ոսկեհուռ իմ թագ,
Օ՜ որքան եմ փորձել կտրել պորտալարս
և քանիցս սուզվել մոռացության ծովը,
որ էլ քեզնով չապրեմ, քեզնով չտառապեմ:
Մարոյենց տանն էինք։ Կարծեմ՝ մի ամիս անց նա այլևս չկար։ Երբ դուրս պիտի գայինք, Մարոն ասաց․
«Վարոսյան ջան, երեկվա տեղադրած բանաստեղծությունդ շատ լավն էր»։
Բարի լույս:
Բոլորս էլ գիտենք, որ այսօրը երեկվա շարունակությունն է:
Թե՞ դեռ մեզնից մեկը միամտաբար կարծում է, որ բացվող օրվա հետ կարող է իր կյանքը լրիվ փոխել, նորից սկսել: Չհավատա՛ք: