Խորենացու իմաստուն ու հեռատես ձեռքով՝ կանացի այս դյութիչ կերպարը վաղուց ժամանակային ճամփորդության մեջ է: Նրան շարունակելու են անդրադառնալ նոր պոետներ ու արվեստագետներ: Վարուժանն իր Նազինիկին է մատուցել ավելի քան դար առաջ, երբ ծանրացող օրերի մշուշներում առինքնող կերպարների կարիքը կար: Ժամանակը գրեթե նույն ծանրությամբ ու դառնությամբ է հիմա մեզ փորձության ենթարկում, և կրկին, գրողական ու գեղագիտական բնազդով, պահանջ է զգացվում վերստին լուսավառելու այդ կերպարը՝ որպես հոգու սփոփանք, որպես մի կախարդիչ աստղ, որ կարող է ուժ և հույս ներշնչել՝ անկումներին չհանձնվելու համար: Ես ընթերցողներին առաջարկում եմ իմ Նազինիկին՝ սյուժետային ու բարոյական նոր գծերով: Թող նա ձեզ միառպահ կտրի մամլիչ առօրյայից և պարգևի արվեստի ու անձնվիրումի նոր ցոլանքներ: Բարի ընթերցում:

Քարը՝ քարի վրա, Սարը՝ սարի ուսին, Դարը՝ դարի վրա, Ծառը՝ ծառի գլխին:

Երկնքում չկա փրկություն ինձ համար, ես սերն եմ ավերել երկրի վրա:

Մի օր երբ այցի էի գնացել հոգեբուժարան, մեկը մոտեցավ ու մի կտոր հաց խնդրեց։ Սիրտս ցավից կուչ եկավ: Վահագն էր, Մհեր Մկրտչյանի տղան, ում հոր մահից հետո տեղափոխել էին Նորքի հոգեբուժարան:

Բաներ կան, որ կյանքում չեն վաճառվում ու գնվում, ինչպես որ համբավն ու անունն է։ Բնությունը մարդուն առատորեն բաշխել է ամեն ինչ՝ միտք, բանականություն, ստեղծելու, արարելու կարողություն, բայց, ի վերջո, ոչինչ չի մնում իրեն, բացի անունից։ Ապրիր այնպես, որ բարի անուն ու համբավ թողնես քեզանից հետո։ Միևնույն է, աշխարհի բանը աշխարհին ես թողնելու։

Մի հեռավոր, Աստծու աչքից ընկած վայրում, Մի էգ, մի որձ շնանում են` որդի ծնում, ՈՒ անունը դնում Թաթոս:

Տվածդ մի կյանք է, երկիր, ու երկու հեղափոխություն. օրերս կում-կում բարակեցին այդ թավշե երկճյուղ կոկորդում:

Զիմ մեր գըսեր՝ գինա՞ս, լաո՛, Էրգրի կարոդ ի՜նչ մըրմուռ ի․ Մըզի չկեր թիգունկ պայող․ Հայու բախտ ուր Աստծու դուռ ի։

Աշխարհում միայն ես ունեմ խաչքար, Թե Գողգոթայի ճամփորդը փայտե խաչ է լոկ տարել․․․

Ես չեմ ուզում հոգիս մեռնի Հույսի թաղման թափորի մեջ, ՈՒր չորացած արտասուքի Աղն են քերում՝ Հոգեհացի ճաշի համար…