Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը նախատեսում է մայիսի 9-ին առաջին անգամ այցելել Սպիտակ տուն նախագահ Ջո Բայդենի պաշտոնավարումից հետո: Սա նշանակում է, որ վերականգնվում են այս երկրների ռազմական կապերը: Թուրքիայի կողմից ՆԱՏՕ-ին Շվեդիայի անդամակցության հաստատումից հետո Վաշինգտոնը 23 միլիարդ դոլար արժողությամբ պայմանագիր է ստորագրել՝ ամերիկյան արտադրության F-16 մարտական ինքնաթիռներ, հրթիռներ և ռումբեր Անկարային վաճառելու համար:                
 

Որքան ժա­մա­նակ պի­տի այս հար­ցերն օ­դում մնան

Որքան ժա­մա­նակ պի­տի այս հար­ցերն օ­դում մնան
07.02.2020 | 01:06
Այ­սօր բո­լորս դի­տորդ ենք մեր երկ­րում։ Ո­մանք ի­րենց տե­սա­ծը բա­րեխղ­ճո­րեն ար­ձա­նագ­րում են, մյուս­նե­րը` այն հար­մա­րեց­նում ի­րենց ցան­կու­թյուն­նե­րին, մեկ այլ խումբ էլ՝ տես­նում, լսում, հաս­կա­նում է, բայց հայտ­նի մե­թո­դով փաս­տում՝ «մեկ քայլ ա­ռաջ է», որ­պես­զի շա­ռից-փոր­ձան­քից հե­ռու լի­նի։ Ան­կախ այն բա­նից, թե ով ինչ գնա­հա­տա­կան կտա այ­սօր­վա զար­գա­ցում­նե­րին, ակն­հայտ է` մենք շատ վա­ղուց չենք կա­րո­ղա­նում ա­զատ­վել մի­մյանց կո­կոր­դը կր­ծե­լու ան­հա­գուրդ մո­լուց­քից։ Եվ սա այն դեպ­քում, երբ շուրջ­բո­լո­րը գի­շա­տիչ­ներ են, ո­րոնք ա­մեն պա­հի կա­րող են կուլ տալ քեզ։ Սա է մեր տե­սա­կը «լեն» օ­րե­րին, բայց ա­մեն ինչ այն­պես է հիմ­նա­հա­տակ քանդ­վում, որ «նեղ» օր­վա հա­մար ոչ ուժ է մնում, ոչ հա­մախ­մբ­ման ռե­սուրս։ Ցա­վոք, սա ոչ մեկ, ոչ էլ 3 իշ­խա­նու­թյան խն­դիր է, ո­րով­հետև ա­մեն մեկն ի­րե­նից հե­տո այն­քան մեծ խն­դիր­նե­րի բեռ, ան­պա­տաս­խան հար­ցեր է թող­նում, որ մար­դիկ ա­մեն ան­գամ կանգ­նում են նույն կոտ­րած տաշ­տա­կի ա­ռաջ։ Այ­սօր էլ քիչ չեն ան­պա­տաս­խան մնա­ցած հար­ցե­րը։
Օ­դում կախ­ված են առն­վազն մի քա­նի էա­կան հար­ցեր, ո­րոնց պա­տաս­խան­նե­րը է­լի չեն տր­վում։ Դրանք դար­ձել են ընդ­դի­մա­խոս­նե­րի զեն­քը, իսկ իշ­խա­նու­թյան՝ ա­քի­լե­սյան գար­շա­պա­րը։ Ե­թե իշ­խա­նու­թյու­նը դրանց վե­րա­բե­րյալ խել­քը գլ­խին բա­ցատ­րու­թյուն չտա, կամ պի­տի սե­փա­կան ճամպ­րուկ­նե­րը կա­պի, կամ պատ­րաստ լի­նի, որ դա իր փո­խա­րեն ու­րիշ­նե­րը կա­նեն։ Այդ­պես է ե­ղել միշտ։
Չնա­յած այ­սօր հան­րա­յին օ­րա­կարգն այլ հար­ցով է հիմ­նա­կա­նում զբաղ­ված, այ­դու­հան­դերձ, քա­ղա­քա­կան ո­րո­շա­կի շր­ջա­նակ­ներ ա­նընդ­հատ հայ­տա­րա­րում են, թե Ար­ցա­խը վտանգ­ված է, իշ­խա­նու­թյու­նը վատ սցե­նար­ներ է մշա­կել։ Ա­վե­լին, ինչ-ինչ պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյուն­նե­րի մա­սին են ակ­նար­կում։ Ոչ մե­կը չի ու­զում հա­վա­տալ դրանց, բայց կաս­կած­նե­րը փա­րա­տող էլ չկա։ Իշ­խա­նու­թյու­նը սպա­ռիչ պա­տաս­խան­ներ չու­նի, հս­տակ դիր­քո­րո­շում չի հայտ­նում, չի ա­սում, թե ինչ կա իր մտ­քում։ Ոչ մե­կը չի պա­հան­ջում ման­րա­մասն ներ­կա­յաց­նել բա­նակ­ցա­յին նյու­թը, բայց բո­լորն ու­զում են գո­նե ի­րենց ներ­սում վս­տահ լի­նել, որ այս իշ­խա­նու­թյու­նը եր­բեք ու ոչ մի պա­րա­գա­յում Ար­ցա­խի հար­ցում զի­ջում­նե­րի չի գնա։ Այ­նինչ, լռում են կամ խո­սում են՝ ա­մեն ինչ ա­վե­լի խճ­ճե­լով։
Հա­ջորդ հար­ցը ՍԴ-ի շուրջ քաոսն է։ Իշ­խա­նու­թյու­նը չի հեր­քում, որ այս ա­մե­նը քա­ղա­քա­կան նպա­տա­կա­հար­մա­րու­թյամբ է պայ­մա­նա­վոր­ված։ Չենք խո­սի այս օ­րե­րի ա­մե­նա­շատ քն­նարկ­վող խնդ­րի մա­սին, թե ինչ­քա­նով է օ­րի­նա­կան ու սահ­մա­նադ­րա­կան այս­պի­սի մե­թոդ­նե­րով ՍԴ-ի ներ­կա­յիս կազ­մի դեմ պայ­քա­րը։ Փո­խա­րենն օ­դում կախ­ված է մեկ այլ հարց՝ ին­չու՞ է այդ­քան շատ իշ­խա­նու­թյա­նը, մաս­նա­վո­րա­պես Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին պետք վե­րահս­կե­լի ՍԴ ու­նե­նա­լը, այդ ի՞նչ աշ­խար­հա­ցունց ո­րո­շում է կա­յաց­նե­լու, ո­րին այ­սօր­վա ՍԴ-ն ընդ­դի­մա­նա­լու է։ Ե­թե նման բան չկա, ժո­ղո­վուր­դը մինչև այս պա­հը նույ­նիսկ չգի­տեր էլ, թե ՍԴ-ն ընդ­հան­րա­պես իր կյան­քում ինչ է փո­խում, որ հի­մա էլ նոր ան­դամ­նե­րով ՍԴ ու­նե­նա­լու հա­մար «հան­րա­յին պա­հանջ» ձևա­կեր­պի։ Պետք է հան­րու­թյա­նը հս­տակ պա­տաս­խան տր­վի, թե ին­չու է պետք ու­նե­նալ «սե­փա­կան» կամ վա­տա­գույն դեպ­քում «չե­զո­քաց­ված» ՍԴ։
Ի­հար­կե, ան­պա­տաս­խան այլ հար­ցեր էլ կան և տն­տե­սա­կան, և քա­ղա­քա­կան հար­թու­թյու­նում, բայց պա­տաս­խա­նողն ո՞վ է։ Ի­րա­վի­ճա­կա­յին լու­ծում­նե­րը ե­ղել ու մնում են մեր երկ­րի քա­ղա­քա­կան կյան­քի ա­մե­նա­սի­րե­լի ժան­րե­րից մե­կը։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 8490

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ