Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
01.05.2020 | 00:57
Ըստ շր­ջա­նառ­վող ա­սե­կո­սե­նե­րի, սա­տա­նա­յա­կան սև գույնն ա­նըն­դու­նե­լի, ան­թույ­լատ­րե­լի, քրեո­րեն պատ­ժե­լի է մեր ի­րա­կա­նու­թյան մեջ, որ­պես պե­տա­կան դա­վա­ճա­նու­թյան, հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կա­նու­թյան, տա­րա­տե­սակ ա­հա­բեկ­չա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի խթան ու հան­ցան­շան, մեր բո­լոր ձա­խո­ղում­նե­րի և դժ­բախ­տու­թյուն­նե­րի պատ­ճառ, հետևա­բար, քա­նի դեռ օ­րի­նա­պաշտ­պան­նե­րը ջո­կա­տա­յին­նե­րից չեն տրոհ­վել տխ­րահռ­չակ ե­ռյակ­նե­րի, ա­ռա­ջարկ­վում է շու­տա­փույթ ձեռ­նար­կել կան­խար­գե­լիչ մի­ջո­ցա­ռում­ներ: Կա­պեք գու­նա­վոր բա­բոչ­կա­ներ, հա­գեք գույ­նզ­գույն շո­րեր, ո­րոնք նաև հա­ճե­լի են զբո­սաշր­ջիկ­նե­րի հա­մար՝ ակ­նա­հա­ճո… Ա­ռաջ անց­նե­լով, նշեմ, որ մե­զա­նում բո­լոր ռիս­կե­րը կա­ռա­վա­րե­լի են: Պար­զա­պես անհ­րա­ժեշտ է ան­հե­տաձ­գե­լի ձեռ­նարկ­վե­լիք գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի վե­րահս­կո­ղու­թյու­նը ան­հա­պաղ դնել հայտ­նի հա­սա­րա­կա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյուն­նե­րի վրա, ո­րոնք նախ­քան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը են­թարկ­վել են հա­մա­ժո­ղովր­դա­կան ար­հա­մար­հան­քի, ճնշ­ման և մար­դու ի­րա­վունք­նե­րի ոտ­նա­հար­ման, իսկ պաշ­տո­նա­կան վե­րըն­թաց տե­ղա­շար­ժի ա­զա­տու­թյուն­ներ են ստա­ցել թավ­շյա, ան­ցն­ցում, ժո­ղովր­դի կամ­քի ա­զատ դրսևոր­մամբ հաղ­թա­նա­կած հե­ղա­փո­խու­թյան շնոր­հիվ: Ար­դյուն­քում եր­կի­րը կթևա­կո­խի հե­ղա­փո­խու­թյան հեր­թա­կան շր­ջա­փուլ՝ բա­րե­կե­ցու­թյան և եր­ջան­կու­թյան հե­ղա­փո­խու­թյուն, ո­րը կամ­րապն­դի երկ­րի ար­տա­քին և ներ­քին անվ­տան­գու­թյու­նը, կվե­րա­կան­գն­վի ար­դյու­նա­բե­րու­թյու­նը, կս­տեղծ­վեն նոր աշ­խա­տա­տե­ղեր, կար­ձա­նագր­վի ՀՆԱ-ի ե­ռա­նիշ աճ, կմե­ծա­նան ներ­գաղ­թի ծա­վալ­նե­րը, քա­ղա­քա­ցին կապ­րի ա­պա­հով և եր­ջա­նիկ: Կվե­րա­նան չքա­վո­րու­թյու­նը, չարն ու դա­վադ­րու­թյու­նը, կվե­րա­նան բան­սար­կու­թյուն­նե­րը, կվե­րա­նա մեր կյան­քի և ի­րա­կա­նու­թյան Սևը, և մենք հպարտ, սի­րո և հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան մթ­նո­լոր­տում քայլ կա­նենք ու մեր­ժե­լով Սևին՝ դու­խով կըն­թա­նանք դե­պի պայ­ծառ ու անսև ա­պա­գա: Կվե­րա­նա, ա­մեն ինչ և ա­մեն բան: Կվե­րա­նա... Ե­կել է Մտ­քի դա­րաշր­ջա­նը, իսկ մենք դեռ որ­քա՜ն փայ­լուն ու գու­նա­վոր մտ­քեր ու­նենք մեր քա­ղա­քա­կան մտ­քի գզ­րոց­նե­րում, ո­րոնք սպա­սում են ի­րենց նվի­րյալ­նե­րի գործ­նա­կան քայ­լե­րին: Քայլ ա­նենք. մեր­ժենք Սևը՝ մե­ծա­գույն չա­րիքն ու հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կա­նու­թյան խոր­հր­դա­նի­շը, և գե­ղեց­կաց­նենք մեր կյան­քը նոր երփ­նե­րանգ գույ­նե­րով: Թո՛ւ, թո՛ւ, թո՜ւ…
Մի կար­գին Սև Հաց լի­ներ, մար­դա­վա­րի ու­տեինք: Թե չէ, մեր հո­ղը, մեր հայ­րե­նին, մեր եր­կիրն ա­մա­յա­ցավ, երկ­րի մեջ մարդ չմ­նաց, մարդ թա­ղեր մար­դու նման:
-Սև՜ հա­գիր, սևսիրտ մա­րե, Հի­նա­վուրց տոհ­միկ մի ազգ չմե­ռա՜վ, այլ... մա­հա­ցա՛վ. ...
-Գա­րո՛ւն ա, ձո՜ւն ա ա­րել...
Եվ ի՜նչ եք կար­ծում, ար­հես­տա­կա­նո­րեն, դր­սի ու­ժե­րի ճնշ­ման տակ հրահր­ված ողբ ու կա­կա­նի մթ­նո­լոր­տում, սպառ­նա­լիք­ներ պա­րու­նա­կող հա­ղոր­դագ­րու­թյուն եմ ստա­նում Ագ­ռա­վա­քա­րից, ո­րի բո­վան­դա­կու­թյան մեջ ան­թա­քույց հն­չեց­ված են ա­հա­բեկ­չա­կան տար­րեր: Եր­կար ու ձգձգ­ված նա­խա­բա­նից հե­տո, մաս­նա­վո­րա­պես, նշ­վում է (մեջ­բե­րում եմ). «Քա­նի աշ­խարք չար է, հողն էլ ղալբ­ցեր է, մեջ աշ­խար­քին ես չեմ մնա։ Որ աշ­խարք ա­վեր­վի, մեկ էլ շին­վի, ե­բոր ցո­րեն է­ղավ քանց մա­սուր մի, ու գա­րին է­ղավ քանց ըն­կուզ մի, էն ժա­մա­նակ հրա­մանք կա, որ էլ­նենք էդ­տե­ղեն»։ (Մեջ­բեր­ման ա­վար­տը): Այ­նու­հետև հե­ղի­նա­կը մե­ծամ­տա­բար շա­րու­նա­կում է, որ թեև խռո­ված է աշ­խար­հում տի­րող ա­նար­դա­րու­թյուն­նե­րից, ներ­կա­յիս վարք ու բար­քից, բայց ա­մեն տա­րի, Համ­բարձ­ման ու Վար­դա­վա­ռի գի­շե­րը, երբ եր­կինքն ու եր­կի­րը համ­բուր­վում են, նա իր հրե­ղեն նժույ­գով դուրս է գա­լիս, շր­ջում եր­կն­քում և երկ­րում, բայց հա­մոզ­վե­լով, որ դեռ «գե­տի­նը չի կա­րող դի­մա­նալ իր ծան­րու­թյա­նը», նո­րից վե­րա­դառ­նում է իր զն­դա­նը։ Իբր, ի­րա­վի­ճա­կի փո­փո­խու­թյան հետևան­քով, պատ­րաստ է եր­դմ­նա­զան­ցո­րեն ան­տե­սել իր խոս­տու­մը և մի խումբ կողմ­նա­կից­նե­րի հետ՝ Տիգ­րան Մեծ, Վար­դան Մա­մի­կո­նյան, Մես­րոպ Մաշ­տոց և ու­րիշ­ներ (հա­ղոր­դագ­րու­թյան տակ առ­կա են բազ­մա­թիվ ա­նուն­ներ՝ ես ա­սեմ հա­զար, դուք բյուր հաս­կա­ցեք, նե­րա­ռյալ՝ Ե­ռաբ­լու­րը, և ծա­նուց­ված է, որ ստո­րագ­րա­հա­վա­քը շա­րու­նակ­վում է) զո­րա­կոչ հայ­տա­րա­րել և Խա­չակ­րաց ար­շա­վան­քի դուրս գալ ինք­նա­մե­կու­սաց­ման ժայ­ռա­խոր­շից՝ ա­զա­տե­լու «հա­յու աշ­խար­հը» չար ու­ժե­րից և հիմ­նե­լու եր­ջա­նիկ թա­գա­վո­րու­թյուն…
Զգու­շաց­նում եմ, բախտ­ներդ փոր­ձեք, սա այլևս մեր, այլ ոչ թե ձեր աշ­խարհն է: Հին աշ­խար­հը մենք թա­ղել, պր­ծել ենք: Չկա: Պր­ծավ: Հաշտ­վեք այդ մտ­քին ու վերջ տվեք ձեր հոգևար­քա­յին տվայ­տում­նե­րին…
Ա­րա, դե մի հատ բախտ­ներդ փոր­ձեք ու դուրս ե­կեք ձեր թաքս­տո­ցից: Միաց­նե՛լ կենտ­րո­նա­կան խո­սա­փո­ղը:
Ձեր քա­րան­ձա­վը շր­ջա­պատ­ված է: Ա­ռա­ջար­կում եմ զին­ված դի­մադ­րու­թյուն չցու­ցա­բե­րել և հան­ձն­վել: Դուրս ե­կեք մեկ առ մեկ, զեն­քե­րը դրեք գետ­նին և եր­կու, չէ, յոթ քայլ ա­ռաջ ե­կեք: Ես ան­ձամբ ե­րաշ­խա­վո­րում եմ ձեր անվ­տան­գու­թյու­նը…
Տի­րեց կար­ճատև քար լռու­թյուն ու հան­կարծ օ­դը լց­վեց խլա­ցու­ցիչ աղ­մու­կով:
Եր­կն­քում սա­վառ­նում էին ռմբա­կո­ծիչ­նե­րը: Լս­վում էր տան­կա­յին զոր­քե­րի տե­ղա­շար­ժի, հրե­տա­նու և ինք­նա­ձիգ­նե­րի կրա­կա­հեր­թե­րի, ռում­բե­րի պայ­թյուն­նե­րի ան­տա­նե­լի աղ­մուկ: Սա շատ նման էր գեր­մա­նա-ֆա­շիս­տա­կան հրո­սակ­նե­րի մար­տե­րին Մոսկ­վա­յի մա­տույց­նե­րում՝ Մո­ժայս­կի շոս­սեի վրա: Ես իս­կույն հե­ռա­ցա ա­պա­հով մի վայր՝ հրա­մա­նա­տա­րա­կան դի­տա­կետ և, ան­կա­րող դի­մա­նա­լու այդ ա­մե­նին, փա­կե­ցի աչ­քերս ու ա­կանջ­ներս: Լռու­թյան մեջ լս­վում էր միայն հե­ծե­լա­զո­րա­յին­նե­րի ձիե­րի սմ­բակ­նե­րի մերթ խառն, մերթ հա­մա­չափ վար­գը: Դո­փո՛ւմ էին, դո­փո՛ւմ էին, դո­փում էին ձիե­րը, մո­տիկ էին, հե­ռու էին, դո­փում էին պայ­տե­րը, պայ­տե­րը դո­փում էին քուն­քիս մեջ, ան­հա՜յտ էր աշ­խար­հը՝ ան­ցում էր ու մահ: Հո­ղը դղր­դում էր ոտ­քե­րիս տակ, ա­սես երկ­րա­շարժ լի­ներ: Ան­ծայր գի­շեր­վա մեջ շան­թեր էին բեկ­վում ճա­կա­տիս վրա՝ աջ ու ձախ թրա­տե­լով մու­թը, մահ չգի­տեի՝ կա՞ր, թե՞ չկար: Շուրջս հա­մա­տա­րած ա­հեր, մա­հեր և վար­գող ձիե­րի վրն­ջոց: Ես խե­լա­կո­րույս փախ­չում էի: ՈՒ՞ր՝ չգի­տեի: ՈՒր աչքս կտ­րեր: Միայն հե­ռու այդ ա­մե­նից, խա­ղաղ մի տեղ: Լի­նե՜ր հե­ռու մի ան­կյուն, լի­նե՜ր ման­կան ար­դար քուն:
Ապ­րածս տա­րի­նե­րը ժա­պա­վե­նի նման մեկ ակն­թար­թում ան­ցան աչ­քե­րիս առջևով, ո՜վ դուք եր­ջա­նիկ ու ան­հոգ օ­րեր՝ ըն­դու­նակ միայն ու­րա­խաց­նե­լու: Հե՛յ գի­տի, հա՜՝ հա­մազ­գե՛ս­տը հա­գել էի, պատ­րոն­դա՛­շը կա­պել էի, կա­մուֆ­լյա՛­ժը գցել էի, խրա­մա­տո՛ւմ կանգ­նել էի, պատ­կե՛րս սել­ֆի ա­րել էի, հա­մա­ցա՛ն­ցը գցել էի, ա­լա՛մ աշ­խար­հին խա­բել էի, ես՝ ա­զա­տու­թյան ու ան­կա­խու­թյան հա­մաշ­խար­հա­յին հե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րի ջա­հա­կիրս… Բոմ­բա-լե՜ո, բամ-բամ-լե՜ա…
Ա­ռա­վոտ լու­սո, ա­րե­գակն ար­դար, առ իս լույս ծա­գեա…
Բայց դուք դեմք եք, ա­րա: Չեմ ա­սում՝ լավ կամ վատ, դրա­կան ու բա­ցա­սա­կան, բա­րի ու չար, գե­ղե­ցիկ ու տգեղ: Ո՛չ Ա­պո­լոն, ո՛չ Քվա­զի­մո­դո: Ո՛չ, ա­սում եմ բա­ցա­սա­կան, ո՛չ, ա­սում եմ պատ­մա­կան և գե­ղար­վե­տա­կան դրա­կան և բա­ցա­սա­կան հե­րոս­նե­րի ա­ռանձ­նա­հատ­կու­թյուն­նե­րին և օ­րի­նա­չա­փու­թյուն­նե­րին: Հա­մայն մարդ­կու­թյան գե­րակշ­ռող մա­սի հո­րի­զո­նում ա­մե­նա­հե­ռա­վոր կե­տը ի­րենց քթա­ծայրն է: Դրա­նից դե­նը մութ ա­նո­րո­շու­թյուն է: Դրա հա­մար ամ­բո­խը մե­ծա­մաս­նա­կան և մո­լե­ռանդ ինք­նա­մո­ռա­ցու­թյամբ է մար­տն­չում անձ­նա­կան շա­հախ­նդ­րու­թյուն­նե­րում, նետ­վում է շա­հի հետևից, ինչ­պես գա­զա­նը՝ որ­սի: Դրա հա­մար միևնույն երևույ­թը շա­տե­րը ո­րա­կում են եվ­րո­պա­կան ար­ժեք, ո­մանք՝ ար­տա­քին մար­տահ­րա­վեր: Բո­լո­րիդ սի­րում և ա­սում եմ՝ Ոչ: Ա­յո՛, ա­սում եմ քե՛զ, և քե՛զ, նաև քե՛զ, քան­զի դու դեմք ես քո բա­ցա­ռի­կու­թյամբ: Հաս­կա­նու՞մ ես, դու կա­րող ես մեկ-եր­կու­սի հա­մար լա­վը լի­նել, իսկ հա­րյուր հա­զա­րի հա­մար՝ նող­կա­լի, յու­րա­յին­նե­րիդ հա­մար պաշ­տե­լի ես, ընդ­դի­մա­դիր­նե­րիդ հա­մար՝ ա­նըն­դու­նե­լի: Ամ­բո­խի հա­մար կա­րող ես ան­քն­նե­լի լի­նել, իսկ ժո­ղովր­դի հա­մար՝ ան­տա­նե­լի: Բայց դա քեզ բնավ չի հու­զում, դու ան­դա­վա­ճան ես քո տե­սա­կին: Քա­ղա­քա­կան մի ի­մաս­տակ իր հրա­ժեշ­տի սր­տաճմ­լիկ խոս­քում խոս­տո­վա­նեց, թե՝ ցա­վում է, որ ժո­ղովր­դին պատ­շաճ չծա­ռա­յեց, բայց ըն­կեր­նե­րին լիո­վին բա­վա­րա­րել է: Ցի­նի՞զմ, թե պաշ­տո­նի նշա­նա­կու­թյան գետ­նա­քարշ ար­ժեզր­կում: Այդ­պի­սիք ան­բա­սիր և ան­տր­տունջ պաշ­տո­նյա­նե­րին հա­մա­րում էին յու­ղոտ ա­թոռ փչաց­նող­ներ: Մենք կոչ­ված ենք գի­տակ­ցու­թյան հե­ղա­փո­խու­թյուն ի­րա­կա­նաց­նե­լու մար­դու և հա­սա­րա­կու­թյան մտա­ծո­ղու­թյան մեջ, քան­զի բազ­մա­թիվ հաս­կա­ցու­թյուն­ներ նրան հրամց­վել են ճիշտ հա­կա­ռա­կը, որ­պես­զի ո­րոշ ու­ժեր հնա­րա­վո­րու­թյուն ստա­նան ա­զատ խո­թե­լու ի­րենց քիթն՝ ուր կա­մե­նան, վար­վե­լու մար­դու հետ, ինչ­պես կա­մե­նան, տնօ­րի­նե­լու մարդ­կանց հո­գուն, մտ­քին ու կամ­քին, ինչ­պես կա­մե­նան: Ձևա­վո­րել են սար­քո­վի ճշ­մար­տու­թյուն­ներ և հա­մո­զել մարդ­կանց, որ դա է ի­րա­կան կյան­քի հրա­մա­յա­կա­նը, դա է սր­բա­զանն ու մարդ­կա­յի­նը: Սրանք եր­կր­ներ են զավ­թել ու թա­լա­նել՝ մար­դա­սի­րա­կան և ժո­ղովր­դի խնդ­րան­քին ըն­դա­ռա­ջե­լու քայլ ներ­կա­յաց­նե­լով ի­րենց նվա­ճո­ղա­կան քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը: Սրանք պատ­րաստ են մի­տում­նա­վոր հր­դե­հե­լու ի­րենց իսկ տու­նը, որ­պես­զի ստո­րա­բար մե­ղադ­րեն հարևա­նին հր­ձի­գու­թյան և ա­հա­բեկ­չու­թյան մեջ: Էդ տրա­մա­բա­նու­թյամբ, ըստ դրանց կարճ խել­քի, նույ­նիսկ, հա­նուն ի­րենց ժո­ղովր­դի փր­կու­թյան և ա­զա­տու­թյան մար­տն­չող Աբ­դուլ­լահ Օ­ջա­լա­նը, Ջո­խար Դու­դաևն ու Բեն Լա­դենն ա­հա­բե­կիչ­ներ են…
Ես քեզ շա՜տ-շա՜տ եմ սի­րում, իմ հպարտ ժո­ղո­վուրդ, հու­սով եմ, բո­լորդ լավ եք… Դե, լավ է, շա՜տ լավ է, որ լավ եք: Ես այս պա­հին ա­տե­լու­թյամբ եմ լե­ցուն բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի բո­լոր տե­սա­կի պաշ­տո­նյա­նե­րի նկատ­մամբ: Դրանք բո­լո­րը կո­ռում­պաց­ված գո­ղեր են: Ա­հա, թե որ­տեղ է թաղ­ված իշ­խա­նա­տեն­չու­թյան շան գլու­խը՝ լավ ապ­րե­լու տեն­դա­գին ցան­կու­թյան և ա­մեն գնով դրան հաս­նե­լու լայն հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ ստա­նա­լու: Ո­մանք թա­լա­նում են լպս­տե­լով մեղ­րի շե­րե­փը, ո­մանք մի կա­թիլ մեղ­րի հա­մար սուր են ճո­ճում մի­մյանց վրա, մյուս­նե­րը ու­տում են ամ­բողջ տա­կառն ու մի հատ օ՜ֆ չեն ա­նում: Մո­տե­ցում­նե­րի խն­դիր է: Կե­րել են՝ ով որ­քան կա­րող է: Կա­րե­լի է պաշ­տո­նա­կա­նաց­նել կո­ռուպ­ցիան և ա­մեն բան կար­գա­վո­րել ու տե­ղը գցել օ­րեն­քով, կա­րե­լի է ծրա­րով գու­մար­ներ ստա­նալ, կա­րե­լի է դրա­մը փո­խան­ցել ի­րա­վա­բա­նա­կան ան­ձի ար­տա­սահ­մա­նյան հաշ­վե­հա­մա­րին կամ ձևա­կեր­պել որ­պես մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թյուն… Նա­յած, թե ով ինչ դուխ ու­նի, ինչ­պես է նպա­տա­կա­հար­մար գտ­նում: Ի վեր­ջո, ժո­ղովր­դին ի՛նչ, թե ով և ինչ­պես է իր հարս­տու­թյու­նը գր­պա­նում, կարևորն այն է, որ ի­րեն թա­լա­նում են…
Ա­նունդ սև քա­րին գրե­լուց հե­տո, ե­թե մի գրա­գետ մարդ մնա էս երկ­րում, կեն­սագ­րու­թյունդ ոս­կե տա­ռե­րով կքան­դա­կի հա­մաշ­խար­հա­յին բա­ցա­ռիկ ար­կա­ծախն­դիր­նե­րի հու­շա­մա­տյա­նում: Ա­մեն ինչ կախ­ված է այն բա­նից, թե մեծ մր­ցա­մար­տում ով կհաղ­թի՝ Ռոթ­շիլդ­նե՞­րը, թե՞ Ռոք­ֆել­լեր­նե­րը, իսկ մի­գու­ցե պատ­մու­թյանն ան­հայտ որևէ ի­վա­նուշ­կա դու­ռա­չոկ…
Ինչ­պես ա­սում էր իմ հին ծա­նոթ­նե­րից մե­կը՝ լա­վը շատ չի լի­նում, շատ ու մար­տն­չող լի­նում է մո­լա­խո­տը, ո­րը խնամք չի պա­հան­ջում, իսկ բերք ու բա­րիք տվող պտ­ղա­տու ծա­ռե­րին ար­տա­կարգ և հետևո­ղա­կան ու­շադ­րու­թյուն է անհ­րա­ժեշտ: Բա­ցա­ռի­կը ե­զա­կի է, ինչ­պես դու, ինչ­պես դուք… Բա­ցա­ռիկ հե­րոսն ու բա­ցա­ռիկ հա­կա­հե­րոսն ի­րար նման են՝ բա­ցա­ռիկ են: Դե, մի բուռ ա­ծու ենք, բո­լորս գի­տենք, թե ով, ում, երբ, որ­տեղ, ինչ­պես… և ին­չով է շն­չում: Եր­բեմն այլք ա­վե­լի տե­ղե­կաց­ված են քո մա­սին, քան ինքդ: Ա­պա­րա­նում կա­րող ես փռշ­տալ (բե­րանդ ան­պայ­ման փա­կիր դի­մա­կով, որ զանգ­վա­ծա­յին վա­րակ չտա­րա­ծես) և ա­ռող­ջու­թյան մաղ­թանք­ներ ստա­նալ Գլեն­դե­լից ու Սիդ­նե­յից, Փա­րի­զից ու Կամ­չատ­կա­յից… Հետևա­բար, թող ոչ ոք չփոր­ձի ջայ­լա­մա­կան հնարք­նե­րով ինք­նա­խա­բեու­թյու­նը փա­թա­թել մյուս­նե­րի վզին ու խեղ­դա­մահ ա­նել՝ ներ­կա­յաց­նե­լով դահ­ճին իբրև փր­կու­թյու­նը նո­րա, զոր հո­գին ա­վան­դեց ա­զատ­վե­լով երկ­րա­յին ցա­վե­րից ու տա­ռա­պանք­նե­րից, զոր հրա­ժեշտ տվեց մի ի­րա­կա­նու­թյան, որ­տեղ միշտ մի ա­ղետ, մի վնաս գա­լիս էր խեղ­ճե­րին ան­պա­կաս: Իսկ ու­ժեղ և բա­րի մար­դիկ, այ­սինքն, հզոր­նե­րը, եր­բեք չեն սպառ­նում, չեն ճղճ­ղում ու կո­կոր­դով մեկ հրա­պա­րա­կավ վի­րա­վո­րում այ­լոց: Դա բնո­րոշ է չար ու թույլ ա­րա­րած­նե­րին, ո­րոնք դո­ղէ­րոց­քի մեջ են ընկ­նում վա­խից, ինք­նա­մո­ռաց գոռ­գո­ռում են նույն վա­խից, ան­տե­ղի մատ թափ տա­լիս ու պա­տա­նե­կան կռիվ-կռիվ­ներ հրահ­րում՝ դար­ձյալ վա­խից, ո­րով­հետև վս­տահ չեն ի­րենց ու­ժե­րին: Հզորն ան­պար­տե­լի է, քան­զի նրան չեն կա­րող հաղ­թել նույ­նիսկ ֆի­զի­կա­կան ոչն­չաց­մամբ, վասն­զի նրա հզո­րու­թյու­նը գա­ղա­փա­րա­կան և հոգևոր է, այլ ոչ՝ նյու­թա­պաշ­տա­կան ու ֆի­զի­կա­կան: Ա­կանջդ կան­չի, Վար­դան Թով­մա­սյան, քո բա­ցա­ռիկ գի­նե­սյան Դյու­ցազ­նագր­քի մա­տե­նա­շա­րով: Պատ­րաստ­վիր ընդ­լայ­նե­լու գր­քիդ ծա­վալ­նե­րը՝ ա­ռա­ջի­կա­յում նո­րա­նոր հե­րոս­ներ են ի հայտ գա­լու… Հի­մա ե­րե­սը կարմ­րել է, կար­ծում է ի­րեն ենք բամ­բա­սում: Չէ, այ ախ­պեր, գործդ ա­րա, գիրդ շա­րու­նա­կիր, որ մնաս հի­շա­տակ­վող:
Ես կուժ եմ ա­սում, բայց նկա­տի ու­նեմ կու­լա­նե­րին, որ գլուխ­նե­րը մի բան մտ­նի…
Սրանք լավ չեն պատ­կե­րաց­նում, թե ում հետ գործ ու­նեն: Ստիպ­ված եմ լի­նե­լու բաց նա­մա­կով առ­ցանց հան­դես գա­լու և քա­րը քա­րի վրա չեմ թող­նե­լու, հան­րու­թյանն եմ տրա­մադ­րե­լու մի այն­պի­սի ցն­ցող տե­ղե­կու­թյուն, ո­րը ոչ մի ինք­նա­կեն­սագ­րա­կա­նում չի հի­շա­տակ­վում, որևէ երկ­րի քա­ղա­քա­ցու անձ­նա­կան գոր­ծում և զա­նա­զան թեր­թիկ­նե­րում չի լրաց­վում, չի գտն­վի ոչ մի գաղտ­նի թղ­թա­պա­նա­կում: Պա­տե­րա՞զմ եք ու­զում՝ ըն­դու­նում և ինքս եմ սպի­տակ ձեռ­նոց նե­տում, ինչ­պես ազն­վա­կա­նը՝ մե­նա­մար­տի, ե­թե կցան­կա­նաք` մար­տավ­կա­նե­րի ներ­կա­յու­թյամբ: Ա­կանջ­նե­րիդ օղ ա­րեք բո­լորդ՝ դի­մա­դիր և ընդ­դի­մա­դիր: Իմ Հայտ­նու­թյու­նը Երկ­րի վրա ճիշտ տե­ղում և ճիշտ ժա­մա­նա­կին պա­տա­հա­կան չէ, այն պայ­մա­նա­վոր­ված է տիե­զե­րա­կան ու­ժե­րի կա­մոք՝ մարդ­կու­թյան առջև ծա­ռա­ցած հա­մաշ­խար­հա­յին հիմ­նախն­դիր­նե­րի հաղ­թա­հար­ման հանձ­նա­ռու­թյամբ (ի­մա. ՀՀՀՀ.- խմբ.): Այ­սինքն, ե­թե պարզ ու հան­րա­մատ­չե­լի լեզ­վով ար­տա­հայտ­վեմ, ես երկ­նա­յին տի­րոջ պատ­վի­րակն եմ երկ­րի վրա: Եվ երբ կտի­րա­պե­տեք աշ­խար­հի բո­լոր գաղտ­նիք­նե­րին, ին­չը, ի­հար­կե, ան­կա­րե­լի է, ե­թե տե­րը չկա­մե­նա, նոր միայն կհաս­կա­նաք, թե ինչ մեծ խոր­հուրդ է թաքն­ված Ալ­ֆա­յի և Օ­մե­գա­յի մեջ, և այն տա­րա­ծու­թյան, ո­րը գտն­վում է Սկզ­բի և Ա­վար­տի, Ա­րար­ման և Վախ­ճա­նի միջ­նա­մա­սում: Ա­մեն մի ծնն­դով նաև մեկ մա­հով ա­վե­լա­նում է կո­րուստ­նե­րի քա­նա­կը: Չկա սկիզբ, որն ա­վարտ չու­նե­նա, գլ­խա­վո­րը դրանց միջև ձգ­վող օ­րե­րի բո­վան­դա­կու­թյունն է:
Դա­վիթ ՄԿՐ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 3613

Մեկնաբանություններ