Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Նոր սահ­ման է գծ­վել՝ «հե­ղա­փո­խա­կան­ներ» և «բոմ­ժեր»

Նոր սահ­ման է գծ­վել՝ «հե­ղա­փո­խա­կան­ներ» և «բոմ­ժեր»
22.05.2020 | 00:25
Հան­րա­պե­տու­թյան վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ Լա­լա Մնա­ցա­կա­նյա­նը, ո­րը, ի դեպ, «վաս­տա­կա­վո­րի» կո­չու­մը ՀՀ երկ­րորդ նա­խա­գահ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի նա­խա­գա­հու­թյան ժա­մա­նակ՝ 2006-ին է ստա­ցել, այն հա­մոզ­մանն է, որ «Շու­շին հի­մա ծաղ­կում է, իսկ «Սեր­ժի ժա­մա­նակ բոմ­ժա­նոց էր»: Ես, ի­հար­կե, ի­րա­վա­սու չեմ տի­կին Մնա­ցա­կա­նյա­նի փո­խա­րեն մեկ­նե­լու՝ ինչ ա­սել է «բոմ­ժա­նոց», բայց ե­թե վեր­լու­ծենք բա­ռը, կս­տաց­վի, որ դա մի վայր է, որ­տեղ «բոմ­ժերն» են ապ­րում: Չեմ բա­ցա­ռում, որ դե­րա­սա­նու­հին դա կա­րող է նաև որ­պես լք­ված, աչ­քա­թող ար­ված, անխ­նամ բա­ռի հո­մա­նիշ օգ­տա­գոր­ծած լի­նել. ա­մեն դեպ­քում, ո՛չ վեր­ջին, ո՛չ, ա­ռա­վել ևս, ա­ռա­ջին դեպ­քում նա, մեղմ ա­սած, տե­ղին հա­մե­մա­տու­թյուն չի ա­րել: Ա­վե­լին՝ դե­րա­սա­նու­հին վի­րա­վո­րել է թե՛ շու­շե­ցուն, թե՛ Շու­շիի ա­զա­տագր­ման հա­մար կյանք ու հո­գի ներդ­րած ան­ձանց, ո­րոնց թվում, ի դեպ, նաև ՀՀ եր­րորդ նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սյանն է: Լա­լա Մնա­ցա­կա­նյա­նը 2018-ի քա­ղա­քա­կան ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի ակ­տիվ մաս­նա­կից­նե­րից էր: Սե­փա­կան աչ­քով եմ տե­սել՝ ինչ­պես է դե­րա­սա­նու­հի Ջու­լիե­տա Ստե­փա­նյա­նի հետ հար­թակ բարձ­րա­նում ու քա­ղա­քա­կան տեքս­տեր ա­սում: Մեկ ան­գամ չէ, որ խիստ դրա­կան է ար­տա­հայտ­վել կա­ռա­վա­րող վար­չախմ­բի ու Փա­շի­նյա­նի մա­սին: Նա շա­րու­նա­կում է հա­վա­տալ նո­րօ­րյա իշ­խա­նու­թյան անս­խա­լա­կան լի­նե­լուն ու ճիշտ քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն վա­րե­լուն:
Քա­ղա­քա­կան տեքս­տեր ըն­թեր­ցող ու իշ­խա­նու­թյա­նը պար­զե­րես ա­նող դե­րա­սան­նե­րը, եր­գիչ­նե­րը, կոմ­պո­զի­տոր­ներն ու մշա­կույ­թի այլ գոր­ծիչ­ներ, ի­հար­կե, ե­ղել են միշտ, բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում էլ իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի ա­կան­ջը շոյ­վել է, երբ ի­րենց հա­ճո­յա­խո­սել են ճա­նա­չում ու համ­բավ ու­նե­ցող մար­դիկ: Բայց նրանց թիվ մեկ ա­ռա­քե­լու­թյու­նը պետք է լի­նի մարդ­կանց մշա­կու­թա­յին ու կր­թա­կան մա­կար­դա­կի բարձ­րա­ցու­մը, անհ­րա­ժեշտ պա­հին հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ ա­նե­լը, կո­չով հան­դես գա­լը, սթափ դա­տե­լու ու գե­ղե­ցի­կը տես­նե­լու հոր­դոր հն­չեց­նե­լը, քա­ղա­քա­ցիա­կան այն­պի­սի կեց­վածք ու­նե­նա­լը, որ իշ­խա­նու­թյու­նը հաշ­վի նս­տի ի­րենց հետ, հա­ճախ ան­գամ սար­սա­փի, որ հան­կարծ ու հան­կարծ մտա­վո­րա­կա­նը չանդ­րա­դառ­նա ի­րեն: Վաս­տա­կա­վո­րի կոչ­մանն ար­ժա­նա­ցած մար­դը, իմ պատ­կե­րաց­մամբ, երբևէ չպետք է կորց­նի սկզ­բուն­քայ­նու­թյու­նը, թույլ չտա, որ եր­կի­րը բա­ժա­նեն սևե­րի ու սպի­տակ­նե­րի, ներ­կա­նե­րի ու նախ­կին­նե­րի, «հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րի» ու «բոմ­ժե­րի»:
Սևակ ՎԱՐ­ԴՈՒ­ՄՅԱՆ
Դիտվել է՝ 7099

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ