Բաց դռները հարյուրերորդ անգամ ջարդելը նշան է այն բանի, որ մարդկանց գործունեությունը որևէ լուրջ նպատակ չի հետապնդում։

Մեղք է մեր ժողովուրդը։ Հայ ժողովրդի և հատկապես հայաստանաբնակ հայության վրա վերջին տարիներին տարբեր կենտրոններից այնքան քարոզչություն, ապատեղեկատվություն, սուտ և մանիպուլյացիա է գործադրվել, որ բավարար է ցանկացած հասարակություն ձևախեղելու համար։

Որպեսզի ճիշտ հասկանանք մեր վիճակը և կարողանանք ճիշտ կազմակերպել մեր գործը, պետք է ունակ լինենք մեզ նայել կողքից։ Ինչ են տեսնում մեզ նայելիս հակառակորդները, հարևանները, պոտենցիալ դաշնակիցները...

Բոլոր նորմալ հասարակություններում, որտեղ դերերը վաղուց բաշխված են, մարդիկ իմանում են իրենց ճիշտ տեղը և, ընդհանուր առմամբ, ճանաչում են իրենց չափը, իսկ այն հասարակություններում, որտեղ կտրուկ և անսպասելի փոփոխություններ են լինում, մարդիկ, ընկնելով իրենց համար անսովոր վիճակների մեջ, կորցնում են կողմնորոշումն ու իրենց ճիշտ տեղը հասարակության մեջ չեն իմանում և իրենց չափը չեն ճանաչում։

Օրերս Տավուշի մարզի Բերդի տարածաշրջանում էի։ Նավուր գյուղատեղիի մոտ նկատեցի բեռնատարը բարձող հնդկական արտաքինով մի խումբ տղաների և նրանց ղեկավարող հայ տղամարդու։ Զարմացա, որ նույնիսկ սահմանամերձ այդպիսի հատված են հասել ներգաղթյալներն ու անում են այն, ինչ կարող են անել տեղացիները։

Սրանից մինչև 1-1.5 տարի առաջ Նիկոլը իր թիմով շատ խելացի քարոզչություն էր անում՝ մարդկանց գլուխները լցնելով զանազան կեղծ մտքերով, գեղեցիկ փաթեթավորված ստերով, ժողովրդի մի մասը լինելու հեքիաթներով։ Եվ Նիկոլին հաջողվում էր մոլորեցնել ժողովրդին, քանի որ ժողովուրդը հավաքական առումով միամիտ է ու դյուրահավատ։

Շատ է խոսվում բանակ-հասարակություն կապի մասին։ Այն երբեք չի եղել, թյուր կարծիք է, թե համերգներով, ընտրյալ ՀԿ-ներով ապահովվում է բանակ-հասարակություն կապը։ Դա ընդամենը ինքնախաբեություն է եղել ։

Տգիտությունը, այն էլ ամբողջ երկրի մակարդակով, բավականին բարդ ու բազմադեմ երևույթ է։

Ո՞վ և ինչպե՞ս հետ կբերի Արցախը. այս հարցը շատերն են տալիս ու մնում անպատասխան։ Ոմանք ներքաղաքական նպատակներով մարդկանց խաբում են, թե ուր որ է, շատ շուտով դիվանագիտական ճանապարհով հետ ենք բերելու Արցախը՝ թքած ունենալով հասարակ արցախցու զգացումների վրա։ Ոմանք էլ ինքնախաբեությամբ հայտարարում են, թե Արցախ գնալու ենք մայիսին, հունիսին, հուլիսին, օգոստոսին, և այդպես շարունակ։ Ասում են, էլի, հո խոսքի համար պատասխանատու չե՞ն։

Երկրի խնդիրների համար ընդդիմադիրները մեղադրում են ժողովրդին, թե հանդուրժում է Նիկոլին, դրա համար է այդպես։ Երկրի խնդիրների համար իշխանությունն էլ մատնացույց է անում, կրկին մեղադրում է ժողովրդին, թե ամեն ինչ նրա կամքով է լինում, դրա համար լռում է: