Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Ով ինչ ցա­նի, այն կհն­ձի»

«Ով ինչ ցա­նի, այն կհն­ձի»
16.06.2020 | 00:15
Չխաբ­վե՛ք. Աստ­ված չի ծաղր­վում, ո­րով­հետև ինչ-որ մարդս սեր­մա­նում է, նույ­նը և կհն­ձի. ով սեր­մա­նում է իր մարմ­նի հա­մար, այդ մարմ­նից էլ կհն­ձի ա­պա­կա­նու­թյուն, իսկ ով Հո­գու հա­մար է սեր­մա­նում, այդ հո­գուց էլ կհն­ձի հա­վի­տե­նա­կան կյանք (Գաղ. 6; 7-8)։
Սուրբ Գր­քի այս շատ կարևոր պատ­գա­մը ժո­ղովր­դին հայտ­նի է որ­պես «ով ինչ ցա­նի, այն կհն­ձի» ա­սաց­վածք, ո­րի ա­սե­լի­քը տա­րած­վում է մար­դու գոր­ծու­նեու­թյան տար­բեր ո­լորտ­նե­րի և մի­ջանձ­նա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի վրա:
Սա­կայն սուր­բգ­րա­յին պատ­գա­մը իր մեջ նե­րա­ռում է ոչ միայն զուտ պատ­ճա­ռա­հետևան­քա­յին առն­չու­թյուն­նե­րը, այլև աստ­վա­ծա­յին ար­դար ու ան­կա­սե­լի հա­տուց­ման գա­ղա­փա­րը` Աստ­ծո ա­մե­նա­գի­տու­թյան ու մար­դու ա­զատ կամ­քի և ընտ­րու­թյան հա­մա­տեքս­տում:
Աստ­ված, ՈՒմ մա­սին խո­սում է ա­ռա­քյա­լը, Միակն է, Նա Սեր է, Հո­գի է ու Կյանք: Ա՛յդ Աստ­ված է, որ չի ծաղր­վում, Նա՛ է, որ հա­տու­ցում է յու­րա­քան­չյու­րին ըստ իր գոր­ծե­րի: Այդ միակ Աստ­ված հայ­տն­վեց մեզ Քրիս­տո­սով` որ­պես Ճա­նա­պարհ, Ճշ­մար­տու­թյուն և Կյանք:
Շատ քրիս­տո­նյա­ներ կար­ծում են, թե Աստ­ված ի­րենց հա­ջո­ղու­թյան թա­լիս­մանն է և ի­րենց ան­ցո­ղիկ կյան­քի բա­րե­կե­ցու­թյան ե­րաշ­խա­վո­րը, որ պի­տի ա­պա­հո­վի ի­րենց ու­րախ ու ան­հոգ «կյանքը»: Այս­պի­սի քրիս­տո­նյա­նե­րին է դի­մում ա­ռա­քյա­լը. «Ե­թե միայն այս կյան­քի հա­մար եք հույս դրել ի Քրիս­տոս Հի­սուս, ո­ղոր­մե­լի եք, քան բո­լոր մար­դիկ»: Եվ դար­ձյալ. «Ե­թե Նրա չար­չա­րանք­նե­րին կցորդ ենք, հա­ղոր­դա­կից կլի­նենք նաև Նրա փառ­քին»: Հի­սուս խոս­տա­ցավ, որ Իր հետևորդ­նե­րը որևէ բա­նի պա­կա­սու­թյուն չեն ու­նե­նա, և իս­կա­պես, ի՞նչ կա­րիք կա­րող է ու­նե­նալ Տիե­զեր­քի Ա­րար­չի զա­վա­կը, երբ հենց ողջ Տիե­զերքն է ի­րե­նը, հա­վի­տե­նու­թյունն ու ան­սահ­մա­նու­թյու­նը: Ով­քեր այդ­պես են մտա­ծում, չեն սար­սա­փում նյու­թից ու ժա­մա­նա­կա­վո­րից բա­ժա­նու­մից և իս­կա­պես ապ­րում են: Իսկ նրանք, ով­քեր կե­րակր­վում են այլ­մո­լո­րա­կա­յին քա­ղա­քակր­թու­թյուն­նե­րի մա­սին հե­քիաթ­նե­րով և միա­ժա­մա­նակ ան­մեկ­նե­լիո­րեն կապ­ված են հա­րա­զատ Երկ­րին ու կառ­չած երկ­րա­յի­նից, պի­տի ա­մեն քայ­լա­փո­խի ե­րե­րան հա­րա­փո­փոխ աշ­խար­հի ցն­ցում­նե­րից:
Ե­թե մենք չենք ընտ­րում պատ­վի­րա­նա­պա­հու­թյու­նը, ո­րի մյուս ծայ­րում հա­վի­տե­նա­կան ե­րա­նու­թյունն է, մե­խա­նի­կո­րեն ընտ­րում ենք անհ­նա­զան­դու­թյու­նը, ո­րի մյուս ծայ­րում հա­վի­տե­նա­կան կո­րուստն է: Մեր ընտ­րու­թյան ա­զա­տու­թյու­նը մեզ լայն հնա­րա­վո­րու­թյուն չի ըն­ձե­ռում: Շատ են այն մար­դիկ, որ ե­րա­զում են փո­խել տիե­զեր­քի և կե­ցու­թյան աստ­վա­ծա­հաս­տատ օ­րենք­նե­րը, որ­պես­զի ի­րենց ժա­մա­նա­կա­վոր կյան­քը ու­զա­ծի պես ապ­րե­լուց հե­տո հա­վի­տե­նա­կան բա­րիք­նե­րը ևս վա­յե­լեն: Մի խումբ մար­դիկ էլ ջա­նում են տե­սա­կա­նո­րեն բա­վա­րա­րել ա­ռա­ջին­նե­րի պա­հանջ­նե­րը` ա­պա­հո­վե­լով հե­ռան­կար չու­նե­ցող գա­ղա­փար­նե­րով, քո­ղար­կե­լով ի­րա­կա­նու­թյու­նը, ստ­վա­րաց­նե­լով պատ­րան­քի շղար­շը:
Բա­րե­բախ­տա­բար, Աստ­ված չի ծաղր­վում, ով ինչ ցա­նում, այն էլ հն­ձում է, իսկ փոս փո­րողն ինքն է ընկ­նում իր փո­րած փո­սը:
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 2090

Մեկնաբանություններ