«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում՝ պայմանավորված Հայաստանի ղեկավարության դիրքորոշմամբ, որը միտումնավոր փլուզում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ։ Այժմ Հայաստան են ուղարկվում զինվորականներ Նորվեգիայից, Կանադայից և ԱՄՆ-ից՝ ԵՄ առաքելությունը վերածելով ՆԱՏՕ-ի առաքելության»,- «Известия»-ին տված հարցազրույցում հայտարարել է ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը։                
 

«Կան մար­դիկ, ո­րոնք բա­ցար­ձա­կա­պես ո­չինչ են ու վար­չա­պե­տի շնոր­հիվ են քա­ղա­քա­կա­նու­թ­յան մեջ, ԱԺ-ում, ինչ­պես, օ­րի­նակ, Ա­րա­րատ Միր­զո­յա­նը»

«Կան մար­դիկ, ո­րոնք բա­ցար­ձա­կա­պես ո­չինչ են ու վար­չա­պե­տի շնոր­հիվ են քա­ղա­քա­կա­նու­թ­յան մեջ, ԱԺ-ում, ինչ­պես, օ­րի­նակ, Ա­րա­րատ Միր­զո­յա­նը»
01.05.2020 | 00:42

Մեր երկ­րի պե­տա­կան ինս­տի­տուտ­նե­րի ար­ժեքն այն­քան է ըն­կել, որ խոր­հր­դա­րա­նը դար­ձել է փո­ղո­ցա­յին մա­կար­դա­կի հայ­հո­յանք­նե­րի վայր, իսկ ԱԺ ղե­կա­վա­րու­թյունն էլ ան­ձամբ է փո­ղո­ցում ծեծ­կռ­տուք հրահ­րում։ Եր­բեմ­նի կու­սա­կից­ներ Ա­լեն Սի­մո­նյանն ու Ար­թուր Դա­նիե­լյանն այ­սօր տար­բեր ճամ­բա­րում են, բայց հին խն­դիր­նե­րը չեն մո­ռաց­վել։ Նրանց վե­ճի ա­ռար­կան մի կողմ թող­նե­լով, նախ­կին ՔՊ-ա­կան, Շի­րա­կի պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խոս ԱՐ­ԹՈՒՐ ՀԱՄ­ԲԱՐ­ՁՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ հետ փոր­ձենք հաս­կա­նալ, թե ինչ է կա­տար­վում իր եր­բեմ­նի կու­սակ­ցու­թյան, նրա ներ­կա ու նախ­կին ան­դամ­նե­րի հետ։

-Նոր­մա՞լ է, որ փո­ղո­ցում ԱԺ փոխ­խոս­նա­կը ծեծ­կռ­տուք է հրահ­րում։
-Չգի­տեմ՝ Ա­լեն Սի­մո­նյան, թե Հրանտ Դով­լա­թյան ա­սեմ, (սա նրա ֆեյ­քի ա­նունն է), հն­ձում են այն, ինչ ցա­նել են։ Իսկ ի­րենք ցա­նել են քա­մի, հի­մա փո­թո­րիկ են հն­ձում։ Եր­կու տա­րի ՔՊ-ա­կան­նե­րը ֆեյ­քե­րի մի­ջո­ցով ի­րենց ընդ­դի­մա­խոս­նե­րի հաս­ցեին ա­մե­նա­կեղ­տոտ հայ­հո­յանք­նե­րը, զր­պար­տու­թյուն­ներն են տա­րա­ծել ու օ­րե­րից մի օր այդ ա­մենն իր մի­սուա­րյունն էր ստա­նա­լու։ Վեր­ջերս երբ «Հրանտ Դով­լա­թյա­նին» հարց­րին, թե ին­չու են ի­րենք ի­րենց ընդ­դի­մա­խոս­նե­րին կա­պում նախ­կին ռե­ժի­մի, Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի, Սերժ Սարգ­սյա­նի հետ, նա ու­ղիղ, ան­կեղծ հայ­տա­րա­րեց, թե այդ­պես պաշտ­պան­վում են ու այդ մե­թո­դը բա­վա­կան ար­դյու­նա­վետ է։ Ըն­դա­մե­նը մի քա­նի օր անց նույն ան­ձը Ֆեյս­բու­քում գրա­ռում է ա­նում, թե Ար­թուր Համ­բար­ձու­մյա­նին բռ­նել են Սերժ Սարգ­սյա­նի հետ կա­պի մեջ ու հե­ռաց­րել կու­սակ­ցու­թյու­նից։ Հի­մա ե­թե նման կեղծ տե­ղե­կու­թյուն է տա­րած­վում, ի՞նչ եք կար­ծում, դա երբևէ չպե՞տք է իր բա­ցա­սա­կան հետևանք­նե­րով ար­ձա­գանք ու­նե­նա և գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի հիմք դառ­նա։ Ե­թե Ա­լեն Սի­մո­նյանն իմ դի­մաց էլ դուրս գար, մի­գու­ցե նույն ի­րա­վի­ճա­կում հայ­տն­վեր։ Սա­կայն ի­րա­վի­ճա­կի պա­տաս­խա­նա­տուն կլի­նեի ոչ թե ես, այլ Ա­լեն Սի­մո­նյա­նը, ո­րով­հետև հենց ի­րենք են տա­րա­ծում կեղ­տոտ, ան­պա­տաս­խա­նա­տու հե­րյու­րանք­ներ, այդ թվում` ի­րենց նախ­կին թի­մա­կից­նե­րի հաս­ցեին։
-Ին­չու՞ է հենց Ա­լեն Սի­մո­նյա­նը միշտ հայ­տն­վում ինտ­րիգ­նե­րի կենտ­րո­նում, ին­չու՞ է միշտ նրան վե­րա­պահ­ված իշ­խա­նու­թյան ե­րե­սը «մաք­րե­լու» գոր­ծը։
-Ժա­մա­նա­կին ան­գամ մի գրա­ռում էի ա­րել այդ ան­ձի հետ կապ­ված, թե երբ ան­կո­ղին է մտ­նում, ֆիք­սու՞մ է, թե ում ա­նու­նով է այն­տեղ հայ­տն­վում՝ ի՞ր, թե՞ իր ֆեյ­քե­րի։ Ի­րենք ոչ մի հե­ղա­փո­խու­թյուն էլ չեն ա­րել, միակ բա­նը, որ ա­րել են, սե­ռա­կան հե­ղա­փո­խու­թյունն էր։ Իսկ Ա­լեն Սի­մո­նյա­նին թվում է, թե վար­չա­պե­տին հա­վա­տար­մու­թյուն ցու­ցա­բե­րե­լու լա­վա­գույն ձևը սա է։ Այ­սօր նա «Իմ քայ­լում» վար­չա­պե­տի ա­մեն­ահա­վա­տա­րիմ­նե­րից է, բայց այս պա­րա­գա­յում դժ­վար է ա­սել՝ լա՞վ է, թե՞ վատ լի­նել ա­մե­նա­հա­վա­տա­րիմ մար­դը։ Գու­ցե ա­վե­լի լավ է վար­չա­պե­տից հնա­րա­վո­րինս մեծ հե­ռա­վո­րու­թյու՞ն պահ­պա­նել։ Կան մար­դիկ, ո­րոնք բա­ցար­ձա­կա­պես ո­չինչ են ու հենց վար­չա­պե­տի շնոր­հիվ են քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեջ, ԱԺ-ում, ինչ­պես, օ­րի­նակ, Ա­րա­րատ Միր­զո­յա­նը, որն այ­սօր ո­րո­շա­կի «դիս­տան­ցիա» է պա­հում, որ­պես անվ­տան­գու­թյան բար­ձիկ, հե­տա­գա­յի հա­մար։ Կան նաև հրանտ­դով­լա­թյան­նե­րի տի­պի ան­ձինք էլ, ո­րոնք ա­մեն կերպ փոր­ձում են ի­րենց հա­վա­տար­մու­թյու­նը ցույց տալ Փա­շի­նյա­նին։ Եր­կու դեպ­քում էլ բա­րո­յա­կա­նու­թյան տարր չկա, բայց այ­դու­հան­դերձ, դժ­վար է ա­սել, թե նրան­ցից որ մեկն է «բա­րո­յա­կան», ճիշտ վար­վում։
-Ի դեպ, այս ծեծ­կռ­տու­քին նա­խոր­դել էր ԱԺ-ում հայտ­նի բա­նա­վե­ճը՝ կր­կին ան­պար­կեշտ ար­տա­հայ­տու­թյուն­նե­րով, խոր­հր­դա­րա­նու՞մ էլ «հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը» նոր ո­րակ են բե­րում։
-Սպա­սել, որ այս կազ­մով խոր­հր­դա­րա­նում տե­ղի կու­նե­նան քա­ղա­քա­կան լուրջ քն­նար­կում­ներ, մեծ լա­վա­տե­սու­թյուն կլի­ներ։ Ա­վե­լին, միամ­տու­թյամբ զու­գակց­վող լա­վա­տե­սու­թյուն։ Քչե­րը, տես­նե­լով այս խոր­հր­դա­րա­նի պատ­կե­րը, կա­րող են մտա­ծել, թե այն­տեղ կա­րող է քա­ղա­քա­կան միտք լի­նել, քա­ղա­քա­կան հար­թու­թյան մեջ բա­վա­վեճ տե­ղի ու­նե­նալ լուրջ թե­մա­նե­րի շուրջ։ Երբ այդ­պի­սի բա­նա­վեճ չկա, պետք է լի­նի այլ ո­րա­կի բա­նա­վեճ, մե­կը մյու­սին մե­ղադ­րի գող լի­նե­լու, գո­ղե­րի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու մեջ, սե­ռա­կան բնույ­թի ար­տա­հայ­տու­թյուն­ներ ի­րեն թույլ տա։ Մի բան պի­տի ա­նեն, որ ցույց տան, թե խոր­հր­դա­րանն իբր աշ­խա­տում է։ Այ­նինչ, ըստ էու­թյան, այ­սօր խոր­հր­դա­րա­նը սահ­մա­նադ­րու­թյու­նից դուրս գոր­ծող մար­մին է, ո­րով­հետև ու­նի սահ­մա­նադ­րու­թյամբ ար­ձա­նագր­ված գոր­ծա­ռույթ­ներ, ո­րոնք խիստ թե­րի է կա­տա­րում կամ ընդ­հան­րա­պես չի կա­տա­րում։
-Եր­կու տա­րի շա­րու­նակ գե­նե­րաց­ված բա­ցա­սա­կան է­ներ­գիան ին­չի՞ է հան­գեց­նե­լու։
-Ընդ­դի­մա­խոս­նե­րին պա­տաս­խա­նե­լու միակ զեն­քը նախ­կին­նե­րի հետ առն­չու­թյունն է։ Ի­րենք էլ են դա խոս­տո­վա­նում։ Այդ­պես են պաշտ­պան­վում ու նսե­մաց­նում ընդ­դի­մա­խոս­նե­րին, ան­տե­սում ի­րա­կան քն­նա­դա­տու­թյու­նը։ ՈՒշ, թե շուտ այս քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը հան­գեց­նե­լու է տխուր ա­վար­տի։ Ա­վե­լի պատ­կե­րա­վոր ա­սեմ։ Մենք հի­մա գործ ու­նենք պար­տա­պա­նի սինդ­րո­մի հետ։ Երբ հա­սա­րա­կու­թյու­նում բա­ցա­սա­կան մեծ է­ներ­գիա է գե­նե­րաց­վում, հե­տաքր­քիր հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ են ա­ռա­ջա­նում պար­տա­պա­նի և պար­տա­տի­րոջ միջև։ Երբ մե­կը մյու­սին պարտք է, զան­գում է, պարտքն է ու­զում, պար­տա­պա­նը կա­րող է ո­րո­շա­կի կրի­տի­կա­կան ի­րա­վի­ճակ նկա­րագ­րել, ու պար­տա­տե­րը բա­րո­յա­կան ա­ռու­մով դժ­վա­րու­թյուն­ներ կու­նե­նա պարտ­քը հետ պա­հան­ջե­լու հար­ցում։ Հի­մա քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեջ պար­տա­տե­րը Հա­յաս­տա­նի ժո­ղո­վուրդն է, իսկ պար­տա­պա­նը՝ իշ­խա­նու­թյու­նը, ո­րը ժո­ղովր­դին լավ կյանք է պարտք։ Սա ի­րենց լո­զունգն է։ Որ­քան շատ են բա­ցա­սա­կան մթ­նո­լորտ ստեղ­ծում, այդ­քան ժո­ղո­վուրդն իր պարտ­քը պա­հան­ջե­լու հար­ցում ո­րո­շա­կի բա­րո­յա­կան խն­դիր­ներ է ու­նե­նում, այ­սինքն՝ հի­մա պետք չէ ա­րագ հետ պա­հան­ջել պարտ­քը, սպա­սենք, երկ­րում հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան­ներ, սևեր կան։ Իսկ այդ բա­ցա­սա­կան է­ներ­գիան միշտ պետք է, որ­պես­զի հան­րու­թյա­նը կա­ռա­վա­րեն։ Մարդ­կանց պա­ռակ­տե­լով փոր­ձում են ի­րենց իշ­խա­նու­թյան ժամ­կե­տը մի քիչ էլ ա­վե­լաց­նել։ Չնա­յած, մեծ հաշ­վով, իշ­խա­նու­թյուն էլ չու­նեն, ո­րով­հետև այ­սօր Հա­յաս­տա­նում ա­նար­խիա է։ Պե­տու­թյան կա­ռա­վա­րումն ի­րա­կա­նաց­վում է ցածր ու մի­ջին օ­ղակ­նե­րի կող­մից։
-Խն­դի­րը ոչ միայն հա­սա­րա­կու­թյան պա­ռակտ­ման մեջ է, այլև իշ­խա­նու­թյան։ Ին­չու՞ են հա­կա­սու­թյուն­նե­րը մե­ծա­ցել իշ­խա­նու­թյու­նում։
-Ներ­սում եր­կու տա­րի ա­ռաջ միաս­նա­կա­նու­թյուն կար, բայց դա ոչ թե գա­ղա­փա­րի կամ ծրագ­րի շուրջ էր, այլ վար­չա­պե­տի, ո­րը ժա­մա­նա­կին հան­րա­յին վս­տա­հու­թյուն էր վա­յե­լում։ Փա­շի­նյա­նի վար­կա­նի­շի կտ­րուկ անկ­մա­նը զու­գա­հեռ նրա շր­ջա­պա­տում հայ­տն­ված մար­դիկ սկ­սում են «ցվր­վել»։
-Եվ ներ­քին խն­դիր­նե­րի ծան­րու­թյու­նը, և ար­տա­քին մար­տահ­րա­վեր­նե­րը հաշ­վի առ­նե­լով, ի՞նչ եք կար­ծում, այս իշ­խա­նու­թյու­նը կկա­րո­ղա­նա՞ այդ ա­մե­նից գլուխ հա­նել։
-Իշ­խա­նու­թյու­նը շատ վա­ղուց չի կա­րող գլուխ հա­նել։ Միակ հույսն այն է, որ այս իշ­խա­նու­թյունն օր ա­ռաջ հրա­ժա­րա­կան ներ­կա­յաց­նի։ Ար­դյու­նա­վետ կա­ռա­վար­ման հույս բա­ցար­ձակ չկա, հի­մա ար­դեն բազ­մա­թիվ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի մեջ այլևս այդ ակն­կա­լի­քը չկա։ Միակ բա­նը, որ պետք է այս իշ­խա­նու­թյունն ա­նի, այն է՝ սթափ գնա­հա­տի ի­րա­վի­ճակն ու հե­ռա­նա։
-Այ­լընտ­րանք կա՞ այս իշ­խա­նու­թյա­նը։ Ե­թե նրանք հե­ռա­նան, կա՞ ձևա­վոր­ված մի ուժ, ո­րը կա­րո­ղա­նա փո­խա­րի­նել այս իշ­խա­նու­թյա­նը։
-Քա­նի որ այս իշ­խա­նու­թյու­նը զրո է, զրո­յի այ­լընտ­րան­քը զրոն է։ Սխալ է ա­սել, որ այ­սօր Հա­յաս­տա­նում կա ձևա­վոր­ված մի ուժ, ո­րը հենց վա­ղը կա­րող է ստանձ­նել իշ­խա­նու­թյան կա­ռա­վա­րու­մը և գո­հաց­նել քա­ղա­քա­ցի­նե­րին։ Սա­կայն էա­կա­նը ոչ թե քա­ղա­քա­կան ու­ժի, այլ քա­ղա­քա­կան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան, ծրագ­րի բա­ցա­կա­յու­թյունն է, ո­րը կհա­մախմ­բի իր շուրջ ու­ժե­րին և կա­ռա­վա­րում կի­րա­կա­նաց­նի։ Այս եր­կու տա­րում ընդ­դի­մա­դիր հատ­վա­ծում այդ ծրա­գի­րը չի գե­նե­րաց­վել։ Վտան­գը հենց սա է։ Ի­հար­կե, կան քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­ներ, ո­րոնք պատ­կե­րա­ցում­ներ ու­նեն կա­ռա­վար­ման ձևի մա­սին, բայց դրանք ըն­դա­մե­նը սու­բյեկտ­ներ են, ոչ թե ձևա­վոր­ված կա­ռույց­ներ։ Ընդ­դի­մու­թյունն էլ պետք է սթափ գի­տակ­ցի ի­րա­վի­ճա­կը և օր ա­ռաջ խն­դիր­նե­րի մա­սին ձևա­վոր­ված ծրա­գիր ներ­կա­յաց­նի։ Ընդ­դի­մա­դիր­նե­րի հռե­տո­րա­բա­նու­թյան 90 տո­կո­սը Փա­շի­նյանն է, որն ըն­դա­մենն ըն­թա­ցիկ վար­չա­պետ­նե­րից մեկն է։ Երբ նա գնա, խն­դիր­նե­րը մնա­լու են։ Ընդ­դի­մու­թյունն էլ պի­տի ծրա­գիր ներ­կա­յաց­նի, թե ինչ­պես է տես­նում այ­սօր­վա ի­րա­վի­ճա­կից դուրս գա­լու ճա­նա­պարհ­նե­րը։
Զրույցը՝ Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 8980

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ