Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Երբ Հի­սուս հետ դար­ձավ

Երբ Հի­սուս հետ դար­ձավ
26.05.2020 | 00:02
Եվ մի օ­րենս­գետ, մո­տե­նա­լով, ա­սաց նրան. «Վար­դա­պե՛տ, ես էլ քո հետևից կգամ, ուր էլ որ գնաս»: Հի­սուս նրան ա­սաց. «Աղ­վես­նե­րը որջ ու­նեն, և եր­կն­քի թռ­չուն­նե­րը՝ բույն, բայց մար­դու Որ­դին մի տեղ չու­նի, որ գլու­խը դնի» (Մատթ. 8;19-20)։
Հով­հան­նես ա­վե­տա­րա­նիչ աստ­վա­ծա­բա­նը ու­նի վկա­յու­թյուն, որ կար­ծես հա­կա­սում է վե­րո­հի­շյալ տո­ղե­րին. «Երբ Հի­սուս հետ դար­ձավ և տե­սավ նրանց, որ գա­լիս էին իր հետևից, ա­սաց նրանց.
-Ի՞նչ եք ու­զում:
Նրանք ա­սա­ցին նրան.
-Վար­դա­պե՛տ, ու՞ր է քո օթևա­նը:
Նա նրանց ա­սաց.
-Ե­կե՛ք և տե­սե՛ք» (Հովհ. 1; 38 -39):
Բայց փոր­ձենք վեր­լու­ծել սկզ­բից և հեր­թով, իսկ ճիշտ վեր­լու­ծե­լու հա­մար պետք է ի­մա­նալ, որ ի տար­բե­րու­թյուն հա­մա­տե­սա­կան ա­վե­տա­րա­նիչ­նե­րի փաս­տագ­րա­կան ո­ճի, աստ­վա­ծա­բան ա­վե­տա­րան­չի ո­ճը խոր­հր­դա­բա­նա­կան է. նրա գրած յու­րա­քան­չյուր բա­ռը մեզ մի ողջ պատ­գամ է հասց­նում: Այս­պես.
1. Երբ. Սուրբ Գիր­քը ա­սում է` «Այ­սօր, երբ Նրա ձայ­նը լսեք, մի կարծ­րաց­րեք ձեր սր­տե­րը դառ­նու­թյամբ, ինչ­պես փոր­ձու­թյան օրն ա­նա­պա­տում» (Սաղ. 94;8): Պո­ղոս ա­ռա­քյա­լը մեկ­նա­բա­նում է, որ Աստ­ված Հի­սու­սով մեզ նոր հնա­րա­վո­րու­թյուն շնոր­հեց, նոր օր` Այ­սօ­րը, Աստ­ծո հան­գս­տի մեջ մտ­նե­լու օ­րը, փր­կու­թյա՛ն և ո՛չ բար­կու­թյան, Աստ­ծո հետ հաշ­տու­թյա՛ն օ­րը:
2. Հի­սուս. «Եւ ա­հա դու կհ­ղիա­նաս և կծ­նես մի որ­դի ու Նրա ա­նու­նը Հի­սուս կդ­նես, քա­նի որ նա պի­տի փր­կի իր ժո­ղովր­դին` իր մեղ­քե­րից» (Ղուկ. 1;31, Մատթ. 1;21):
3. Հետ դարձավ` շրջ­վեց. Աստ­ված Հի­սու­սով դեմ­քով դար­ձավ դե­պի մար­դը և իր Խոս­քի մար­դե­ղաց­մամբ երկ­խո­սու­թյան մեջ մտավ նրա հետ: Մեծ մար­գա­րե Մով­սե­սը, ո­րին Աստ­ված ին­քը հու­ղար­կա­վո­րեց, Աստ­ծուն միայն հետևից էր տես­նում, և տա­րած­ված կար­ծիք էր, որ Աստ­ծո դեմ­քը տես­նո­ղը ողջ չի մնա: Ե­ղիա մար­գա­րեն ևս Աստ­ծուն հան­դի­պե­լիս իր հա­գուս­տով ծած­կում էր դեմ­քը: Եր­կուսն էլ ներ­կա էին Հի­սու­սի Պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թյա­նը: Հի­սու­սով ա­մեն բան փոխ­վեց, ո­րով­հետև Նա տե­սավ։
4. Տե­սավ. Նա տե­սավ, քա­նի որ նա­յեց մեր ուղ­ղու­թյամբ. դա հաշ­տու­թյան սկիզբն էր: Նա նա­յեց, ո­րով­հետև Հայ­րը ո­րո­շում էր կա­յաց­րել. Միած­նին տալ` որ­պես փր­կանք շա­տե­րի փո­խա­րեն, փր­կա­գին` դժոխ­քից ու նրա պե­տից մեզ ա­զա­տագ­րե­լու հա­մար:
5. Տե­սավ նրանց. որ գա­լիս էին իր հետևից. Փր­կի­չը փր­կում է փր­կու­թյան փնտր­տուք ու­նե­ցող մարդ­կանց` բո­լո­րին բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում, նրանց, որ պատ­րաստ են հետևել Նրան` նույ­նիսկ չի­մա­նա­լով, թե ուր է գնում, ուղ­ղա­կի ան­վե­րա­պահ վս­տա­հե­լով: Հենց այդ պատ­ճա­ռով Նա մահ­վա­նից հե­տո հո­գով ի­ջավ դժոխք և ա­զա­տեց ար­դեն գեր­ված­նե­րին և Հին ՈՒխ­տի սր­բե­րին, իսկ մկր­տու­թյան խոր­հր­դի հաս­տա­տու­մով` նաև նրանց, որ դեռ գա­լու են աշ­խարհ, դեռ բանտ­վե­լու են մե­ղա­վոր ու մեղ­սա­հակ մարմ­նում:
6. Ա­սաց նրանց. ի՞նչ եք ու­զում. Աստ­ծո Խոս­քը միշտ կեն­սա­գոր­ծում է և պահ­պա­նում, Նա ան­տար­բեր չէ իր հետևորդ­նե­րի, ի­րեն վս­տա­հող­նե­րի խն­դիր­նե­րի և հու­զող հար­ցե­րի նկատ­մամբ, ո­րով­հետև մե՛զ հա­մար մարմ­նա­ցավ։ Ա­վե­լին. «Նա մարդ­կան­ցից ա­նարգ­վեց ու աչ­քից ըն­կավ, վշ­տի տեր դար­ձավ և ցա­վե­րին հա­ղոր­դա­կից. Նրա­նից ե­րես դարձ­րինք. Նա ա­նարգ­վեց, և Նրան չհար­գե­ցինք: Նա մե՛ր մեղ­քերն էր վերց­նում և մե՛զ հա­մար չար­չար­վում, սա­կայն մենք Նրա ցա­վե­րը, հար­ված­ներն ու չար­չա­րանք­նե­րը հա­մա­րե­ցինք իբրև Աստ­ծուց ե­կած բան: Բայց Նա խոց­վեց մե՛ր մեղ­քե­րի հա­մար և մե՛ր ա­նօ­րի­նու­թյուն­նե­րի հա­մար դա­տա­պարտ­վեց. մեր խա­ղա­ղու­թյան հա­մար Նա՛ պա­տիժ կրեց, և Նրա՛ վեր­քե­րով մենք բժշկ­վե­ցինք» (Ես. 53;3-5):
7. Նրանք ա­սա­ցին նրան. -Վար­դա­պե՛տ, ու՞ր է քո օթևա­նը: Փնտ­րող և ար­դեն գտած մար­դուն հու­զում է, թե ի­րեն այ­ցե­լած Աստ­ված որ­տեղ պի­տի մնա. ի­րեն մո՞տ, թե՞ ո­րո­շա­կի հե­ռա­վո­րու­թյան վրա: Ի՞նչ հա­րա­բե­րու­թյան մեջ պետք է ին­քը լի­նի հայ­տն­ված Աստ­ծո հետ:
8. Ի պա­տաս­խան նա չի լսում Աստ­ծո մտա­հո­գու­թյու­նը, թե` չու­նեմ օթևան ու գլուխ դնե­լու տեղ, այլ` «Նա նրանց Ա­սաց` ե­կե՛ք և տե­սե՛ք»: Աստ­ված Ա­սաց, և Նրանք հետևե­ցին Նրան, որ տա­րավ նրանց իր օթևա­նը, և միա­սին գի­շե­րե­ցին: Նաև Ա­սաց` ձեզ որբ չեմ թող­նի: Ինչ­պես և հե­տո հան­դեր­ձյալ կյան­քի հա­մար խոս­տա­ցավ, թե` կգ­նամ, օթևան կպատ­րաս­տեմ ձեզ հա­մար և, վե­րա­դառ­նա­լով, ձեզ էլ կտա­նեմ ինձ հետ (Հովհ. 14;2):
Պետք չէ մեր սիր­տը լց­նել զա­նա­զան օ­րենք­նե­րով և գի­տու­թյուն­նե­րով. մի գլուխ դնե­լու տեղ էլ Աստ­ծու՛ն թող­նենք:
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս
Դիտվել է՝ 1650

Մեկնաբանություններ