Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Երբ ազ­գը կրծ­քին օձ է տա­քաց­րել

Երբ ազ­գը կրծ­քին օձ է տա­քաց­րել
20.11.2020 | 01:00

Այ­սու­հետ լրագ­րող­նե­րը պաշ­տո­նա­կան տե­ղե­կատ­վու­թյան հա­մար պետք է դի­մեն ոչ թե Հա­յաս­տա­նի, այլ Ռու­սաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թյան, նա­խա­գա­հա­կա­նի լրատ­վա­կան ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րին։ Այն պարզ պատ­ճա­ռով, որ պա­տե­րազ­մի այս ողջ ըն­թաց­քում մենք ի­րա­կան վի­ճա­կի մա­սին միայն ռուս պաշ­տո­նյա­նե­րից ենք տե­ղե­կա­նում։ Նրանք ա­ռա­ջինն ա­սա­ցին, թե քա­նի զոհ ու վի­րա­վոր ու­նենք, ինչ ի­րա­վի­ճակ է սահ­մա­նում, որ­քան վար­ձա­կան­ներ են տե­ղա­փոխ­վել հա­կա­մար­տու­թյան գո­տի, թուր­քա­կան հե­տա­խու­զա­կան կամ ինչ հա­տուկ ստո­րա­բա­ժա­նում­ներ են մաս­նակ­ցել ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րին, բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րում Շու­շիի հար­ցը երբևէ ե­ղել է, թե ոչ։ Այն, ին­չի մա­սին Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներն ա­ռա­ջին իսկ օ­րից պետք է տե­ղե­կաց­նեին հա­սա­րա­կու­թյա­նը, գաղտ­նի է պահ­վել՝ կեղծ տե­ղե­կու­թյուն­նե­րով սնե­լով մարդ­կանց։ Բայց այս ա­մե­նը՝ դեռ մի կողմ։


Այս օ­րե­րին էլ ՌԴ-ն իր խա­ղա­ղա­պահ­նե­րի մի­ջո­ցով ա­վե­լի գոր­ծուն քայ­լեր է ա­նում Ար­ցա­խում, քան Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը։ ՌԴ ղե­կա­վա­րի ա­մե­նօ­րյա հս­կո­ղու­թյան տակ է Ար­ցա­խում տի­րող ի­րա­վի­ճա­կը, նա, հա­վա­նա­բար, ա­վե­լի շատ է անվ­տան­գու­թյան խոր­հր­դի նիստ հրա­վի­րում այս հար­ցով, քան Հա­յաս­տա­նի ղե­կա­վա­րու­թյու­նը (ե­թե, ի­հար­կե, ընդ­հան­րա­պես հրա­վի­րում է)։ Այդ երկ­րի հա­մա­պա­տաս­խան մար­մին­նե­րը ա­վե­լի շատ են կարևո­րում հու­մա­նի­տար օգ­նու­թյու­նը, առ­կա խն­դիր­նե­րի կար­գա­վո­րումն Ար­ցա­խում, քան մենք ինք­ներս։ Հա­տուկ նպա­տակ չու­նենք ըն­դգ­ծե­լու ՌԴ ղե­կա­վա­րի պատ­րաս­տա­կա­մու­թյու­նը՝ ի­րա­վի­ճակն Ար­ցա­խում կա­յու­նաց­նե­լու հար­ցում (ակն­հայտ է, որ Ռու­սաս­տա­նը մեծ շա­հագ­րգ­ռու­թյուն­ներ ու­նի այս տա­րա­ծաշր­ջա­նում), ըն­դա­մե­նը փաս­տերն ենք հա­մադ­րում, ցա­վա­լի ի­րո­ղու­թյուն­նե­րի առջև ենք կանգ­նած։ Ազ­գա­յին ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան ի՜նչ նսե­մա­ցում ենք ապ­րում՝ տես­նե­լով, որ օ­տար երկ­րի ղե­կա­վարն ա­վե­լի սր­տա­ցավ է մեր մշա­կու­թա­յին ար­ժեք­նե­րի, ազ­գա­յին հար­ցե­րի հան­դեպ, ի տար­բե­րու­թյուն սե­փա­կան իշ­խա­նա­վոր­նե­րի։ Երբ Պու­տինն ա­սում է, որ Դա­դի­վան­քը և Ղա­զան­չե­ցոցն իր անձ­նա­կան հո­վա­նու տակ են, իսկ Փա­շի­նյանն ի լուր աշ­խար­հի հրո­վար­տա­կում է, թե Շու­շին դժ­բախտ ու դժ­գույն քա­ղաք է, հա­յի ազ­գա­յին ար­ժա­նա­պատ­վու­թյու­նը զրո­յի է հա­վա­սար­վում։ Ռուս մարդն ա­վե­լի շատ է հաս­կա­նում, թե հա­յի հա­մար ինչ են Շու­շին ու Ղա­զան­չե­ցո­ցը, ինչն է նրան հո­գե­պես ցա­վեց­նում, քան հայ ղե­կա­վա­րը։ ՈՒ դու հաս­կա­նում ես, թե ինչ ազ­գա­յին ող­բեր­գու­թյուն է հի­մա մեզ պա­տու­հա­սել, ինչ ցավ է մեզ ներ­սից ու դր­սից պա­տել, որ­քան հեշտ է ծվեն-ծվեն ա­նել մի եր­կիր, թու­նա­վո­րել ու ա­պա­կա­նել ա­մեն ինչ, երբ կրծ­քիդ օձ ես տա­քաց­րել։

Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 6836

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ