Մերգելյանի այգում էի։ Նստեցի, մի քիչ նայեցի գնացող-եկողին, խաղացող երեխաներին, զբոսնող շներին, ծխեցի։ Ծառերն ազատագրվել են անճոռնի վանդակներից, գազոններն էլ։ Սրճարաններն էլ են վերացել...
Երեկոյան պահարանիս խորքերից կհանեմ իմ թագավորական կոնյակը, կլցնեմ իմ մեծ կոնյակի բաժակի մեջ ու կխմեմ։ Կխմեմ իմ քեռու կենացը, որը մեր ընտանիքի տուրքն ա Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին՝ քեռուս, որի մասին մաման ակնածանքով ու տիեզերական ափսոսանքով էր խոսում...
…Սմոլենսկի մոտ 3500-հոգանոց մեր դիվիզիան շրջափակման մեջ ընկավ: Հետս Դոնի Ռոստովից մի հայ տղա կար. հիշում եմ ՝ անունը Հարություն էր, ասաց՝ Վահագ, արի մեր կոմերիտական տոմսերը հողի տակ թաղենք, գնանք հանձնվենք: Ասացի՝ երբե՛ք...
Հայրս ու մայրս ծնվել էին դժնդակ 1937 թվականին: Երկուսն էլ 4 տարեկան էին, երբ սկսվեց պատերազմը: Մայրս այլևս չէր տեսնելու իր հորը, իսկ հորական պապս 2 տարի անց պիտի վիրավորվեր Կովկասյան ճակատում...
Ես գործընկերներ ու ընկերներ ունեի Հայաստանի տարբեր քաղաքներից՝ քաղաքական դաշտի գրեթե բոլոր հատվածներից։ Նրանք հաճախ էին գալիս Արցախ՝ ոչ միայն պաշտոնական գործերով, այլև մարդասիրական, բարեկամական հարաբերություններով...
Հաագայի դատարանը ճանաչել է Հայաստանին որպես Արցախի հուշարձանների իրավատեր։
Սա աննախադեպ որոշում է, որովհետև ՄԱԿ-ի Միջազգային դատարանը Հայաստանին է տվել իրավասությունը նույնիսկ այն հուշարձանների վրա, որոնք այժմ Ադրբեջանի «միջազգային սահմաններում են»...
Նայում եմ շների ձագերին, որ ծնվում են ու ծնվում քաղաքների ու գյուղերի մութ անկյուններում, ու ոչ մեկին պետք չեն։ Համով մռութիկներով, թախծոտ աչիկներով, բրդոտ, գունդուկծիկ...
Մեր քաղաքականությունը աբսուրդի ժանրից է։ Նման է այն վիճակին, երբ 37 համար հագնողին տալիս են 34 չափսի կոշիկ և ասում` քայլիր, կամ 40 համարը` 35 կրողին՝ պարտադրելով հետ չմնալ վազքից...
Հեշտությամբ կարելի է նկատել, որ հնդկա-պակիստանյան հակամարտության սրումը հայկական տեղեկատվական դաշտում ոչ միայն բավարար արձագանք չի գտնում, և մի տեսակ տեղեկատվական վակուում է ստեղծվել, այլև հայ-հնդկական հարաբերությունների ռազմավարական բնույթին համահունչ չէ...