Աշխարհակարգը չի կարող փոխվել առանց Մերձավոր Արևելքում ուժային բալանսի փոփոխության, իսկ այնտեղ այն, ինչ հողի վրա է, նույնչափ հողի տակ է՝ բառիս բուն ու փոխաբերական բոլոր իմաստներով:

Մի դիտարկում անեմ, որը վերաբերում է ռուսական առաջին ալիքի հեռարձակած հաղորդմանը, Հայաստանի ոչ բարով վարչապետ կոչեցյալի մասին:

Հայաստանի Հանրապետության արտաքին քաղաքական կուրսի տեղաշարժը չի կարող կատարվել մեկ անձի որոշմամբ ու նրա կողմից առաջնային մանդատ չունենալու ներկա պարագայում, պառլամենտական կառավարման ձևի պայմաններում։

ՀՀ իշխանությունների կողմից արցախցիների կապույտ անձնագրերն ամբողջ ծավալով (արցախցիների՝ ՀՀ քաղաքացի լինելը) ընդունելուց հրաժարումը ոչ միայն նրանց նկատմամբ պետության ներքին պարտավորություններից հրաժարում է, այլև հստակ ուղերձ է Ադրբեջանին, որ ՀՀ իշխանությունները պատրաստ են աչք փակել արցախցիների նկատմամբ այդ երկրի կողմից ցանկացած իրավական ոտնձգության վրա՝ աշխարհի բոլոր երկրներում, ուր կհասնեն Ադրբեջանի ձեռքերը:

«Եթե ռուսները արտաքսվեն Կովկասյան շղթայի այն կողմը, և մենք մնանք հաղթական Թուրքիայի և մուսավաթական Ադրբեջանի արանքում, ունենալով կողքներիս ազգայնական-մենշևիկյան Վրաստանը, որը, ռուսների ահից ու իր սեփական գոյությունը ապահովելու համար, պիտի աշխատի ամեն կերպ հաճո լինի թուրքերին… ՈՒրիշ խոսքով՝ նորից պիտի հաստատվի այն դրությունը, որ գոյություն ուներ 1918-20 թվականներին, մի անտանելի դրություն, որի մեջ խեղդվում էր Հայաստանը և որից նրան փրկեց միմիայն ռուսների վերադարձը: Ահա հեռանկարները»։

Ժողվարչապետ փաշինյան նիկոլը հաբռգել է վերջնականապես. արդեն խոսում է ռուսական ռազմաբազայի դուրսբերման մասին: Քանի որ նա տգետ է, ի վիճակի չէ հասկանալ, թե ինչ աղետ է բերում իր դատարկ գլխին: Իսկ աղետը հետևյալն է:

Ակնհայտ է, որ Հայաստանը անշեղորեն գնում է դեպի Արևմուտք և մտնում է տարածաշրջանի թուրքական քաղաքական արբանյակային տիրույթ։

Վիկտոր Համբարձումյանն իրեն նման է, անատոմիական առումով՝ ամեն ինչ կարգին է՝ բոյը-քաշը-բանը համապատասխանում են։ Փողկապն էլ չեն մոռացել, նենց որ՝ կճանաչենք, չենք շփոթի ուրիշի հետ, հատկապես որ՝ երևի անունն էլ տակը գրած է։ Բայց, որ լուսանկարը դնեին, ավելի նման կլիներ, ի՞նչ կարիք կար էդքան տանջվելու, փող ծախսելու, որ իր համար կանգնած պուճուր-մուճուր մարդ քանդակեն, մեկն էլ կկարծի, թե բանվորի արձանի ընդդիմադիր արձանն է՝ ձեռքերը փորին խաչած պարապ-սարապ ինծիլիգենտ պորտաբույծը։

- Մենք ոչ մի թուփ չունենք հանձնելու, ոչ մի բլուր չունենք թշնամուն տալու: Կռվելու ենք ամեն միլիմետրի համար,-ասում էր Փաշինյանն ու մեռնելու ուղարկում հազարավոր տղաների:

«Ղարաբաղի տեռորից չպիտի վախենալ: Ղարաբաղը տեռորի կարիք չունի: Ղարաբաղից պիտի վախենալ այն օրը, երբ 200-250 հազար մարդ, անտուն, անօթևան, վիրավորված, զինված կլցվի Երևան, եթե գնանք Արա Սահակյան-ների կանխանշած ճանապարհով»: