Սո՛ւրբ եղեք, ինչպես ձեր Երկնավոր Հայրն է Սուրբ

Արարիչ Աստված Ծնվեց Սուրբ Կույս Մարիամից, ապրեց մեզ հետ, մեր կողքին` առանց մեղքերի, մկրտվեց Հովհաննես Մկրտչի ձեռքով, քարոզեց, օրինակ ծառայեց Իր իսկ կյանքով, չարչարվեց մեր մեղքերի համար, խաչվեց` մեր մեղքերը գամելով Խաչին, և Իր Սուրբ Արյունը հեղեց մեր փրկության համար, մեռավ Խաչի վրա, թաղվեց և երրորդ օրը Հարություն առավ, երևաց աշակերտներին և քառասուներորդ օրը համբարձվեց Երկինք ու պիտի գա Հոր Փառքով` դատելու ողջերին ու մեռելներին:

Սա Ավետարանի և Քրիստոսի Եկեղեցու դավանության առանցքային մասն է: Քրիստոսի Փրկչական առաքելությունը մարդու փրկության համար է, որ նա ստանում է Աստծու Ձեռքից իր հավատքով և դրանից բխած բարի գործերով: Կյանքի հորձանուտում արագ զարգացող այսօրվա աշխարհի աղմուկ-աղաղակը կարծես խլացրել է մարդու ականջները, բթացրել միտքը, սպանել խիղճը, ոչնչացրել հոգին, մարդու կյանքից դուրս մղել փրկության հույսը: Մարդու զգայարանները` պսակված բանական հավատով, որ Աստված պարգևել է իր ստեղծագործությունը հասկանալու, վայելելու և, ինչու ոչ, կատարելագործելու համար, օրինակ (քար-խաչքար), ծառայեցվում են չարին, և ամեն կերպ փորձում են Աստծուն և հենց մարդկայինը հանել մարդու ներաշխարհից և այնտեղ ներմուծել աշխարհը, մեղքն ու չարը: Ինչ է նշանակում «էլեկտրոնային հասարակություն», այդպիսի հասարակություն կարելի է ստեղծել միայն այն մարդկանցից, ովքեր արդեն չեն հավատում, որ «Հոգին է կենդանարար, մարմինը ոչինչ չի կարող անել»: Եվ մենք գնում ենք դեպի այդ հասարակության կառուցում:
Հասարակ մարդիկ այսօր արհեստականորեն կտրված են հավատից, նրանց անհասանելի է գիտությունը, և զուրկ լինելով ինքնաճանաչողական որևէ միջոցից` նրանք խոցելի են: Քրիստոնեությունը երբեք դեմ չի եղել մարդկային բանականությանը, ավելին` առաքյալը հորդորում է. «Ամեն բան քննե՛ք և բարի՛ն ամուր բռնեք»,- և անշուշտ, նա այդ ասում է համոզմունքով, որ քրիստոնեությու՛նն է միակ բարին: Սատանան հասկացավ, որ մարդուն կործանելու համար պետք է նրան կտրի սրբությունից` Եկեղեցուց, պետք է համոզի նրան բաց թողնել Քրիստոսի ձեռքը, այլապես մեղքի կատաղած ալիքներն ինքնին չեն կարող կլանել մարդուն: Չարին իր ծրագիրը հաջողվեց իրագործել լրիվ իր ոճի մեջ. նա ստեղծեց «եկեղեցի»` առանց Քրիստոսի, բայց այդ իրողությունը քչերն ըմբռնեցին: Ի տարբերություն սատանայի «եկեղեցու», որտեղ նա բացահայտ պաշտվում է, այս անքրիստոս «եկեղեցում» նա պաշտվում է, կարելի է ասել, միջնորդավորված` քողարկված, ձևով: Այդ «եկեղեցիներում» ամենաշատն են խոսում Աստծո, Քրիստոսի, Սուրբ Հոգու մասին, սակայն մակաբուծում են անաստվածություն, անհավատություն, պղծություն և ուրացություն: Այդ ամենը հաստատում է հենց միայն այն, որ սրանք ժխտում են Սուրբ Պատարագի ընթացքում օրհնվող նշխարի և գինու իրական գոյափոխությունը, և դա այն դեպքում, երբ Տերն Ինքն է ասում. «Եթե չուտեք Իմ Մարմինը և չխմեք Իմ Արյունը, կյանք չեք ունենա...»: Միայն մեկ օրինակ բավական է` ապացուցելու համար. անգլիկան բողոքական «եկեղեցին» այսօր արդեն մկրտում է կենդանիներին և ամուսնացնում է համասեռամոլներին: Իսկ կանանց ձեռնադրությունները փոքրագույն չարիքն են:

Այս «եկեղեցիների» և հեթանոս կրոնների խաչասերումից ծնվեցին այլազան աղանդները, որոնք ճագարային էնտուզիազմով և պետական լուռ հովանավորչությամբ բազմանում են հատկապես մեր փոքրիկ պետության մեջ:
Հիսուս Իր սրբությունը չկիսեց պատահական մարդկանց հետ, քանի որ «Նա ինքը գիտեր, թե ինչ կա մարդու սրտում, և կարիք չկար, որպեսզի որևէ մեկը ասեր Նրան»: Եվ Ինքն էլ հորդորում էր. «Ձեր սրբությունը մի՛ տվեք շներին և ձեր մարգարիտները մի՛ գցեք խոզերի առաջ, որպեսզի չկոխոտեն և, ետ դառնալով, չպատառոտեն ձեզ»: Հորդորում էր` շեշտելով շների ու խոզերի այն հատկությունները, որոնք արգելակում են նրանց մեջ «սրբանալու» կարողությունը և ձգտումը, «քանզի շունը վերստին դառնում է իր փսխածին, և լվացված խոզը` թավալվելու ցեխի մեջ»:

Նրանք, ովքեր այսօր սրբություն են պահում աշխարհում, աշխարհի սրբությունն են և սրբացնում են աշխարհը, նրանք քիչ են ու մարդկանց աչքին թվում են աննշան` խոզանոցի աղբի մեջ թաղված մարգարիտի նման, սակայն դժվար չէ հասկանալ, որ աղբի մեջ, թե թագուհու պարանոցին` մարգարիտը նույն մարգարիտն է, որի արժեքի մասին աղբը կամ խոզը զուրկ են որևէ պատկերացումից:
Այսօր չարը գործում է նրա՛նց միջոցով, ովքեր «մեր մեջ էին, սակայն ելան մեր միջից, որովհետև մեզնից չէին, քանզի եթե մեզնից լինեին, մեր մեջ էլ կմնային»: Նրանք ելան Սրբության հանդիմանությունից` զինվելով Նրա դեմ արդեն տանուլ տված պատերազմում:

Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Գորիս

Մեկնաբանություններ