Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
13.03.2020 | 02:50

(Նախորդ մասը)

Մեր քա­ղա­քա­կան հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, ո­րով հիա­ցած ու ցնց­ված է հա­մայն մարդ­կու­թյու­նը, թևա­կո­խում է նոր փուլ՝ ար­դա­րա­դա­տու­թյան հաղ­թա­նա­կի ու­ղին, ո­րը բարդ ու դժ­վար է շա­տե­րի հա­մար, իսկ ով սեր ու­նի ինձ պես հա­մե­րաշ­խու­թյան, եղ­բայ­րու­թյան ու քույ­րի­կու­թյան՝ ըմ­բռ­նու­մով է մո­տե­նում ու դրանց պո­չը բռ­նում, դա ա­ռա­քե­լու­թյուն և հա­ճույք է, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն և սի­րուն ապ­րե­լա­կերպ: Մենք կա­ռու­ցում ենք ազ­գա­յին պե­տու­թյուն և բա­ցա­ռում ենք դա­րա­վոր թշ­նա­մի­նե­րի ու բա­րե­կամ­նե­րի գո­յու­թյու­նը և ամ­բող­ջո­վին բաց ենք բո­լոր ազ­գե­րի և պե­տու­թյուն­նե­րի ա­ռաջ՝ ան­շա­հախն­դիր և ա­ռանց նա­խա­պայ­ման­նե­րի: Մենք ձեռ­նա­մուխ ենք լի­նում մեր երկ­րում կա­ռուց­ված­քա­յին քա­րու­քան­դին, այ­սինքն քա­րը քա­րի վրա չենք թող­նե­լու ան­ցյա­լի կա­ռույ­ցից, հե­տո տն­տե­սա­կան, մշա­կու­թա­յին, վեր­ջում մարդ­կա­յին հո­գե­բա­նա­կան հե­ղա­փո­խու­թյուն և վերջ, մեր ստանձ­նած պար­տա­վո­րու­թյուն­նե­րը կա­րե­լի է կա­տար­ված հա­մա­րել և հա­վակ­նել մի­ջազ­գա­յին ա­մե­նա­բարձր պարգևավ­ճար­նե­րին: Սրանք, ըստ էու­թյան, մի­նի հե­ղա­փո­խու­թյուն­ներ են, ո­րոնք հա­մաշ­խար­հա­յին քա­ղա­քա­գի­տա­կան մտ­քի պատ­մու­թյան մեջ ան­նա­խա­դեպ նո­րույթ են, հատ­կա­պես ներ­պե­տա­կան և միջ­պե­տա­կան հա­կա­մար­տու­թյուն­նե­րի լուծ­ման ճա­նա­պար­հին: Ես այն ընդ­գր­կել եմ բաց ձեռ­քե­րի գլո­բալ հե­ղա­փո­խու­թյան կոն­ցեպ­տուալ մո­տե­ցում­նե­րի ճա­նա­պար­հա­յին քար­տե­զի շր­ջա­նակ­նե­րում, որ­պես քայլ առ քայլ, ան­ցն­ցում, բայց ար­մա­տա­կան շր­ջա­դար­ձե­րի բա­նա­լի: Բա­նաձևը հետևյալն է. եր­կու մի­նի հե­ղա­փո­խու­թյու­նը հա­վա­սար է մեկ միկ­րո հե­ղա­փո­խու­թյան, ե­րեք մի­նի հե­ղա­փո­խու­թյու­նը ազ­դա­րա­րում է գոր­ծըն­թա­ցի հաղ­թա­կան ա­վար­տը: Այս տե­սու­թյու­նը ա­վե­լի պարզ պատ­կե­րաց­նե­լու հա­մար ա­ռա­ջար­կում եմ հետևյալ թես­տը, պատ­կե­րաց­րեք կնոջ ոտք՝ ա­ճու­կից մինչև կրուն­կը (տաս­նե­րե­քից բարձր տա­րի­քի ե­րե­խա­նե­րին, դի­տակ­տիկ նյու­թե­րի առ­կա­յու­թյան դեպ­քում, խոր­հուրդ է տր­վում փոր­ձար­կում­նե­րը կա­տա­րել նա՛խ տնա­յին պայ­ման­նե­րում, ա­պա նոր հան­րայ­նաց­նել): Ա­ռա­ջին մա­կար­դա­կի մի­նին իջ­նում է մինչև ազդ­րի կե­սը, երկ­րորդ մի­նին ծած­կում է ծուն­կը, եր­րոր­դը՝ սրունքն ի վար՝ կրուն­կը, այ­սինքն, ոտքն ամ­բող­ջու­թյամբ, այ­սինքն, ոտ­քը, որ­պես այդ­պի­սին, այլևս գո­յու­թյուն չու­նի, այ­սինքն, այն վե­րա­ցավ մեր տե­սա­դաշ­տից՝ ոչն­չա­ցավ: Այ­սինքն, մի­նի հե­ղա­փո­խու­թյուն­նե­րի շնոր­հիվ ի­րա­կա­նա­ցավ միկ­րո հե­ղա­փո­խու­թյուն: Չկա ոտ­քը, չկա պրոբ­լեմ: Սա նուրբ և աշ­խա­տա­տար գոր­ծըն­թաց է, ո­րը պա­հան­ջում է հետևո­ղա­կա­նու­թյուն, նվի­րում և տք­նա­ջան աշ­խա­տանք: Օ­քե՞յ:
Կոա­լի­ցիոն մտա­ծո­ղու­թյունն ար­դեն ար­մա­տա­խիլ է ար­ված: Հե­ղա­փո­խու­թյան այդ շր­ջա­փու­լը վս­տա­հա­բար հայ­տա­րա­րում եմ ան­շր­ջե­լիո­րեն փակ­ված: Ձեռ­նա­մուխ ենք լի­նում մեր նա­խընտ­րա­կան խոս­տում­նե­րի հա­ջորդ հատ­վա­ծը կյան­քի կո­չե­լուն: Սկ­սենք շր­ջա­կա մի­ջա­վայ­րի պահ­պա­նու­թյան և սա­նի­տա­րա­հի­գիե­նիկ մաք­րու­թյան գոր­ծըն­թա­ցը, ո­րից մե­ծա­պես կախ­ված է զբո­սաշր­ջու­թյան զար­գա­ցու­մը, որն իր հեր­թին զարկ կտա հաշ­վիչ դրա­մարկ­ղա­յին կտ­րոն­նե­րի քա­նա­կա­կան կտ­րուկ ա­ճին: Մենք բո­լոր նա­խադ­րյալ­ներն ու­նենք մեր եր­կի­րը տա­րա­ծաշր­ջա­նի սա­նի­տա­րա­հի­գիե­նիկ է­պի­կենտ­րոն դարձ­նե­լու: Պար­զա­պես, ոչ թե շա­բա­թօ­րյա­կի ժա­մա­նակ գե­րան ենք շա­լա­կե­լու կամ այն դի­մա­ցի­նի ձե­ռը տա­լու, այլ յու­րա­քան­չյուրս, գետ­նից բարձ­րաց­նե­լով մե­կա­կան ծխա­խո­տի սո­րուկ ու ցե­լո­ֆա­նի տոպ­րակ, թղ­թի մնա­ցորդ, ազ­դա­րա­րե­լու ենք ա­մե­նա­մաք­րա­սեր պե­տու­թյուն հան­րա­ճա­նաչ­վե­լու հայ­տի մա­սին:
Երկ­րից և նրա քա­ղա­քա­ցուց իր բնա­տուր հա­մու­հո­տը պի­տի բու­րի՝ ա­ռանց կաս­կա­ծե­լի ծա­գում ու­նե­ցող աֆ­թըր­շեյփ օ­ծա­նե­լիք­նե­րի ու ա­նու­շա­հոտ յու­ղե­րի, ոչ թե պա­րար­տա­գո­մաղ­բա­լեր­գիկ բիո­զու­գա­րան­նե­րի թթ­վու­թյուն: Ես էն ար­քա­նե­րի նման չեմ, որ մա­հա­նա բռ­նեմ ու մուն­նաթ գամ, թե հո ա­վե­րակ­նե­րի վրա չե՞մ թա­գա­վո­րե­լու… Բա ի՞նչ ես ա­նե­լու, թա­գա­վորն ապ­րած կե­նա, միան­գա­մից կո­տե­րով ոս­կի էիր ու­զում ջեբդ դնե՞ս: Իսկ ես հա­մար­ձա­կո­րեն ինձ վրա եմ վերց­նում ամ­բողջ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը՝ լի­նե­լու և՛ տեր, և՛ ծա­ռա, ես եմ և՛ սկիզ­բը և՛ վեր­ջը, ու վերջ: Ալ­ֆան և Օ­մե­գան: Հա­սանք տեղ: Հերն էլ ա­նի­ծած էս ծուռ­տիկ-մուռ­տիկ, ո­րո­գայթ­նե­րով լե­ցուն աշ­խար­հի: Մեծ ջր­հե­ղե­ղից ա­ռաջ էլ, հե­տո էլ, դրա­նից հե­տո էլ: Այլևս ամ­բախ-զամ­բախ չբլ­թաց­նեք նիս­տե­րի ժա­մա­նակ, ախր, բա­ցա­ռիկ ա­պուշ եք: Գի­տե­լի­քի, բա­րո­յա­կա­նու­թյան, լր­ջամ­տու­թյան կա­տաստ­րո­ֆիկ դե­ֆի­ցիտ է: Հա­զար եմ ա­սել, ձեր դա­տո­ղու­թյուն­նե­րը հիմ­նա­վո­րեք փաս­տե­րով, կամ՝ ընդ­հա­կա­ռա­կը, միայն թե հա­մո­զիչ լի­նեն փաս­տարկ­նե­րը: Օ­րի­նակ, կա­նանց ի­րա­վունք­նե­րի պաշտ­պան Կլա­րա Ցետ­կի­նը, լսե­լով մեր «Կռունկ, ուս­տի՞ կու­գաս» եր­գը, հե­տաքր­քր­վեց այդ թռչ­նամ­սի ու­ղերթ­ե­րի քար­տե­զով և ժա­մա­նա­կա­ցույ­ցով, հիմն­վեց այն փաս­տի վրա, որ ա­րա­գիլ­նե­րը գեր­մա­նա­կան ճշ­տա­պա­հու­թյամբ միշտ մար­տի ին­նին են վե­րա­դառ­նում ի­րենց չվեր­թից և հայ­կա­կան ժո­ղովր­դա­կան ա­ռա­ծը, որն ա­սում է՝ «մար­տի ըն­նին՝ լագ­լա­գը բնին», միան­գա­մայն հա­մա­պա­տաս­խա­նում է ի­րա­կա­նու­թյա­նը, ո­րո­շեց օր ա­ռաջ մար­տի ու­թը հռ­չա­կել կա­նանց մի­ջազ­գա­յին օր: Մե­րոնք ի­նա­դի ըն­կան, թե դու ո՞վ դար­ձար, որ ո­րո­շես մեր կա­նանց ու աղ­ջիկ­նե­րի տո­նա­կան օ­րը, քիթդ խո­թես մեր ըն­տա­նե­կան հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ, կար­ծում ես, մո­ռա­ցե՞լ ենք, որ Լե­նին պա­պի­կը, իր էն լավ վախ­տե­րը, քեզ մեր­կաց­րեց ու մեկ առ մեկ ցույց տվեց քո բո­լոր խո­ցե­լի տե­ղե­րը: Դե, ու­րեմն, հան­գիստ վեր ըն­կիր տեղդ, քո ո­րո­շում­նե­րը մեզ հա­մար աս­նա­վա­նի չեն ու, ա­ռանց եր­կար-բա­րակ տալ ու առ­նե­լու, գցե­ցին-բռ­նե­ցին, որ շու­տա­փույթ ար­տա­հերթ նիստ հրա­վի­րեն ու մեր ազ­գա­յին ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան հա­մար կեն­սա­կա­նո­րեն խիստ կարևոր ո­րո­շում կա­յաց­րին՝ մեր կա­նանց և աղ­ջիկ­նե­րի մե­ծար­ման օ­րը տե­ղա­փո­փո­խում ենք ապ­րի­լի, հի­մա չեմ հի­շում՝ հին­գին թե վե­ցին: Ապ­րի՜լ, ապ­րի՜լ, այն­պես ապ­րի՜լ, որ սուրբ հողդ եր­բեք չզ­գա քո սե­փա­կան ծան­րու­թյու­նը, այն­պես ապ­րի՜լ, որ դու ինքդ եր­բեք չզ­գաս քո ա­վե­լորդ ման­րու­թյու­նը… Շա­րու­նա­կու­թյու­նը չեմ հի­շում: Բարդ է գրում, շա՜տ բարդ: Մի տասն ան­գամ պի­տի կար­դաս, որ հաս­կա­նաս: Էլ չեմ խո­սում ան­գիր սո­վո­րե­լու մա­սին: Եվ մեր ան­կախ պե­տու­թյու­նը ևս մեկ ան­գամ վե­րա­հաս­տա­տեց ան­կա­խու­թյան ար­ժե­հա­մա­կար­գը մեր ի­րա­կա­նու­թյան մեջ՝ ապ­րի­լյան մի ա­ռա­վոտ նոր կյանք ա­վե­տեց բռ­նա­րարք­նե­րից բռ­նա­բար­ված հայ կա­նանց կյան­քում… Թե­կուզ ամ­բողջ աշ­խար­հը ինձ նվի­րեն, ինձ հա­մար իմ սի­րած յարս թանկ է շատ…
Վեր­ջա­պես տգի­տու­թյունն էլ չափ ու սահ­ման ու­նի, էլ չա­սեմ նա­խա­ձեռ­նո­ղա­կա­նու­թյան զրո մա­կար­դա­կի մա­սին: Մե­րօ­րյա ի­մաս­տու­նը զար­ման­քով հռե­տո­րա­բար հարց­նում ու պա­տաս­խան չէր գտ­նում, թե էս քո­սոտ երկ­րում էս­քան բոզ չկար, էս­քան բո­զի լա­կոտ որ­տե­ղի՞ց փեյ­դահ ե­ղավ… Մի օր էլ գիտ­նա­կան­նե­րը պար­զե­լու են, որ սեք­սո­զավ­րե­րը մեր կով­կա­սյան լեռ­նաշ­խար­հից են սե­րում ու ինձ կանգ­նեց­նե­լու են փաս­տի ա­ռաջ: Հե­տամ­նաց­նե­րի հա­մար ա­մոթ-խայ­տա­ռա­կու­թյուն, իսկ ժա­մա­նա­կի պա­հանջ­նե­րը գնա­հա­տող­նե­րի՝ հպար­տու­թյուն և պար­ծանք: Չէ, սրանց բոլ-բոլ ե­րես եմ տվել, ես եմ մե­ղա­վոր, որ սան­ձե­րը բաց են թո­ղել, չնա­յած մի կող­մից էլ դա ինձ ձեռն­տու է՝ երբ և ում ու­զեմ քթից ու պն­չից կբե­րեմ: Փոր­ձա­ռու­թյունս ու ներ­քին զգա­ցո­ղու­թյունս ինձ եր­բեք չեն դա­վա­ճա­նում: Է­հե՜յ, Ա­մա­դեուս, նվա­գիր ջու­թակդ, Գավ­րի­լա, լց­րու բա­ժակ­նե­րը Սաա­դիի ու Հա­ֆե­զի կար­միր կի­սա­քաղցր գի­նով, աշ­խար­հի վեր­ջը ե­կել է: Ար­մա­գան­դոն… Հի՜, հի՜, հի՜…
Վի­թին­գի ենք են­թար­կե­լու բո­լո­րին, ով կհա­կա­ճա­ռի ու կընդ­դի­մա­նա մեզ: Ով սաղ է մնա­ցել էս վեր­ջին ե­րե­սուն տա­րում, ու­րեմն կո­ռում­պաց­ված է, թե չէ պի­տի սո­վա­մահ լի­ներ ու գի­շե­րա­յին ծպ­տյալ թաղ­ման ար­ժա­նա­նար: Ով՝ սաղ, ով՝ մե­ռած: ՈՒ­րեմն, աշ­խա­տել է կո­ռում­պաց­ված իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի օ­րոք, այ­սինքն, նրանց հա­մար: Իսկ կո­ռուպ­ցիան ես ար­մա­տա­խիլ եմ ա­նե­լու: Բո­լո­րին անխ­նա բռ­նե­լու և լց­նե­լու եմ բան­տե­րը:
Ե­րեկ ե­րա­զում մորս տե­սա՝ տա­տիս հետ: Մայրս շատ տխուր ու տա­ռա­պած տեսք ու­ներ: Տա­տիս հա­գած-կա­պա­ծը հե­քիաթ­նե­րի վհու­կին էր հի­շեց­նում, իս­կը՝ ցիր­կի մեյ­մուն, ցա­խա­վելն էր պա­կա­սում: Նրա ան­զուսպ և ար­հա­մար­հա­կան քրք­ջո­ցը անդ­րաշ­խար­հից հն­չող ձիու խր­խինջ էր: Տան ա­ռաջ պա­րա­նից ան­կա­նոն կախ­ված ներք­նա­շո­րե­րի կի­սա­կեղ­տոտ լվաց­քը էն­քան հան­դի­սա­վոր էր ցու­ցադր­ված, ա­սես Կլեո­պատ­րա­յի հա­գից հենց նոր էր հա­նել:
Էս գյոռ­նափշ­տիկ­նե­րից պր­ծում չու­նեմ, է­լի լց­վե­ցին ու­ղե­ղիս մեջ ու սկ­սե­ցին կր­ծել միտքս: Կնե­րեք, հե­ռա­խոսն է:
-Հա, շեֆ, ես ե՞րբ եմ ա­պու­շու­թյուն դուրս տվել: Սար­քում են: Բա­նի տեղ չդ­նես՝ վրի­պում էր, լեզ­վի սայ­թա­քում՝ ա­սենք եր­կու տաս­նա­մյա­կի փո­խա­րեն ե­րեք եմ ա­սել: Հոգ­նած ես երևում, ռե­լաքս ա­րա, մի քիչ հան­գս­տա­ցիր: Քեզ էդ­քան մի տան­ջիր էս երկ­րի ու ժո­ղովր­դի հա­մար, մեղք ես, ո՞վ է գնա­հա­տե­լու ան­քուն գի­շեր­ներդ… Հա, լավ, օ­քե՛յ, հան­գիստ ե­ղիր:
-Ի՞նչ գնա­հա­տե­լու մա­սին ես ակ­նար­կում: Ես նույ­նիսկ դպ­րո­ցում գնա­հա­տա­կա­նի հա­մար չեմ սո­վո­րել,- բար­կա­ցավ շեֆն ու ան­ջա­տեց հե­ռա­խո­սը:
Չէ, սա ար­դեն հա­մը հա­նում է, կար­ծում է հուր-հա­վի­տյան, մինչև մահ-գե­րեզ­ման շեֆս է լի­նե­լու: Սրան թվում է, թե որ հայ­տա­րա­րեմ իր օ­րոք կո­ռուպ­ցիա չի ե­ղել՝ ե­փած հա­վը չի խն­դա­լու կամ գո­նե կտու­ցի տակ քմ­ծի­ծաղ տա­լու: Հենց լավ էլ դու ու քո շր­ջա­պատն եք թա­լա­նի հիմ­նա­դիր­նե­րը: Որ ձեն չեմ հա­նում, հո պատ­մու­թյու­նը չե՞ս փո­խի: Սպա­սի՜ր: Սրան­ցից պրծ­նեմ, քե­զա­նով եմ զբաղ­վե­լու, քո հա­րա­զատ­նե­րով, սաղ կոմպ­րո­մա­տե­րը դնե­լու եմ սե­ղա­նին, տես­նենք՝ ով ում շեֆն է: Քեզ այլ­մո­լո­րա­կա­յի­նի ու հրեշ­տա­կի տեղ ես դրել ու հետս էն­պի­սի մուն­նաթ-սյուն­նա­թով ես խո­սում, կար­ծես պարտ­քերս չեմ մա­րել: Մո­ռա­ցե՞լ ես, թե ինչ­քան կեղտ կա տակդ: Օ­տար ու­ժե­րի հետ­քը բո­լորն ար­դեն պարզ տես­նում են քո պահ­ված­քում: Հե­րիք են քո ա­նի­մաստ ին­ստ­րուկ­տաժ­ներն ու ա­վե­լորդ ինք­նավս­տա­հու­թյու­նը: Զզ­վեց­րել ես: Վեն­դե­տա չէ, բայց խոս­տա­նում եմ, որ հաշ­վե­հար­դա­րանք ան­պայ­ման լի­նե­լու է՝ ար­դար դա­տաս­տա­նի տես­լա­կա­նով:
Դժ­գո՞հ եք, որ լի­քը նոր աշ­խա­տա­տեղ եմ բա­ցել: Գնա­ցեք, աշ­խա­տե՛ք: Հա, թող գի­տաշ­խա­տո­ղը կո­ֆե խմե­լու փո­խա­րեն ու­րիշ գոր­ծով զբաղ­վի: Ի՜նչ կա որ: Ա­մո՞թ է: Նախ­կին ին­ժե­ներ­նե­րը տաք­սի են քշում, տո­նա­վա­ճառ­նե­րի դախ­լի հետևում, նույ­նիսկ, վաս­տա­կա­վոր ու­սուց­չու­հի ու­նենք, աս­ֆալտ փռող պա­հես­տի սպա կա… Խան­չալ­նե­րիդ քա­րը վեր կընկ­նի՞: Ար­տա­գաղթն էլ կկա­սեց­նենք: Բնակ­չու­թյան թիվն էլ կա­վե­լաց­նենք: Հրեն՝ լի­քը հն­դիկ, պար­սիկ ու աֆ­րի­կա­ցի, նույ­նիսկ Կու­բա­յից ներ­գաղ­թյալ­ներ ու­նենք: Պետք լի­նի՝ նաև մեր նկատ­մամբ ա­տե­լու­թյամբ ներ­ծծ­ված պա­կիս­տան­ցի­ներ, ին­չո՞ւ ոչ՝ քուրդ ու տա­ջիկ, երբ լսեն իմ ա­նու­նը, կա­մո­վին կներ­մուծ­վեն մեր էր­գիր: Չի­նա­ցի­նե­րի մա­սին էլ չեմ ա­սում՝ հի­նա­վուրց ախ­պե­րու­թյուն է, գե­նե­տիկ կա­պե­րով հաս­տա­տագր­ված: Ներդ­րում­նե­րի հար­ցը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցում է: Հա­մոզ­ված եմ, որ սա­րե­րի հետևում չէ, ե­թե Լար­սի ան­ցա­կե­տում ե­ղա­նա­կա­յին ա­նակն­կալ­ներ չլի­նեն: Սաղ ըլ­նի Գա­գիկ Սու­րե­նյա­նը, հո չի կան­խա­տե­սում, ոնց որ ին­քը պատ­վի­րի ե­ղա­նա­կը: Իս­կի շա­բա­շով պատ­վերն էդ­պես ճշգ­րիտ չի կա­տար­վում: Հա, ար­խա­յի՛ն, ներդ­րու­մա­յին գու­մար­ներն ար­դար կբաշ­խեմ: Ես վա­յե­լում եմ ժո­ղովր­դիս վս­տա­հու­թյու­նը: Նա ա­կան­ջով է հա­վա­տում, չի սպառ­վի համ­բե­րու­թյու­նը, ինձ հա­վա­տում ու վս­տա­հում են: Շե­ղե­լու լի­քը բան կա մեր զի­նա­նո­ցում: Ա­մեն ան­գամ մի նոր ինտ­րիգ կգ­ցենք մեջ­տեղ… Հի­մա սկզբ­նաղ­բյու­րը չեմ հի­շում, բայց մի ի­մաս­տուն ա­սել է, թե՝ նախ քո ծա­ռը ջրիր, հե­տո՝ ու­րի­շի: Ե­թե, ի­հար­կե, ո­ռոգ­ման ջուր մնա: Հի՜, հի՜, հի՛:
Հեչ որ չլի­նի, մի քա­նի հա­զար հո­գու վա­րի կտանք, ով բա­րեկր­թու­թյան սահ­ման­նե­րը տշել, գցել է թա­ղա­յին վա­նի­կի կտու­րը: Թող դա բո­լո­րին դաս լի­նի՝ պե­տու­թյան դեմ չի կա­րե­լի մերկ ձեռ­քե­րով դուրս գալ: Հա­սա­րա­կու­թյան մեջ նկա­տե­լի են ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան, չա­րու­թյան և ագ­րե­սիա­յի, սև ու սպի­տա­կի հա­կադ­րու­թյան ցայ­տուն դրսևո­րում­ներ: Մաս-մաս, բա­ժան-բա­ժան են ե­ղել՝ ա­վագ ու ջա­հել, յու­րա­յին և օ­տար, մաս­նա­գետ ու դի­լե­տանտ, փոր­ձա­ռու և ան­փորձ, ծա­ռա­յող ու դա­սա­լիք, սե­ռա­կան մե­ծա­մաս­նու­թյուն ու փոք­րա­մաս­նու­թյուն, ազ­գայ­նա­կան ու հա­մաշ­խար­հայ­նա­կան, տե­ղա­կան նա­ցիո­նա­լիզմ ու ժա­մա­նա­կա­կից ին­տեր­նա­ցիո­նա­լիզմ… էլ ո՞րն ա­սեմ, էլ ո՞­րը, էլ՝ հին ու նոր, էլ՝ գող փի­սո, էլ՝ քա­չալ շուն, ա­րա, դե, չե­ղա՛վ, է­լի… Չե­ղա՛վ: Սրա ա­ռաջն առ­նե­լը օ­րե­րի հարց է: Ինչ նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ հան­դես գաս, միևնույն է, էդ քյո­փակ­նե­րը փնթփն­թա­լու ու ա­նուն են դնե­լու: Մա­մուռ­նե­րում կորց­րել ենք նրանց ա­րա­հետ ու ա­նուն, էլ խն­կա­հոտ եր­կինք ու շա­ղոտ հող չու­նեն: Մո­ռա­ցե՞լ են, որ ի­րենց նշա­նա­կած հա­մայն­քա­պետն ա­պա­մոն­տա­ժեց գյու­ղա­պե­տա­րա­նի ա­ռաջ կանգ­նեց­ված իր հո­գե­հայր Նժ­դե­հի ար­ձա­նը (թո­բա­թե գի­տեր, թե ով է Նժ­դե­հը), ինչ է թե՝ ա­մեն ա­ռա­վոտ գոր­ծի գնա­լիս իր դա­տարկ գլու­խը խփում էր նրա հան­ճա­րեղ ճա­կա­տին: Ա՜յ քեզ բան: ՈՒ էդ անձ­նա­վո­րու­թյունն իր հա­մայն­քի ընտ­րյալն ու ա­ռաջ­նորդն էր: Ող­բամ քեզ, կա­շա­ռա­կեր ընտ­րող: Էս է նախ­կին­նե­րի դե­մոս կրա­տո­սը: Սրանք նույ­նիսկ մարմ­նա­կան ա­զա­տու­թյուն­նե­րին ու մեր­կու­թյանն են դեմ: Մո­ռա­ցել են ի­րենց ար­գել­ված խն­ձոր ու­տող-ու­րա­ցող տկ­լոր-տկ­լիկ նա­խած­նող­նե­րին, չեն հի­շում, որ դեռ ա­շա­կեր­տա­կան տա­րի­նե­րին գրի­չը գետ­նին էին գցում, որ կռա­նան ու սե­ղա­նի տա­կից ու­սուց­չու­հու փա­չե­քին նա­յեն, ծո­վափ էին գնում, որ կի­սա­մերկ կա­նանց տռու­սիկ­նե­րի ու կրծ­կալ­նե­րի պա­րու­նա­կու­թյու­նը տնտ­ղեն: Էլ չեմ ա­սում թունդ հե­ղա­փո­խա­կան Եր­զն­կյա­նի ա­նու­նը կրող նր­բանց­քի հին բաղ­նի­քում լո­ղա­ցող կա­նանց եր­դի­կից գյոզ դնե­լու մա­սին: ՈՒ հի­մա պոզ ու պոչ են ա­նում, երբ ջա­հել­նե­րը պարզ ու թա­փան­ցիկ ի­րենց մարմ­նա­կան բա­րե­մաս­նու­թյուն­ներն են ցու­ցանք-մու­ցանք ա­նում: Յա­նիմ ի­րենք նա­մու­սով են, ի­րենց ժա­մա­նակ երկ­րում բոզ ու գյոթ չկար: Սրանց թո­ղես բո­շե­քի ծա­խած մա­զու­թա­համ սա­րի ծա­մոնն ու թի­թե­ղյա կլոր ա­մա­նով մոմ­պաս­նե­րը, դա­նակ-մկ­րատ սրող, շու­շա գցող, հին շոր-հին կո­շիկ բղա­վող բոմ­ժե­րին էլ ռեա­նի­մա­ցիա կա­նեն ու ի­րենց զա­ռա­մյալ կու­սակ­ցու­թյուն­նե­րը կկա­պեն թթ­ված­նա­յին բար­ձե­րին: Ախր, գո­նե մի քիչ ներ­դաշ­նակ ե­ղեք ժա­մա­նա­կա­կից կյան­քի զար­գա­ցում­նե­րին: Էդ ներ­դաշ­նակ բառն էլ եմ վե­րաց­նե­լու: Լեզ­վի կո­մի­տեն պա­րա­պուրդ է տա­լիս: Ո՞նց եմ զզ­վում էդ դաշ­նակ­նե­րից, որ ա­նընդ­հատ ոտ­քի տակ են ընկ­նում ու խո­չըն­դոտ­ներ ստեղ­ծում մեր ժո­ղովր­դի բա­րե­կե­ցու­թյան բարձ­րաց­ման, հարևան­նե­րի հետ բաց սահ­ման­նե­րի քա­ղա­քա­կա­նու­թյան զար­գաց­ման, բա­րիդ­րա­ցիա­կան թավ­շյա հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի հաս­տատ­ման գոր­ծում: Զզ­վում, բայց հան­դուր­ժում եմ: Ի՞նչ ի­մա­նաս՝ պար­տի­զա­նա­կան շար­ժում, դի­վեր­սիա­ներ, ա­հա­բեկ­չու­թյուն­ներ, դի­վա­նա­գի­տա­կան տրա­մադ­րու­թյուն­նե­րի փչա­ցում տար­բեր եր­կր­նե­րում: Դրան­ցից ա­մեն բան սպա­սե­լի է: «Միայն զեն­քով կա հա­յին փր­կու­թյուն»: Սրանք որ մեյ­դան չընկ­նեին, մենք է­սօր Ղա­րա­բա­ղի խն­դիր էլ չէինք ու­նե­նա, պա­տե­րազմն էլ էդ­քան ա­ռաջ չէր գնա: Կա­րե­լի էր, չէ՞, նս­տել բա­նակ­ցա­յին սե­ղա­նի շուրջ և գտ­նել փոխ­զի­ջու­մա­յին լու­ծում, ո­րը կբա­վա­րա­րեր բո­լոր կող­մե­րին, հա­մա­նա­խա­գա­հող եր­կր­նե­րին էլ՝ վրից: Օ՜, երկ­նա­յին, վա­նի՜ր, ինձ­նից վա­նի՛ր քո պատ­րան­քը կամ խո­րանս մտած փու­շը հա­նիր… Ա­վա՜ղ ճեղք է տա­լիս սր­բա­տունս:
ԴԱ­ՎԻԹ ՄԿՐ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 5207

Մեկնաբանություններ