Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Ալֆան և օ­մե­գան

Ալֆան և օ­մե­գան
31.03.2020 | 01:32
Ներ­քին ձայնս վեր­ջին շր­ջա­նում խիստ ակ­տի­վա­ցել է, ա­սես ինչ-որ բան է կան­խազ­գում կամ թե վա­խից դաշն է կազ­մել սա­տա­նա­յի հետ և նրա դու­դու­կի տակ պա­րե­լով՝ խու­ճա­պա­հար ինք­նա­պա­հով­ման ու նա­հան­ջի փոր­ձեր է կա­տա­րում մեր որ­դեգ­րած ու­ղուց:
«Չդի­մա­նա՛ք,- նա նյար­դա­յին բղա­վում է ա­կան­ջիս մեջ,- չհա­վա­տա՛ք, չտո­կա՛ք, չհան­դուր­ժե՛ք…»:
«Դու ար­դեն ըն­կել ես ինքդ քո հետևից ու հա­կա­քա­րոզ­չու­թյուն ես ծա­վա­լում: Ձայնդ կտ­րի՛ր ու խե­լոք վեր ըն­կիր տեղդ: ՈՒ խելքդ գլուխդ հա­վա­քիր, քա­նի գլուխդ չես կե­րել քո ընդ­դի­մա­դիր կեց­ված­քով»:
Ինձ լու­րեր են հա­սել, որ հան­րա­պե­տու­թյան մի շարք խո­շոր բնա­կա­վայ­րե­րի կենտ­րո­նա­կան հատ­ված­նե­րում օ­րերս «Հե­ռա­ցե՛ք» բո­վան­դա­կու­թյամբ թռու­ցիկ­ներ են փակց­վել, ո­րոն­ցում ա­ռայ­սօր ան­հայտ, ընդ­հա­տա­կյա մի կազ­մա­կեր­պու­թյուն, որն ի­րեն հոր­ջոր­ջում է «Ինք­նու­թյուն» ազ­գա­յին ճա­կատ, անհ­նա­զան­դու­թյան քա­րոզ և հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան ու­ժե­րի միա­բա­նու­թյան կո­չեր է հն­չեց­րել: Սրանք որ­դեգ­րել են մեր հե­ղա­փո­խա­կան գոր­ծե­լաո­ճը և ցան­կա­նում են մեր սրած բի­զը մեր քա­մա­կը կո­խել: Թույլ չենք տա­լու, ես ի­րենց նման թույ­լիկ ու խո­ցե­լի չեմ: Ես խոս­տա­նում եմ, սի­րե­լի հայ­րե­նա­կից­ներ, որ շու­տով, շատ շու­տով դուք կլ­սեք ժո­ղովր­դի թշ­նա­մի­նե­րի այդ հա­կա­պե­տա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյան չե­զոք­ման մա­սին: Մենք թույլ չենք տա, որ ո­մանք ոտ­նա­հա­րեն մեր սի­րա­ռատ հե­ղա­փո­խու­թյան նվա­ճում­նե­րը, որ ի­րենց բութ ա­ծե­լի­նե­րի սրու­թյու­նը փոր­ձար­կեն մեր ժո­ղովր­դի և պե­տա­կա­նու­թյան գլ­խին: Կրկ­նում եմ՝ թույլ չենք տա­լու: Սա պե­տու­թյուն է, ոչ թե փո­ղոց ու քու­չա, ու եր­կիրն էլ որ­բի գլուխ չէ, ոչ էլ ար­կա­ծախն­դիր­նե­րի փոր­ձա­դաշտ: Պե­տա­կան դա­վա­ճան­նե­րի ցանցն ար­դեն բա­ցա­հայտ­ված է: Որ­պես հի­շե­ցում ըն­դգ­ծեմ, որ սույ­նը դաս­վում է այն ծանր հան­ցա­գոր­ծու­թյուն­նե­րի տե­սա­կին, ո­րը կա­տար­վում է գի­տակ­ցա­բար, ուղղ­ված է պե­տու­թյան կամ միա­պե­տի դեմ (մեր պա­րա­գա­յում եր­կու­սը մե­կում է՝ ոչ թե կամ-կամ, այլ և-և), ո­րի քա­ղա­քա­ցին կամ հպա­տակն է հան­ցա­գոր­ծը, կամ ո­րին այս կամ այն կերպ ծա­ռա­յում է նա: Մաս­նա­վո­րա­պես, պե­տա­կան դա­վա­ճա­նու­թյուն է հա­մար­վում պա­տե­րազ­մի ժա­մա­նակ հա­կա­ռա­կոր­դի կողմն անց­նե­լը, պե­տա­կան գաղտ­նի­քը հայտ­նե­լը և լր­տե­սու­թյու­նը, իշ­խա­նու­թյան կամ­քին հա­կա­ռակ թշ­նա­մու հետ ան­հա­տա­կան բա­նակ­ցու­թյուն­ներ վա­րե­լը և այլն: Ին­չու՞ սպան­վեց ի­մա­ցյա­լը՝ ո­րով­հետև՝ Տվ րսՌՔՍՏՎ ՎվՏչՏ ջվՈս! Ի հա­կադ­րու­թյուն մեր մո­տե­ցում­նե­րի, ո՛չ Բո­նա­պար­տը, ո՛չ Կու­տու­զո­վը պատ­մու­թյա­նը չեն թո­ղել որևէ սկզ­բուն­քա­յին ու նշա­նա­կա­լի միտք կամ գա­ղա­փար, ինչ­պես օ­րի­նակ հար­գար­ժան Դա­նոն, ո­րը ոչ գե­նե­րալ էր, ոչ գե­նե­րա­լի­սի­մուս, այլ սո­վո­րա­կան հե­տա­խույզ գն­դա­պետ: Մի զրույ­ցի ժա­մա­նակ նա ինձ զգու­շաց­րեց այն սպառ­նա­լիք­նե­րի մա­սին, ո­րոնց մի­ջո­ցով թշ­նա­մա­կան-հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան ու­ժերն ի վի­ճա­կի են ներ­սից փլու­զե­լու եր­կի­րը: Դա իր հրա­շա­գործ հայտ­նու­թյուն­նե­րի գան­ձա­րանն էր, ո­րը ինձ հրամց­րեց, ինչ­պես հե­քիա­թի հե­րո­սը կբա­ցեր աշ­խար­հի ա­մե­նա­ճոխ գան­ձե­րով լե­ցուն սն­դու­կը և կտ­րա­մադ­րեր դի­մա­ցի­նին: Յուր դա­րա­կազ­միկ աշ­խա­տու­թյան մեջ, անդ­րա­դառ­նա­լով մարդ­կու­թյան զար­գաց­ման պատ­մա­կան մի­տում­նե­րին, նա ա­հա­զան­գում է, որ պար­տա­դիր չէ մար­դուն կամ ժո­ղովր­դին պա­տե­րազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րով կամ զեն­քով ոչն­չաց­նե­լը: Այդ պա­րա­գա­նե­րում նրանք միա­վոր­վում են, նա­խա­պատ­րաստ­վում կե­նաց-մա­հու կռ­վի: Եր­կի­րը կա­րե­լի է զավ­թել ա­ռանց մի կրա­կո­ցի, խա­ղաղ, ան­վր­դով, որ նույ­նիսկ վայ հայ­րե­նա­պաշտ­նե­րը գլ­խի չընկ­նեն: ՈՒ­րեմն, գիտ­նա­կան­նե­րը հո­րի­նել են ժո­ղովր­դի միտքն ու մտա­ծո­ղու­թյու­նը ձևա­վո­րե­լու և բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան, հոգևոր ար­ժե­հա­մա­կար­գը վե­րահս­կե­լու մի հզոր գոր­ծի­քա­կազմ, որն ու­ղեկց­վում է զանգ­վա­ծա­յին լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րով ազ­գա­յին ար­ժեք­նե­րից ու բա­րո­յա­կան սկզ­բունք­նե­րից, հոգևոր հիմ­քե­րից շե­ղե­լու և ազ­գա­յին մշա­կույ­թի նկատ­մամբ թե­րա­հա­վա­տու­թյուն սեր­մա­նե­լու և դրանք վար­կա­բե­կե­լու մի­ջո­ցով: Լր­ջա­գույն վտան­գի տակ է հայ­տն­վում մա­տաղ սե­րուն­դը՝ նոր դա­սագր­քե­րի հե­ղի­նակ­նե­րը ջանք չեն խնա­յի հո­գե­պես, մտա­վո­րա­պես և մարմ­նա­պես թույլ և ան­կամ սե­րունդ դաս­տիա­րա­կե­լու գոր­ծում: Նրանք կվարժ­վեն բա­րո­յազ­րկ­մա­նը՝ հա­նուն ա­զա­տու­թյան, կվե­րած­վեն հլու կա­մա­կա­տար­նե­րի, իսկ դեղ­նակ­տուց հա­մա­կիր­նե­րին կմա­տուց­վեն բարձր պաշ­տոն­ներ, որ­պի­սիք նրանք ե­րա­զել ան­գամ չէին կա­րող, և նրանց կախ­վա­ծու­թյու­նը ար­տա­քին հո­վա­նա­վոր ու­ժե­րից աս­տի­ճա­նա­բար կմե­ծաց­վի: Դա­նը կարևո­րում էր դա­տա­վոր­նե­րի գոր­ծո­նը, ո­րոնք կգոր­ծեն ոչ թե օ­րեն­սդ­րու­թյան և սահ­մա­նադ­րու­թյան, այլ հա­սա­րա­կու­թյան մեջ ան­պատ­ժե­լիու­թյան, ան­հու­սու­թյան, դժ­գո­հու­թյան մթ­նո­լոր­տի ձևա­վոր­ման շր­ջա­նակ­նե­րում: Նո­րից գա­րուն չի գա, չի բաց­վի վար­դը: Ա­շուն է, օ՜, շուն իմ: Կանձրևե, տղաս, անձրևա­նոց ու պլաշչ ալ չու­նինք… Նա թի­րա­խա­վո­րում է նաև բա­նա­կում բա­րո­յալք­ման, լեզ­վի և մշա­կույ­թի ա­պազ­գայ­նաց­ման, ան­ցյա­լի հե­րոս­նե­րի ան­վա­նարկ­ման, հար­կա­յին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան մեջ գր­պա­նա­հա­տու­թյան, բյու­ջե­տա­յին մի­ջոց­նե­րի մսխ­ման և այլ գոր­ծոն­ներ, ո­րոնց հա­մա­կարգ­ված ներ­գոր­ծու­թյու­նը սե­րունդ­նե­րին կմ­ղի այն հա­յե­ցո­ղու­թյա­նը, որ ի­րենք նա­խընտ­րել են միակ գե­րա­դա­սե­լի ու­ղին դե­պի ճշ­մա­րիտ ա­պա­գա՝ ա­մենևին չկաս­կա­ծե­լով ի­րենց կոր­ծան­մա­նը: Ա­սաց, ա՛յ տա, վարդն ա­ռանց փշի ու՞մ է հան­դի­պել, որ դու ես տեն­չում: Մի գլուխդ բարձ­րաց­րու, սպա­րա­պետ, ու սրանց ու­զա­ծիդ պես կրկ­նատ­փիր…
-Դա­նո ջան, դու վերջն ես, բայց սրա վեր­ջը ո՞նց է լի­նե­լու,- հարց­րի:
-Ե­թե ժո­ղո­վուր­դը չգի­տակ­ցի,- ա­սաց,- որ ծախ­ված կա­ռա­վա­րու­թյունն ու իշ­խա­նու­թյու­նը դա­վա­ճա­նել են ի­րեն ու չդի­մադ­րի իր ինք­նու­թյու­նը պահ­պա­նե­լու հա­մար, դա էլ հենց կլի­նի վեր­ջը,- քմ­ծի­ծաղ տվեց Դանն ու ան­հե­տա­ցավ: Դա մեր միակ՝ ա­ռա­ջին և վեր­ջին, բայց հա­յե­ցա­կար­գա­յին խո­րի­մաստ հան­դի­պումն էր, ո­րը նաև ու­սու­ցո­ղա­կան նշա­նա­կու­թյուն ու­նե­ցավ՝ պե­տա­կան հա­մա­կար­գի ներ­սում դի­մադ­րու­թյան հնա­րա­վոր մար­տահ­րա­վեր­ներն ու սպառ­նա­լիք­նե­րը ի հայտ բե­րե­լու և չե­զո­քաց­նե­լու ա­ռու­մով: Սա կարևոր դաս էր, ո­րից մենք ան­պայ­ման պետք է հա­մա­պա­տաս­խան եզ­րա­կա­ցու­թյուն­ներ կա­տա­րենք և օ­գուտ­ներ քա­ղենք…
Բայց ոնց գցում-բռ­նում եմ, էս Մեծն Տիգ­րանն էլ է կո­ռուպ­ցիա­յի մեջ թա­թախ­ված ե­ղել: Այդ ի՞ն­չը դր­դեց հա­յոց ա­վա­գա­նուն, ութ հա­րյուր հեկ­տա­րից ա­վե­լի զբա­ղեց­նող հա­յոց Յո­թա­նա­սուն հո­վիտ­նե­րի երկ­րա­մա­սը Միհր­դատ Երկ­րոր­դին զի­ջե­լու և նո­րին մե­ծու­թյուն ար­քա­յազն Տիգ­րա­նին ա­զա­տե­լու գե­րու­թյու­նից ու հա­լած յու­ղի պես բազ­մեց­նե­լու հա­յոց գա­հին: Թվում է, թե պարթևնե­րի հա­մար հա­յոց գա­հի լա­վա­գույն թեկ­նա­ծուն հենց Տիգ­րան Երկ­րոր­դը պետք է լի­ներ, քան­զի մե­ծա­ցել էր պարթևա­կան ար­քու­նի­քում, յու­րաց­րել նրանց բար­քե­րը, ա­մուս­նա­ցել պարթև ար­քա­յադս­տեր հետ, հետևա­բար, մեր եր­կի­րը պի­տի գտն­վեր պարթևնե­րի գե­րիշ­խա­նու­թյան տակ: Սա­կայն իշ­տահ­նե­րիդ՝ քա­ցախ, հար­գե­լի պարթևներ, ձեր հաշ­վարկ­նե­րը փուչ դուրս ե­կան: Խո­րա­մանկ Տիգ­րա­նի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը ա­ռա­վել հաշ­վեն­կատ և ար­դյու­նա­վետ էին հենց ա՛յդ հիմ­քի վրա, քան­զի նա պա­տանդ գտն­վե­լու ըն­թաց­քում տի­րա­պե­տել էր թշ­նա­մու էթ­նո­հո­գե­բա­նա­կան բազ­մա­թիվ նր­բու­թյուն­նե­րի: Այդ մե­թո­դա­բա­նու­թյու­նը այժմ օգ­տա­գոր­ծում ենք նաև մենք՝ ճա­նա­չե­լով մեր ներ­քին և ար­տա­քին հա­կա­ռա­կոր­դին: Գույք՝ պարտ­քի դի­մաց, տա­րածք­ներ՝ ա­պա­հո­վու­թյան դի­մաց, հնա­զան­դու­թյուն՝ իշ­խա­նու­թյան դի­մաց, հը, էլ ո՞րն ա­սեմ, էլ ո՞­րը, երբ ա­մեն մի թփի
տակ և՛ սե­ղան կա, և՛ օ­թյակ.
-ՈՒ­րեմն դու՞:
-Ա­յո, ես:
-Եր­գու՞մ էիր մշ­տա­պես…
- Շատ բա­րի, այժմ էլ բռ­նի վեր-վե­րի, քա­մին ծափ տա, դու պա­րի:
Ըստ շր­ջա­նառ­վող լու­րե­րի, ո­րոնք ի դեպ հաս­տա­տում են նաև իմ գոր­ծա­կա­լա­կան ցան­ցի աղ­բյուր­նե­րը, ո­րոշ հա­կա­պե­տա­կան տար­րեր և ժո­ղովր­դի թշ­նա­մի­ներ ցան­կա­նում են դի­մել ար­դա­րա­դա­տու­թյան նա­խա­րա­րու­թյուն՝ գոր­ծա­զուրկ­նե­րի միու­թյուն գրան­ցե­լու պա­հան­ջով, ո­րը կա­րող է շատ ա­րագ ի­րեն վե­րագ­րել արհ­միու­թյուն­նե­րի դե­րը, որ­պի­սին, փաս­տա­ցի մե­զա­նում գո­յու­թյուն չու­նի: Ըստ այդմ, հա­մախմ­բել բո­լոր դժ­գոհ ան­ձանց և ու­ժե­րին, ո­րոնք, ինչ­պես հայտ­նի է, երկ­րի բնակ­չու­թյան մե­ծա­մաս­նու­թյունն են կազ­մում: Սա բա­վա­կան լուրջ վտանգ­ներ է պա­րու­նա­կում, քան­զի նրանց շար­քե­րում են նախ­կին և ներ­կա սերն­դի լա­վա­գույն կադ­րեր և գոր­ծիչ­ներ, ժո­ղովր­դի շր­ջա­նում հար­գանք վա­յե­լող ծա­խու մտա­վո­րա­կան­ներ և մաս­նա­գետ­ներ, ո­րոնց հա­մախմ­բու­մը կա­րող է խարխ­լել մեր խա­ղաղ և ար­դյու­նա­վետ պե­տա­կա­նա­շի­նա­կան գոր­ծու­նեու­թյու­նը: Գրան­ցե­լը, ի­հար­կե, կգ­րան­ցենք, բայց անհ­րա­ժեշտ է թի­րա­խա­վո­րել դրանց ղե­կա­վար­նե­րին, վար­կա­բե­կել և զր­պար­տել մեր մե­դիա դաշ­տում, խա­փան­ման մի­ջոց կա­լանք կի­րա­ռել նրանց ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րի և փոխ­կա­պակց­ված ան­ձանց դեմ, պա­ռակ­տել նրանց շար­քե­րը: Հար­կա­վոր է այդ ուղ­ղու­թյամբ աշ­խա­տել օր­նի­բուն, որ վե­րա­ցա­կան դժ­գո­հու­թյուն­նե­րը չվե­րած­վեն կոնկ­րետ քայ­լե­րի՝ նրանց վտան­գը խել­քի, բա­նի­մա­ցու­թյան և փոր­ձա­ռու­թյան մեջ է: Հի­մա ես ցան­կա­նում եմ իմ բարձր ամ­բիո­նից պաշ­տո­նա­պես հայ­տա­րա­րել և բա­րե­կա­մա­կան խոր­հուրդ տալ՝ իմ տրա­մադ­րու­թյան տակ են իշ­խա­նու­թյան բո­լոր օ­ղակ­նե­րը՝ ու­ժա­յին բո­լոր կա­ռույց­նե­րով հան­դերձ, օ­րենս­դիր և գոր­ծա­դիր մար­մին­նե­րը, դա­տա­կան հա­մա­կար­գի մեծ մա­սը, այն­պես որ հույս չու­նե­նաք՝ հենց խան­ձա­րու­րի մեջ եմ դրանց պա­րեց­նե­լու կա­րապ­նե­րի պա­րը ու եր­գեց­նե­լու կա­րա­պի ա­րիան հա­մա­նուն օ­պե­րա­յից: Հի՜, հի՜, հի՜…
Մի ջղաձգ­վեք, ար­տա­կարգ դրու­թյուն կմտց­նենք ու կսաս­տենք բո­լոր ըմ­բոստ­նե­րին ու բո­ղո­քա­վոր­նե­րին, մենք ու­նենք անհ­րա­ժեշտ գոր­ծի­քա­կազմ մեր ժո­ղովր­դի ան­դորրն ու ստեղ­ծա­գործ աշ­խա­տանքն ա­պա­հո­վե­լու հա­մար՝ գեր­ժա­մա­նա­կա­կից մի­ջոց­ներ, ո­րոնք կկի­րա­ռենք՝ ել­նե­լով հա­մա­ժո­ղովր­դա­կան շա­հից ու պե­տա­կան անվ­տան­գու­թյու­նից, որ հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը չփոր­ձեն ան­գամ գլուխ­նե­րը պա­տու­հա­նից դուրս հա­նել և խա­թա­րել խա­ղաղ պայ­ման­նե­րում ազ­գա­մի­ջյան պա­տե­րազմն ու հա­կա­մար­տու­թյուն­ներն ի­րենց ցան­կա­լի ա­վար­տին հասց­նե­լու խա­ղա­ղա­րար ծրա­գի­րը: Գաղտ­նիք չէ, և այս ան­գամ բո­լոր սևհա­րյու­րա­կա­յին­ներն ու կաթ­նա­գույն գվար­դիա­կան­ներն ի­րենց ա­կանջ­նե­րին թող օղ ա­նեն, ե­թե ես ցան­կա­ցա, ա­պա արևը կծա­գի արևմուտ­քից և մայ­րա­մու­տը կգու­ժի աևել­քում: Կաս­կա­ծող կա՞: Չկաս­կա­ծե՛ք… ՈՒ չփոր­ձեք հան­կարծ ինձ հետ խո­սել հա­թա­թա­նե­րով, սպառ­նա­լիք­նե­րով ու հայ­հո­յան­քով, բա­րի և հան­դուր­ժո­ղա­կան, ու­ժեղ մար­դիկ այդ ո­ճով չեն խո­սում, քան­զի հզոր են: Դա բնո­րոշ է թույլ ու վախ­կոտ, ան­կամ ու չար մար­դա­տե­սա­կին: Ա­սած­ներս օղ ա­րե­ցի՞ք ա­կանջ­նե­րիդ…
Իմ մար­գա­րեու­թյուն­ներն ա­վե­լի ճշգ­րիտ են, քան Վան­գա­յի և Նոստ­րա­դա­մու­սի կան­խա­տե­սում­նե­րը: Իսկ ես ձեզ ա­սում եմ, կգա ոչ միայն հո­գու սով, այլև մարմ­նի, ու դուք կքաղ­ցեք ոչ միայն ճոխ, այլև դա­տարկ սե­ղան­նե­րի մոտ, քան­զի աշ­խա­տա­տե­ղեր չեք ստեղ­ծում ձեր իսկ հա­մար, ո­րով­հետև ծույլ ու ան­բան եք և հույս­ներդ կա­պել եք միայն վայ­րի բնու­թյան հետ՝ շու­տով գա­րուն կգա, կբաց­վի վար­դը, բնու­թյու­նը կարթ­նա­նա քնից ու կլց­վեք դաշ­տերն ու ան­տառ­նե­րը, կա­րա­ծեք ու կո­րո­ճաք սրտ­նե­րիդ ու­զա­ծի չափ: Իսկ մենք կվա­ռենք թո­նի­րը ու գա­ռը կկա­խենք դրա մեջ, որ ձեզ օ­րի­նակ ծա­ռա­յի, թե ինչ բան է աշ­խա­տան­քի օգ­տա­կար գոր­ծո­ղու­թյան գոր­ծա­կի­ցը, իսկ դուք ա­ռայժմ գնա­ցեք, կու­զեք՝ դես թռեք, կու­զեք՝ դեն թռեք, քու­ջուջ ա­րեք, գլուխ­ներդ պա­հեք… Փառք մեր բնու­թյա­նը` հա­րուստ ու բազ­մա­զան:
Շու­տով մաս­նա­գետ­ներ և հրա­հան­գիչ­ներ կժա­մա­նեն Սո­մա­լիից ու Մո­զամ­բի­կից, ո­րոնք այ­գե­գոր­ծա­կան և ա­նաս­նա­պա­հա­կան մաս­թեր քլաս­ներ (վար­պե­տու­թյան դա­սեր) կանց­կաց­նեն մեր բնակ­չու­թյան շր­ջա­նում: ՈՒ բա­վա­կան է այս ձրիա­կե­րու­թյու­նը: Աղ­քա­տու­թյու­նը ու­ղեղ­նե­րիցդ հա­նեք: Լավ չես ապ­րե­լու, Պո­ղո՛ս: Ես քա­ղա­քա­կան են­թադ­րու­թյուն եմ ա­ռաջ քա­շում, գնա­ցեք և լու­ծում­նե­րը գտեք… Դա է՞լ ես պի­տի ա­նեմ: Բա դուք ին­չի՞ հա­մար եք: Դու ճիշտ էիր, Պո­ղո՛ս, ես սխալ­վե­ցի: Ամ­բո­խին սին խոս­տում­նե­րով են կշ­տաց­րել, սրանք ա­կանջ­նե­րով են խաբ­վել ու կշ­տա­ցել, մնա­ցա­ծը տեխ­նի­կա­յի հարց է: Յու­րա­քան­չյուրն ինքն է պար­տա­վոր հո­գալ իր ապ­րուս­տը, հոգևոր-մշա­կու­թա­յին-կր­թա­կան ար­ժեք­նե­րը ձեր մեջ պետք է կրեք ի ծնե, տվա­ծու­րի: Ոչ դպ­րո­ցը, ոչ հա­մալ­սա­րա­նը չեն կա­րող ձեզ տալ այն ա­մե­նը, ինչ կյանքն է պա­հան­ջում: Գո­յու­թյուն ու­նի ա­ռա­ջար­կի և պա­հան­ջար­կի լր­ջա­գույն թն­ջուկ, ո­րը, որ­քան ես հաս­կա­նում եմ, շա­տե­րիդ խել­քի բա­նը չէ: Չգի­տեմ, դա լավ է, թե վատ, ոնց որ թե համ լավ է, համ վատ: Տա­նը պա­րապ վեր ըն­կած դի­վան եք քշում ու սպա­սում, որ եր­կն­քից ե­րեք խն­ձոր ընկ­նի: Չի լի­նե­լու: Էդ խն­ձոր­ներն էլ ձեզ չեն հաս­նե­լու, ո­րով­հետև դուք ար­ժա­նի չեք դրան, որ եր­կն­քից խն­ձոր­ներ թափ­վեն գլխ­նե­րիդ ու դուք էլ ա­ռանց Էվ­րի­կա բա­ցա­կան­չե­լու վա­յե­լեք այդ ա­նաշ­խատ ե­կա­մու­տը: Դուք դրան եք սո­վոր: Հետևա­բար, խն­ձոր­նե­րից մե­կը իմն է, երկ­րորդն էլ է ի­մը, ո­րով­հետև ես եմ ա­մե­նից շատ վտան­գել կյանքս, պատ­կե­րա­վոր ա­սած, ես եմ ղե­կա­վա­րել այս խոր­դու­բորդ ճա­նա­պար­հի աս­ֆալ­տա­պա­տու­մը, իսկ եր­րոր­դը, լավ, օ­քեյ, ե­թե շատ եք խնդ­րում, դար­ձյալ ես կվերց­նեմ: Կար­ծում եմ, գոհ ու բա­վա­րար­ված եք, թե չէ պա­րա­պու­թյու­նից ժան­գոտ­վում ու փչա­նում եք…
Դա­վիթ ՄԿՐ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­Ն
Դիտվել է՝ 2550

Մեկնաբանություններ