Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Մենք աշ­խար­հի մեջ ենք, ու աշ­խարհն է մեր մեջ. պար­զա­պես, որ­պես գաղտ­նի զենք, ու­նենք Ո­գին, որ մեզ պա­հել ու պա­հե­լու է»

«Մենք աշ­խար­հի մեջ ենք, ու աշ­խարհն է մեր մեջ. պար­զա­պես, որ­պես գաղտ­նի զենք, ու­նենք Ո­գին, որ մեզ պա­հել ու պա­հե­լու է»
25.09.2020 | 00:14
«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը ար­ձա­կա­գիր, դրա­մա­տուրգ, «Գրա­կան թեր­թի» գլ­խա­վոր խմ­բա­գիր ԿԱ­ՐԻ­ՆԵ ԽՈ­ԴԻ­ԿՅԱՆՆ է:
Կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­մա­վա­րա­կով պայ­մա­նա­վոր­ված՝ «Գրա­կան թեր­թը» ա­միս­ներ շա­րու­նակ հրա­պա­րակ­վում էր միայն է­լեկտ­րո­նա­յին տար­բե­րա­կով, մի բան, որ այն­քան էլ չէր ըն­կալ­վում հատ­կա­պես տա­րեց գրող­նե­րի շր­ջա­նում: Բա­րե­բախ­տա­բար, մա­սամբ հաղ­թա­հար­վել են դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը, և թեր­թը հի­մա վեր­սկ­սել է լույս տես­նել իր ա­վան­դա­կան ձևա­չա­փով:
Հաղ­թա­հա­րու­մի քայ­լեր են ար­վում նաև դրա­մա­տուր­գիա­յի աս­պա­րե­զում, վե­րա­բաց­վում են թատ­րոն­նե­րը, ի­րա­դար­ձու­թյուն, ո­րին սպա­սում են թե՛ թա­տե­րա­կան գոր­ծիչ­նե­րը, թե՛ թա­տե­րա­սեր­նե­րը:
Դե, իսկ գե­ղար­վես­տա­կան գրա­կա­նու­թյու­նը, ըստ ո­րոշ տե­սա­կետ­նե­րի, նույ­նիսկ շա­հած է դուրս ե­կել հա­մա­վա­րա­կի, ինք­նա­մե­կու­սաց­ման պար­տադ­րած ի­րա­վի­ճա­կից. գրող­նե­րի հա­մար բա­րեն­պաստ ժա­մա­նակ­ներ էին. փակ­վել-ստեղ­ծա­գոր­ծել՝ չտր­վե­լով դր­սի աշ­խար­հի խե­լա­հեղ-օ­րի­նա­չափ ռիթ­մե­րին:
Թվարկ­ված բո­լոր ո­լորտ­նե­րը, ի­հար­կե, առ­նչ­վում են մեր այ­սօր­վա հյու­րի գոր­ծու­նեու­թյա­նը, ուս­տի յու­րա­քան­չյուր տա­րու­բե­րում ուղ­ղա­կի է անդ­րա­դառ­նում նրա ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան, կազ­մա­կերպ­չա­կան ըն­թաց­քի վրա:
Իսկ հար­ցը, թե ինչ­պե՞ս է դի­մա­կա­յում նա և առ­հա­սա­րակ մշա­կու­թա­յին աշ­խար­հը այդ տա­րու­բե­րում­նե­րին, չու­նի հս­տակ պա­տաս­խան, քա­նի որ պա­տաս­խան­նե­րը յու­րա­քան­չյու­րի դեպ­քում յու­րօ­րի­նակ ու եր­բեմն ծայ­րա­հե­ղո­րեն տար­բեր են:
Ըն­կճ­վե՞լ են հայ ար­վես­տա­գետ­նե­րը ա­միս­ներ շա­րու­նակ ի­րենց պար­տադր­ված սահ­մա­նա­փա­կում­նե­րից, հա­մա­ռո­րեն ընդ­դի­մա­ցել ու հնա­րա­վոր ել­քե՞ր են գտել, նո­րա­րա­րա­կան մո­տե­ցում­նե՞ր են մշա­կել, թե՞ փակ­վել ա­վան­դա­կա­նի սահ­ման­նե­րում. ի՞նչ է մտա­ծում Կա­րի­նե Խո­դի­կյա­նը: Փոր­ձել ենք պար­զել մեր զրույ­ցի ըն­թաց­քում:
-Տի­կին Խո­դի­կյան, «Գրա­կան թեր­թը» ա­վան­դա­պաշտ գրա­կան հա­մայն­քին ոչ հա­տուկ ըն­թաց­քի մեջ էր՝ ան­ցել էր առ­ցանց աշ­խա­տան­քա­յին օ­րա­կար­գի և առ­ժա­մա­նակ հրա­պա­րակ­վում էր միայն թվա­յին տար­բե­րա­կով: Սա ինչ­պե՞ս էր անդ­րա­դառ­նում խմ­բագ­րա­կազ­մի, հե­ղի­նակ­նե­րի, ըն­թեր­ցող­նե­րի փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի վրա:
-Խոսքս «Մս­րա Մե­լի­քից սկ­սեմ». հա­ճախ եմ ա­սել, որ 1988-ից հե­տո ինչ ա­սես չտե­սավ նաև իմ սե­րուն­դը, և է­լի ի՞նչ պի­տի լի­ներ, որ ա­նակն­կա­լի բե­րեր երկ­րա­շարժ ու պա­տե­րազմ, է­ներ­գե­տիկ, տն­տե­սա­կան ու քա­ղա­քա­կան ճգ­նա­ժա­մեր տե­սած­նե­րիս: Բայց ի­զուր չի աս­ված՝ «Եր­բեք չա­սես՝ եր­բեք»: ՈՒ՞մ մտ­քով կանց­ներ, որ հաշ­ված ա­միս­նե­րի ըն­թաց­քում Եր­կիր մո­լո­րա­կը կթաղ­վեր կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին ան­դուն­դը, և կգտն­վի՞ այ­սօր մե­կը, ով կկան­խա­տե­սի այս ա­ղե­տի ա­վար­տի գո­նե սկիզ­բը… Բնա­կա­նա­բար, Ձեր բնո­րոշ­մամբ, ա­վան­դա­պաշտ գրա­կան հա­մայն­քի հա­մար ներ­քին երկ­րա­շար­ժի պես մի բան էր «Գրա­կան թեր­թի» առ­ցանց ներ­կա-բա­ցա­կա­յու­թյու­նը, քա­նի որ շատ հա­մառ­ներ չէին ու չեն ըն­դու­նում այս պար­տադր­ված ի­րո­ղու­թյու­նը: Մար­տի 15-ին մեր բնա­կա­նոն աշ­խա­տան­քի վեր­ջին օ­րը ե­ղավ: Միա­ցյալ եր­կու հա­մար ի­ջեց­րինք տպա­րան, և մինչև հու­լիս շա­բա­թա­թեր­թը հրա­տա­րակ­վեց թվա­յին տար­բե­րա­կով: Հու­լի­սի 7-ին «ԳԹ»-ն լույս տե­սավ թղ­թա­յին տար­բե­րա­կով, ու միայն ի­մա­նաք՝ «աչ­քա­լու­սան­քի» քա­նի ու քա­նի հե­ռա­խո­սա­զանգ եմ ստա­ցել… Ինչ վե­րա­բե­րում է փոխ­հա­րա­բե­րու­թյա­նը, «կո­րուստ­ներ» չու­նենք. և՛ խմ­բագ­րա­կազ­մին, և՛ մեր հե­ղի­նակ­նե­րին ու ըն­թեր­ցող­նե­րին միա­վո­րում են գրա­կա­նու­թյանն ու գրա­կան ըն­թաց­քին, նրա ար­ժեք­նե­րին (թող բարձր չհն­չի՝ ի­րո­ղու­թյուն է) նվիր­վա­ծու­թյունն ու հա­վա­տար­մու­թյու­նը: Ա­սեմ ա­վե­լին՝ երևի թե ընդ­հա­նուր տագ­նա­պով պայ­մա­նա­վոր­ված՝ ա­վե­լի սերտ ու միա­բան ենք: Փառք Տի­րո­ջը, բարձր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րը ա­միս­նե­րով ի­րար չտես­նե­լը փոխ­հա­տու­ցում են ի­րենց տեխ­նի­կա­կան հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րով: Ան­ձամբ ես եր­բեք հե­ռա­խո­սով այս­քան չէի խո­սել…
-Հա­մա­վա­րա­կի ա­ռա­ջին շա­բաթ­նե­րին ա­սա­ցիք, որ գրող­նե­րը, տա­նը փակ­ված լի­նե­լու, գոր­ծու­նեու­թյան ո­րո­շա­կի սահ­մա­նա­փա­կում­նե­րի են­թարկ­վե­լու հան­գա­ման­քով պայ­մա­նա­վոր­ված, շատ ակ­տի­վո­րեն սկ­սել են ստեղ­ծա­գոր­ծել, գրել: Այ­սու­հան­դերձ, չե՞ք կար­ծում, որ գրո­ղի ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան «հում­քը» շատ ա­րագ կա­րող է սպառ­վել հա­մա­վա­րա­կի կաշ­կան­դող աք­ցան­նե­րում, որ կաֆ­կա­յա­կան այս ի­րա­կա­նու­թյան բե­րու­մով նոր Կաֆ­կա ծն­վե­լու հա­վա­նա­կա­նու­թյունն այն­քան էլ մեծ չէ:
-Մի քա­նի ա­միս շա­րու­նակ նոր՝ «Քո­վիդ քրո­նի­կոն» խո­րագ­րով հի­սու­նից ա­վե­լի գրող­ներ «բա­ցա­հայ­տում» էին ի­րենց գրա­կան խո­հա­նո­ցը, իսկ հա­մա­պատ­կե­րում ու­նե­ցանք յու­րօ­րի­նակ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան վի­ճա­կագ­րու­թյուն «ա­ռատ գրա­կան բեր­քա­հա­վա­քի» մա­սին, ին­չը նոր­մալ երևույթ է: Չէ՞ որ սահ­մա­նա­յին վի­ճակ­նե­րը ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան երևա­կա­յու­թյա­նը զարկ տվող լա­վա­գույն խթանն են: Իսկ սպառ­վում է ոչ թե հում­քը, այլ երևա­կա­յու­թյու­նը… Ես որ սպա­սում եմ նոր կաֆ­կա­նե­րի:
-Ձեր թա­տեր­գու­թյուն­նե­րը բե­մադր­վում էին ոչ միայն Հա­յաս­տա­նում, այլև նրա սահ­ման­նե­րից դուրս, և Դուք հա­ճախ ներ­կա էիք լի­նում դրանց բե­մադ­րու­թյուն­նե­րին տար­բեր քա­ղաք­նե­րում: Տե­ղե­կու­թյուն ու­նե՞ք, թե ինչ ճա­կա­տագ­րի են ար­ժա­նա­ցել այդ բե­մադ­րու­թյուն­նե­րը, որ­քա­նո՞վ է կան­խո­րո­շե­լի դրանց ա­պա­գա բե­մա­կան կեն­սագ­րու­թյու­նը:
-Այս օ­րե­րին ին­չի մա­սին էլ որ խո­սենք, պի­տի սկ­սենք «հա­մա­վա­րակ» բա­ռով: Վեր­ջի­նիս շոր­շոփն զգա­ցել եմ նաև ռու­սա­կան մի քա­նի քա­ղաք­նե­րում բե­մադր­ված պիես­նե­րիցս ստաց­վող հո­նո­րար­նե­րի հոս­քի կտ­րուկ դա­դա­րով: Ըն­դա­մե­նը մի շա­բաթ ա­ռաջ հրա­ժար­վե­ցի Լի­պեց­կի ա­մե­նա­մյա մի­ջազ­գա­յին թա­տե­րա­կան փա­ռա­տո­նի մաս­նակ­ցու­թյու­նից: Լ. Տոլս­տո­յի ան­վան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նի հետ ինձ կա­պում է տա­րի­նե­րի բա­րե­կա­մու­թյու­նը, հա­տուկ այդ թատ­րո­նի հա­մար եմ գրել «Սա­շան՝ Տոլս­տո­յի դուստ­րը» պիե­սը: Էլ չեմ ա­սում այլ փա­ռա­տո­նե­րի մա­սին, որ­տեղ, որ­պես ժյու­րիի ան­դամ, կա­րո­ղա­նում էի լրաց­նել թա­տե­րա­կան քաղցս՝ լա­վա­գույն բե­մադ­րու­թյուն­ներ դի­տե­լով և, ի­հար­կե, նաև դա­տե­լով։ Հու­լի­սին ՈՒ­լյա­նովս­կի թատ­րո­նից զան­գե­ցին, խնդ­րե­ցին «Սի­րա­յին քա­ռան­կյու­նի» ներ­կա­յա­ցու­մը առ­ցանց ցու­ցադ­րե­լու հե­ղի­նա­կա­յին թույ­լտ­վու­թյուն՝ ա­ռանց հո­նո­րա­րի: Նի­կո­զիա­յից լուր չկա՝ «Օ­րը շա­րու­նակ­վում է» (Ֆրի­դա Կա­լո­յի մա­սին պիեսս) ներ­կա­յա­ցու­մը, որ այդ­քան հա­ջող ըն­թացք ու­ներ, կա­սեց­վել է։ Օ­գոս­տո­սին էլ Ալ­դա­նից (Յա­կու­տիա) նա­մակ ստա­ցա. ռե­ժի­սո­րը գրում էր, թե ինչ ոգևո­րու­թյամբ էին պատ­րաստ­վել «Չկ­րա­կեք, ես ար­դեն սպան­ված եմ» պիե­սիս ա­ռաջ­նա­խա­ղին, բայց ա­նի­ծյալ վա­րա­կը… Պա­տաս­խան նա­մակս հու­սա­խինդ մխի­թա­րու­թյուն էր՝ ուղղ­ված նրան և, ի­հար­կե, ինձ… Ինչ­պես տես­նում եք, լա­վա­տե­սու­թյունս չեմ կորց­նում՝ ինք­նա­հեգ­նանքս վկա, իսկ ա­պա­գա­յի մա­սով կապ­րենք, կտես­նենք:
-Ձեր ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան տի­րույթ­նե­րը՝ գրա­կա­նու­թյու­նը և թատ­րո­նը, ի­րա­կա­նու­թյունն ար­տա­ցո­լող ա­մե­նաճ­շգ­րիտ հա­յե­լի­ներն են: Հետ­հե­ղա­փո­խա­կան Հա­յաս­տա­նի ար­տա­ցո­լու­մը տես­նու՞մ եք դրան­ցում:
-Որ­քան էլ զար­մա­նա­լի հն­չի, Ձեր նշած հետ­հե­ղա­փո­խա­կան Հա­յաս­տա­նը ար­տա­ցո­լել եմ 1998 թվա­կա­նին գր­ված «Մո­ռաց­ված օ­րը կամ խաղ բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի հա­մար» պիե­սում: Ա­վե­լին չեմ ա­սի, ում կհե­տաք­րք­րի, պիե­սը կա­րող է կար­դալ tatron-drama.am և granish.org կայ­քե­րում:
-Աշ­խար­հի պա­տե­րազ­մը կո­րո­նա­վի­րու­սի հա­մա­վա­րա­կի դեմ է, իսկ մե­րը՝ նաև սան­ձար­ձակ, ան­կան­խա­տե­սե­լի թուրք-ա­զե­րի­նե­րի: Ո՞րն է այս պա­տե­րազմ­նե­րից ա­ռա­վել վտան­գա­վոր՝ ըստ Ձեզ:
-Ե­թե կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րում է ամ­բողջ աշ­խար­հը, թուրք-ա­զե­րի­նե­րի դեմ պայ­քա­րում մենք ենք, Ար­ցախն ու հա­մայն հա­յու­թյու­նը: Թվա­կան ա­ռու­մով աշ­խար­հի գե­րա­կա­յու­թյունն ակն­հայտ է: Մե­րը… Գի­տե՞ք, ինչ ա­սել է «Հա­յի ո­գի»: Գի­տե՛ք: Մեր թշ­նա­մին էլ գի­տի: Վտան­գա­վոր են եր­կուսն էլ՝ հա­վա­սա­րա­չափ, մենք աշ­խար­հի մեջ ենք, ու աշ­խարհն է մեր մեջ. պար­զա­պես, որ­պես գաղտ­նի զենք, ու­նենք Ո­գին, որ մեզ պա­հել ու պա­հե­լու է:
-Ինչ­պի­սի՞ն եք տես­նում Հա­յաս­տա­նի վաղ­վա օ­րը, և ու­մի՞ց է այդ օր­վա բնու­թա­գի­րը կախ­ված:
-Վաղ­վա օ­րը կախ­ված է ինձ­նից, ա­ռա­ջի­նը՝ ինձ­նից: Կա­սեք՝ քի՞չ է: Քիչ չէ, ե­թե մեզ­նից ա­մեն մե­կը վերց­նի երկ­րի վաղ­վա օր­վա այդ­պի­սի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը:
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ
Դիտվել է՝ 74881

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ