Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

Նախ­կին­նե­րի ու նո­րե­րի մեջ­տե­ղում

Նախ­կին­նե­րի ու նո­րե­րի մեջ­տե­ղում
29.11.2019 | 02:43
Այ­սօր հա­վա­նա­բար հա­սա­րա­կու­թյան տա­րան­ջա­տումն ա­վե­լի մեծ է, քան 1,5 տա­րի ա­ռաջ, ո­րով­հետև իշ­խա­նա­փո­խու­թյան օ­րե­րին «սևե­րը» հա­տու­կենտ էին, ի­մա՝ նախ­կին իշ­խա­նու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը և նրանց մեր­ձա­վոր­նե­րը, իսկ «սպի­տակ­նե­րը»՝ մի ողջ ժո­ղո­վուրդ։ Կա­մաց-կա­մաց այս ան­հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյու­նը վե­րա­ցավ, ա­վե­լին, շա­տե­րը սկ­սե­ցին բո­ղո­քել, ընդ­դի­մա­նալ օր­վա իշ­խա­նու­թյանն ու մե­խա­նի­կո­րեն տե­ղա­փոխ­վե­ցին «սևե­րի» դաշտ՝ բա­ցար­ձակ նախ­կին­նե­րի հետ կապ ան­գամ չու­նե­նա­լով։ Այ­սօր «սևերն» ու «սպի­տակ­նե­րը» կար­ծես նույն կշիռն ու­նեն, ոչ մե­կը մյու­սից ա­վե­լի ծանր չէ, չնա­յած ո­րա­կա­կան ա­ռու­մով տար­բեր են, այլ ար­ժե­հա­մա­կարգ ու­նեն։ Եվ խն­դիրն ա­մենևին այն չէ, որ նա­խորդ­ներն ա­վե­լի լավն էին, քան նո­րե­րը։ Ա­մեն մե­կը սե­փա­կան «ա­րատն» ու­նի։
Բայց այս ա­մե­նում էա­կանն այն է, որ իշ­խա­նու­թյու­նը կորց­նում է իր հե­ղի­նա­կու­թյունն ու վտա­հու­թյու­նը ոչ թե այն պատ­ճա­ռով, որ ոչ ամ­բո­խա­հա­ճո ո­րո­շում­ներ է կա­յաց­նում, ար­մա­տա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րի է գնում, ո­րոնք գու­ցե ա­ռա­ջին փու­լում ցա­վոտ են, այլ ընդ­հան­րա­պես ար­մա­տա­կան ոչ մի քայլ չի ա­նում, էա­կան ոչ մի ո­րո­շում չի կա­յաց­նում։ Ո­չինչ չա­նե­լով, վար­կա­նիշ է կորց­նում։ Սա դեռ մի կող­մից, մյուս կող­մից ա­մեն օր ան­պա­տաս­խա­նա­տու հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ, «փու­չիկ» թվեր, եր­բեմն զա­վեշ­տի հաս­նող հրա­հանգ­ներ, տն­տե­սա­կան ոչ մի բե­կում­նա­յին, հե­ղա­փո­խա­կան փո­փո­խու­թյուն։ Ա­հա այս ա­մե­նի ֆո­նին օր օ­րի ան­կում է ապ­րում իշ­խա­նու­թյան վար­կա­նի­շը, ու թև են առ­նում «քնած» ընդ­դի­մա­դիր­նե­րը։ Իսկ իշ­խա­նու­թյու­նից դժ­գո­հող հատ­վա­ծը շվա­րած է մնա­ցել, նախ­կին­նե­րի ու նո­րե­րի մեջ­տե­ղում է հայ­տն­վել։ Չի ու­զում նախ­կի­ննե­րին, նո­րե­րից էլ է հիաս­թափ­ված։ Աջ են գնում՝ նախ­կին­նե­րի ա­րա­տա­վոր բար­քերն են, ձախ են գնում՝ պարզ­վում է, «հե­ղա­փո­խա­կան­ներն» էլ պա­կաս ա­րա­տա­վոր չեն։ Ի դեպ, մեջ­տե­ղում հայ­տն­ված­նե­րը, թերևս, հան­րու­թյան ա­մե­նազ­գա­լի զանգ­վածն է։
Ստեղծ­վել է պա­րարտ հող ի­րա­կան ընդ­դի­մու­թյան հա­մար, ո­րը կլի­նի ոչ պո­պու­լիստ, ինչ­պես նո­րե­րը, ոչ կո­ռու­պաց­ված, ինչ­պես նախ­կին­նե­րը։ Սա­կայն այս նոր ու­ժի մեջ պետք է լի­նեն այն­պի­սի մար­դիկ, ո­րոնք վս­տա­հե­լի և ըն­դու­նե­լի են հան­րու­թյան հա­մար, նրանց թի­կուն­քում չեն տես­նի այս կամ այն հայտ­նի դեմ­քի «ա­կանջ­նե­րը»։ Այս պա­հին, հա­մե­նայն դեպս, այդ­պի­սի ընդ­դի­մա­դիր ու­ժի ծի­լերն ան­գամ չեն երևում, սա­կայն քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նում ո­չինչ հնա­րա­վոր չէ բա­ցա­ռել։
Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ
Դիտվել է՝ 3757

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ